Column

Waarom ik thuis stiekem op hakken paradeerde

Waarom ik thuis stiekem op hakken paradeerde

“Jij bent wel écht groot hé? Ben je nog gegroeid sinds de laatste keer dat ik je zag?”

“Je speelt zeker basketbal?” Nee. “Volleybal dan toch? “ Ook niet. “Welke sport doe je dan?”

Ik ben een vrouw van 1m89, en dat is groot. Mensen verwijzen naar mij als ‘die lange’. En ik heb er al veel over gepiekerd en wakker gelegen en over nagedacht, en ik moet besluiten dat het niet anders is.

Ooit heb ik de keuze gehad om medicatie te nemen die mijn groei zou remmen, maar omdat ik toen al bijna 1m70 was, zou dit maar enkele centimeters minder hebben opgeleverd. Niet genoeg om mijn lichaam vol te stoppen met hormonen. Dus bleef ik groeien, de centimeters kwamen erbij, totdat ik bleef steken op 1m89. Net geen 1m90. Fioew. Toch zorgt dat voor situaties zoals onlangs, wanneer ik bij de bakker stond en de bakkersvrouw me vanachter de toonbank vroeg: “Excuseer, mag ik iets vragen? Hebt gij hakken aan of zijt gij écht zo groot?”.

Ik ben me al van kleins af aan bewust van mijn grootte. Ik herinner mij dat, zo rond mijn vijftiende, mijn vriendinnen laarsjes met kleine hakken begonnen te dragen. En omdat ik thuis stiekem op hakken paradeerde om mij net zo vrouwelijk te voelen als zij, besloot ik op een avond letterlijk mijn stoute schoenen aan te trekken. Ik ging met enkele vriendinnen naar een dansvoorstelling, óp hakken. Dat draaide echter vreselijk uit: tijdens de receptie staarde iedereen me aan. Ik kon door het lawaai bovendien niets verstaan van het groepje waar ik bijstond zonder mij te bukken. Ik kwam huilend thuis.

“Ik ging bewijzen dat ik meer was dan een groot lichaam dat zich leent tot modellengedoe of balsporten.”

Ook probeerde ik op aanraden van mensen uit mijn omgeving (“Jij zou model moeten worden!” Of “Je moet je grootte gebruiken!”) voor een modellencarrière te gaan. Hoewel ik niet echt fotogeniek ben, schreef ik mij in voor wedstrijden, deed fotoshoots voor vrienden en belandde in de finale van een castingwedstrijd voor het magazine ELLE, waar ik met mijn vlechten en veterschoenen aan tussen ontzettend magere, opgemaakte meisjes op naaldhakken stond. Tijdens het gesprek vertelden ze me dat ik nog “te veel babyvet had”, waarmee ze mijn bolle wangen, heupen en buik bedoelden. Terwijl ik daar maar mooi in een maatje 36 stond. Hier was ik dus ook klaar mee. Ik ging bewijzen dat ik meer was dan een groot lichaam dat zich leent tot modellengedoe of balsporten.

Maar dat bleek niet simpel, want ik was mij als tiener enorm bewust van alle nadelen die het groot-zijn met zich meebracht, net omdat ik mij zo spiegelde aan mijn vriendinnen, aan andere koppeltjes op de speelplaats, aan stereotiepe beelden uit de media.

Eerst en vooral hou ik van mode en is het ontzettend moeilijk om je modieus te kleden wanneer alles te kort en te klein is. De speciaalzaken voor grote mensen bieden helaas niet zo’n trendy kledij én hebben een hoog prijskaartje. Ik koop dus altijd XL, terwijl dat in de breedte veel te groot is. Ik heb me ook lang in schoenen van maat 41 gewurmd, maar dankzij de revival van de sneaker draag ik – goddank – eindelijk maat 43. Elegante sandaaltjes of loafers vind ik helaas nergens, met als gevolg dat ik enkele maanden geleden met witte Stan Smiths op een galabal stond.

“Ik ging actief op zoek naar grotere vriendjes en als ik verliefd werd op iemand die kleiner was, verdrong ik dit gevoel snel.”

Op feestjes steek ik boven iedereen uit, waardoor elke move van mij wordt gespot, of ik heb althans dat gevoel. Op foto’s ben ik altijd twee koppen groter dan de rest, waardoor mijn hoofd er soms niet eens op staat. En gezellig met de armen in elkaar gehaakt gaan winkelen met mijn vriendinnen is al helemaal geen gezicht.

Op liefdesvlak is de weg echt moeilijk geweest. De media tonen grote mannen in een relatie met een kleinere vrouw, het liefste een slank poppetje, waar de man beschermend zijn arm omheen kan slaan of dat hij lepeltjesgewijs in slaap kan knuffelen. De man die zijn hemd of trui leent aan een griet die blijven slapen is en haar zo een kop koffie komt brengen. Ooit vertelde een jongen waar ik een crush op had me dat ik gasten intimideer met mijn grootte, intimideer! Het betekende een deuk voor mijn zelfvertrouwen. Ik ging actief op zoek naar grotere vriendjes en als ik verliefd werd op iemand die kleiner was, verdrong ik dit gevoel snel, want een kleiner lief zou not done zijn! De kandidaten waren dan ook lange slungels die eigenlijk helemaal mijn type niet waren.

Maar ook andere dingen aan het groot-zijn begonnen me steeds meer te frustreren. Ik kan mijn benen niet kruisen onder veel tafels. Met een hoge dot in mijn haar bots ik soms tegen de deur. De knuffels met vriendinnen eindigen altijd met hun gezicht in mijn boezem (of erger: in mijn oksel). In mijn spiegelbeeld word ik altijd onthoofd door te lage spiegels. Op een concert sissen de mensen achter mij dat ze niets kunnen zien en ik lig al-tijd met mijn voeten uit een hotelbed.

Tot zover mijn klaagzang.

“Ik liet de lange slungels voor wat ze waren en vond een fantastisch kleiner lief.”

Want een tijdje geleden drong het tot mij door: ik kon er niets aan veranderen dus waarom leerde ik niet naar de positieve kanten kijken? Waarom apprecieerde ik het niet als mensen zeiden dat ze jaloers waren op mijn grootte en mijn lange benen? Waarom geloofde ik hen niet als ze zeiden dat ik een toffe broek aanhad en kwam ik met excuses aandraven als ‘bwa, het was de langste die ik kon vinden…’.

Ik besloot me te focussen op de voordelen aan het reuzenleven. Ik rechtte mijn rug – letterlijk, na jaren voorover gebogen te lopen om kleiner te lijken – en begon te genieten van het groot zijn.

Ik heb altijd een perfect overzicht, ik vind mensen in één oogopslag terug. Ik geniet van optredens en feestjes net door groot te zijn; heerlijk die frisse lucht en het zicht op de artiesten of de dj! Ik besef ook dat ik met mijn lange figuur het geluk heb om meer te kunnen eten zonder al te veel bij te komen. Ik kan met mijn lange benen veel sneller wandelen dan mijn vriendinnen en speel mijn benen uit met hoge taille rokken en skinny jeans. Oh, en wat een luxe is het om in een zwembad te gaan en niet meteen tot mijn middel in het koude water te komen. Die Iphone 6 past trouwens perfect in mijn handen, terwijl mijn vriendinnen niet eens met hun duim bovenaan het scherm kunnen. Hoe cool is het eigenlijk om je eigen stijl te verzinnen door te korte broeken en oversized T-shirts te combineren? En oh ja: ik kan áltijd bij de bovenste koekenkast.

“Kort of lang, we hebben allemaal issues.”

Ik besloot ook mijn liefdesleven niet langer te laten leiden door de stereotypen ‘grote, sterke man en klein, slank meisje’. Ik liet de lange slungels voor wat ze waren en vond een fantastisch kleiner lief. En hoewel ik niet in zijn hemden pas en in bed de grote lepel moet zijn, ben ik perfect gelukkig.

Vandaag probeer ik dus positief te denken. Natuurlijk vloek ik nog steeds wanneer ik de zoveelste schoenenwinkel binnenstap en op het rek van maat 43 enkel Flip Flops en All Stars zie staan. Natuurlijk vind ik het niet altijd leuk dat ik met mijn lange armen de selfie van de groep moet trekken, met als gevolg m’n smoel in het breed op de voorgrond. Maar kort of lang, we hebben allemaal issues. De ene moet z’n jurk laten inkorten, de ander maakt van een maxi dress een midi jurk. Daarom een self-love note to all those tall girls: hou van jezelf net omdát je groot bent.

Schrijf je reactie

16 reacties
  • DE GEBELGDE BELG says:

    Hi Camille, hoe leuk hoe je dit vertelt. Doch. Als het bergop gaat denk ik je met mijn 1,72m bij te houden tijdens een stevige wandeling. Bergaf gaat minder lukken.

    Met groot zijn kun je de zaken overzien. Als je ergens binnenkomt zie je het stof en de rommel op de kasten liggen, terwijl de mensen zich daar niet van bewust zijn. Met grote mensen moet je dus oppassen. En met kleine idem om ongeveer dezelfde redenen.

    Dat het een probleem is om je voeten onder een tafel te kruisen begrijp ik gerust. Dat zou simpel kunnen opgelost worden door de tafels hoger te maken, maar dan kunnen veel mensen niet meer bij hun eten. Je zou ook de stoelen hoger kunnen maken. Maar dan raken kleine mensen niet meer met hun voeten tot aan de grond wat tot gevaarlijke situaties zou kunnen leiden!!

  • Laura says:

    Als 1m62 tussen een bende even kleine vriendinnen, hoor ik vaak jaloerse reacties op grote meisjes met lange benen. Maar ik denk dan steeds terug aan mijn veel te vroege groeispurt: ik was met 1m57 het grootste meisje van mijn lagere school en ik haatte het. Het gestaar, het continue opvallen, aanzien worden voor een jongen (korte kapsels waren in, ok), steeds een beetje bukken om bij je kleinere vriendinnen te horen.. Ik was eerlijk gezegd dolblij toen ik stopte met groeien. Gelukkig kan ik me nu volop ergeren aan te lange broeken, te hoge trappen, te grote mensen op concerts, en onbereikbare bovenste schappen 🙂

  • Hallo Camille,

    Je verhaal is heel herkenbaar! Ik ben zelf 1m82 en mij hebben ze ook altijd gezegd om te gaan basketballen of model te worden. Ik heb ook geen van beide gedaan, want daar had ik absoluut geen ambitie voor. Ik draag nog regelmatig hakken en mijn man (die een paar cm kleiner is dan ik) vindt dit gelukkig geen probleem.
    Ik wilde wél iets met mode doen ook omdat kleren nooit helemaal zaten zoals ze moesten. Ik ben nu sinds 4 jaar zelfstandig modeontwerpster en maak dameskleding op maat. Dus nooit meer mouwen die te kort zijn of water in de schoenen. Maar net zoals de klant het wenst.
    Je bent altijd welkom om eens een kijkje te komen nemen! Ik help je graag! http://www.evaschalckens.be
    Liefs,
    Eva

  • leen eerdekens says:

    Ontzettend herkenbaar.

    Ik kan ook nog aanvullen…

    Hoeveel keer heb ik al boven een pashokje uitgestoken wegens ’te groot’? Hoeveel mensen zijn al ‘stiekem’ naast mij komen staan om te meten hoeveel ze nog verschillen met die reuzin?
    En oh ja, ik had ook al eens voor dat een ietwat bijziend oudje me in de supermarkt op de schouder tikte en zei: ‘meneer, kan je dat eens in het bovenste rek voor mij nemen?’ 1 leerkracht godsdienst zei me ooit: ‘ik hoop dat jouw praatgedrag niet rechtevenredig loopt met je lengte.’ Leerkracht godsdienst!
    Kinderen blijven ook soms staren en heel vaak volgt de vraag: waarom ben jij zo groot?
    Euhm, mijn papa was groot en mijn mama was ook niet klein…
    Oh ja, ik heb ook 1 keer vastgezeten in een speleobox, ze hebben hem bovenaan voor me moeten openmaken 🙂

  • Leentje says:

    Iedereen heeft wel iets, niemand is perfect. Er mee leren leven is niet altijd gemakkelijk. Ik ben blij voor je dat het je ondertussen toch goed schijnt te lukken. En als je eens genoeg hebt van altijd maar weer sneakers, dan is hier voor jou http://www.grandeleganza.be , een webshop met elegante schoenen van een toffe jongedame met zelf schoenmaat 43 (en neen, ik heb hier geen voordeel bij 😉 ). Groetjes!

  • Joke says:

    Volledig herkenbaar! Maar dan ook echt volledig! Met mijn schoenmaat 43-44 heb ik wel leuke én vrouwelijke schoenen gevonden in ‘Wayez-Shoe’ in Anderlecht. Zeker een aanrader! En de grote lepel zijn is minstens even leuk! 😉

  • Julie says:

    1m83 en schoenmaat 44. Aangenaam. Maat 43 werd 44 na de geboorte van 2 geweldige (en grote) dochters. Soms draag ik hakken en probeer ik de avond zittend door te brengen. Zonder benen te kruisen inderdaad. 🙂 Geweldig herkenbaar.

  • Zita says:

    Mensen hebben letterlijk tegen mij en mijn zussen al gezegd dat wij dwergenbeentjes hebben. Echt waar. Dus hey, we zijn omgekeerd, maar ook een beetje hetzelfde. Snap je? 🙂 <3

  • Caroline says:

    Ik vind al 20 jaar toffe schoenen (eerst nog 42, en al heel lang 43) bij Van Loock in Massenhoven. Alles staat tegenwoordig op hun website.

  • trijnewijn says:

    De Brantano heeft altijd effectief een aanbod in grote maten. Bijna evenveel in 42 als in 41 (waar andere winkels stoppen) en nog steeds echt oké in maat 43. Ik zit zelf op de grens, meestal 42, soms 43.
    Met mijn 1m85 kan ik overal aan, ook aan de hoge items in de supermarkt. Mensen terugvinden in de massa lukt dan weer niet. Ik kan over de massa kijken, maar kan er niet goed genoeg voor zien. Maar met mijn lengte is het voor vrienden wel makkelijker om mij terug te vinden 🙂

  • Sien says:

    Leve de kleinere liefjes (om de kindjes dan toch van gemiddelde grootte te voorzien).
    Ik koop mijn schoenen van maat 43 meestal in Nederland, de meeste duurdere “orthopedisch verantwoorde” schoenen gaan wel minstens tot die maat. En tegenwoordig zijn er echt veel elegantere modelletjes te koop (in tegenstelling van toen ik als 13-jarige achter schoenmaat 43 moest gaan zoeken). Mijn favoriete merken zijn o.a.: Wolky, Footnotes, Xsensible, Durea, Ara,… Ik heb intussen al een mooie verzameling bijeen, waar ook enkele mooie sandaaltjes en pumps bij zitten.

  • Line says:

    De dag dat ik de vraag – van complete strangers nota bene: “Hoe groot zijt gij?” , durf te beantwoorden met “Hoe dik zit gij?”/”Hoe lelijk zijt gij?”/”Hoe grijs zijt gij?” zal ik pas liberated zijn 🙂

  • C says:

    Hoi! Ik weet niet van waar je bent, maar Schoenen Jules uit Boom verkoopt mooie schoenen in grote maten! Hij is daarin gespecialiseerd. Zeker de moeite om daar eens een kijkje te nemen!

  • Hier deels hetzelfde probleem, maar dan voor mijn te kleine voeten. Zoek maar eens mooie (vegan) schoenen in maat 35 🙂 I feel your pain – wat dat betreft toch. En voor wat het waard is, Ik dacht bij jou eerder: wow, wat een knappe, dan: wow, wat een lange.

  • Sara says:

    Zo zo zo herkenbaar! Groetjes van iemand die 1m83 is 🙂

  • lie says:

    🙂
    Of hoe moeilijk het toch is om tevreden te zijn met onszelf. Jij zou soms wat kleiner willen zijn, ik wat groter, zodat ik er niet uitzie als een dwerg op mijn sneakers.
    Goed geschreven!

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen