Opinie

Mijn coming-out

Mijn coming-out

Eerlijk? Ik kan me geen periode herinneren dat gewicht géén rol speelde in mijn leven. Ik waggelde als peuter al door mijn dagen, chubby en blozend, met billen en wangen die smeekten om knijpgrage vingers.

Tijdens mijn lagere schoolperiode was ik me er steeds weer enorm van bewust hoe ik anders, groter, struiser, rijper was dan de rest. Niet dat het mijn zelfvertrouwen altijd neerhaalde, ik stond eigenlijk met plezier voor de spiegel, maar het cijfer op de weegschaal was al heel snel een issue, voor mezelf én mijn omgeving. Ik werd er gelukkig nooit om gepest, daar was mijn bek te groot voor, maar mijn kilo’s bepaalden wel mijn beslissingen. Zo wilde ik, bijvoorbeeld, als zevenjarige graag judoka worden. Tot ik doorhad dat je voor sparring en wedstrijden in gewichtsklassen zou worden opgedeeld. Het idee dat mijn gewicht door vreemden gekend (en in mijn perceptie: afgekeurd) zou worden, verpestte mijn sportief momentum al op zo’n jonge leeftijd, and so I dropped out.

“Ik ging van overgewicht naar zwaar ondergewicht en wéér werd mijn ‘zijn’ bepaald door wat de weegschaal aangaf.”

Elke keer weer, die focus op de weegschaal, ook tijdens de gevreesde PMS-dagen (het huidige CLB). Wéken op voorhand verzon ik al redenen om op de ‘dag des onheils’ afwezigheid te kunnen opgeven. Want niemand kénde me daar, niemand wist hoe mijn lichaam en (overgevoelige) geest in elkaar zat. Je sprong op de weegschaal en werd in een vakje geduwd. Na afloop waarschuwden ze waarschijnlijk mijn ouders met een standaardbrief waarin stond dat ze me van meer gezonde voeding en beweging moesten voorzien. Klein detail: dat déden ze thuis al. Ik groeide op met veel verse groenten en fruit, met rennen en spelen, met evenwicht op het bord. Maar soms zit er méér achter iemands overgewicht, soms moet je dieper graven om de reden te vinden. En dààr namen ze bij het PMS de tijd niet voor. Ik was te dik. Punt aan de lijn.

En zo ging het maar door, jaar na jaar, de schaamte om het gevreesde cijfer. Ik ging van overgewicht naar zwaar ondergewicht en wéér werd mijn ‘zijn’ bepaald door wat de weegschaal aangaf. Ik woog me voor het plassen, na het plassen, voor het douchen, na het douchen, voor mijn appel, na mijn appel… En zo ging het maar door, dag na dag na dag na dag. Elk grammetje minder getuigde zogezegd van mijn doorzettingsvermogen en ‘kracht’. En zo draaide ik weg, in de mallemolen van anorexia.

Hoe hard ik ook gevochten had tegen mijn eetstoornissen en hoe opgelucht ik me ook voelde dat ik als winnaar uit de strijd was gekomen, die fucking weegschaal bleef wél mijn dagelijks humeur bepalen! Niemand wist hoeveel ik écht woog, ik loog er met veel gemak over (jaren ervaring, hé) omdat ik ervan was overtuigd dat als mijn cijfer bekend zou geraken, ik veroordeeld zou worden. Mijn omgeving zou me anders bekijken, me minder mooi, minder aantrekkelijk en minderwaardig vinden. In mijn fantasie hoorde ik de roddels, het gespot en de afkeuring al weerklinken in de (online) gangen.

“Ik wil niet in een maatschappij leven waarin er een even groot taboe rust op het cijfer van de weegschaal als op dat van onze loonbrief.”

En eigenlijk ben ik al die zever zo beu! Beu om in een maatschappij te leven waarin er een even groot taboe rust op het cijfer van de weegschaal als rond het cijfer op onze loonbrief. Beu om de éénzijdige visie op gewicht van officiële instanties te moeten aanzien. Beu om complexen aangepraat te krijgen door een dolgedraaide dieetindustrie die meesurft op onze onzekerheden. Beu om in een vuil vakje gestoken te worden door de mode-industrie. Beu om op tv weinig diversiteit te zien qua lichaamsvorm. Beu om in magazines over het éne crashdieet na het andere te moeten lezen. Ik ben het beu om verbaasde blikken op mensen hun gezicht te zien als ik zeg dat ik gezond eet en ontzettend veel sport. Alsof ‘dikker zijn’ sowieso synoniem zou staan voor ‘lui’. Ik ben al het goedbedoelde advies beu van zogezegde kenners die ‘het beste met me voorhebben’. Ik ben de bodyshaming beu, on- en offline, door jongeren én volwassen. Ik ben de 1001 dieetboeken en -goeroes beu, die niet beseffen dat er naast evenwicht op ons bord ook vooral evenwicht in ons hoofdje nodig is vooraleer die BMI zich terug rechttrekt.

Maar vooral, vooral, ben ik het beu dat ik me al het bovengenoemde ook aantrek, dat het mijn gedachten op hol doet slaan en invloed heeft op mijn dagelijkse leven. Ik heb alle soorten lichamen gehad, van 48kg tot 100kg, maar ben wel gewoon nog steeds Sabine. Een beetje ouder nu, ook een beetje wijzer en zachter. En met veel goesting om het taboe rond ‘gewicht’ open te trekken. Want ik geloof in het feit dat je pas iets kan tackelen als je het uit de schaduw sleept, als het gewicht ervan wordt afgehaald (pun intended).

En dus zeg ik ‘FOERT!’, gedaan met de gène! Hier heb je mijn gewicht, te nemen of te laten. Vanaf nu neem ik juiste beslissingen enkel nog omdat mijn lijf en spirit erom vragen, en niét mijn weegschaal.

Schrijf je reactie

6 reacties
  • Same here – my friend know how much I earn, but may not know my weight (in pregnant state). T only ‘secret’ for him. Sounds stupid, know.
    Chapeau.

  • Katrien says:

    Amai Sabine, zo herkenbaar…
    Ik reed vorig weekend voorbij de plaats waar wij naar het PMS moesten, en ik kreeg spontaan stess, en dat na 25 jaar!
    Ik ben twee maanden geleden ook gestopt met op de weegschaal te gaan staan, en dat helpt toch echt om meer naar je gevoel te luisteren. Maar het blijft toch spijtig dat ik in kledingwinkels altijd de grootste maat moet nemen. Niet omwille van die maat zelf, maar omwille van het feit dat er geen uitwijkmogelijkheid naar boven is 🙂 Als het niet past kan ik het niet kopen!

    Maar bon – efkes terug naar het belangrijkste: Chapeau voor u, dat je dit artikel hebt geschreven. Ik ben verbaasd van de weinige reacties, maar ik ben er zeker van dat er veel volk van je artikel heeft genoten…en hopelijk ook positiever over zichzelf begint te denken!

  • 10a says:

    Ik ben 2 jaar geleden gestopt met op de weegschaal te staan en echt ik kan het iedereen aanraden.
    Als er grote schommelingen zouden zijn, zullen mijn kleren dat zeker laten weten.
    Tot dusver past alles nog zoals het 2 jaar geleden paste. (ja ik draag mijn kleren lang) Al heb ik al regelmatig moeten horen: ” ben jij vermagerd?” (ben jij verdikt? vragen mensen nu eenmaal minder, ons ma niet meegerekend)
    Mijn antwoord is nu al 2 jaar: geen idee, ik weeg me niet meer.
    Daarna is het altijd stil en weten mensen niet hoe te reageren.
    Iedereen doet wat hij of zij wil natuurlijk, maar ik heb besloten: de weegschaal is geen vriendin van mij, dus hoeven wij geen gesprekken meer te voeren of elkaar dagelijks, wekelijks, maandelijks of zelfs jaarlijks te zien. En ik ben ook niet van plan een snel een reünie te organiseren.

  • liese says:

    ik had eens op mijn blog ergens neergeschreven hoeveel ik woog en een vriendin reageerde dat ze dat zo sterk vond van mij. Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan, maar blijkbaar moet zij gevonden hebben dat ik teveel woog (we zijn even groot) en zij is overduidelijk veel slanker dan ik. Het heeft weinig zin om mij daar druk in te maken want ik weet ook wat zij allemaal doet om er zo uit te zien en dat heb ik er echt niet voor over. Zolang ik me goed voel….

  • Greet says:

    Zelfde hier – mijn vriend weet hoeveel ik verdien maar mag mijn gewicht (in zwangere toestand) niet kennen. T enige ‘geheim’ voor hem. Klinkt dom, weet het.
    Chapeau.

  • bieke says:

    zoveel hartjes! al ben ik er zelf nog niet om foert te zeggen.
    iedereen mag weten wat er op mijn loonbrief staat.
    niemand weet wat er op de weegschaal staat…

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen