Van de Liefde en de Kunst

“Ik zou niet met mezelf kunnen samenleven”

Van de liefde en de Kunst: Lize Spit

“Ik zou niet met mezelf kunnen samenleven”

Lize Spit (29) werkt aan haar tweede boek. Er komt een amputatie in voor, zegt ze. En dat ze hiervoor moeiteloos door bloederige foto’s scrolt. Na het ontstellende einde van ‘Het Smelt’ hadden we deze keer gehoopt op wat meer compassie met de lezer. Maar nee, Lize Spit blijft genadeloos, zo ziet het ernaar uit. Als auteur toch. Als mens lijkt ze één en al zachtheid en zorgzaamheid. Foto’s: Carmen De Vos

Om op gang te komen gaan we terug naar het prille begin. Of het schrijven er altijd al was? “Ja, toen ik elf was schreef ik mijn eerste roman, geïnspireerd door de gebeurtenissen rond Dutroux. Het was in die periode. Ik had een hekel aan schoonschrijven, maar ik leefde toe naar de lessen Creatief Schrijven. Ooit bracht ik een juf aan het wenen met een limerick die ik had geschreven. De bevestiging die ik kreeg van leerkrachten, en het feit dat ik dergelijke emoties kon oproepen met mijn schrijven, stimuleerden me om verder te doen.”

“Schrijven was voor mij ook een ­overlevingsmechanisme. Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad en door het schrijven kon ik mezelf buiten de realiteit plaatsen. Als observator aan de zijlijn was het voor mij makkelijker om bepaald verdriet te doorstaan. Mijn schrijven is dus ontstaan vanuit een reële noodzaak, niet omdat ik me spiegelde aan andere schrijvers en dacht dat een schrijvers­leven iets voor mij kon zijn. Zelfs nu nog lees ik heel weinig. Ik vond het belangrijk om mijn eigen innerlijke stem te vinden. Ik heb er lang naar gezocht, maar met ‘Het Smelt’ heb ik die denk ik wel gevonden.”

De heerlijkheid van de flow

De poes ‘Poes’ – een zwarte kattin – komt naast Lize op de tafel zitten. Samen vormen ze een bijzonder plaatje dat ik graag op foto zou vastleggen. Maar nee, ik doe het toch maar niet. Ik wil de flow van dit gesprek niet bruuskeren. “Schrijven, dat kan ik urenlang aan een stuk. Als ik in een flow zit, voel ik me goed en zelfverzekerd. Ik vergeet de tijd. Soms zit ik in een koffiebar een paar uur te schrijven, en krijg ik pas weer weet van de wereld als het sluitingstijd blijkt te zijn. Als ik dan moet stoppen ben ik als een hardloper die plots ophoudt en voelt hoeveel pijn zijn spieren doen. Daarna gaat het moei­zamer en ben ik onzekerder.

“Ooit bracht ik een juf aan het wenen met een limerick die ik had geschreven.”

“Ik schrijf hier thuis, op kantoor (Lize heeft iets verderop een werkplek die ze met anderen deelt, nvdr.), op de trein, soms in een koffiebar. Eigenlijk kan ik overal schrijven waar ik me een beetje veilig voel, zolang ik mijn koptelefoon op heb én niemand op mijn scherm kan meekijken. Ik heb een playlist die me daarbij begeleidt en waaraan ik redelijk verknocht ben.

“Gisteren was ik op een etentje bij vrienden. Stiekem verlangde ik om na het dinertje te verdwijnen, in mijn schrijven en in die playlist. Vaak kruip ik ’s avonds even bij mijn vriend in bed tot hij slaapt, om daarna weer op te staan en te gaan schrijven. Als ik het gevoel heb dat ik overdag niet het beste van mezelf heb gegeven, dan ga ik ’s nachts gewoon door.”

“Het lukt me nu moeilijker om me af te sluiten dan bij het schrijven van mijn eerste boek, terwijl dat toch echt nodig is. Ik geef lezingen en heb nu ook promosessies in het buitenland, veel afspraken. Ik moet nog leren hoe daarmee om te gaan, en te zorgen dat het mijn schrijven niet te veel hypothekeert. Vroeger had ik alle vrijheid, en kon ik gerust ’s nachts doorwerken als ik daar zin in had. Dan was ik belabberd de volgende dag, maar dat was niet zo erg. Nu kan ik me dat nog zelden permitteren.”

Foto: Carmen De Vos

Een kindje van mezelf

De vraag dringt zich op: hoe denkt ze deze nood aan isolement met het moederschap te combineren? “Soms schrikken mensen ervan hoe huiselijk ik ben. Eigenlijk ben ik een erg zorgzaam type, ik ben al tien jaar samen met dezelfde man. Om die relatie te bezegelen, zou ik graag kinderen willen. Voor mezelf, als schrijver dan, vind ik het erg moeilijk om hierover te beslissen. Ik denk er heel veel over na, maar op den duur ga je de zaak dooddenken en kom je nergens meer.”

“Ik vind het moederschap tegelijk prachtig en weerzinwekkend.”

“Ik vind het moederschap tegelijk prachtig en weerzinwekkend. Het feit dat een ander wezen je zo nodig heeft en continu in je nabijheid moet zijn, voelt vooralsnog beklemmend. Het schrikt me af. Een zwangerschap is een aanslag op je lichaam en ik denk dat je een jaar of langer niets anders bent dan lijf, dan geven. Ik stel het nu te negatief voor, want het verlangen is er wel.”

“Hoe meer bevriende koppels kinderen krijgen, hoe beter ik me kan voorstellen hoe ik het zelf als moeder zou doen. En natuurlijk zit ik met alle clichévragen waar iedereen mee zit: hoe zal het allemaal te combineren zijn en zal ik wel een goede moeder zijn? Maar ook: welk ­effect zal dit hebben op mijn persoonlijkheid als schrijver? Het feit echter dat ik er al zo lang over nadenk, betekent volgens mij dat het er toch van komt. De vraag is alleen: wanneer? Ik wil graag eerst mijn tweede boek afwerken. En dan nog: een kind komt niet op commando. Eigenlijk is het nooit het geschikte moment.”

Lees het hele interview met Lize Spit in ons nieuwste bookzine of via Blendle voor €0,79.
Lees hier alle interviews in de reeks Van de Liefde en de Kunst
Carmen De Vos is een trage fotograaf. Ze was al niet van de rapsten lang voordat traag in de mode kwam. A slow photographer. Op die manier was ze eigenlijk altijd al haar tijd ver vooruit en ging er niks verloren. Met haar geliefde Polaroidcamera kan ze ook moeilijk anders, zo’n machine is niet op snelheid berekend. Ze omhelst de fout, de verkleuring, de onscherpte en houdt ervan om binnen de beperkingen dat het materiaal haar oplegt, het best mogelijke beeld te creëren.

Schrijf je reactie

Annelies A. A. Vanbelle kijkt als journalist al tien jaar diep in de ziel van mensen. Tijdens dagelijkse lange wandelingen brengt ze haar hyperactieve hoofd tot bedaren en krijgt ze haar spannendste ideeën. Het is haar vorm van meditatie, net als frequent museumbezoek. Daar, en in kunstenaarsateliers en galerieën, is ze het gelukkigst. Ze schrijft bevlogen over kunst voor diverse opdrachtgevers en is co-hoofdredacteur van het passionele kunstmagazine The Art Couch.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen