Openhartig

En waarom geen miskraamaperitief?

Griet De Wachter over haar onvervulde kinderwens

En waarom geen miskraamaperitief?

Vandaag is het nationale wensouderdag. Hoewel er meer aandacht is voor het thema, ervaart Griet De Wachter aan den lijve hoe beperkt het reactievermogen van buitenstaanders is op het hele gebeuren. Nochtans is haar verhaal niet enkel kommer en kwel. Er is ook plaats voor humor, vindt Griet. Een openhartige getuigenis.

Evy en ik, dat was vriendschap op het eerste gezicht. We trokken ooit verkleed als non naar Rome, true story. Ik ging rechten studeren, zij Arabistiek. Ze wilde diplomaat worden. We sloten een pact. Ergens op kot in Gent. Als ze ooit diplomate zou worden, zou ik haar overal een bezoekje komen brengen.

We studeerden af en hadden een beetje het gevoel dat de wereld aan onze voeten lag. We hadden beiden meteen werk en niet veel later werd Evy effectief diplomate en spreidde ze haar vleugels uit. Mijn eerste trip binnen ons pact was er eentje naar het toen nog ongeschonden Syrië. Daarna werd het New York, Jakarta, even een tussenstop in Brussel en nu in Washington. Maar ik geraak niet in Washington. Want ik zit in een fucking MMM: Een Medische Malle Molen.

Heel lang heb ik niet goed geweten of ik kinderen wilde. Ik was er niet mee bezig. Evy wel, zij wist heel snel dat zij en haar man geen kinderen wilden.  Mijn relaties waren niet matuur genoeg om daar echt werk van te maken. Totdat ik vijf jaar geleden Daan ontmoette. Ik was 34. Na een jaar wist ik dat ik wel kindjes met hem zou willen.

“We maakten foto’s van mijn buik in een wit topje. Het begin van een reeks van negen. Het stopte helaas na de tweede foto.”

Die zomer stopte ik met anticonceptie. In december was ik zwanger. De zoete explosie van mals en onversneden naïef geluk kwam als een deken boven op ons liggen. We giechelden. We maakten foto’s van mijn buik in een wit topje. Het begin van een reeks van negen. Het stopte helaas na de tweede foto.

Het vruchtje bleek na twee maanden gestopt met groeien. Pats!  Het was de eerste keer dat ik echt letterlijk leek te voelen hoe dat deken van ons weg werd getrokken. Er volgde een ingreep en ik maakte mezelf wijs dat ik wel weer zwanger zou worden nog voordat de pijnlijk uitgerekende geboortedatum zou naderen.

Maar dat gebeurde niet. Er gebeurde helemaal niets. Mijn lichaam bleek in shock en verstarde compleet. Geen eisprong, geen maandstonden, helemaal niets, dus. Tien maanden lang, totdat medicatie mijn lijf weer op gang trok.

Rondje kleuterbashen

De stap naar de fertiliteitsafdeling was een feit. Na een maandenlange zoektocht naar de juiste hormonenmix, konden we starten met IUI (Kunstmatige Inseminatie). Dat was in juni, anderhalf jaar na mijn eerste zwangerschap. Ik was meteen van de eerste IUI poging zwanger. Ik kan niet zeggen dat ik niet blij was, maar ook niet dat het warme deken spontaan weer op ons kwam liggen. Helaas liep ook deze zwangerschap uit op een miskraam op negen weken. Opnieuw een ingreep. Opnieuw veel verdriet.

Mijn vriendinnen organiseerden een miskraamaperitief. Iedereen bracht iets mee waar ik niet van mocht eten/drinken tijdens de zwangerschap. Preparé, oesters, alcohol, gekapt, sushi, verse mayonaise, rosbief, … Er werd ook een rondje kleuterbashen ingelast. Wat voor lastpakken die koters toch wel kunnen zijn, welke roofbouw ze plegen op je lijf en humeur. Heerlijk. Humor is zo belangrijk.

“Iedereen bracht iets mee waar ik niet van mocht eten/drinken tijdens de zwangerschap. Preparé, oesters, alcohol, …”

We bleven er de moed inhouden. Maar na zes opeenvolgende mislukte IUI’s, werden we aangeraden over te schakelen op ivf. Ik werd volgepompt met hormonen om een goede ‘oogst’ eicellen te kunnen prikken. Die zouden dan bevrucht worden en teruggeplaatst in een natuurlijke cyclus. Dat viel al bij al mee.

Na drie teruggeplaatste embryo’s was ik opnieuw zwanger. Ik had echt heel veel vertrouwen dit keer. De dag van onze eerste echo waren we bloednerveus, maar we hadden beiden pretoogjes. Dit keer zou het goed gaan. Ik voelde me ook echt zwanger.

De echo die volgde was helaas opnieuw niet goed. Het vruchtje had zich niet in mijn baarmoeder, maar  op mijn eileider genesteld. Ik moest diezelfde avond geopereerd worden en ontwaakte de volgende dag met een verwijderde eileider. Opnieuw afscheid van een zwangerschap. Als je denkt dat je het nu echt wel allemaal hebt gehad, gebeurde dit.

“Zwanger worden, lukt, maar zwanger blijven zonder een batterij medicatie zit er voor mij niet in.”

Al die tijd leek er geen medische oorzaak te zijn. We hadden gewoon pech. Uiteindelijk werden er toch bijkomende onderzoeken gedaan. Daar kwam gelukkig wel iets uit. Een zeldzame auto-immuunafwijking zorgt ervoor dat ik lichaamsvreemde materie afstoot. De helft van een embryo is niet van mij, en dat zou mogelijks de oorzaak kunnen zijn van alle ellende.

Het goede is dat het iets is wat beschreven is in de medische wetenschap en dat er iets aan kan worden gedaan. Het zielige is dat ik het hoofdstuk ooit echt heel bewust zal moeten afsluiten, want zwanger worden, lukt, maar zwanger blijven zonder een batterij medicatie zit er voor mij niet in.

Veertig worden

Ik was 35 toen ik voor het eerst zwanger was. Ondertussen laat ik de olijke ‘Ik word 40’-berichten van mijn vriendinnen met bijna tieners rustig passeren. In een vlaag van egoïsme en zelfmedelijden kan ik me doodergeren aan mensen die een gezonde kroost hebben en mekkeren over het feit dat ze àl veertig worden. So? Who cares?

Voor iemand met een onvervulde kinderwens is het erg om veertig te worden. Omwille van de steeds verder slinkende kans op een gezonde zwangerschap, omwille van het pijnlijke gegeven dat àls het nog zou lukken, we wellicht één kindje zullen hebben en niet meer dan dat. En eigenlijk is zelfs die gedachte een luxeprobleem  geworden. Eén kind is een compromis.

“Het pad van de fertiliteit ligt vol ongevraagde goede raad en verhalen van onwaarschijnlijke toevalstreffers.”

Het pad van de fertiliteit ligt vol ongevraagde goede raad, verhalen van onwaarschijnlijke toevalstreffers, pijnlijke kreten van “Je mag het nog niet opgeven.” Euh, misschien wil ik het wel opgeven? Als dat even mag? “Iedereen kent wel iemand die iemand kent waar het gelukt is na…” Bla bla bla.

Ik betrap mezelf op dagdromen over hoe we ons leven vorm zullen geven als we de streep echt voorgoed onder dit malle verhaal zetten. Het eerste wat ik zal doen, is een  ticket boeken naar Washington en wijn drinken met Evy op haar terras. Ik zal jullie een kaartje sturen. En als ik alsnog zwanger word, dat ook blijf en beval van een gezonde baby, ook dan stuur ik een kaartje.

Tekst: Griet De Wachter. Foto: Istock
Lisa Spillebeen bracht een boek uit met 32 cartoons over haar ervaring met ivf-behandeling. Lees hier het interview.

Schrijf je reactie

4 reacties
  • Griet De Wachter says:

    Charliemagazine publiceerde in mei 2019 geleden deze getuigenis over fertiliteitsproblemen.

    Ik wilde nog één keer- in mijn rol van zelfverklaarde patronesse van de ongewenst kinderloze gevallen-een vervolg breien en ook hier delen. Omdat ik het echt belangrijk vind dat dit alles meerdere invalshoeken krijgt. En omdat er zoveel mensen zijn, die dit op zoveel manieren doormaken. En omdat de kans groot is, dat ook jij iemand kent die…

    Een maand na het verschijnen van dit artikel bleek een zoveelste poging gelukt! Hoe zot is dat?! Geluk en angst in een heel klein hartje.

    Maar het was niet goed. Het was opnieuw niet goed. Een vierde keer echt niet goed met dat kleine hartje.

    En dit keer was het echt definitief niet goed. Niet zoals we vurig hadden gewenst. En al wie ons lief heeft met ons. De natuur zei neen, en als de natuur dat doet, dan leggen wij ons daar uiteindelijk bij neer. Na vier lange jaren van vier zwangerschappen en zoveel pogingen dat we de tel onderweg zijn kwijtgeraakt. Ons ‘worst case’ scenario deed zich voor. Als al je hoop echt voorgoed weg is, dan is dat het scenario. Helaas.

    Het goede nieuws dan.

    Ik bestelde vrijwel meteen dat langverwachte ticket naar Washington en meteen- nu we toch bezig waren- voor Daan en ik naar Bangkok. Ik ging in de herfst wijn drinken met Evy op haar terras in Washington. Ik stuurde een kaartje naar Charliemagazine, dat had ik beloofd. Het is goed zo. Omdat het kan.

    Op mijn werk kon ik me eindelijk na 4 jaar organiseren zonder voortdurend in onzekerheid te leven of ik wel op tijd daar of ginder zou geraken. (Thanks JES en JONG voor al dat begrip) Nu kan het, zonder maar en zonder meer.

    Ik gaf een feestje voor mijn 40e en vond het geweldig. Omdat het kan. Het was echt een goed feestje.

    Op dat half jaar verloor ik maar liefst 17 hormonen/cortisonen/brol/tristesse-kilo’s en kreeg ik eindelijk mijn atletische lijf terug 😉

    We ontvluchtten de kerstperiode door een rondreis te maken in Thailand. Samen te zijn en alles door te slikken. Met veel koriander en limoen. Omdat het kan. Het was echt goed.

    De twee lessen die ik hieruit heb geleerd.

    Dat je de dingen die je echt, echt, maar dan ook echt niet in de hand hebt, moet leren loslaten en aanvaarden dat het is wat het is.
    Maar ook dat het- voor mij alvast -niet zozeer de omstandigheden zijn, maar hoe je daar mee omgaat. En heel belangrijk: met wie je dat doet. Het is echt niet alleen kommer en kwel geweest. En ik roep iedereen op die iemand kent die in zo’n traject is beland, om diegene te zijn met wie ze het goed kunnen doen, dat omgaan met zo’n moeilijke omstandigheden. Dat is echt mijn oproep. Luister! Geef geen ongevraagd advies, toon begrip voor hun grenzen. En vooral: wees gewoon diezelfde lieve vriend, broer, zus, ouder, collega zoals je daarvoor al was. Je zal zien dat dat goed is. Omdat jij dat kan, luid of stil.

    En straks ga ik nog eens dagdromen over onze volgende reis, na corona. Ter waarde van een jaar crèche, een bakfiets en zeg maar…een paar honderd pampers zeker? Omdat het kan.

    Het is goed zo.

  • Kat says:

    Je verhaal klinkt als mijn verhaal en toch…
    Wij hebben na 9 jaar, na x-aantal pogingen en x-aantal ontgoochelingen en steeds na heel veel hoop, een pijnlijke beslissing MOETEN nemen: mijn lichaam was op en mijn geest ook. We moesten verder met ons leven.
    Ons NIEUWE leven, dat we helemaal niet wilden maar toch MOESTEN herstarten.
    Familie en vrienden gezegd dat hun goede bedoelingen niet meer nodig waren maar toch (soms) deugd deden: respecteer ons en laat ons doorgaan. Dat was niet eenvoudig want er kwam heel veel stilte, sommigen durven zelf niet zeggen dat ze zwanger zijn, uit angst… Dit doet soms meer pijn.
    Na 8 jaar blijft het moeilijk, er zijn ups en downs.
    Baby’s vasthouden kan ik niet, te pijnlijk.
    Ons leven is nu wel goed, maar het was niet altijd ‘easy’.

    Onze wens zal er altijd zijn maar we moeten verder…

  • Ellen says:

    Griet, ik wens jou veel moed toe tijdens dit proces van zwanger worden. Wij hebben zelf ook een aantal jaren in de MMM gezeten, en eruit gestapt zonder baby. Het is een hels parcours geweest en het verwerken en aanvaarden van het definitief kinderloos zijn ging niet in 1-2-3. Verhalen van mensen die na een jarenlang zwaar fertiliteitstraject toch zwanger zijn geworden zijn hoopvol, maar ook het verhaal van definitief kinderloos blijven zou meer verteld mogen worden. Het is niet altijd gemakkelijk om als kinderloze vrouw deel te nemen aan activiteiten waar veel vrouwen – vaak moeders – aanwezig zijn. Gelukkig zijn er de voorbije maanden ook voor onze doelgroep boeken en artikels verschenen. Want hoewel het soms lastig is, leiden wij doorgaans ook een interessant en zinvol leven 😉 Een dikke knuffel aan alle wensouders, aan alle mama’s en niet-mama’s; laten we elkaar ondersteunen en inspireren.

  • Caro says:

    Griet, ik herken elk woord en elke zin die je gebruikt in je mooie tekst. Al het leed is nochtans écht de moeite waard. Geloof me maar want ik maakte het in dezelfde ernstgraad mee. Al heb ik wel het geluk gehad om 6 m geleden, nét voor mijn 40ste, mama te worden. 

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen