In de lente van 2018 kreeg Mirella de diagnose borstkanker. Het werd voor haar een jaar van diepe dalen en hoge toppen. Een jaar met kanker, beleefd tegen de achtergrond van een gedroomde verhuis naar het buitenland. Dit is het relaas van haar reis met borstkanker en hoe ze daar nu op terugkijkt.
“Hoe voelt ge u?”
“Goed, goed!”
Standaardvraag, standaardantwoord.
Wat bedoelen mensen wanneer ze dat vragen? Eigenlijk simpel. Kanker, daar is iedereen bang van. Daar ga je aan dood. Heel wat mensen in mijn omgeving waren mij aan het begraven op het moment dat ik hen het nieuws bracht. Mensen willen weten of je het gaat halen. Of je morgen nog leeft. Of je pijn hebt. Of je emotioneel bent ingestort. Maar eigenlijk wil niemand daar een eerlijk antwoord op. Details over wat er exact in mijn lichaam gebeurde, gaf ik liever niet. Het maakte mensen toch alleen maar ongerust.
En dus antwoordde ik steevast: “goed, goed!” Uiteraard had ik pijn, vooral de eerste weken na de operatie. Ik was ontsnapt aan een mastectomie, maar had wel een snee van een tiental centimeter in mijn borst. De wonde onder mijn oksel was nog groter en pijnlijker, vooral omdat er nog maanden vocht in de wondholte zat. Ik nam een cocktail van pijnstilling, maar ik nam eigenlijk liever helemaal niets. Ik kreeg teveel last van mijn maag. En dus had ik bijna continu pijn.
“Mensen willen weten of je het gaat halen. Of je morgen nog leeft. Of je pijn hebt. Maar eigenlijk wil niemand daar een eerlijk antwoord op.”
Uiteraard had ik een keuze. Ik kon klagen of ik kon aanvaarden wat er gebeurde. Nu ben ik ervan overtuigd dat er een psychologische component zit aan je pijngevoel. Hoe meer je eraan denkt of erover praat, hoe erger het wordt. Uit ervaring leer je. Ik dacht dan ook vaak terug aan wat een sportdokter ooit tegen mij zei: “Maar mevrouw, het is ook maar pijn, he”. Ik had daar op dat moment geen oren naar, maar hij had gelijk.
Pijn is ook maar pijn. Pijn is een zenuw die een prikkel ontvangt en naar je hersenen toe communiceert dat er een probleem is. Pijn is een waarschuwing, een alarmsysteem, een vraag om aandacht en om actie. Er zijn zenuwen geraakt tijdens de operatie. Je snijdt geen oksel open zonder dat er hier en daar iets wordt geraakt. Zelfs nu nog, meer dan een jaar later, is er een ‘een voos gevoel’ overgebleven. Dokters en verpleegsters op de dienst waar ik verbleef, wisten perfect wat ik daarmee bedoelde.
Het gaat inmiddels heel wat beter dan in die eerste weken. Mijn zenuwen gaven de vreemdste signalen door, het leek wel of er hele kolonies mieren over mijn arm marcheerden. Vaak greep ik zonder aanleiding naar mijn arm, omdat ik ervan overtuigd was dat iemand mij stak met hete naalden. Het was slechts imaginaire pijn. Dat soort ongemakken heb ik gelukkig niet meer. Mijn opgezwollen arm kan wel zwaar aanvoelen of zelfs pijn doen, maar daar is dan meestal een aanleiding voor. Voorlopig wil mijn huid nog niet helemaal de juiste signalen doorgeven. Er blijven ook nu nog plekjes over die volstrekt gevoelloos zijn.
“Ik meende dat met de operatie een einde was gekomen aan het verhaal. Ik was absoluut niet voorbereid op een langer traject.”
Medisch gezien ben ik vlot hersteld van de operatie. De tumor is eruit. De klieren zijn eruit. Er waren geen complicaties tijdens de operatie. Er zijn voorlopig geen indicaties dat er nog ergens anders kanker zit. De snijvlakken van de tumor waren vrij van tumorcellen, dat betekent dat alles er meteen uitgehaald is. De lichamelijke wonden zijn dicht en genezen.
Die eerste paar weken na de operatie waren vreemd. Je bent net geopereerd, je postoperatieve afspraken gaan goed. Er waren momenten dat ik vergat dat ik ziek was. Ik kreeg bezoek over de vloer en serveerde koffie. Ik bracht mijn dochter naar school en deed de was. Eigenlijk heb ik toen enkele weken in een roze bubbel geleefd. Ik meende dat met de operatie een einde was gekomen aan het verhaal. Nog even genezen, zo dacht ik, en dan vloog ik wel weer terug in het werk. Ik was absoluut niet voorbereid op een langer traject. Vreemd hoe je ondanks je situatie blind kan zijn voor de gevolgen.
Schrijf je reactie