Talent in beeld: Et Alors? Magazine

 

We ontmoeten Fleur en Julian in een gewoon rijhuisje op het Kiel in Antwerpen. Het huis is bijna leeg. Alles is ingepakt in dozen, want over een paar weken emigreren ze naar Spanje.
“Magazientje spelen in de zon”, lacht Julian.

Fleur: “We werken sinds kort beiden fulltime aan het magazine. Eigenlijk hebben we voor onze job enkel internet nodig, dus dachten we: Waarom in een koud land blijven als we kunnen verhuizen naar een warm land?”

Julian: “Daarna zijn we landen beginnen afstrepen. We hebben heel de Spaanse kust afgereden en één dorpje beviel ons het beste. Daar hebben we nu een huisje gekocht.”

Fleur: “We willen op een andere manier gaan leven. Niet meer op het tempo van de ratrace hier. De afgelopen jaren hebben we enkel gewerkt. Julian had tot sinds kort een fulltime job. Als zij ’s avonds thuis kwam, werkten we met z’n tweeën door aan het magazine. Dit hebben we twee jaar volgehouden, maar vorig jaar zaten we er fysiek een beetje onderdoor.

Julian: “Het was niet meer leuk. Men zegt vaak dat als je een eigen zaak hebt, je altijd moet werken. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Het moet ook leuk blijven en je moet genoeg vrije tijd hebben. Dat hopen we in Spanje vol te houden vijf minuten zijn we aan het strand.” (lacht)

Hoe lang bestaat Et Alors? Magazine al?

Fleur: “In december 2011 hebben we ons eerste nummer uitgebracht.”

Julian: “Fleur schreef al voor haar vorige job en had een soort blog waarin ze alles verzamelde wat ze leuk vond. Dat wilden we herwerken naar een print magazine, waarvoor ik dan de fotografie en de lay-out zou doen. Zo zijn we heel fanatiek begonnen met een magazine te drukken. Heel impulsief een bedrijfje opgericht en onze spaarcentjes geïnvesteerd.”

Fleur: “Maar dat eerste magazine bleek erg duur, niet enkel de druk maar ook de kosten voor de krantenwinkels en distributeurs. We wilden ook meteen internationaal gaan. Dus al ons spaargeld was meteen op. We hadden gelukkig snel in de gaten dat het zo niet werkte. Dus zijn we alles online gaan zetten, gratis voor iedereen om te bekijken. We zitten nu aan 250.000 lezers wereldwijd. Dus dit werkt wel. Daarnaast maken we ook jaarlijks een city editie die wordt gedrukt en gratis uitgedeeld door de stad in kwestie ”

Julian: “Het kost ons niks, enkel tijd. En we werken vaak met ruilhandel. Da’s een heel fijne manier van werken.”

Fleur: “Vorig jaar hebben we een editie gemaakt voor Antwerpen, ter ere van The World Out Games. Die zijn hier ook gratis uitgedeeld. Daarna vroeg Gent ons om een magazine te maken. De Stad Gent heeft een verklaring ondertekend dat ze ervoor gaan zorgen dat Gent een LGBT-vriendelijke (lesbian, gay, bisexual, and transgender nvdr) wordt. Dit willen ze een jaar lang overal in de stad uitdelen.”

Hoe snel was de identiteit van jullie magazine er?

Fleur: “Die was er onmiddellijk, de naam, de content, dat was meteen heel duidelijk. Enkel onze doelgroep is nog niet duidelijk genoeg. Iedereen denkt dat Et Alors? Magazine een magazine is enkel voor een gay community. Maar dat klopt niet. Ik schrijf alle teksten zodat een hetero persoon in Wachtebeke, die nog nooit een homo heeft gezien, ze ook begrijpt. Ik gebruik geen jargon, iedereen moet snappen waarover we het hebben.”

Julian: “We willen dingen laten zien aan de mensen die ze niet zien in de mainstream media maar niet op underground manier. We tonen échte mensen, mooie fotografie in een cleane lay-out.
We brengen ook meer verhalen van kunstenaars, performances en auteurs. Mensen die vrij zijn. Maar alles vanuit een positieve invalshoek. Dus geen gezeur over hoe moeilijk het was om uit de kast te komen. Dat bestaat ook, we negeren het niet. Ik heb het vroeger ook ondervonden, maar dat willen we niet brengen. Alles wat we brengen heeft een positieve vibe. Als je een artikel van ons leest of een fotoshoot ziet, moet je denken ‘Amai, da’s een straffe persoon!’ of ‘Die doet leuke dingen!’. We creëren rolmodellen.”

Merken jullie een evolutie naar meer verdraagzaamheid in de samenleving over het gender bending thema? Merken jullie dat de tijdsgeest verandert?

Fleur: “Het is wel aan het veranderen. Tien jaar geleden was het niet denkbaar dat een vrouw met een baard op het Eurovisie Songfestival stond. Maar de reacties erop zijn nog steeds heftig. Het is natuurlijk nog niet mainstream. Op dit moment zijn er ook meer en meer transgender fotomodellen. Wat we vaak horen van de ‘gewone’ transgender is dat er een verkeerd beeld wordt opgehangen. Zij lijken niet op die perfecte fotomodellen met die gladde huid. Het zijn ook gewoon mensen. Maar ja, er wordt altijd gezeurd. We kunnen maar beter tevreden zijn dat het alvast besproken wordt in de media, dat er aandacht voor is, ook al is het niet de realiteit.”

Julian: “Ik denk dat het goed is dat veel mensen zo eens iemand zien. Maar de tegenbeweging in de gay community en transgender community is wel groot. Er komt verschrikkelijk veel commentaar op. Eigenlijk willen we met ons blad ook een beetje sensibiliseren. Wij zeggen: Kijk naar het individu, kijk hoe mooi die persoon is, of hij/zij nu een baard heeft of niet.”

Fleur: “Het is ook niet omdat je gay bent dat je openminded bent; veel gays zijn heel enggeestig. Die vinden travestieten bijvoorbeeld afschuwelijk. Iedereen zit in zijn eigen hokje. Die mensen willen we ook bereiken en hun blik verruimen. Ik hou niet van hokjes. Het is soms handig, maar wat zijn die hokjes nu eigenlijk? Het is maar één facet van een individu. Ik ben getrouwd met Julian, maar da’s maar één facet van mijn karakter. Verder heb ik niks met lesbiennes te maken. Ik voel mij er niet speciaal mee verwant. Het is een onderdeel van wie je bent, maar er wordt te snel gezegd ‘zij is lesbisch’. Punt. En dat is een hele nauwe omschrijving. Om je een voorbeeld te geven: Als een lesbienne iets doet op televisie word je er ineens mee vergeleken, terwijl je er eigenlijk niks mee gemeen hebt.

Qua tolerantie is het nog droevig gesteld met de wereld. Er zijn in de hele wereld maar 13 landen waar homo’s en lesbiennes mogen trouwen, da’s bedroevend weinig. In België mogen we wel trouwen, maar hier worden nog regelmatig mensen in elkaar geslagen omwille van hun geaardheid.”

Denk je dat het in Spanje beter is?

Julian: “We mogen er trouwen, maar het is een heel katholiek land. Het dorpje waar wij gaan wonen, is wel heel ruimdenkend. Fleur noemt het de gay Efteling. (lacht) Mannen die met hun kindjes op straat lopen, vrouwen hand in hand. Het is een nomadendorpje, waar veel reizigers zijn neergestreken. Maar in het dorpje ernaast kunnen we bijvoorbeeld dan weer niet zo vrij rondlopen.”

Is het vermoeiend om als koppel samen te wonen en te werken?

Fleur: “Ik vind het heel fijn om samen te werken. Als we op reis of op citytrip gaan is dat meestal voor het werk. Dan leren we mensen kennen en maken we afspraken. Dat is veel leuker om met z’n tweeën te doen. Het doet je ook groeien. Vroeger deed ik de interviews altijd alleen en nu gaat Julian mee.”

Julian: “Vroeger kreeg ik gewoon de tekst door en moest ik die in lay-out gieten samen met de foto’s. Nu ken ik de persoon beter en dat geeft veel meer betrokkenheid.
Sinds ik mijn job heb opgezegd, zien we elkaar elke dag. Als ik eens een voormiddag naar de sportschool ga, zegt zij zelfs: “He, jammer dat je er niet was.” (lacht) Dus dat gaat wel goed, dat samenwerken.”

Waar droom je van?

Julian: “We willen een groot pand zoeken om een artist in residence uit te bouwen. Het huis inrichten, kunstenaars uitnodigen die bijvoorbeeld een maand kunnen werken aan een artikel of performance. Daarnaast willen de city edities internationaler maken. We gaan in 2015 naar Bangkok en gaan ook een paar maanden in die stad verblijven om er mensen en plaatsen te leren kennen. We reizen allebei heel graag, dus dat lijkt ons de ideale manier om dat te doen.”

Fleur: “Met mensen samenwerken en op reis gaan, daar zou ik wel mijn leven mee kunnen vullen. Voor mij is rijkdom geld genoeg hebben om op elk moment te kunnen vertrekken als je daar zin in hebt. We vertrekken nu ook naar Spanje met enkel een paar dozen vol boeken en kleren. En daar zien we wel wat we nog nodig hebben. We hebben niks met spullen. We leven graag licht.
En als ik mag dromen, zou ik het liefste hebben dat ons magazine over de hele wereld gratis verspreid zou worden. Onze eerste editie is verkocht in een piepklein winkeltje in Azerbeidzjan, die man heeft toch maar de moed gehad om ons magazine daar te leggen. Als het magazine overal gewoon zou liggen, hoeft niemand een risico te lopen.”

Julian: “We willen een bijdrage leveren aan de wereld. Je hebt tegenwoordig de showbizzhomo op televisie, maar als je echt een jongetje bent uit de provincie, dan zijn er weinig rolmodellen. Als je in ons blad kijkt, vind je altijd wel iemand waarnaar je kan opkijken.”

Fleur: “Daarom vinden we het zo belangrijk dat het magazine online staat en gratis is. Wie weet loopt er in Texas wel een jongetje rond dat graag af en toe eens een rokje draagt. Die moet online onze artikels kunnen lezen om te zien dat hij niet alleen is. We zijn daarin een beetje idealistisch. Ik zou onze boodschap graag wereldwijd verspreiden. Of je nu een homo bent of graag af en toe een rokje draagt, daar is eigenlijk niks aan hoor. Who cares”?

Julian: “Et alors?” (lacht)

 

Meer info: www.etalorsmagazine.com