Tom en Anthony van ‘Zwijgen is geen optie’ interviewen geëngageerde mensen die geen blad voor de mond nemen. Engagement is voor deze mensen geen hobby, maar staat centraal in hun leven. Vandaag: Dalilla Hermans die de dialoog over racisme opent.
Dalilla Hermans is schrijfster, journaliste en activiste. Ze strijdt voor een wereld zonder racisme. Een wereld waarin iedereen dezelfde kansen krijgt, ongeacht iemands huidskleur. Een strijd die in Vlaanderen moeizaam gaat en heel wat weerstand kent. Maar het is een strijd die anno 2017 meer dan nodig is. Want racisme is in onze superdiverse samenleving voor veel mensen dagelijkse kost. En of dat bestreden moet worden. Dat doet ze op haar eigen unieke manier: gedreven, in dialoog en met een grote dosis empathie.
“Als ik ook boos zou worden komen we nooit vooruit, en dan wordt de kloof dieper en dieper.”
“Ik geef mezelf tien jaar. Dan is mijn zoon veertien jaar en moet het beter zijn. Dan wil ik dat het heel normaal is dat je zwarte, bruine, gele, of whatever dokters en advocaten ziet. Dan wil ik dat de superdiversiteit die er in onze samenleving leeft ook zichtbaar is in het parlement, in de media… Overal.” Dalilla gelooft dat de juiste rolmodellen voor mensen van kleur een enorm verschil maken.
Er is nog heel wat werk te doen. “Voor veel mensen in Vlaanderen zitten we nog op zo’n niveau dat zwart zijn genormaliseerd moet worden. Dat ik eerst moet laten zien: ‘Ja, ik zit in Hallo Televisie!, want wij kijken ook televisie thuis en wij lachen ook met onnozele mopjes.’ Ik moet eerst laten zien dat ik gewoon zoals jullie ben voor ik dat moeilijk gesprek kan voeren.”
Dagelijks krijgen mensen te maken met racisme, maar boos worden is voor Dalilla niet aan de orde. Ze begint elk gesprek met een portie empathie. “Ik zie geen andere optie. Dat ik ook boos zou worden? Dan komen we toch nooit vooruit, en dan wordt de kloof dieper en dieper.”
“Dat je iemand kunt haten zonder dat je die persoon kent, dat vind ik raar.”
Dalilla probeert op die manier een dialoog te voeren die nog te weinig plaatsvindt. Dat levert haar een plek in de spotlight op, maar ook heel wat haat. “Haat is iets heel vreemd. Dat je iemand kunt haten zonder dat je die persoon kent, dat vind ik raar. Intussen ben ik dat echt een beetje gewoon. Ik zie dat als ruis en als mensen die mij proberen af te leiden.”
Ook in de politiek kan de communicatie beter. Dalilla vindt de retoriek van sommige politici gevaarlijk, omdat het de kloof dieper maakt. “Ik heb het gevoel dat het slechter gaat nu, dat we niet echt veel geleerd hebben. Dat we een andere richting aan het ingaan zijn. Maar ik ga ervan uit dat het tijdelijk is.” Ze meent dat de mensen die bang zijn voor verandering eigenlijk ook gewoon vooruit willen en niet vol haat zitten. “Ik denk niet dat alle fans van Theo Francken buitenlanders haten. Ik denk dat de meeste mensen gewoon bang zijn voor al die verandering. Bang zijn dat hun kinderen het minder goed gaan hebben als zijzelf, eigenlijk heel menselijke emoties.”
Toch is die verandering realiteit als je weet dat 60% van de inwoners van Antwerpen die jonger zijn dan vijfentwintig een migratie achtergrond heeft. “We gaan er iets aan moeten doen, want er is geen andere optie. De andere optie is wachten tot het potje overloopt.”
“We kunnen elkaar maar beter leren kennen”, besluit ze. “Want dit is de realiteit. En ik ga uit van goeie wil.”
Schrijf je reactie