Ik ben nog even bezig hoer.

ENTER. Met één druk op de verkeerde knop is je berichtje verstuurd. En dán zie je het pas. Altijd te laat. Ook altijd gênant. De rare woordspelingen die de woordenboekfunctie van je telefoon heeft gemaakt. ‘Hoer’ in plaats van ‘hier’, ‘koe’ in ruil voor ‘oké’ en een bericht eindigt hij liever met ‘vriendelijke grieten’ dan ‘groeten’.

Hoe hij eraan komt, geen idee. Ik heb het hem niet geleerd, écht waar! Wat moet de ontvanger wel denken? Alsof ik deze woorden frequent gebruik en ze tot mijn dagelijkse woordenschat behoren. Bij familie of vrienden kan het nog tot hilarische situaties leiden, maar in een conversatie met klanten bezorgt het vooral flinke okselvijvers. Het bericht erna – de versie waarin je jezelf er nog uit probeert te kletsen – typ je dan ook aan wereldrecordniveau.

Ik heb duidelijk een haat-liefdeverhouding met mijn autocorrect. Het is een beetje zoals een relatie met een man. Je kunt ze soms missen als kiespijn, maar stiekem wil je voor altijd bij ze blijven. Hetzelfde met mijn vriend Het Woordenboek. Ik begrijp niet hoe mensen nog berichten kunnen typen zonder hem! Als ik zie hoe vaak ik de verkeerde toetsen kies – niet gek met de steeds kleiner wordende knopjes op de huidige touchscreens – en hij toch het gewenste woord samenstelt, dan blijf ik dat ongelooflijk handig vinden. Maar tegelijkertijd is het woordenboek de vunzige versie van mezelf. Dezelfde boodschap wordt soms flink aangedikt met een pikant sausje of stevig gepeperd met vieze taal. Volgens mij vindt hij mijn berichtjes maar te gewoontjes en zit hij achter de schermen – mijn telefoonscherm in dit geval – stiekem te grinniken, telkens hij weer een schunnigere versie van mijn bericht de wereld in heeft gestuurd.

Niet alleen mijn woordenboekfunctie heeft last van een identiteitscrisis. Ook de versie op mijn laptop kan er wat van! Mails naar klanten moet ik driedubbel herlezen om er zeker van te zijn dat mijn hardnekkige autocorrect niet weer het duiveltje op zijn schouder is gevolgd.

Ook Google heeft me op werkvlak al veel frustraties opgeleverd. Bij het kiezen van mijn bedrijfsnaam ‘Duideleuk’ heb ik destijds de autocorrect van Google even over het hoofd gezien en dat heeft hij me ook duideleuk – see what I did there? – laten voelen. De eerste maanden baseerde hij zijn resultaten telkens op het woord ‘duidelijk’ en vond hij zichzelf erg slim omdat hij mijn typefout had gezien. De woorden leken tenslotte zoveel op elkaar. Ja duh-huh, dat was nu juist het hele idee erachter! Maar gelukkig is het bij Google zoals bij de opvoeding van een man – ik bedoel, hond! Ik zei hond! – zolang je het juiste maar blijft herhalen, leert hij – Google, maar mannen en honden ook, hoor – het wel!

Brengt jouw autocorrect je soms ook in gênante situaties? Ik ben benieuwd, deel ze gerust hoer!