Vijfentwintig. Dat is de leeftijd van de oudste persoon die in deze reeks interviews aan bod komt. Allemaal hebben ze grootse dromen, waarvan ze er al op jonge leeftijd heel wat gerealiseerd hebben. Redactrice Alice Elliott, zelf 20, laat ons kennismaken met bijzondere jongeren die haar inspireren, mensen die elk op hun manier de wereld een stukje mooier maken. Foto’s: Dena Huys
Christina De Witte (22) is net afgestudeerd, en hoewel een diploma voor veel mensen een mijlpaal is, is het voor haar eerder een Plan B. Drie jaar geleden begon ze een Instagram account met tekeningetjes. Eerst waren vooral haar vrienden enthousiast, maar al snel kregen haar herkenbare comics meer succes dan verwacht, en ondertussen kan ze zelfs Ashton Kutcher tot één van haar fans rekenen.
Toen ze eind 2016 een Facebook-bericht kreeg van een Amerikaanse uitgeverij die vroeg of ze zin had om een boek te schrijven, dacht ze eerst dat het om een flauwe grap of een poging tot oplichting ging. Dat was het niet. “Een paar maanden later zat ik opeens in een kantoor in New York,” vertelt Christina – met een vleugje verbazing in haar stem, alsof ze het nog steeds niet helemaal kan geloven. “Mijn bagage was kwijtgeraakt, er lag een halve meter sneeuw, en ik had een legging aan, maar die week daar was geweldig. Eenmaal terug heb ik direct het contract getekend.”
“Een paar maanden later zat ik opeens in een kantoor in New York.”
En zo komt het dat ‘The Ultimate Survival Guide to Being a Girl’ in de boekhandel ligt, een eerlijke en bijzonder uitgebreide gids voor jonge tienermeisjes, vol girlpower, comics en tips die gaan van het kopen van de juiste bh tot het schrijven van een goede CV en het kweken van meer zelfvertrouwen.
‘The Ultimate survival guide to being a girl’ is geschreven voor jonge tienermeisjes, heb je het gevoel dat je zelf veel van de informatie die je meegeeft, gemist hebt als tiener?
“Ik mist vooral de praktische informatie. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was, waardoor ik mijn mama niet meer zo vaak zag. Daardoor heb ik een aantal moeilijke momenten gehad, bijvoorbeeld toen ik voor het eerst ongesteld werd. Terwijl de meeste meisjes daar al lang op voorbereid waren, wist ik totaal niet wat mij overkwam. Ik wist wel dat ik ooit mijn maandstonden zou krijgen, maar ik was er absoluut nog niet klaar voor. Tampons en bh’s waren compleet nieuw voor mij. Ik heb het boek dus echt geschreven alsof het voor een jongere versie van mijzelf was. Het is letterlijk een Survival Guide, alle mogelijke informatie om je tienerjaren te overleven staat erin, of het nu over gezond ontbijten gaat of over hoe je met je crush kan praten zonder door de grond te willen zakken van schaamte.”
Mocht het kunnen, welke goede raad zou je dan willen meegeven aan je jongere zelf?
“Ik had het vroeger moeilijk met groepsdruk. Ik was een skater girl die er altijd stoer uit zag. Toen ik voor het eerst met een rokje naar school ging, kreeg ik zoveel negatieve reacties dat ik die rok diezelfde avond nog heb weggegeven. Ik wilde zo graag geaccepteerd worden en andere mensen blij maken, dat ik vaak volledig mijn eigen geluk vergat. Ik was omringd door “vrienden” die mij continu onzeker deden voelen. Pas veel te laat besefte ik dat ik die mensen gewoon moest laten vallen, en dat ik moest leren om mijzelf te durven zijn. Ik wist niet dat ik dat kon, en ik zou willen dat ik dat eerder had geweten.
“Met momenten kan ik mij echt slecht voelen door Instagram.”
Voor tienermeisjes vandaag moet het nog moeilijker zijn, denk ik. Op sociale media lijkt de druk nog honderd keer hoger te liggen. Toen ik twaalf was, had ik MSN. Nu zitten meisjes van die leeftijd op Instagram, en kan ik alleen maar hopen dat ze beseffen hoe fake alles is. Je krijgt zo snel het idee dat je niet mooi, leuk of rijk genoeg bent. Ik kan dat relativeren, en toch laat ik me nog steeds regelmatig wel eens meeslepen. Met momenten kan ik mij echt slecht voelen door Instagram. Daarom volg ik heel bewust geen It-girls: ik gun het hen van harte, maar niet ten koste van mijn zelfbeeld. Ik wil mij niet slecht voelen door de foto’s die ik zie passeren op mijn tijdlijn.”
Je hebt zelf meer dan 56.000 volgers op Instagram, waaronder veel tienermeisjes. Ben je bewust bezig met wat je wel en niet met hen deelt?
“Ja en nee. Chrostin draait om mijn comics, en ik heb geen behoefte om mijn privéleven daarbij te betrekken. Maar dat heeft meer met mijzelf te maken dan met de invloed die ik op mijn volgers heb. Natuurlijk gaan mijn comics ook over de dingen die ik meemaak, maar dan eerder over het alledaagse, grappige en herkenbare.
“Ik wil nu vooral de comics maken die ik zélf belangrijk vind.”
Langs de andere kant ben ik mij ervan bewust dat ik een groot platform heb, en wil ik daar ook gebruik van maken. In het begin wilde ik vooral grappig zijn, maar naarmate ik gegroeid ben, is Chrostin uiteraard meegegroeid. Terwijl ik vroeger heel erg de drang had om de comics te maken waarvan ik dacht dat mijn volgers ze leuk zouden vinden, wil ik nu vooral de comics maken die ik zélf belangrijk vind. Ik wil nog steeds dat Chrostin mensen aan het lachen brengt, maar ik wil ook onderwerpen aankaarten die mij bezighouden, zoals intersectioneel feminisme, body positivity en de strijd tegen racisme. Het is enorm fijn dat ik de kans krijg om met zoiets simpel als mijn comics een verschil kan maken, al is het maar door mensen te doen lachen, door hen een duwtje in de rug te geven, of door hen even te doen nadenken.”
Merk je dat je op die manier ook echt een verschil maakt?
“Het is niet dat ik een influencer ben die honderdduizenden mensen beïnvloedt, maar voor een aantal mensen heb ik echt al iets kunnen betekenen, en daar ben ik enorm dankbaar voor.
Zo was er vorig jaar een depressief meisje die me vertelde dat mijn comics elke dag een klein lichtpuntje voor haar waren. Dat is enorm fijn om te horen. Maar er zijn evengoed ook mensen voor wie ik op een heel andere manier iets heb betekend. Op ‘International Pet Day’ was er bijvoorbeeld een vegan meisje dat gereageerd had op een comic over mijn kat. Ze schreef dat het hebben van huisdieren slavernij is, en beschuldigde mij ervan dat ik mijn kat tot slaaf had gemaakt.
“Het is misschien maar één iemand, maar ik ben blij dat ik haar tot inzicht heb kunnen brengen.”
Ik was daar best van aangedaan, zeker omdat ze mij totaal niet kende, en ze haar oordeel volledig gebaseerd had op een comic. In een DM heb ik haar toen uitgelegd dat ik heel hard mijn best doe om mijzelf elke dag opnieuw te verbeteren, maar dat ik niet van de ene op de andere dag een heilige kan worden. Ik heb haar gezegd dat ik hoopte dat ze nooit leer draagt, nooit haar kleren bij ketens als Primark koopt, nooit het vliegtuig neemt, en nooit op dieren geteste make-up gebruikt.
Toen gaf ze toe dat ik een punt had, ze besefte plots dat ze ook niet zo perfect was. Sindsdien zet ze regelmatig positieve reacties onder mijn comics. Het is misschien maar één iemand, maar ik ben blij dat ik haar tot inzicht heb kunnen brengen.”
Ik vind het zelf heel moeilijk om een evenwicht te vinden tussen gemak en goed leven. Ik probeer mezelf te verbeteren en milieuvriendelijker te leven, maar ik wil ook ver reizen en veel nieuwe dingen kopen. Hoe doe jij dat?
“Ik vind dat zelf ook enorm moeilijk. Ik drink geen melk meer, maar ik eet nog steeds kaas. Ik vermijd ketens als Zara en H&M, omdat de arbeidsomstandigheden in hun fabrieken mensonwaardig zijn, maar ik ga wel vaak shoppen bij Monki en Weekday, die evengoed bij H&M horen. Onlangs ben ik voor het eerst in jaren nog eens een cheeseburger bij McDonalds gaan eten, gewoon omdat ik daar zin in had.
“Ik voel mij vaak enorm schuldig, maar langs de andere kant wil ik ook gewoon kunnen genieten.”
Dit jaar ga ik maar één keer vliegen, maar de vervuiling van die ene vliegreis zorgt er wel voor dat al mijn andere inspanningen plots in het niets lijken te verdwijnen. Het is inderdaad gewoon ontzettend moeilijk om een evenwicht te vinden. Een beter mens worden is niet zo simpel (lacht). Ik voel mij vaak enorm schuldig, maar langs de andere kant wil ik ook gewoon kunnen genieten. Zo lang je nog in de spiegel kunt kijken is het oké, denk ik. Het is oké om niet perfect te zijn, want niemand is dat. Het belangrijkste is gewoon dat je dat ook beseft, en dat je anderen niet gaat veroordelen over wat zij wel of niet doen.”
Naar wie kijk je het meest op?
“Er zijn ontzettend veel mensen die ik bewonder. Maar als ik één iemand moet noemen, dan is het Dalilla Hermans. Dalilla heeft al ongelofelijk veel shit over zich heen gekregen, en toch vindt ze de moed om te blijven vechten voor haar idealen. Op Valentijn hebben we elkaar voor het eerst ontmoet, ik heb haar toen een brief geschreven waarin ik verteld heb dat ik ooit hoop te betekenen voor de Asian community (Christina is half-Thais), wat zij nu voor de Black community betekent. Ik weet dat het hoog gegrepen is en absoluut niet evident, maar als ik de lat niet hoog genoeg leg, gaat niemand dat doen.”
Je bent vooral bekend dankzij je comics, waar komt de droom vandaan om ook activist te worden?
“Wat veel mensen niet weten, en wat ik tot voor kort ook niet wist, is dat je niet kiest voor zo’n rol, dat overkomt je gewoon. Ik heb dat beseft na de verkiezing van Angeline Flor Pua als Miss België 2018. Het feit dat iemand van Aziatische afkomst tot Miss België gekroond was, is toen bij heel wat mensen in het verkeerde keelgat geschoten. Ze zag er zogezegd niet Belgisch genoeg uit.
Ik heb daar toen een opiniestuk over geschreven, en heb toen heel veel haat over mij heen gekregen, maar vooral ook enorm veel positieve commentaar en dankbaarheid vanuit de Aziatische gemeenschap. Dalilla had tijdens die periode zelf zo’n beetje een digital detox genomen. Achteraf heeft ze mij toen gestuurd hoe fijn ze het vond dat ik het even van haar over had genomen terwijl ze weg was. Toen heb ik doorgekregen welke rol ik zou kunnen spelen voor de Asian Community.”
De black community en bewegingen als Black Lives Matter spreken zich uit, maar om eerlijk te zijn hoor ik haast nooit iets van Aziaten die vechten tegen racisme en discriminatie.
“Dat klopt. Het lijkt vaak alsof die gemeenschap nog stil en bedeesd is, en niet echt de nood voelt om voor zichzelf op te komen, maar dat is aan het veranderen.
“Ik kan niet meeschreeuwen voor iedereen als de Aziatische voice nog niet eens bestaat.”
Ik merk bijvoorbeeld dat er eindelijk meer films geregisseerd en gespeeld worden door Aziaten. De meeste mensen zijn zich er niet van bewust, maar de representatie van Aziaten in de film- en mediawereld is ronduit afschuwelijk. De Oscars bijvoorbeeld, bestaan intussen 80 jaar, en in al die tijd zijn er slechts 10 films genomineerd met een Aziatisch personage. Er zijn nog meer witte vrouwen die een Aziatische rol gespeeld hebben en daarmee een Oscar hebben gewonnen, dan Aziatische actrices zelf. Als er al Aziaten te zien zijn, dan is dat als nerd, dokter of kung-fu master, zelden als buurvrouw, leerkracht of heldin. In Hollywood zeggen ze dat er niet genoeg goede Aziatische acteurs zijn, maar dat is bullshit. Natuurlijk zijn er fantastische Aziatische acteurs, je moet ze gewoon de kans geven om gecast te worden, en dan niet alleen voor stereotiepe rollen.
Ik krijg soms de kritiek dat ik niet alleen voor mijn eigen gemeenschap moet opkomen. Maar ik kan niet voor iedereen opkomen als ik zelf nog tien meter achterop hink. Ik kan niet meeschreeuwen voor iedereen als de Aziatische voice nog niet eens bestaat.”
Zie je jezelf nog lang verdergaan met Chrostin?
“Het zou enorm fijn zijn om te kunnen leven van Chrostin, en ik hoop dat dat met mijn boek al een beetje gaat lukken, maar het kan evengoed zijn dat ik er over twee jaar mee stop. Het is cliché, maar ik wil vooral blijven doen wat ik graag doe, en als ik merk dat Chrostin mij op een dag geen voldoening meer geeft, dan is dat maar zo. Voorlopig zit het goed. Maar het kan even goed zijn dat ik over een paar jaar besluit om tv-werk te gaan doen, of om documentaires te gaan maken.”
“Vijf jaar geleden wist ik niet eens wat ik wilde studeren, laat staan wat ik met mijn leven wilde doen.”
“Vijf jaar geleden wist ik niet eens wat ik wilde studeren, laat staan wat ik met mijn leven wilde doen,” lacht Christina wanneer ik haar vraag of ze ooit had verwacht dat ze nu al zo veel bereikt zou hebben. Ze wil er nog iets aan toevoegen, maar lijkt even te aarzelen. “Ik vind ook nog steeds niet dat ik zo goed ben,” vertelt ze uiteindelijk. Nog voor ik de kans krijg om iets te zeggen gaat ze al verder. “Ik weet het, veel mensen zijn het daar waarschijnlijk niet mee eens, maar ik ben niet de beste tekenaar, niet de beste storyteller, en ook geen fantastische influencer of activist. Ik doe maar wat.”
“Maar je doet het tenminste,” voeg ik er aan toe. “Ja,” geeft Christina toe, “En het is waarschijnlijk daar dat ik mij onderscheid van andere mensen. Er zijn ongetwijfeld mensen met veel meer talent dan ik, maar ze doen er niet allemaal iets mee.”
Schrijf je reactie