Elke maand laat fotografe Sylvia Konior het beste van zichzelf zien in een absurd zelfportret. Deze keer werd ze geïnspireerd door zwemkledij allerhande. Redactrice Ann-Marie Cordia zag er een modern sprookje bij.
Ingrid wandelde het zwembad van Scherpenheuvel-Zichem binnen. Zoals elke donderdagnamiddag. Klokslag drie uur, wanneer het rustig was. Binnenkort zou het zwembad zijn deuren sluiten. Niets zou dan nog hetzelfde zijn. Maar dat kon ze op dat moment nog niet weten.
Ze stapte de kleedkamer binnen en trok haar jas uit. Haar gymschoenen. Haar wollen v-nektrui. Haar blauwe jeansbroek, ouderwets breed aan de enkels, en net iets te korte pijpen. Haar T-shirt van Tegen de Sterren op – nieuw – en haar beha. Haar zwarte kousen. De ouderwetse oma-onderbroek. Uit haar zwemzak nam ze haar badpak, al twaalf jaar hetzelfde. Donkerblauw met witte bollen, gekocht na de scheiding van haar man. Vlak voor ze het kotje uitkwam, zette ze haar zwemmuts op. Die was nog van haar moeder zaliger geweest.
Niemand keek op toen ze het naar het grote bad liep. Ingrid maakte deel uit van het decor. Telkens dezelfde twintig baantjes schoolslag. Altijd ijverig, nooit uitsloverig.
Wat gezelschap, wilde ze. Af en toe, meer niet. Seks hoefde niet echt voor haar en voor hem hoefde het al helemaal niet meer sinds hij aan de bètablokkers zat.
Na het zwemmen voelde Ingrid zich elke keer opgelucht. Alsof ze al haar zorgen er had afgezwommen, Hoewel ze er steeds minder van had, zorgen. De scheiding was twaalf jaar geleden in haar voordeel uitgedraaid. Haar ex-man was nog altijd boos omdat hij haar het huis voor geen geld had laten overkopen. En nu was het drie keer zoveel waard! Eigen schuld, vond Ingrid. Had hij haar maar niet in de steek moeten laten op het moment dat ze een hersenbloeding had gekregen. Stukje bij beetje was ze er van hersteld, maar wie goed oplette, kon het zien in haar gezicht, dat ze af en toe nog haperde. Amper 40 was ze geweest. Sinds de scheiding had haar ex de ene relatie na de andere gehad. Ingrid had nog maar twee jaar een latrelatie met een rustige, gepensioneerde Waal die in de Ardennen woonde. Wat gezelschap, wilde ze. Af en toe, meer niet. Seks hoefde niet echt voor haar, toch niet met hem, en voor hem hoefde het al helemaal niet meer sinds hij aan de bètablokkers zat. Om de zoveel tijd vroeg de Waal haar om bij hem in te trekken, maar Ingrid wees zijn aanbod telkens af. Hij moest niet denken dat ze gek was. Ze zou nooit meer alles opgeven voor een man. Nooit meer.
Aan het huwelijk had ze één zoon overgehouden. Die praatte sinds de scheiding – hij was toen twaalf – niet meer met zijn vader. Zelfs niet sinds hij zelf vader was geworden. Dat betreurde Ingrid, want elk kind heeft recht op grootouders, al was ze stiekem trots op haar zoons loyauteit.
Ingrids haar was nog nat toen ze thuiskwam van het zwembad. Ze liep naar de keuken voor een kop kamillethee en nam die mee naar boven, naar haar slaapkamer. Ze kroop in bed, nam haar laptop van het nachtkastje en logde in op de pornosite onder haar schuilnaam, milf_1963.
Mannen die op zoek gingen naar seks met huisvrouwen. Ze bestonden echt. Net als zij ook bestond. Ze was er zo eentje, een huisvrouw die er wel pap van lustte, zij het vooral in haar fantasie. Pap van lustte, wat een uitdrukking. Ze zei het luidop. ‘Ik lust er wel pap van.’ Wat klonk dat goor. Hopelijk had niemand het gehoord.
Er was een nieuw bericht van talldarkstranger_1971. Ze kende hem sinds een paar maanden. Voorlopig enkel virtueel, van zijn berichten, en van op foto, maar intiem waren ze wel. Hij was echt tall, dark en strange. Ingrid las zijn geile liefkozingen en stuurde er dubbel zoveel terug. Zodat hij kon voelen hoe zij van hem genoot. Toen klikte ze op het filmpje dat hij haar in bijlage had gestuurd en liet haar hand tussen haar benen glijden.
Ingrid kwam klaar op het moment dat de vrouw met de hoofddoek kreunde van genot – of uitstekend deed alsof – nog voor de witte saus alles verpestte.
Ze zag hoe een vrouw van haar leeftijd zich overgaf aan een iets jongere man. Tijd om zich helemaal te ontkleden was er niet bij. Haar borsten, niet meer zo stevig, vielen uit haar kanten beha en negligé, terwijl de jongeman haar langs achter nam. Haar hoofddoek had ze wel nog aan. Onderaan het beeld stond er www.muslimporn.com. Ach, moslimporno. Het verliep uiteindelijk op precies dezelfde manier als de meeste andere doorsneeporno. Een schoolmeisje in uniform dat zich overgeeft aan een man, een dokteres die zich overgeeft aan een jonge verpleger, of een jonge vrouw die zich overgeeft aan haar masseur. Het ging altijd om die overgave. En ze hielden allemaal van sperma in het gezicht. Ingrid kwam klaar op het moment dat de vrouw met de hoofddoek kreunde van genot – of uitstekend deed alsof – nog voor de witte saus alles verpestte.
Toen logde ze uit.
In Nederland hadden ze ook al bespaard op zwembaden. Met als resultaat dat steeds minder kinderen leerden hoe ze moesten zwemmen. Onbegrijpelijk dat België dezelfde kant opging. Het zwembad van Scherpenheuvel-Zichem was maar een van de zovele die dichtgingen.
Een paar weken later was het zover. De allerlaatste dag. Ingrid stapte het zwemkotje uit. Door het vieze voetbad. En dan het grote zwembad in. Blik na blik werd op haar gericht. Een oude zeventiger staarde haar na met open mond. Hij wilde zijn hand opsteken en vragen wat dat allemaal te betekenen had, dat wat ze aan had. ‘Burkina…’ stamelde hij zachtjes maar hij kwam niet op de juiste woorden. Burkina Faso, nee dat was het niet. ‘Boerkini speciale’, mompelde hij nog, maar Ingrid was hem al voorbij. Twee andere dames stopten hun gesprek en sisten ‘Zie-zie-zieeeee!’ Drie jongeren van een jaar of twintig floten haar na. Ingrid deed alsof ze niemand hoorde, maar van binnen klopte haar hart razendsnel. Ze werd gezien. Ze was al jaren niet meer gezien. Toch niet in het echte leven.
‘Burkina…’ stamelde hij zachtjes maar hij kwam niet op de juiste woorden. Burkina Faso, nee dat was het niet.
In plaats van haar twintig baantjes hield Ingrid het vandaag op een tiental. In boerkini zwom ze trager, bedachtzamer. Alsof Ingrid de weerstand van het water wilde voelen. Toen ze weer met haar hoofd boven kwam, zag ze hem. Aan de rand van het zwembad. Haar tall dark stranger. Zou het echt? Ja, hij was het. Ze herkende hem van zijn foto, aan zijn ogen en zijn smalle mond. Hij keek haar indringend aan. Hij droeg een zwarte zwembroek, type Speedo. Tall dark stranger was blij haar te zien, dat stond vast.
Ingrid klom uit het grote bad en liep naar hem toe. Hij nam haar in zijn armen en begon haar zachtjes te zoenen. Ingrid was zichtbaar opgewonden. Zelfs een boerkini kon deze stijve tepels niet tegenhouden. De kussen werden intenser. Traag en diep. Nog trager. Ze kon een kreun niet onderdrukken.
Overgave. Nu. Hier.
Maar net op dat moment tikte de badmeester haar op de schouder. Ingrid schrok zich een ongeluk. De tirade die volgde, ging grotendeels aan haar voorbij. Voor ze het wist, stond ze op straat. In boerkini. Ze drupte nog na. Van haar tall dark stranger geen spoor meer.
Een paar meisjes namen hun telefoon en begonnen gretig foto’s te nemen. Ingrid durfde niet langer te wachten – waar bleef hij toch? – en haastte zich naar huis, te voet, want als ze niet in boerkini het zwembad in mocht, zou ze zeker niet zo op de bus mogen stappen.
Pas een half uur later was ze thuis. Uitgeput. Ingrid ging naar boven, nam haar laptop van het nachtkastje en logde in onder haar schuilnaam, milf_1963. Ze klikte op ‘nieuwe berichten’. Er waren er geen. Ze zocht naar het profiel van talldarkstranger_1971. Het was weg. En toen ze naar haar inbox ging, bleken al zijn berichten verdwenen.
***
De volgende dag was het voorpagina-artikel van de krant: ‘Vrouw in boerkini uit zwembad gezet’. De foto was niet bepaald flatterend. ‘Een vrouw is afgelopen donderdag uit het zwembad van Scherpenheuvel-Zichem gezet vanwege het dragen van een boerkini. Het zwembad ontkent dat het hen te doen was om de boerkini, en dat ze juist probeerden te verhinderen dat de vrouw zich en plein bad zou ontkleden – want dat wás ze van plan, reageert de manager stellig: “Het leek alsof ze zichzelf stond op te vrijen. We moesten ingrijpen.” (…) Het centrum voor gelijkheid van kansen en racismebestrijding zegt de zaak te onderzoeken en stelt dat de boerkini geen probleem vormt op vlak van hygiëne en veiligheid, niet voor de drager van het badpak en niet voor anderen. De identiteit van de vrouw is niet bekend.’
Een vrouw schreef dat als je boerkini’s verbiedt je evengoed deeltijds werken moet verbieden, net als hoge hakken.
De rest van de week volgden opiniestukken van mannen die de boerkini voor eens en voor altijd wilden verbieden en mopjes om ter flauwst. ‘Die van ons zou beter altijd een boerkini dragen!’ Een vrouw schreef dat als je boerkini’s verbiedt je evengoed deeltijds werken moet verbieden, net als hoge hakken, want van het eerste krijgen vrouwen minder pensioen en van het tweede slechte voeten en wie draait daar straks weer voor op?
Tegen die tijd zat Ingrid al lang in de Ardennen. Met haar Waal. Als cadeau had ze een boek meegenomen, ‘Het knuffelboek, een therapie voor een gezonder leven’, tweedehands gekocht. Er stond een zinnetje in onderlijnd. ‘Knuffelen biedt een gezond alternatief voor vrij seksueel verkeer.’ En zo was het, bedacht ze. Ingrid zou zich nooit meer zo aan de lust overgeven. Nooit meer. Fuck tall dark strangers. Nou ja. Net niet, in feite.
Schrijf je reactie