Opinie

Als jij kleren draagt, dan is deze brief voor jou

Murielle Scherre over #fashionrevolution

Als jij kleren draagt, dan is deze brief voor jou

Mijn naam is Murielle Victorine Scherre en als jij kleren draagt, dan is deze brief voor jou.

Er raast een revolutie. Ze is klein, want past in mijn telefoon en is voorafgegaan door een hashtag. #fashionrevolution.#ranaplaza. Er zijn mensen dood gegaan en dat had niet gehoeven. Ze gingen dood omdat wij niet willen betalen. Zij die overleven werken verder, naarstig en in stilte. Onze # geeft hen geen stem. We zijn vijf jaar verder, en nog steeds stellen we geen vragen.

We hebben het druk. We hangen op de bank en kijken ‘Shopping queens’. We scrollen door de feed van die ene Blogster, het hele vierkant vol gestopt met must-haves voor de it-girl. Monddood, maar de bankkaart baant zich desondanks een weg door de betaalterminal. Een mes versus de boter. We moeten nochtans helemaal niks en girls zijn nooit it. Niet in mijn wereld. Maar ik alleen heb niet te kiezen.

“Awareness is één ding, maar het is tijd voor a-dare-ness.”

De afsplitsingsbeweging komt tot een piepende halt. We moeten samen op dezelfde trein eer we eender welke bestemming willen bereiken. Het moet en kan beter en geen ene hashtag die ons redden zal. Awareness is één ding, maar het is tijd voor a-dare-ness. We hebben handen aan ons lijf en een stem uit de buik. Vooruit, gaan we. Maar hoe?

Herdenken van de doden is een eervolle zaak, maar ons lokaal gesuste ego brengt de makers daar geen beleg op hun brood. We kopen te veel. Onnodig veel. De spullen die we kopen dienen ons, zo denken we. Ze brengen ons ieder seizoen een gladgestreken identiteit. De nieuwe kleren van de keizer zingen in ons oor. Zoete liederen. Hun sirenenzang lokt ons weg van de realiteit. Nirwana’s next topmodel, geliefd en geliked. Onze billen deinen gedwee mee naar de laatste trends, afwisselend tussen thick ’n thin. Een mager afleidingsmanoeuvre, want iedereen die probeert te ontsnappen aan zichzelf gaat vroeg of laat tegen de vlakte.

We willen ergens bij horen en onze kledij maakt het gemakkelijker om gelijkgestemden terug te vinden in de massa. Die nieuwe goedkope jurk mag je dan een plaats in de spotlight van je leven brengen, in de schaduw van de coulissen huizen de gedaantes die we liever negeren; het jonge meisje dat haar dromen voor studeren opgeeft omdat ze hier en nu een loon nodig heeft om de honger in d’r buik te sussen. Dromen moeten ook gevoed, maar sommige dromen zijn luider dan anderen.

“Er is overvloed, veel en te, maar het is me van een emotionele armoede dat ik er koud van krijg, alle kledij ten spijt.”

Er is het dwaallichtje van de moeder van drie, haar kinderen ontheemd want mama moet kleren maken wil ze haar drie vogeltjes in leven houden. Mama slaapt in de fabriek, want de weg van en naar haar kroost steelt tijd van haar loon. Een hongerloon daar voor goed koop spul hier. Het is maar wat je goed kopen wil noemen. Vind je het goed dat we zo veel en vaak kopen, maar dat we daarmee enkel de leegte van onze kast dempen en niet die hier van binnen? Vind je het goed dat we kopen, gewoon omdat het niet veel kost, en dat we maar 30% van onze kledij werkelijk gebruiken? Er is overvloed, veel en te, maar het is me van een emotionele armoede dat ik er koud van krijg, alle kledij ten spijt.

Ik schrijf dit niet met een vinger die wijst. Deze vinger zit vast aan de hand en die ligt op m’n hart. Ik had zelf ooit meer dan 400 paar schoenen. Voor zover ik me kan herinneren had ik echter nooit meer dan twee voeten. Ik was zoekende en de veilige afgelijndheid van willekeurig winkelpand bracht me de illusie dat vinden makkelijk was. Laarsjes met plateauzolen van zelfvertrouwen. Een jurk met diep uitgesneden minderwaardigheidscomplex. Voor iedere imaginaire tekortkoming – peervormig of ander- een bijpassend kledingstuk.

“Ik schrijf dit niet met een vinger die wijst. Deze vinger zit vast aan de hand en die ligt op m’n hart. “

De hand glijdt langs de bancontact en die maakt een ijl geluid -piep-piep- en niet alleen de betaling is bevestigd: mijn hele zijn krijgt bevestiging. Ik ben want ik koop. Zakken vol blijheid. Hier ben ik dan, pak mij uit, zegt m’n bol-dot-com pakket en ik geloof  bijna dat dit zelfgekochte geschenk me iets zal brengen dat groter is dan mijn handen kunnen bevatten. Ik kan de illusie bijna proeven. Een meerwaarde-zoeker kan goed-kopen. But I’m not buying it anymore. Mijn ware ik heeft hoegenaamd niets nodig.

Valt de hele economie dan plat als we ineens allemaal gelukkig en dus voldaan zouden zijn? Een mens zou bang worden zijn eigen
duisternis te verlaten. Steek aan die lamp en kijk! Wat leek op een slang in ons huis, blijkt echt niets meer dan een ordinair touw en de geplande uittocht kan worden gecanceled. Het is goed in je ware zelf te vertoeven. Je hep er niets nodig en het uitzicht valt best mee. Maar als we niet langer kleren kopen om ons behoeftig zelfbeeld te bedekken, hoe zou die nieuwe markt er dan uitzien?

Reeds 40 jaar ben ik een consument. Ik koop én ik ben. Bovendien groei ik. Vragen inclusief. Na 16 jaar zelfstandig ondernemen in België weet ik dit wel zeker: het kan anders. Al die tijd dacht ik dat ik abnormaal was. Tot ik onlangs Christian Felber en het idee van economy for the common good heb leren kennen. Ik legde in het debat uit wat ik reeds 16 jaar probeer te verwezenlijken met La fille d’o en hij trok daarna deze opvallende conclusie: you are one of the most normal people I have ever met. Hallo zelfbevestiging. En dat zonder de piep-piep van de bancontact. Al kocht ik zijn boek wel. Ik wou dit beter begrijpen.

Hij zegt dat de economie op zijn kop staat. Kort door de bocht is geld het doel geworden en niet langer het middel. Het ware doel van economie is levenskwaliteit en het managen daarvan. Een beter huishouden. Hoe zouden onze bedrijven en de producten die ze maken er uit zien als dat opnieuw het ware doel was van economie? De lingerie die ik bedenk, produceren we al 16 jaar gewoon hier in België. Omdat we dat kunnen en daar goed in zijn. Omdat ik op die manier de heritage van lokaal vakmanschap versus interventie van mijn eigen creativiteit de toekomst kan indragen. Omdat we zo lokale handel stimuleren en die beter bijdraagt aan de dynamiek van een land. Voor mij lijkt het evident. De rode cijfers neem ik erbij. Een teken van de oude wereld die bloedend teloor gaat. La revolution est une pratique quotidienne, nietwaar.

“Het ware doel van economie is levenskwaliteit en het managen daarvan. Een beter huishouden.”

Maar Felber zegt dat ook dat beter zou kunnen. Als we als gemeenschap een mentaliteitsverschuiving zouden durven aangaan. Wat als onze hele infrastructuur niet geschoeid was in de jacht naar winst, maar een pad naar beter bewandelt? Dat goedkoper betekent dat het goed gedeeld kan worden met alle betrokken partijen en niet enkel goedkoop voor de consument, goedverdiend voor de verkoper en duurbetaald door de maker. Beter kopen.

Felber roept de bestuurders van alle landen op om anders te gaan kijken naar het bruto nationaal product. Dat we ons gevoel van welbehagen en perspectief ook moeten opnemen in het rapport. Tools zoals b-corp screenings en close the loop kunnen bedrijven helpen de verandering te veroorzaken eerder dan er op te moeten wachten. Maar er is meer.

“Dat we voorbij de angst en behoudensgezindheid moeten denken, omdat dat net daar de vernieuwing huist “

Felber roept de overheid ook op om stimulerende maatregelen te installeren in het systeem, zodat bedrijven geïnspireerd geraken om het beter te doen. Zodat het spel van economie gewonnen kan worden zonder vals spelen en dat winnen een gevoel is dat gedeeld wordt door iedereen betrokken, daar waar winnen momenteel gelijk staat aan iemand die elders keihard moet verliezen. Het woord ‘concullega’ brengt ook daar geen soelaas. Felber speelt met de etymologie van het woord ‘competition’: cum petere zijnde ‘samen onderzoeken’. Dit brengt mij een veel intrigerender beeld voor de geest dan de gedachte aan een strijdend bloeddorstige competitie. Gelijkgestemden zouden kunnen onderzoekend samenwerken en zelfs risicokapitaal kan gescreende bedrijven ondersteunen als blijkt dat ze onze levenskwaliteit kunnen verbeteren met hun producten of diensten. Omdat innovatieve ideeën de oude wereld al eens durven te bruskeren met hun nakende geweld. Dat we voorbij de angst en behoudensgezindheid moeten denken, omdat dat net daar de vernieuwing huist. De slang voorbij. Het touw welbesteed.

Felber stelt dat als het spel toelaat dat er tegelijk eerlijk en oneerlijk gespeeld kan worden, het altijd de oneerlijke speler is die wint. Een mens zou er moedeloos van worden, maar de vrije markt is inderdaad een oneerlijke strijd wegens een onwaarachtige competitie. En het is tijd. Met de hoogdringendheid van een ingedaald kind dat wacht in het bekken, moeten we aan de slag omdat ‘terug’ fysiek onmogelijk is.

“En waar wacht jij nog op? Als welzijn ons meest kostbare goed is, dan moet goedkoper diep beter.”

Verandering maken tot onze handen slijten en we vagelings naar zweet ruiken. Een revolutie zal niet zijn eer ze dagelijks is. Eer bedrijven dwarse keuzes maken, wat was achter zich latend. Omdat ‘Shopping queens’ evenzeer een editie kan doen in de kringloopwinkel. Omdat Unizo zijn leden kan oproepen om b-corps te worden of tenminste de screening te doorploeteren teneinde te zien waar verbetering kan groeien. Zodat al die gescreende bedrijven blij plietse-pletsend slagkracht krijgen in de zee van verandering. Moeiteloos. Omdat een overheid structurele ondersteuning en dus voorsprong kan geven aan bedrijven die wél Ecotex en andere certificaties willen en kunnen dragen en dat dat niet langer een meerkost voor hen betekent maar een meerwaarde.

En ja, belastingsvermindering voor lokale makers, want het is potverdikke arrogant dat luxe in 2018 gelijk is aan duurder en daardoor exclusief wordt. Ware luxe schuilt niet langer in uitpuilende kleerkasten en exotisch fruit verorberen in de winter voor de happy few. Overvloed schuilt in vrij kunnen stromen, en niet in stagnatie van onbenut spul. Wat we hebben bezit ons, verankert en verzuipt ons, en die few kunnen al lang niet meer schaamteloos happy zijn als de zwakste schakel diegene is waar
de buikhuid in gevangen geraakt bij het ritsen. Economy for the common good pleit voor de som der delen: het huis houden waar we allen samen goed kunnen in vertoeven. Een pleidooi voor de dromen die we koesteren, maar de klets op de kaak omdat we ze hier en nu moeten waarmaken. En waar wacht jij nog op? Als welzijn ons meest kostbare goed is, dan moet goedkoper diep beter.
Dàt is de normaalste zaak van de wereld.

Foto’s: www.aultreneveulxestre.com
www.lafilledo.com

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Boers Jos says:

    Ik heb vandaag je foto”s gezien in de Handelsbeurs, een prachtige tentoonstelling en een heel lieve Marissa aan de ingang.
    Mijn vorige herinnering aan jou is zo’n 10 jaar geleden in Borgerhout, vooral erotische filmen van leuke vrouwen. Je tekst over kleding vind ik heel leuk, ik moet hem morgen nog eens herlezen

Murielle Victorine Scherre heeft problemen met de rrr. Los daarvan gaat alles goed. En snel. Maar altijd veel. Gedachten. Bewegingen van de hand. En die mond staat ook nooit stil. Sinds 2003 is ze mama van La Fille d'O. In 2012 kreeg ze er een echte dochter bij. Beide zijn even zo leerrijk als verrijkend. Murielle houdt van ronde punten, afschuwelijk luide muziek, staring contests, d'r hand in een bak snoep stoppen maar er niet van eten, de neus van het paard tegen haar neus, en jouw hand rond haar pols 's nachts.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen