Getuigenis

We hadden elkaar nodig, dat lichaam en ik, of we nu moeder werden of niet

We hadden elkaar nodig, dat lichaam en ik, of we nu moeder werden of niet

Gastredactrice Frauke worstelde jarenlang met haar lichaam. Ze ging in therapie om aan haar zelfbeeld en pijnproblematiek te werken. Met succes. Maar dan besluiten zij en haar vriend om een kindje te krijgen. Helaas ging dat niet vanzelf. En ineens was het er weer, het gevoel dat haar lichaam een obstakel was. Hier getuigt ze over de weg die ze aflegde om van zichzelf – inclusief haar lichaam –  te kunnen houden.

“Ik voel Kleine muis. Diep in mijn buik vlindert hij of zij zachtjes. Het lijken wel belletjes die opstijgen naar de oppervlakte van mijn huid. Het voelt zo bevreemdend leuk, iets onbekend voelen in mijn lichaam en dat niet als een bedreiging zien.

Ik ben zwanger en het is het mooiste wat mijn lichaam me ooit schonk, en omgekeerd.

Van een roze wolk spreken, zou niet helemaal kloppen. Het voelt meer als een jarenlange mist die langzaamaan opklaart. Ik heb altijd pijn gevoeld in mijn lichaam. Dat is blijkbaar een manier van uiten; de moeilijke dingen des levens die ooit diep verscholen zaten kwamen altijd in de vorm van één of andere lichamelijke kwaal op de deur kloppen. Ik heb mijn lichaam vervloekt en gehaat om wat het mij “aandeed”. Dat was toen ik nog niet begreep dat het me alleen maar probeerde vertellen dat het niet goed met me ging. Dat het me niet nog meer verdriet wilde aandoen. Dat het me alleen maar wilde helpen om te begrijpen dat er dingen verstopt zaten diep vanbinnen die naar buiten moesten komen, voor ze daar alles lieten wegrotten.

“Ik wilde van mezelf houden, dat was het, niet meer of niet minder.”

Daarnaast worstelde ik sinds mijn tienerjaren met het idee dat ik te imperfect was. Ik noem het vaak mijn lelijke-eendjes-complex. Ik durfde zonder make-up niet buitenkomen, en voelde me schuldig bij elk taartje dat ik at. Ik dacht, “Eerst moet ik mooi zijn, dan volgt de rest van het leven als vanzelf.” Maar de waarheid was dat ik het leven net in de weg stond door mezelf niet te aanvaarden in de vorm waarin moeder natuur me had gegoten.

Gelukkig ben ik altijd heel zelfbewust geweest. Ik zag in dat ik zo niet verder wilde. Ik wilde van mezelf houden, dat was het, niet meer of niet minder. Ik ging in therapie om aan mijn laag zelfbeeld en pijnproblematiek te werken, en langzaam maar zeker leerde ik om mijn twee grote struikelblokken in te dijken. De pijn en de angst om uiterlijk nooit genoeg te zijn werden nu gereduceerd tot kleinere delen van wie ik was, zonder allesbetekenend te zijn. Ik liet me inspireren door de vele body positivity boodschappen op sociale media, ging mediteren en liet mezelf toe om te genieten. Zo ontstond een prille maar diepe liefde voor mezelf. Ik durfde het zelfs aan om de therapiesessies achter me te laten.

“Het ging de goede kant uit, totdat de angst de kop opstak dat wij niet zomaar een kindje konden maken.”

Maar toen besloten mijn vriend en ik om een kindje te krijgen, en dat bleek niet zo gemakkelijk als eerst gedacht. Wij, en anderen, dachten dat het nooit zou lukken zonder hulp, en dat was een harde realiteit voor een romanticus zoals mij. Ik had verwacht dat we in één liefdevolle nacht een kind zouden maken, en dat alles vanzelf zou gaan. Wanneer dat niet het geval was, en er medische problemen de kop opstaken, voelde ik de haat die ik zo vaak tegenover mijn lichaam had gevoeld, opnieuw groeien.

Het was balen, omdat ik al zo lang aan mijn relatie met mijn eigen handen, mijn eigen welvingen, mijn kroezelig haar en elk klein plekje van mezelf had gewerkt. Het ging de goede kant uit. Tot de angst de kop opstak dat wij niet zomaar een kindje konden maken, en ik dus maar wou dat mijn lichaam dat probleem eigenhandig zou gaan oplossen.

Dat gebeurde niet. Maanden gingen voorbij, de twee streepjes op de zwangerschapstesten bleven uit  en mijn lichaam en ik voelden ons beiden beroerd. Ik kreeg opnieuw pijn en werd angstig. Elke dag leek er wel een andere plek van mijn lichaam getroffen. Ik kon moeilijk eten en voelde mezelf steeds verder wegzakken in teleurstelling en onvermogen. Ik besloot opnieuw naar een therapeut te gaan om nogmaals aan mijn relatie met mijn lichaam te werken. We hadden elkaar nodig, dat lichaam en ik. Wat er ook zou gebeuren, of we nu moeder werden of niet.

“Doorheen de therapie kon ik de drang naar een kind als oplossing voor al mijn problemen loslaten.”

Die laatste zin, dat inzicht, is voor mij achteraf gezien heel belangrijk. Soms stel je een doel voor ogen en denk je dat het bereiken daarvan de heilige graal van je leven wordt. Maar eigenlijk spelen er andere dingen mee, diepere motivaties en onbewuste doelen. Ik wilde dat mijn lichaam een kind maakte, maar eigenlijk wilde ik me vooral op een top vrouw voelen, een verlangen dat ik altijd al heb gehad, maar nooit helemaal kon invullen. Ik wou mijn vriend bewijzen dat ik het waard was om graag gezien te worden, door hem een kind te schenken, tegen alle verwachtingen in. Maar eigenlijk was ik gewoon onzeker dat niemand ooit echt van me zou kunnen houden. En zo waren er nog wel wat elementen die meespeelden. Doorheen de therapie en vele momenten van introspectie, werden die elementen blootgelegd, en kon ik de drang naar een kind als oplossing voor al mijn problemen loslaten. Het was een bevrijding, en gek genoeg leerde ik toen pas hoe graag ik écht een kind wilde, een nieuw mensje op de wereld zetten met zijn eigen dromen en wensen, en niet iemand die een metafoor voor mijn gelukkige toekomst hoefde te worden.

In de maand dat ik de bevrijding voelde en ik mezelf opnieuw durfde liefhebben, werd ik zwanger. Het kan puur toeval zijn, of ook niet. De connectie tussen lichaam en geest is uitzonderlijk sterk, maar dat is het toeval ook. Het doet er eigenlijk niet toe. Ik zag het vooral als een kans tot het ultieme begraven van de strijdbijl tussen mijn lichaam en mij. Tussen ons. Tussen ik, en ik. Wij maar ook Kleine muis. Voor beiden van ons even welkom. We hadden een gemeenschappelijk doel gevonden, mijn lijf en ik. En die vindt zijn oorsprong in de liefde.

“Dankjewel lichaam, want eigenlijk ben jij altijd geduldig geweest.”

Ik heb al veel horrorverhalen gehoord en gelezen over zwangerschap. En ja, het zorgt ook voor onzekerheid en er leeft zeker angst in mij. Zal Kleine muis wel gezond zijn? Zal ik de bevalling wel aankunnen? Kan ik het wel, mama zijn? Hoe hard schopt een kindje eigenlijk tegen je ribben aan? Help! Als je altijd pijn hebt gevoeld in je lichaam, zorgt dit zeker voor de nodige onrust. Maar ik ben vooral trots op mezelf, voor de weg die ik ben gegaan richting mijn zwangerschap, maar ook het houden van mezelf. Dat ik zoveel pijn heb ervaren in mijn lichaam vroeger, me vaak niet mooi genoeg voelde en na een jaar proberen nog altijd niet zwanger was, daar ben ik nu dankbaar voor.  Al deze geesten uit het verleden zorgen nu voor een ultiem besef van geluk, want ooit was het anders.

Dankjewel Kleine muis, voor je liefdestuimelingen in mijn buik. Dankjewel lichaam, want eigenlijk ben jij altijd geduldig geweest, en is mijn hart steeds blijven kloppen, zonder opgeven, zonder aarzelen. Dankjewel aan mezelf, om steeds te geloven in betere dagen, en daar ook hard voor te werken, in mijn hoofd en in mijn hart. Dankjewel aan Kleine muis, ons onverwacht geschenk van het leven. Ik was prachtig. En toen werd ik nog prachtiger. Net zoals wij allemaal, elke dag die voorbijgaat.”

Frauke Heyde is scenariste, storyteller en schrijfster. Ze laat zich graag leiden door hoop en romantiek, wat in haar werk en persoonlijkheid steeds doorschemert. Ze is allergisch aan small talk en dan ook een eeuwige voorvechter van openhartigheid. Alleen met een kom soep of een stuk taart krijg je haar (voor even) stil.

Schrijf je reactie

2 reacties

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen