In my room

Sinds begin dit schooljaar zit ik op internaat in Dinant, een klein, doods stadje in Wallonië. Een jaar geleden was ik er nog nooit geweest, nu ben ik er vijf dagen per week. Dat wilt zeggen: 2 keer per week een treinreis van meer dan 3 uur, en dus zondagavond al om zes uur naar school moeten vertrekken om pas op vrijdag rond achtten weer thuis zijn. Maar langs de andere kant wil dat ook zeggen dat ik gedurende de week wel maar letterlijk 50 meter moet lopen om van mijn bed tot aan mijn les te komen. Het heeft dus ook zijn voordelen…

Het schoolgebouw en internaat waarin ik nu dus tijdelijk woon, is ongelofelijk oud en vervallen. Net zo doods en triestig als Dinant zelf. Het heeft iets melancholisch, maar het heeft ook wel zijn charmes. Zo gaan bijvoorbeeld de meubels in onze slaapkamers al minstens eens jaar of zestig mee. Ze zijn allemaal volgeschreven met liefdesbrieven en boodschappen, en vallen nog nét niet uit elkaar. Elke kamer heeft zijn eigen verhaal. Elke kamer die al generaties lang, jaar na jaar een nieuwe eigenaar heeft. Elke kamer waarin al generaties lang de meest verschillende tienermeisjes wonen. Meisjes die elk hun eigen reden hadden om naar hier te komen: omwille van problemen thuis, als straf wegens slechte punten of slecht gedrag, omdat ze te ver weg wonen, of zoals in mijn geval – het enige – om Frans te leren.

Een internaat is voor de meesten nog steeds een raadselachtige plek. Verhalen doen de ronde over extreem strenge, ouderwetse en conservatieve regels. Mensen denken vaak dat we alleen in de vakanties naar huis mogen en dat we om acht uur moeten gaan slapen. Of ze denken dat we in gigantische slaapzalen slapen en moeten zwijgen tijdens het eten… Zélfs de externen die hier bij mij op school zitten denken dat het er nog steeds zo aan toegaat. Zélfs voor hen is het internaat een geheime, onbekende plek.

Dus besloot ik om een fotoreeks te maken van de meisjeskamers van het internaat. Het vraagt veel tijd en vertrouwen van de andere meisjes, en de vraag of ik misschien hun kamer zou mogen fotograferen ligt kilometers buiten mijn comfortzone. Daardoor voel ik me dan ook steeds een beetje alsof ik Colin Creevey uit de Harry Potter films ben wanneer ik als de Nederlandstalige toerist met mijn fototoestel door de gangen van de school dwaal…