Gedacht

Die eet

Wie mooi wil zijn, moet...

Zullen we het eens hebben over het D-woord? De grote vijand, de grote oorlog, het gruwelijkste woord op aarde: Dieet! Alsof ik ‘BOEH!’ roep in je gezicht dat net nog diep in het kussen lag te dromen en je plots blootgesteld wordt aan een ijskoude, bittere realiteit. DIEET! Ha!

Ik ben daar dus op. Op dieet. De een zal denken ‘Goed zo, werd tijd’, terwijl een ander misnoegd naar beneden kijkt en zich afvraagt wat zij dan moet doen. Hoe dan ook, er is maar een kleine minderheid die ongevoelig is voor het D-woord. Of de vergelijkende studie daarrond. Wij vrouwen weten dat je met haviksogen wordt gevolgd. Wat je eet, hoeveel je eet, of je eet, hoe je lichaam erbij loopt/hangt, of het beter, dikker, slanker, hariger, bruiner, gestroomlijnder of beter in proportie is dan dat van een ander… Ik word er ziek van. Letterlijk dan.

Ik ben me wel degelijk bewust van de eetlust die zich zichtbaar rond mijn buik heeft verzameld. Maar ik ben niet dik. Of beter: ‘niet mager’, want mager lijkt de norm, waardoor vrouwen nu uiteenvallen in die twee categorieën: mager en niet-mager. Overal worden nieuwe dieetformules uitgedokterd,  calorieën geteld en zitten verzuurde edoch slanke vrouwen trots achter een berg gras dé klassieker te debiteren: ‘Nee dank u, ik ben op dieet.’ Ik vraag of je nog een aardappel wil, truttemans, niet of je op een of ander schijtdieet bent!

Ik betrap me er nog wekelijks op voor de spiegel te staan kronkelen. Nog eens stevig op dieet gaan of mijn lijf gewoon aanvaarden? Mager worden of mezelf zijn?

En merci, die heidense patat zal me smaken. Overal dweept men met het belang van mijn slanke lijn en worden er producten en manieren aangeboden om ‘mijn probleem’ op te lossen. Men loopt fier te koop met gedisciplineerd dieetgedrag, waardoor ik me rot schuldig voel. Het lijkt wel een hip accessoire: ‘Vergeet de iPhone, joh, koop een krop sla en ga lekker op dieet.’

Na een paar kleine successen en ettelijke fiasco’s met diëten, eet ik al jaren écht gezond (op mijn alcoholgebruik na – een mens moet iets mogen) en sport ik twee keer per week. Omdat het goed voelt en omdat ik er energie van krijg. Meer kan ik écht niet doen. Toch betrap ik me er nog wekelijks op voor de spiegel te staan kronkelen. Nog eens stevig op dieet gaan of mijn lijf gewoon aanvaarden? Mager worden of mezelf zijn?

Het werd dus toch weer het dieet, om verschillende redenen. Vrouwen die opperen dat bepaalde vrouwen ‘het wel wat laten hangen’, waardoor ik mij aangesproken voel. Het teruggevonden dagboek van mijn elfjarige zelf waarin toen al werd ‘gedieet’. Het vooruitzicht op het plezier waarmee ik in een bikini zou rondhuppelen en het goeddunken waarop ik – eindelijk mager – zou kunnen rekenen. Maar vooral: de vervelende relatie met mijn lijf. Er zijn slechts twee opties: of je leert van het lichaam houden zoals het is (WAT?!), of je werkt eraan totdat je ervan kan houden. D to the ieet, here I come (again)!

Na drie intensieve weken ben ik ocharme één schamele kilo afgevallen. Met het dieet waarmee menig anorectische superster de kilo’s eraf zag vliegen. Blijkbaar is mijn lichaam perfect gezond en in balans. Of wacht, misschien moet ik er een paar tegelijk doen: een soepdieetje, een ‘Atkinsonneke’ en een ‘voedseldriehoekske’ steken, op een bedje van Dukan. Of zo.

Wanneer ik opbiecht geen gram verloren te hebben, zijn er die lachen. Mijn bloed kookt bij het leedvermaak. Anderen kijken sceptisch: ‘Daar kan toch heus wel wat af’. Iemand zegt “Als je je zo slecht voelt tijdens jouw dieet, wil dat zeggen dat je gewoon gezond bent en dat dit het lichaam is dat je hebt gekregen.”

Waarom ben ik in godsnaam op dieet? Wie doe ik hier eigenlijk écht een plezier mee?

Ik voel me inderdaad slap, zonder energie en leeg. Maar ik ga gewoon door. Want in mijn hoofd gunnen ze me het strakke lijf gewoon niet. Ik beeld me de mensen in wiens gezicht ik wil zien wanneer ik plots acht kilo lichter voor hun neus sta. ‘Hallo kroket, gij zijt precies stevig afgevallen!’. Die gedachte doet me groeien. Tsjakkaaa! Een heerlijke overwinning op, euh… op… waarop eigenlijk?

Hoe langer ik bezig ben en fantaseer over de reacties van vrouwen (want mannen: I couldn’t care less!) hoe meer ik me afvraag waarom ik in godsnaam op dieet ben? Wie doe ik hier eigenlijk écht een plezier mee? Waar komen al die stemmen vandaan en wie zijn die rancuneuze vrouwen? Bestaan ze wel? Hoe het ook zij, blijkbaar houden de meningen van andere vrouwen mij meer bezig dan die van mezelf.

Ondertussen tikken de dagen weg waarop ik feestjes zou kunnen bouwen met mijn lijf. Of óp mijn lijf. Ik zou er sushi van laten eten en tequila uit mijn navel kunnen laten slurpen. Elke dag tikt er een dag weg waarop ik een gezond lijf heb en miljoenen anderen niet. Elke dag tikt er een dag weg waarop ik mezelf onophoudelijk martel met de overtuiging nooit goed genoeg te zijn. En dit alles terwijl ik dacht dat mijn intelligentie écht wel een van mijn troeven was.

Waarom geloof ik dat ik dringend moet gaan diëten, sporten, waxen, smeren, spuiten, zuigen, slikken…? Omdat mijn lijf, zoals het is, overal gereduceerd wordt tot een probleem.

Wat zou er gebeuren als ik mij niet constant schaam en verontschuldig voor het lijf dat ik heb gekregen, maar er onomwonden mee ga lopen pronken in te kleine bikini’s? (Sorry, dat laatste hoeft inderdaad niet, maar lijkt me wel leuk.)

Wat een mooie wereld zou het zijn, gewoon lekker in je vel zitten en daar helemaal geen reet voor moeten doen.

Wat als mijn lijf niet op dieet moet, maar wel het idee dat ik erover heb? Dat zou wat zijn. Het grote ‘iDieetboek’: een boek waarin keurig staat uitgeschreven welke ideeën over jezelf wel en niet toegestaan zijn. En dan zou je geen calorieën maar positieve gedachten moeten tellen. En als iemand iets gemeens zegt, antwoord je: ‘Nee dank je, ik ben op dieet’.

Wat een mooie wereld zou het zijn, gewoon lekker in je vel zitten en daar helemaal geen reet voor moeten doen. Behalve actief genieten en fier zijn. Niet omdat je lichaam er zus of zo uitziet, maar omdat het doet wat jij wil. Want volgens mij is net dàt de grootste doorn in het oog van al die gemene stemmen. Ik weet althans dat ik jaloers ben op vrouwen die bronstig kirren bij aanblik van hun spiegelbeeld – ongeacht hoe zij eruit zien; het is hun charmante zelfbeeld dat mij afgunstig maakt.

Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden; wat een onzin. Ik denk eerder: wie mooi wil zijn, moet pijn mijden. Ik ga eens een maandje op iDieet. Wie doet mee?

Beeld: Emilie Plouvier

Schrijf je reactie

2 reacties

Emilie Plouvier wordt gedreven door een haast aandoenlijke liefde voor en zoektocht naar: harmonie. Haar verschillende pogingen om die te vinden vertalen zich in haar teksten, muziek en documentaires, en zelfs tot in haar keuken, waar ze gepassioneerd goochelt met smaken, geuren en kleuren. Omdat ze geen enkel zintuig ooit zou kunnen discrimineren. Kijk mee in haar pan op www.atelierplouvier.be

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen