Column

Het meest bijzondere lijstje op het internet

Het meest bijzondere lijstje op het internet

10 juli 2017. Wanneer ik door mijn tijdlijn op Facebook scroll, valt mijn oog op een opmerkelijk bericht. Een meisje is op zoek naar iemand die met haar mee naar Pukkelpop wil gaan. Best een vreemde oproep, denk ik terwijl ik op het zoekertje klik. Drie muisklikken later ben ik op haar blog beland. 

Daar lees ik het verhaal van Charlotte, die in maart 2012 met enkele vriendinnen ging skiën. Het is al de tweede skitrip dat jaar voor de studente Toegepaste Economische Wetenschappen, die één brok energie is. Een reis die haar leven verandert, want bij een afdaling komt Charlotte verkeerd terecht en breekt ze haar nek.

De val zorgt ervoor dat ze quasi volledig verlamd is en in een rolstoel belandt. Een moment waarop vele anderen waarschijnlijk de moed opgeven, maar zij niet. Ze blijft niet bij de pakken zitten en plaatst vijf jaar later een bucket list online. Een lijst van zaken die ze wil doen. Eentje ervan is ‘naar een festival gaan en er blijven overnachten’. Pukkelpop dus. Ik ben geïntrigeerd en raak aan de praat met het meisje achter de blog.

Twee weken later bellen we elkaar via de videochat van Facebook ’s avonds op. Zij zit thuis in Duffel, ik in Gent nog op kantoor. Ik weet niet meer wat ik verwachtte toen ik op de beltoets drukte, maar al gauw verschijnt een meisje van mijn leeftijd op m’n scherm. Ze kijkt me enkele tellen vrolijk aan, waarna het beeld hapert. Behendig stuurt ze haar rolstoel naar achter om haar moeder te roepen, die aan komt lopen. In een flits zie ik dat Charlotte een gescheurde jeans draagt – een model dat mijn zus volgens mij ook heeft. Of zou kunnen hebben.

“Als je mij vroeger had gevraagd welke gebouwen makkelijk toegankelijk zijn, had ik je niet kunnen antwoorden.”

Wanneer het beeld weer werkt, vertelt Charlotte over haar reis naar Italië, die ze binnenkort met haar zussen zal maken. En haar bezoek aan Pukkelpop, waar ze vooral Bastille en Mumford & Sons wil zien. “In totaal heb ik meer dan honderd mails gekregen”, zegt ze. “Daaruit een geschikte persoon vinden was niet zo eenvoudig. De jongens vielen als eerste af, omdat ik me niet ongemakkelijk wil voelen. Daarna heb ik met enkele kandidaten gebeld, en met de leukste vier ben ik op café gegaan. Met één van hen trek ik binnenkort naar Pukkelpop – mijn eerste keer sinds 2011.”

Nadien kan ze opnieuw iets van haar bucket list, die ze op 31 maart 2017 online plaatste, schrappen. Die lijst is zeer uiteenlopend en bevat zowel kleine doelen – frieten gaan eten in de frituur van Sergio Herman – als grote zaken zoals het behalen van een diploma. “De sociale druk helpt me om dingen te doen. En ik heb er al heel wat nieuwe mensen door leren kennen.”

Zo trok ze onlangs naar de Gentse Feesten met enkele vrienden die ook in een rolstoel zitten en die ze via haar blog leerde kennen. Zo maar even in een rolstoel naar een van de grootste stadsfestivals van Europa gaan lijkt me makkelijker gezegd dan gedaan. “We konden niet overal binnen. Het went wel hoor. Als je mij vroeger had gevraagd welke gebouwen makkelijk toegankelijk zijn, had ik je niet kunnen antwoorden, terwijl ik dat nu wel weet.”

“Ik ben opener geworden naar mensen die het moeilijk hebben.”

Ik sta verbaasd van de nuchterheid waarmee Charlotte met de situatie omgaat. Haar enthousiasme. “Natuurlijk heb ik het ook vaak moeilijk, maar meestal trek ik me dan op aan Sofie, een van mijn beste vriendinnen, of aan mijn zussen. Zij gaan met veel humor met mijn problemen om. Medelijden hoef ik niet,” zegt ze lachend.

Haar studies TEW is ze ondanks het ongeluk blijven voortzetten. “Misschien wil ik later wel iets met kleren voor rolstoelgebruikers doen,” vertelt ze. “Ik koop nu vooral bij Zara en Hollister, maar die kleren zitten niet goed. Er zijn wel merken die kledij ontwikkelen voor mensen in een rolstoel, maar die…” Ze grijnst. De kleren die in me opkomen zijn allesbehalve mooi, laat staan sexy. “Er zijn best veel dingen waar je rekening mee moet houden. Een broek mag niet te laag komen, want anders zien m’n voeten er gigantisch uit. Een knoop aan de achterkant is mooi, maar in mijn geval niet praktisch. En de opening aan de schouders moet wat breder zijn, anders krijg ik m’n kleren niet uit.”

Ik had er nog nooit zo over nagedacht – en ik kan me voorstellen dat Charlotte dat voordien ook nooit had gedaan. “Zo zijn er nog dingen hoor,” zegt ze als ik haar ernaar vraag. “De toegankelijkheid, waar ik het daarnet al over had. Ook op persoonlijk vlak ben ik veranderd. Ik ben opener geworden naar mensen die het moeilijk hebben.”

Wanneer ik haar vraag of ze op haar eigen oproep zou gereageerd hebben als ze hem zes jaar geleden zou gezien hebben, zwijgt ze even. “Ik denk dat ik het wel dapper zou gevonden hebben. Er respect voor zou hebben gehad. Maar er echt op reageren? Nee, dat zou ik niet doen. Maar nu, nu ik zelf in die situatie zit… Als ik nu weer kon lopen en zo’n oproep zou zien passeren, zou ik het meteen doen.”

“Ik zou Charlotte willen vastpakken en bedanken omdat ze zo’n mooi mens is, die dingen durft die heel wat anderen nooit zouden doen.”

Charlotte vertelt me over vriendinnen van vroeger voor wie haar ongeluk minder makkelijk is. Mensen die afstand namen. “Niet iedereen weet hoe ze daarmee om moeten gaan, hé. Je zou naar hen toe willen gaan om erover te praten, maar in mijn geval gaat dat niet altijd.”

Ik staar naar het scherm, weet niet goed wat te zeggen. Ik zou Charlotte willen vastpakken en bedanken omdat ze zo’n mooi mens is, die dingen durft die heel wat anderen nooit zouden doen. Die zich niet in een hoekje verstopt, maar volop van het leven geniet. Die terwijl jij dit leest, onderweg is naar Pukkelpop. (Als je haar dit weekend op Pukkelpop ziet, geef haar een knuffel en schouderklop, want ze verdient het).

Ergens onderaan de bucket list van Charlotte, als 39e wens, staat dit. ‘I want to give a motivational speech.’ “Ik ben van plan om volgend jaar Woord te gaan studeren”, vertelt ze. “Ik kan mijn lichaamstaal niet gebruiken om mezelf uit te drukken. Zonder dat ze het zelf doorhad, heeft Charlotte het afgelopen uurtje een motiverend gesprek met me gehad – en inspireert ze waarschijnlijk honderden mensen door haar verhaal te delen.

 

Dit stuk verscheen ook in de nieuwsbrief van Thomas, waarin hij tweekelijks samen met een inspirerende gast een nieuwsbrief schrijft over de onderwerpen die hem of haar interesseren. Benieuwd naar de meest onvoorspelbare nieuwsbrief ter wereld? Laat dan je mailadres hier achter.

Schrijf je reactie

Thomas Smolders is het alter ego van Ljosmyndun - of nee, het was andersom. Hij werkt bij het creatief bureau DIFT en publiceerde daarnaast in verschillende kranten en magazines.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen