Egotrip

“Dus je gaat terug naar België? Weer meedraaien in de mallemolen?”, was haar reactie toen ik een vriendin vertelde dat ik besloten had vanuit Aruba naar België te verhuizen. “Nee. Ik ga niet terug. Ik ga verder.”

Twee jaar geleden besloot ik dat ik weg wilde. Het lukte me al maanden niet meer om echt gelukkig te zijn en ik verlangde naar een plek ver weg van alles, waar ik niets of niemand kende. Een tropisch eiland of zo leek me wel vet. Geen idee wat ik precies dacht te vinden, maar daar zou ik vanzelf wel achter komen. Ik solliciteerde als journalist bij een aantal Nederlandstalige kranten op de Caribische eilanden, werd aangenomen op Aruba, zegde mijn appartement op, verkocht mijn spullen, haalde mijn rijbewijs en vloog een dag later. Als ik van tevoren geweten had, wat me allemaal te wachten stond, weet ik niet of ik het had aangedurfd. Maar nu ben ik niet anders dan dankbaar.

“Als ik van tevoren geweten had, wat me allemaal te wachten stond, weet ik niet of ik het had aangedurfd.”

Op Aruba greep ik elk avontuur met beide handen aan. Ik maakte ongelofelijke dingen mee en leerde de gekste mensen kennen. Ik had ook een aantal leuke collega’s die me mee op sleeptouw namen en al snel wisten veel mensen wie ik was. Of ja, ‘wisten van mijn bestaan’ is misschien beter uitgedrukt. Ze kenden dat ‘nieuwe witte meisje’ voornamelijk via mijn social media, als journalist van de Amigoe of als DJ Ghetto Titties. Toen ik Aruba af moest en naar buureiland Curaçao verhuisde, kwam ik opnieuw op een eiland waar ik niemand kende. Op Curaçao was het qua sociaal leven net wat anders. Ik werkte daar van op afstand voor de krant op Aruba, dus had amper contact met directe collega’s. Mijn naam was niet eens bekend, laat staan dat iemand wist dat ik 2500 volgers had op Instagram, muziek draaide, de vriendin was van een of ander persoon die belangrijk geacht werd door de maatschappij of dat ik een aantal veelbesproken artikelen geschreven had in België en in Nederland op tv kwam. Mensen wisten niet ‘wie’ ik was en daardoor leek ik dat opeens ook even niet meer te weten.

Het was alsof ik me door het ontbreken van mijn imago niet langer achter mijn masker kon verschuilen, wat ervoor zorgde dat ik me naakt en ongelofelijk kwetsbaar voelde. Sociaal contact vond ik te pijnlijk en ik belandde in totale isolatie. Vier maanden lang gaf ik me non stop over aan verschillende soorten meditatie, hypnoses en ademhalingsoefeningen. De talks van Esther Hicks en Eckhart Tolle waren voor mij dagelijkse kost, maar ook Jim Carrey, Kanye West, Mooshi en velen anderen kwamen wekelijks aan de beurt. Ik at enkel nog plantaardig voedsel en meed alcohol en suikers als de ziekte. Mensen trouwens ook. Alles stond in het teken van een gezond lichaam en heldere geest, waarin ik me elke dag verder wilde ontwikkelen. Ik kwam de deur alleen nog maar uit voor werk, sessies bij de healer, boodschappen, het strand en de sportschool.

“Mensen wisten niet ‘wie’ ik was en daardoor leek ik dat opeens ook even niet meer te weten.”

In de momenten dat ik rust vond kwam ik stapje voor stapje steeds meer in contact met mijn ware ik. Ik, die notabene dacht zo ontzettend authentiek te zijn, bleek uiteindelijk ook maar een personage neer te zetten. Maar ik was niet de labels die ik mezelf gaf of die ik me door anderen liet opplakken. Dat hele bedachte imago had niks met mij te maken en was puur ego. Dat ego vocht enorm tegen de ontwikkeling die ik doormaakte, waardoor ik met momenten enorm diep ben gegaan. Tijdens een hypnose ging ik fysiek het gevecht aan met mijn ego en ik droomde meermaals over een menselijke vorm die me op alle mogelijke manieren tegen probeerde te houden in alles wat ik deed.

Mijn social media gebruik bleek een van de grootste voeders van mijn ego en dat maakte het moeilijk om er afstand van te nemen. Ik verzon allerlei excuses om mijn personificatie op het web te verantwoorden; ‘het is goed voor mijn carrière’, ‘ik ben toch gewoon mezelf’, ‘ik heb er plezier in’, ‘wat anderen denken boeit me niet’. Het duurde maanden voordat ik beetje bij beetje durfde toe te geven dat ik mezelf inderdaad als een karikatuur profileerde. Dat ging me namelijk enorm goed af en zo had ik de controle over hoe de buitenwereld mij zag. Niemand wist wie ik echt was omdat ik dat zelf ook gewoonweg niet wist en dus identificeerde ik me met een zelfbedacht personage.

“Door het creëren van een imago leg ik mezelf verwachtingen op en geef ik anderen de ruimte dat ook te doen.”

Toen ik mij bewust werd van mijn gedachten en zo mijn mind leerde trainen om mijn ego steeds minder macht te geven, gebeurden er ongelofelijke dingen. Ik besefte dat het eigenlijk allemaal niet zo veel uit maakt waar ik ben, wat ik bezit, wat mijn doel is of wat ik bereik. Door het creëren van een imago leg ik mezelf verwachtingen op en geef ik anderen de ruimte dat ook te doen. Maar eigenlijk heb ik niets of niemand nodig om mijn bestaan te bevestigen. Ik creëer mijn eigen realiteit met mijn gedachten en als ik die leer beheersen heb ik de controle over mijn eigen geluk. En daarom ben ik niets maar tegelijkertijd ook de maker van alles. Althans, dat is wat ik geloof en dat geloof verandert de boel.

En dus ga ik niet terug. Ik ben niet wie ik toen dacht te zijn en zo is wat toen was nu niet meer.

Of ik nu echt naar de andere kant van de wereld moest reizen ‘om mezelf te vinden’, vraagt de vriendin me op het einde van ons gesprek. “Blijkbaar wel. Al geloof ik dat het ook wel mogelijk geweest was in België hoor. Het zou dan misschien wel moeilijker zijn geweest met alle verwachtingen en afleidingen van buitenaf. Die isolatie heeft me echt wel goed gedaan. Maar ook die kan je waar dan ook ter wereld opzoeken als je echt wilt.”

Foto boven: uitzicht vanaf de oprit van mijn appartement in Curaçao