In de reeks ‘Baby’s komen niet op bestelling’, vertelt documentairemaakster Sofie Peeters drie verhalen van koppels die vol liefde en overtuiging voor een kind kozen maar dat onverwacht niet kregen. Omdat de natuur er een stokje voor stak. Zeker in een wereld waarin we alles zelf lijken te beslissen, is dat ontzettend moeilijk. Wat we écht willen is of te koop, of te krijgen als we er maar hard genoeg voor werken. Want als je écht je best doet, dan lukt het wel. Dat is onze Westerse filosofie. Maar als Moeder Natuur meewarig het hoofd schudt, veegt zij met één zwaai die hele filosofie van tafel.
O“En jullie? Nog geen kinderen? Komaan! Ge moet wat meer oefenen, he!” Ach, mensen. Ze zijn niet allemaal even fijnbesnaard. Vaker onbewust dan bewust strooien ze zout in de wonde. Want de waarheid kwetst, zeker als hij en plein public uitgeroepen wordt door een luidruchtige medemens. Vlot uit de mond, recht in het hart. Want wat raakt er dieper dan de waarheid over een gewenst kind, dat niet bestaat?
Vijf op de zes koppels, waarvan de vrouw tussen de 20 en 35 jaar oud is, raken zwanger binnen het jaar. De meerderheid dus. Maar dat wil ook zeggen dat een op de zes na een jaar teleurgesteld bij de gynaecoloog zit. Waarom lukt het niet? Ligt er een medische oorzaak aan de basis? Is een parcours met vruchtbaarheidsbehandelingen mogelijk? Of zullen we nooit samen een kind kunnen krijgen? Ook die vijf vruchtbare koppels kunnen nog in de problemen raken: een op de vier zwangerschappen eindigt in een miskraam. En een op de vijf vrouwen zal ooit in haar leven genoodzaakt zijn om een zwangerschap af te breken.
“Heel wat mensen verbijten hun verdriet, gemis en frustratie in stilte. Want erover praten ligt vaak gevoelig.”
Er zijn dus heel wat mogelijke oorzaken waarom die gedroomde baby op zich laat wachten. Weken, maanden, jaren. Heel wat mensen verbijten hun verdriet, gemis en frustratie in stilte. Want erover praten ligt vaak gevoelig. Het voelt als een persoonlijk falen, of als een té kwetsbaar onderwerp. Hierdoor bewandelen ze hun hobbelige weg vaak alleen.
Over de toog heen roepen dat het tijd is om aan kinderen te beginnen, en “dat ge hen anders wel eens zult komen tonen hoe dat moet”, is niet de manier om erover te praten. Maar hoe dan wel? Wat mag je als omgeving wel en niet vragen? Als je zelf niet geconfronteerd wordt met vruchtbaarheidsproblemen, dan is het een onbekende wereld vol valkuilen. Wat betekent het om een IVF-parcours te volgen? Hoe lang moet je wachten op een adoptiekind? Mag je een overleden baby nog ter sprake brengen of rijt je dan net oude wonden open?
Drie koppels ontvingen me met open armen om al deze vragen te beantwoorden. Welke weg hebben ze afgelegd? Was dat altijd samen of ook soms onverbiddelijk ieder voor zich? Welke invloed had het op hun relatie? Wanneer voelden ze zich gesteund door hun omgeving? Hoe zijn ze omgegaan met hun harde confrontatie met Moeder Natuur? Ik hoop dat het (h)erkenning en moed geeft aan mensen in gelijkaardige situaties. En inzichten en begrip aan de mensen, die rond hen staan.
Sigrid (31) en Tom (33) verloren twee jaar geleden hun dochtertje Liv na een zwangerschap van 30 weken. Ze werden intussen ook de ouders van een gezond zoontje, Noah. Hun verhaal lees je alvast hier.
2 reacties
Hallo. Ik vind het heel fijn dat jullie rond dit thema werken en dat kinderloosheid geen taboe is voor Charlie Magazine. De eerste twee interviews van de reeks zijn gepubliceerd, en ik ben alweer benieuwd waarover het derde zal gaan. Ik hoop op een interview met een koppel dat definitief kinderloos is gebleven, want anders zou ik persoonlijk wel wat ontgoocheld zijn in deze reeks. Wat uiteraard niet wegneemt dat ik de verhalen van deze koppels heel waardevol vind en bijzonder moedig. Groetjes, Ellen
Dag Ellen, goede opmerking! De reeks ‘Baby’s komen niet op bestelling’ handelt over de onvanzelfsprekendheid om een kind te krijgen. Niet per sé over kinderloosheid. Twee koppels die hun verhaal deden, konden na een lange weg uiteindelijk een biologisch kind krijgen, het derde koppels via adoptie. Klopt. Eigenlijk hoop ik dat dit net ook hoop kan geven aan koppels die nog middenin dit moeilijke proces zitten: een happy end kàn. Ookal lijkt het soms niet mogelijk. Maar wat jij aangeeft, klopt zeker ook: dat happy end komt niet altijd…
Het lijkt me dan ook zeker relevant om na te denken over een artikel specifiek rond kinderloosheid: Sommigen kiezen hier bewust voor, anderen rollen erin en nog anderen zouden het veel liever anders zien. Als je interesse hebt om hieraan mee te werken, mag je me zeker contacteren (telicafilms@gmail.com)
Warme groet!