Een jaar geleden spraken we met fotografe Emilie Bonjé over de schoonheid van imperfectie. Voor haar project ‘Skin I’ portretteerde ze kinderen met een wijnvlek in hun gezicht. Met een van de foto’s won ze een prijs in de Fotonale in Brugge. Emilie wil de fotoreeks uitbreiden met een boek over huid. Ze fotografeert onder andere vrouwen die chemotherapie hebben ondergaan, mensen met brandwonden en mensen met alopecia.
Vanwaar je fascinatie voor huid?
Emilie: “De huid is ons grootste orgaan, het is onze verpakking. De huid is het enige orgaan dat zonder ingrepen of hulpmiddelen van buitenaf kan bekeken worden. Onze huid reageert op inwendige en uitwendige fysieke en emotionele prikkels. Denk maar aan fysieke prikkels als kou waardoor onze huid blauw kleurt, UV stralen waardoor we bruinen of verbranden, leverproblemen waardoor onze huid geel kleurt, virussen waardoor we huidinfecties krijgen… Maar dus ook emotionele prikkels als beschaamd of verliefd zijn waardoor we gaan blozen of gevoelens van stress waardoor we een droge en bleke huid kunnen krijgen.”
Een meisje met alopecia
Hoe passen de portretten van mensen met alopecia in je boek over huid?
“Onze huid is van top tot teen bedekt met haren, met uitzondering van de handpalmen, voetzolen, lippen en oogleden. De haarzakjes bevinden zich in onze huid. Onderaan in de haarzakjes zitten onder andere kleine spiertjes die ervoor zorgen dat we kippenvel krijgen als gevolg van een emotionele reactie of wanneer het koud is. Haar in al zijn facetten sluit dus perfect aan bij mijn project over de huid. In mijn zoektocht naar mensen met een bijzondere huid kwam ik in contact met een jongetje dat Alopecia Universalis heeft. Het is een auto-imuunziekte waarbij het lichaam vecht tegen zijn eigen haarzakjes in plaats van tegen infecties van buitenaf. Het resulteert in volledig verlies van lichaams- en hoofdhaar. Dit intrigeerde me meteen en ik besliste een reeks te maken specifiek over mensen met alopecia. Bij mensen zonder hoofdhaar – en soms ook zonder wimpers en wenkbrauwen – gaan de vormen van het gezicht en het lichaam primeren. Ik beeld hen uit als menselijke sculpturen van huid.”
Daarnaast fotografeer je bijvoorbeeld ook mensen met brandwonden of met gespleten gehemeltes. Vanwaar komt jouw fascinatie voor het ‘imperfecte’?
“Mijn werk is een zoektocht naar identiteit en diepgang. Wie zijn we als mens in deze wereld, met al onze kwaliteiten en zogenaamde gebreken? Ik wil dingen in beweging brengen, de status quo in vraag stellen, stigma’s doorbreken. Met mijn werk wil ik mensen uitdagen om schoonheid te zien in schijnbare imperfectie, de kracht in kwetsbaarheid en de harmonie in grilligheid.
Het gegeven ‘anders zijn’ fascineert mij bovendien. Hoe vind je je plek in deze wereld als je uiterlijk van de norm afwijkt? Welke invloed heeft het op je zelfbeeld en identiteitsvorming? Zelf heb ik mij ook altijd anders gevoeld, op een negatieve manier. Daarom kan ik mij goed verplaatsen in de wereld van mijn modellen.”
Wat heb je geleerd uit al je projecten of van de mensen die je ontmoet hebt?
“Ik merk dat er een enorme nood is om ons te tonen zoals we zijn. Ik sta er telkens weer van versteld wanneer mensen zich letterlijk bloot willen geven en hun grootste complexen aan mij toevertrouwen. Mijn projecten hebben mij ook geleerd mezelf te zijn. Vanuit het diepste van mezelf kan ik nu via mijn werk uiten wie ik ben, hoe ik denk, hoe ik de wereld aanvoel. En misschien kan ik door mezelf te zijn, wel andere mensen helpen.”
Wat was de meest bijzondere fotoshoot die je het afgelopen jaar deed?
“Er zijn heel veel shoots geweest die memorabele momenten opleverden. maar er is één shoot die mij het meeste geraakt heeft. Bij het zoontje van mijn nicht werd toen hij negen maanden oud was een hersentumor ontdekt. Na een heel intense periode en tal van operaties kregen ze drie maanden later te horen van de dokters dat er geen behandeling meer mogelijk was. De dokters stelden alles in het werk zodat zijn ouders hem zijn laatste dagen mee naar huis konden nemen, om nog volop van hem te kunnen genieten. Toen mijn nicht vroeg of ik foto’s wilde komen nemen van hun gezin, voelde ik mij vereerd dat ik iets kon betekenen. Iedereen voelt zich zo machteloos in zo’n situatie. Door het nemen van de foto’s van hun drietjes, kon ik toch iets waardevols doen.
Tijdens de shoot werd ik overweldigd door een gevoel van liefde. Alsof alle ruis werd weggefilterd en enkel de liefde van de ouders voor hun kind, maar ook de liefde van het kindje voor zijn ouders, nog resteerde. Samen liggend op een bed, in elkaars ogen kijkend. Liefde in zijn puurste vorm. Heel vreemd hoe de meest verschrikkelijke situatie kan samenvallen met iets wat onwaarschijnlijk mooi is. Deze shoot was dan ook mijn aanzet om enkele maanden later een oproepje te doen, om voor mensen in een zelfde situatie iets te kunnen betekenen met mijn foto’s. Soms fotografeer ik dus ook imperfecte situaties.”
Portret van een vrouw met vitiligo
Schrijf je reactie