In de lente van 2018 kreeg Mirella de diagnose borstkanker. Het werd voor haar een jaar van diepe dalen en hoge toppen. Een jaar met kanker, beleefd tegen de achtergrond van een gedroomde verhuis naar het buitenland. Dit is het relaas van haar reis met borstkanker en hoe ze daar nu op terugkijkt.
Ziek zijn doe je niet alleen. Dat doe je met een hoop mensen in je buurt. Sommige mensen hebben een positieve invloed op je ziekteverloop, anderen ga je vermijden omdat je de negativiteit en het drama beu bent.
Als ik terugdenk aan de afgelopen anderhalf jaar, dan zie ik geen continu verhaal, geen logisch opgebouwd relaas met een ziekteverloop dat van a tot z duidelijk is. Ik zie flarden. Flarden mensen.
Mijn reis met kanker is een verhaal van anekdotes. Mensen die voorbijkomen en indrukken achterlaten. Hoe langer het geleden is, hoe meer de negatieve indrukken vervagen, ook al leken die nog zo belangrijk, en hoe meer de positieve indrukken blijven, ook al leken die op het moment zelf nietszeggend. Die mensen komen niet op een chronologisch correcte lijn in mijn hoofd voorbij. Het is een verhaal van warmte, van soms hoogoplopende emoties, en ook van tristesse.
“Mijn reis met kanker is een verhaal van anekdotes. Mensen die voorbijkomen en indrukken achterlaten.”
Zo is er het verhaal van de mevrouw die ik leerde kennen tijdens de radiotherapie. In de wachtkamer wisselden we verhalen uit. Ze was ouder dan ik, ik vermoed zo tegen de 55, 60. Het was telkens een blij weerzien als we samen in de wachtkamer zaten, de gesprekken werden intiemer. De laatste keer dat ik haar zag, vertelde ze dat er overal in haar lichaam uitzaaiingen waren gevonden. Ik heb haar nooit meer gezien. Ik heb nooit haar naam gevraagd. Ik weet niet of ze nog leeft.
Er is Katty. Wat kan ik zeggen over Katty? Veel, heel veel. Ze was er vanaf het prille begin bij. Ze was mijn steun en toeverlaat. Down to earth, recht door zee, altijd klaarstaand. Ze bood ze mij en mijn gezin een warm nest . Ik voel een speciale verbondenheid met haar. Haar kinderen zijn ook een beetje die van mij. Ik heb geen woorden om te omschrijven wat zo’n diepe vriendschap betekent als je hele leven overhoop wordt gehaald. Bedankt, Katty. Voor het geval ik dat nog niet heb gezegd.
Je komt in surreële situaties terecht. Wat te zeggen van de mevrouw die haar zieke moeder vergezelde, maar de nood voelde om mij te bekeren? Ik ga haar felle blauwe ogen en het pikzwarte haar nooit vergeten. Haar glimlach. Haar missiedrang. Of ik in God geloofde. Daar zit je dan. Als atheïst. Als zieke. De allereerste keer chemo in een vreemd land. Met naast je een vrouw met hypnotiserend mooie ogen die de wereld opdeelt in gelovigen en niet-gelovigen. Terwijl je de chemo door je aderen voelt gaan.
“Ik kan met de beste wil van de wereld niet negatief op de afgelopen twee jaar terug kijken.”
Mijn mama. Ze stond er direct. Mijn diagnose maakte een sterke indruk op haar, het was niet makkelijk voor haar om te verwerken wat er gebeurde. Raar hoe je plots weer een klein beetje kind bent als je ziek wordt en hoe belangrijk je ouders op dat moment weer zijn. Hoe oud je ook bent, je blijft iemands kind.
Bij het schrijven van deze tekst vroeg ik mij af of ik ook moest vertellen over de negatieve verhalen, de boze mensen, de ruzies, de agressie, de helaas vele tekenen van menselijke stupiditeit. Maar dan stelde ik mezelf de vraag: wat heeft er impact gehad? Wat heeft mij veranderd? Waar denk ik nog het vaakst aan terug? En dan blijkt dat ik die mensen zelden de revue laat passeren.
Het is ongelooflijk hoeveel kleine blijken van menselijke warmte en vriendelijkheid zijn voorbij gekomen. Het is ook ongelooflijk dat je die het minst verwacht. De agressie verbaasde mij niet, de spontane hulp wel. Hoe komt het toch dat we het vertrouwen kwijt zijn in de nochtans alom aanwezige vriendelijkheid en goedheid van mensen? Als ik de neiging voel om te geloven dat de wereld naar de vaantjes is, dan denk ik terug aan de dorpsschool van mijn dochter. Aan hoe lief, bij gebrek aan beter woord, de juffen, de directrice, de andere ouders waren. Gewoon. Spontaan. Lief.
Mijn reis met kanker is getekend door die mensen. Door die warmte. Ik kan met de beste wil van de wereld niet negatief op de afgelopen twee jaar terug kijken. Als ik mijn ervaring klasseer als een drama, dan doe ik afbreuk aan alle fijne momenten die ik heb beleefd. Tuurlijk was het ook hard. Maar ik had mijn wederhelft en mijn nageslacht die mijn emoties stevig in het gareel hielden. Die mij telkens weer confronteerden met waar het leven echt om draait. Twee lieve mensen die niet meegingen in een verhaal van drama’s, die lachten met mijn kale kop, mijn hand vastnamen en mij meetrokken als ik weer eens niet vooruit kwam, met wie ik kon uitwaaien tijdens een wandeling op het strand. Bij hen was ik nooit ziek. Ik was gewoon mezelf, maar dan een beetje anders.
1 reactie
Ik zit nog maar aan het begin van mijn traject. Jouw verhaal was precies wat ik nodig had. Dank daarvoor en het ga je goed.