Het was de dag waarop het licht uitging in mijn hoofd, en het geluid mijn gedachten overnam: een gong, een krak, een stortvloed aan tranen. En daarna beleefde ik alles als vanonder een glazen stolp.
Ik wéét hoe een burn-out klinkt, want ik heb het zelf meegemaakt. Twee jaar geleden zat ik zes maanden thuis met een burn-out. Wanneer mensen me vragen hoe dat voelt, antwoord ik steevast met een beschrijving van de geluiden. Ik ontdekte dat praten met lotgenoten veel makkelijk gaat op die manier. Daarom ging ik de afgelopen weken op zoek naar hét geluid van de burn-out en maakte er deze audiomontage van. Hoe kan je gemoedstoestand het geluid om je heen bepalen? En beïnvloeden de geluiden die je hoort op hun beurt hoe jij je voelt?
8 reacties
Hey Eva,
Wat goed weergegeven! Ik ben heel visueel ingesteld, maar de geluiden kloppen echt. Ik kan slecht tegen geluid momenteel. Ik zit vanaf mei thuis en het gaat langzaam iets beter. Ik ben snel overprikkeld door geluid, zelfs als iemand praat. Soms klinkt het zo hard, dat ik niet meer hoor wat er gezegd wordt. Stilte is fijn … Het lijkt ook of alles doorgaat, alles versneld behale ik. Een bizarre ervaring zo een burn-out.
Dit is origineel! Ik lees al wat er is over het burn-out beestje. Zelf crashte ik in oktober 2014. Ik bleef 8 maanden ziek thuis en volgde stresstherapie. Nu geniet ik van een jaar loopbaanonderbreking en ik heb besloten na 32 jaar onderwijs om niet meer terug te keren.
Wat een briljant idee is dit!
Zoooooooooooo herkenbaar !!!!
Zoveel energie gegeven aan alle andere met heel veel overgave en enthousiasme !!! … maar jammer genoeg anderen die me de afgrond in geduwd hebben … ben nu langzaam mezelf er terug uit aan het hijsen.
Aan mezelf denken kwam zo egoïstisch over . Dit moet ik echt leren maar dat is o zo moeilijk!
Mijn uitlaatklep is muziek en vooral dansen … hier krijg ik zoveel energie van terug!
Het zal nog een hele tijd duren vooraleer ik er terug zal zijn, dat besef ik nu. Ik wil ook niet veranderen maar dezelfde energetische en enthousiaste persoon blijven met een aantal grenzen.
Hopelijk lukt me dit !
Vorig jaar op 14 febr ben ik gecrasht ik had een bloeiende zaak samen met mijn zoon
3 paniekaanvallen spoed opname ziekenhuis onderzoeken UZ hart enz …….
14 dagen leefde ik in het ijle vrouw en kinderen herkende ik bijna niet meer geluiden zijn dan rare prikkels ik ben 52 ik speel al 35. Jaar snaarinstrumenten en het is nog maar een maand of 2 dat ik terug kan spelen zonder dat de geluiden iets negatief doen met mij muziek was een uitlaatklep en sinds die dag kon ik geen radio cd of wat dan ook horen nu nog in de auto staat zelden de radio op ik luister dan naar niets zalig ,ik heb ontdekt dat stilte u rustiger laakt nu een jaar verder is het nog steeds met vallen en opstaan er zijn meer betere dan slechte dagen ???? twee woorden heb ik geleerd NEE DURVEN ZEGGEN EN FOERT, en wat gisteren was kun je niets meer aan doen wat vandaag is zien we wel en morgen daar denken we niet aan
Tgaat u ook goed
Greetz Big Daddy
Deze ga ik aan mijn familie laten horen. Exact zo voelde het destijds. Niet alleen geluiden, maar al mijn zintuigen stonden op overdrive. De psychiater zei destijds dat het een bijwerking van de medicatie zou zijn. Nu 3j later is het geluid van een chipszakje nog steeds voldoende om me hard te doen wegrennen of ineen te krimpen. De rest is inderdaad vervaagd, toch lijk in anders te reageren op prikkels dan voorheen. De natuur in gaan brengt een ongelooflijke rust.
Een burn-out, vreselijk… Ik zit er ook net middenin en schreef er zondag ook een blogje over. Soms is het goed om het te delen met de wereld, om het bespreekbaarder te maken, om mensen duidelijk te maken dat het niet altijd gaat…
Hier vind je het: http://misswobie.blogspot.be/2016/03/het-kind-kreeg-een-naam.html
Natuurlijk herkenbaar als men het al eens gehad heeft…totale ontreddering. Bij mij is dat op een gegeven moment nog verergerd toen ik mijn Spaanse hond adopteerde. Die was zo bang van geluiden, vooral bij winderig regenweer en ’s avonds op straat. Ik wilde toen ook al regelmatig weg weg weg van geluid en ook van de hopen keuzemogelijkheden. . De supermarkt werd een pijniging… en toen ik dus mijn hond observeerde en hem zijn kop in allerlei richtingen zag draaien totaal overwelmd door alle geluiden en de wind die alles versterkte, van het opvliegen van een stukje plastiek, een dichtvliegende deur, mensenstemmen , voorbijrijdende auto’s hier en daar een piepend geluid van iets onbestemds.. een gierende windvlaag… Ik wist toen.. … Dexter heeft dat ook… Hij maakte me er zelfs op attent dat er nog meer geluiden waren dan die ik al in overdaad hoorde… Ik moest toen heel erg oppassen om niet te vallen door zijn bruuske trekbewegingen in alle richtingen om aan een en ander te ontsnappen. Op een bepaald moment kon ik niet meer met hem buiten. Ik heb gelukkig een grote binnenkoer, en er ging ook een vriend dan met hem buiten. Ik heb toen mijn trukendoos bovengehaald… Ik herinnerde me dat toen ik veel jonger was, telkens wanneer het niet goed met me ging… me kon afsluiten voor wat me stoorde , een soort trancestaat een roes, een techniek die ik spontaan ontwikkelde als reddingsboei… later wist ik dat het een soort zelfhypnose was… Meer dan ooit had ik dit nodig nu… om mezelf te helpen en ook omdat ik mijn hond niet in de steek kon laten… Dat en momenten van op mijn ademhaling geconcentreerde aandacht… helpen mij er op dit moment door…..en beetje bij beetje voel ik…ik kan het terug beter aan…