De vriendin voor me streek met haar vingers langs haar wijnglas. Ze liet strepen na op het koude glas zoals ik die als kind vaak naliet op een koude autoruit. Eens flink ademen tegen het glas en dan een geheime boodschap op de ruit tekenen. Hier deed de koude wijn gelukkig het werk.
Ik hoorde haar een resem redenen opsommen over waarom zij vond dat ze faalde in het leven. Ik herkende het gevoel. Een slechte week die zo hard op je gemoed werkt dat je jezelf flink stom voelt. Plots doet iédereen rondom je het beter. Zij skiën moeiteloos langs obstakels in het leven en jij waggelt op je latten om vervolgens meer de vloer te zien dan het uitzicht.
Geef mij enkele nachten zonder voldoende slaap in combinatie met een slechte week en ik ben klaar om mezelf op een vernietigend evaluatiegesprek te trakteren. Er is geen sprake van opbouwende kritiek. Ik moet maar eens mooi de waarheid horen, denk ik dan.
Ik pep de klagende vriendin op en zeg dat ze te streng is voor zichzelf. Ze doet het zeer zeker niet slecht, vervolg ik. Ik hoor mezelf een resem anekdotes opsommen van zaken die ze de afgelopen jaren verwezenlijkte en die ik benijd.
“Terwijl ik haar de hemel in prees, boorde ik mezelf de grond in.”
Terwijl haar gezicht opklaart na mijn oppep-monoloog, schiet ik na een stilte in de lach en beantwoord haar fronsende blik door te zeggen dat ik een hypocriet ben. Ik had namelijk ook een slechte week achter de rug en was zó streng naar mezelf toe. Ik dacht exact hetzelfde, maar boorde mezelf enkele avonden voordien keihard de grond in. Terwijl ik haar nu de hemel in prees. Hoe durfde ze zo over zichzelf denken!
Ik vertelde kort waarom ik een slechte week had en lachte met haar pogingen om mij op te peppen. Dat is het heerlijke aan goede vrienden. Ze gooien alles in de strijd om je beter te doen voelen. Ze doen je inzien dat de Himalaya der mislukkingen die je in gedachten creëerde eigenlijk maar een heuvel is.
Ik vroeg haar waarom we onszelf dat niet konden vertellen tijdens zo’n rondje zelfreflectie. Dat we wel degelijk goed bezig zijn en iedereen maar wat doet. Ons herinneren aan momenten waarop we goed bezig waren en het gemiddelde van onze faal-score een realistisch cijfer werd waar we tevreden mee konden zijn.
Het werd een amusant en leerrijk gesprek over de gevolgen van negatieve gedachten op je zelfbeeld en hoe je vaak dagen of wéken erover doet alvorens de mentale balans opnieuw is hersteld.
“Waarom kon ik mijn gedachten in een slechte week niet vertellen dat ze de hoogste boom mochten uitzoeken en daar maar inkruipen?”
Eigenlijk hebben we allemaal eens die shocktherapie nodig waarbij we tegen een vriend of vriendin met een dipje zeggen wat we tegen onszelf zouden zeggen. Pas dan zouden merken hoe zelfdestructief die woorden of gedachten zijn.
Onderweg naar huis dacht ik verder na over ons gesprek en realiseerde ik me dat niemand vrienden zou hebben indien je hen op slechte momenten zou zeggen wat je tegen jezelf zei. Ik dacht na over een oplossing en besloot de dag nadien een notitieboekje te kopen.
Het notitieboekje is mijn beste vriendin op momenten dat ik geen overzicht meer heb op zaken. Vaak staar ik achteraf naar de weinige lijntjes die ik eigenlijk maar vulde op het blad. Om dan na lang turen en nadenken tot de conclusie te komen dat ik het me erger inbeeldde dan het werkelijk was.
Ik dacht na over de laatste evaluatiegesprekken en noteerde ijverig in het boekje. Ik besloot het boekje even te sluiten en enkele dagen later alles opnieuw te lezen. Het plan was om achteraf te bedenken wat ik bij ieder punt zou antwoorden wat ik in zo’n geval zou zeggen tegen een vriend of vriendin.
“Ik wens al mijn vrienden een hoge boom toe waar negatieve gedachten in kunnen kruipen.”
Ik vergeleek de geschreven antwoorden met wat ik over mezelf dacht en het viel me op hoeveel zachter ik ben naar anderen toe. Puur omdat ik ze graag zie. Waarom kon ik mijn gedachten in een slechte week niet vertellen dat ze de hoogste boom mochten uitzoeken en daar maar inkruipen? Liefst eentje met een rotte wortel die omvalt en ze doorspiest.
Je hebt mensen die gemakkelijk over dipjes praten en je hebt mensen die alles opkroppen tot de zaken escaleren en ze niets anders kunnen dan kwaad worden op zichzelf. Tot ze uiteindelijk lang na de escalatie opbiechten waar ze mee zitten.
Beide scenario’s zijn oké, maar uiteindelijk heb je enkel je eigen gedachten om op terug te vallen. Om de periode te overbruggen tot je nog eens afspreekt met een vriend of vriendin.
Het hielp mij alleszins om zachter te zijn naar mezelf toe door te denken aan wat ik iemand anders zou vertellen. Ik wens al mijn vrienden een hoge boom toe waar negatieve gedachten in kunnen kruipen en we die doorspiesen met een stevige tak om vervolgens rond een gigantisch vreugdevuur te flamberen.
Kumbaya, my dears. We’re doing just fine.
Schrijf je reactie