Beeldreeks

Fotografe Jill ging op zoek naar lotgenoten voor ‘Harelip’

Fotografe Jill ging op zoek naar lotgenoten voor ‘Harelip’

Jill Lippens fotografeert mensen met een schisis, in de volksmond ‘hazenlip’. Ze ontmoette mensen uit heel België en Nederland met een schisis en ging op reportage in Iran. “Ik wilde al heel lang iets doen over schisis omdat ik zelf geboren ben met deze afwijking,” vertelt Jill.

Jill: “Sommige mensen zien de term ‘hazenlip’ als een scheldwoord door de vergelijking met een dier. Ik gebruik de term echter expliciet om het taboe te doorbreken en om een discussie te starten. Ik heb deze reeks gemaakt zodat mensen mijn foto’s rustig kunnen bekijken en er op eigen tempo achter kunnen komen wat een hazenlip is en wat het impliceert voor de mensen die dit hebben. Ik wil zeker niet choqueren of kwetsen, maar tonen wat de realiteit is. Ik laat mensen bovendien op een mooie, eerlijke manier kennismaken met de afwijking, want vaak weten ze niet wat een hazenlip inhoudt. Ik noem een hazenlip a beautiful imperfection. Het maakt ieder van ons uniek.”

“Ik kende tijdens mijn jeugd niemand met een hazenlip en voelde me vaak alleen. Via deze beeldenreeks heb ik mijn eigen community gecreëerd.”

“Wat het precies inhoudt? Schisis is een aangeboren opening in de bovenlip, kaak of verhemelte, of een combinatie. Deze afwijking komt ongeveer bij een à twee op de duizend baby’s voor. Er worden meerdere oorzaken aangewezen, zowel externe factoren zoals het inademen van een bepaalde stof, als interne factoren zoals genetisch materiaal. Na de geboorte worden de baby’s hieraan geopereerd, maar vaak is het zo gecompliceerd dat er nog jarenlang operaties nodig zijn, waardoor je als kind vaak in het ziekenhuis ligt. Een hazenlip heeft immers gevolgen voor alles rond neus, keel en oren. Het beïnvloedt je eetgedrag, gehoor, reukzin en je spraak. Ik heb zelf jaren intensieve logopedie gevolgd.”

Anna

“Het feit dat ik zelf een enkelzijdige hazenlip heb, verlaagt de drempel om het gesprek aan te gaan met mijn modellen. De reeks heeft me veel meer opgeleverd dan enkel beelden, ik had vaak lange en diepgaande gesprekken met mijn ‘lotgenoten’. Daardoor was dit project ook een vorm van therapie, niet enkel voor de modellen, maar zeker voor mij. Ik kende tijdens mijn jeugd immers niemand met een hazenlip en voelde me vaak alleen. En nu ken ik plots tientallen mensen met dezelfde afwijking, herken ik hun verhalen en ergernissen. Het heeft mij geholpen het te aanvaarden en te beseffen dat ik niet alleen ben. In die zin is Harelip ook een zelfportret. Tegenwoordig vinden mensen met schisis elkaar op fora en Facebook, zo organiseren activiteiten en delen verhalen. Dat was niet zo toen ik opgroeide, maar via deze beeldenreeks heb ik toch een beetje mijn eigen community gecreëerd.”

“Ik merk dat ik met de jaren steeds minder de noodzaak voel om te conformeren aan de Westerse schoonheidsnorm.”

“Ik heb wel altijd veel steun van mijn familie gekregen en had een dokter die mijn schisis heel goed behandelde. Toch werd ook ik vroeger gepest. Kinderen noemden me ‘heks’, ‘varken’ of ‘dikke neus’. Dat werd minder toen ik ouder werd, ook omdat ik aan mijn neus geopereerd werd. Hoewel een hazenlip niets is om je over te schamen, word ik als jonge vrouw erg geconfronteerd met de heersende schoonheidsidealen. Ik wilde er lange tijd zo ‘normaal’ mogelijk uitzien. Daarom heb ik die neuscorrectie gehad, zodat mijn neus iets rechter staat en laat ik ook mijn lippen opvullen om toch een bovenlip hebben. Ik onderging ook al een pijnlijke lasertherapie om mijn litteken te verkleinen. Ik ben daar heel open over. Ik vind dat dergelijke esthetische geneeskunde moet kunnen als mensen zich er beter door voelen. Ik merk wel dat ik met de jaren steeds minder de noodzaak voel om te conformeren aan de Westerse schoonheidsnorm.”

Stephanie

“Ik heb zelf trouwens moeite om op de foto te gaan. Als iemand me wil fotograferen, sta ik bewust met de ‘goede’ kant van mijn gezicht op de foto. Door dit project gaat het wel al veel beter, maar het blijft toch een moeilijk punt. Ik heb dus enorm veel respect voor de mensen die aan mijn project meewerkten.”

Ruben

“Mijn reeks bestaat zowel uit zwart-wit als kleurenfoto’s. Het idee voor de portretten in zwart-wit komt van een Amerikaans medisch tijdschrift van vroeger dat ik ontdekte. Het bevatte foto’s van patiënten in zwart-wit, genomen met flits en vanuit verschillende perspectieven, zoals een mugshot. Ik was erg geïnteresseerd in het feit dat je zo direct geconfronteerd wordt met het gezicht. Ik heb dezelfde methode gebruikt in mijn reeks omdat mensen met een schisis hun gezicht niet kunnen verstoppen. Zulke ‘medische’ foto’s geven goed weer hoe we ons voelen: iedereen staart naar ons. Je kán er ook niet naast kijken. En dat maken deze foto’s duidelijk.”

“Ik bezocht patiënten met schisis en legde hen in gebrekkige gebarentaal uit dat ik ook deze aandoening heb en vroeg of ik hen mocht fotograferen.”

“Mijn verhaal had echter meer nodig dan zwart-wit foto’s en daarom voegde ik er ook kleurenfoto’s bij. Hier worden de mensen afgebeeld in hun eigen leefomgeving, bijvoorbeeld de slaapkamer, de tuin, met familieleden… Ik fotografeer graag in alledaagse settings, wil het menselijke tonen.”

Floor

“Mijn fotoreportage in Iran kwam er dankzij mijn dokter Nasser Nadjmi, die er zijn roots heeft en er de Nadjmi Foundation oprichtte voor kinderen met een schisis. Toen hij hoorde over mijn project nodigde hij me uit om mee te gaan voor een fotoreportage. Ik volgde hem vijf dagen in een moeder- en kindziekenhuis met mijn camera. Dat was best emotioneel, want de angst voor operaties en zenuwachtige ouders in de wachtkamer herinnerden me aan mijn eigen ervaringen. Ik bezocht patiënten met schisis en legde hen in gebrekkige gebarentaal uit dat ik ook deze aandoening heb en vroeg of ik hen mocht fotograferen. Ze waren zo enthousiast en vriendelijk! Ze haalden er ook hoop uit. Moeders zeiden meerdere keren tegen hun kind “kijk eens hoe goed het bij dat meisje is opgelost door de dokter”.”

Meer info: www.jill-lippens.com

Schrijf je reactie

3 reacties

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen