Zeven jaar geleden beviel Caroline (41) van haar zoontje Florian. Een papa heeft hij niet. Caroline is een BAM of een bewust alleenstaande mama. Net als zij zouden jaarlijks steeds meer single vrouwen in Vlaanderen voor een spermadonor kiezen: “De band die je als bewust alleenstaande mama hebt met je kind, is heel intens en uniek.”
“In 2002 trouwde ik met een tien jaar oudere man die wist dat ik een grote kinderwens had. Tijdens ons huwelijk greep hij echter elk excuus aan om een zwangerschap uit te stellen. Hij wou op reis gaan, ons nieuwe huis moest helemaal klaar zijn, dan moest de tuin nog aangelegd worden… Gek genoeg had hij zelf dat huis ontworpen met twee kinderkamers erin. Daarbovenop had hij smetvrees en kuisziekte. Mensen zeiden hem soms dat er nooit kinderen zouden kunnen wonen in zo’n museum. Hij werd gek als we er eens over de vloer kregen. Zelfs de deuren moesten achteraf afgewassen worden.”
Kinderwens
“Na enkele jaren besefte ik dat mijn kinderwens sterker was dan mijn huwelijk. Elke zwangerschap bij een collega of vriendin was voor mij een harde confrontatie. Enerzijds was ik blij voor hen, maar anderzijds deed het zoveel pijn dat mijn toenmalige man zo antikinderen was. Na twee jaar huwelijk heb ik hem verlaten. Toen de scheiding een jaar later rond was, stond ik open voor een nieuwe relatie. Toch had ik serieuze schrik. Wanneer ken je iemand genoeg om aan kinderen te beginnen? Bij mijn ex-man had ik me ook vergist. Mijn kinderwens stond een relatie in de weg. Uiteindelijk gaf iemand me het idee om die twee van elkaar los te koppelen. Na lang overwegen ging ik me zoveel mogelijk informeren over ‘alleen zwanger worden’ en de stappen die je daarvoor moet doorlopen.”
Intense gesprekken
Om in Vlaanderen kunstmatig geïnsemineerd te worden met donorsperma (KID), kan je bij verschillende ziekenhuizen aankloppen. UZ Gent, UZ Brussel, UZ Leuven, UZ Antwerpen, Jan Palfijn Gent, ZNA Antwerpen, AZ Sint-Jan Brugge, ZOL Genk en LIFE Leuven beschikken over eigen spermabanken en werken vaak samen met andere erkende banken uit Europa. Het Deense Cryos is daar het bekendste voorbeeld van. Caroline gaat in 2007 op consultatie in het gynaecologisch centrum in Gent, dat samenwerkt met het UZ Gent. Op dat moment kost een inseminatie met donorsperma 200 euro.
Als bewust alleenstaande moeder heb je een grote draagkracht en een stevig sociaal netwerk nodig.
Caroline: “Na een eerste consultatie bij de gynaecoloog, moest ik twee keer verplicht op gesprek gaan bij een psycholoog. Daar kreeg ik vragen gesteld als: Waarom wil je dit doen? Wat is je job? Hoe is het contact met je ouders? Heb je broers of zussen? Die gesprekken lijken misschien onterecht omdat normale koppels die vragen niet krijgen, maar ik snap wel dat een dokter wil polsen naar de stabiliteit van een moeder in spe. Je hebt uiteraard een grote draagkracht en een stevig sociaal netwerk nodig. Die intense gesprekken waren voor mij ook een bevestiging dat ik een kind aankon. De psycholoog gaf mij bovendien tips mee voor wanneer mijn kind met vragen zou komen.”
Gewenste kenmerken
“Drie weken na mijn laatste gesprek met de psycholoog kwam mijn aanvraag voor een raad. Via de telefoon liet die mij weten dat ze mijn kunstmatige inseminatie goedgekeurd hadden. Op het einde van die maand mocht ik ermee beginnen. De consultaties waren soms moeilijk te combineren met mijn werk. Op school wisten, behalve de directeur, slechts enkele collega’s dat ik bewust alleenstaande moeder wou worden. Een gewoon koppel brengt ook niet iedereen op de hoogte dat ze proberen zwanger te geraken.”
“De volgende stap was het kiezen van een anonieme spermadonor. Daarvoor moet je enkele gewenste kenmerken opgeven, bijvoorbeeld de huidskleur, de bloedgroep, de haarkleur, de kleur van de ogen… Van die kenmerken mag je twee prioriteiten opgeven die de donor zeker moet bezitten.”
Mislukte pogingen
“ Ik ging verschillende keren op controle bij mijn arts, die heel precies naging wanneer ik een eisprong had. Soms moest ik twee dagen later terugkomen omdat die nog niet voor de eerste dagen zou zijn. Het kon ook dat ik tot vier keer na elkaar moest teruggaan, telkens met twee à drie dagen verschil tussen. Mijn eisprong werd keer op keer versterkt met hormonen die ik zelf in mijn buik moest spuiten. Omdat ik niet goed tegen spuiten kan, hielp mijn beste vriendin me daarbij. Ook werd elke keer bloed getrokken omdat daaruit nog exacter kon afgeleid worden wanneer de eisprong juist zou plaatsvinden.”
De emotionele kant woog zwaarder door dan alle spuiten die ik heb gezien. Na elke mislukte inseminatie was ik enorm teleurgesteld.
“Elke maand was het twee tot drie weken spannend: komen mijn maandstonden of niet? Ik zat op een echte rollercoaster van gevoelens. Maar voor mij was de procedure doenbaar omdat ik zo graag een kind wou. De emotionele kant woog wel zwaarder door dan alle spuiten die ik heb gezien. Na elke mislukte inseminatie was ik enorm teleurgesteld. Gelukkig kreeg ik steeds de nodige steun van mijn ouders en vriendinnen. Na de zesde inseminatie was ik eindelijk zwanger.”
Anonieme donors
Hoeveel kans heb je als vrouw om zwanger te worden met donorsperma? Dokter Kelly Tilleman, kwaliteitscoördinator Reproductieve geneeskunde aan het UZ Gent, zegt dat de slaagkansen van KID erg verschillend zijn naargelang de leeftijd van de patiënt: “In ons centrum is de kans op zwangerschap voor vrouwen onder de 36 jaar, 1 op 5 bij elke inseminatie. Veertigers hebben de helft minder kans.”
Omdat een patiënt meerdere inseminaties per jaar ondergaat, berekent het UZ Gent ook de kans op zwangerschap op jaarbasis. Tilleman: “Voor vrouwen jonger dan 36 jaar, is de kans op zwangerschap per jaar 3 op 5. Dat zijn prille zwangerschappen die soms kunnen mislopen. De kans op doorgaande zwangerschap per patiënt op jaarbasis is 1 op 2. Bij patiënten ouder dan 40 jaar, is de kans op zwangerschap 1 op 3 per jaar, de kans op doorgaande zwangerschap is 1 op 6.”
Caroline: “De informatie over mijn donor kreeg ik pas officieel te zien nadat ik zwanger was. Veel info krijg je natuurlijk niet. Het blijft bij de grootte, de bloedgroep, de huidskleur, de haarkleur… De identiteit van de donor zullen mijn zoontje en ik nooit kennen. In België werken de spermabanken enkel met anonieme donors.”
Flinke zoon
“Ik koos voor een onderwaterbevalling. Negen maanden na de geslaagde inseminatie, was mijn moeder aanwezig bij mijn bevalling. Het werd een uniek moment dat weinig oma’s kunnen meemaken met hun dochter. Ik kreeg een flinke zoon en ik was dolgelukkig. Mijn lang gekoesterde droom werd eindelijk werkelijkheid.”
“Van de eerste maanden na Florians geboorte kon ik jammer genoeg niet echt genieten. Mijn baby had zware verborgen reflux. Dat wil zeggen dat de melk terugkwam, maar bleef zitten in zijn keel. Daardoor was heel zijn slokdarm verbrand en hield hij niet op met krijsen. Omdat hij zoveel mogelijk rechtop moest zitten, liep ik constant met hem rond. Ik ging met hem naar de osteopaat, gaf hem medicatie en heb hem zo snel mogelijk vaste voeding gegeven. Toen hij tien weken was, at hij al patatjes. Tijdens dat eerste half jaar was het vaak pas na de middag dat ik zelf even tijd had om iets te eten.”
“Rond mijn zoontjes vijfde verjaardag, kwam hij met vragen over waar hij vandaan kwam. Een meisje in zijn klas had hem uitgelegd dat er geen kindje kan komen zonder een papa. Toen heb ik Florian in verstaanbare taal verteld hoe het zat. Hij ging heel goed om met al die informatie. Misschien net omdat ik zo open ben over alles.”
Als mijn ouders en mijn vriendinnen niet achter mij hadden gestaan, was het onmogelijk geweest om mijn droom te realiseren.
“Voor ik aan mijn inseminaties begon, heb ik de hele zaak goed besproken met mijn ouders. Als zij en mijn vriendinnen niet achter mij hadden gestaan, was het onmogelijk geweest om mijn droom te realiseren. Het is vooral door hen dat ik deze stap heb gezet. Een sociaal netwerk is belangrijk als alleenstaande mama. Ook financieel is het niet altijd makkelijk om er alleen voor te staan. De psycholoog had mij verzekerd dat ik veel financiële voordelen zou hebben als alleenstaande moeder, maar daar is niets van waar. Ik krijg evenveel kindergeld als gezinnen met twee ouders, alle kosten zijn voor mij, ik heb geen alimentatie en heb mijn kind altijd bij mij. Gelukkig heb ik een goede vaste job.”
Op eigen benen
“Als je er alleen aan begint, zijn alle problemen voor jou: het kan voor veel alleenstaande vrouwen een argument zijn om geen kinderen te nemen. Maar hoe intensief het ook mag zijn, ik heb het me nog geen moment beklaagd. Ik weet ook niet beter dan deze situatie. Ik ben het gewoon om op mijn eigen benen te staan en alles alleen te moeten doen. Bij een koppel is dat anders. Zij kunnen elkaar ondersteunen en de taken wat verdelen. Als één van de twee eens iets wil doen (een hobby, de boodschappen, naar de apotheek als je kind ziek is…) let de partner op de kinderen.”
“Bij mij gaat dat niet. Ik heb voor alles opvang nodig. Ik verlang ernaar om terug te kunnen sporten. Ik heb voor mijn kind heel wat moeten opgeven, want je kunt niet drie keer per week een babysit nemen of je ouders inschakelen. Maar ook dat is voor mij de normaalste zaak van de wereld. Als je kinderen wil, weet je dat dat gevolgen met zich meebrengt. Ik krijg er natuurlijk heel veel liefde voor in de plaats.”
Fantastische kindertijd
“Ik sta open voor een nieuwe relatie, maar ik ben niet wanhopig op zoek. Ik ben tevreden met mijn leven. Een serieuze relatie vinden is moeilijk omdat de meeste mannen van mijn leeftijd kinderen hebben. Daarvan hebben er veel nog eens co-ouderschap waarin ze bijvoorbeeld een week voor zichzelf hebben, maar zo is het niet bij mij. Florian is er altijd. Veel tijd om af te spreken heb ik dus niet. Ik wil enkel nog een relatie als het een meerwaarde is. Liever gelukkig alleen, dan ongelukkig met twee.”
Zolang een kind liefde en stabiliteit krijgt, speelt het aantal ouders volgens mij geen rol.
“Soms vraagt Florian er wel eens naar. Dan leg ik hem uit dat ik geen lieve papa voor hem gevonden heb. En dat begrijpt hij. Hij mist het ook niet echt omdat hij niet weet hoe het zou zijn met een papa erbij. Gelukkig heeft hij een speciale band met zijn opa. Dat is zijn god. Opa gaat fietsen met hem, gaat met hem zwemmen of neemt hem mee naar de speeltuin… Eigenlijk heeft Florian een fantastische kindertijd en is hij perfect gelukkig met onze situatie.”
“Een papa heeft mijn zoontje niet per se nodig. Zolang een kind liefde en stabiliteit krijgt, speelt het aantal ouders volgens mij geen rol. Ik kan voor alles rekenen op mijn ouders en vrienden en heb me nooit alleen gevoeld. Ik voelde me veel eenzamer in mijn huwelijk dan nu omdat we totaal op een andere golflengte zaten. De reacties over mijn zwangerschap waren ook enkel positief. Iedereen die me kende en dus wist waarom ik deze stap zette, begreep heel goed waarom ik het deed.”
Mijn trots
“Sommigen hebben bewondering voor mijn keuze. Zelf vind ik niet dat ik iets bijzonders heb gedaan. Mijn kinderwens was zo groot dat kunstmatige inseminatie een logisch gevolg voor me was. Ik heb gedaan waar vele Vlaamse singles misschien alleen van durven dromen. Ik vind het dan ook schitterend dat er mannen zijn die donor willen zijn. Want door hen kon ik mijn grote droom waarmaken.”
“Wat is mijn advies voor vrouwen die zelf bewust alleenstaande mama willen worden? Denk er heel goed over na. Het is een beslissing die je niet onbezonnen kunt nemen. Het krijgen van een kind is onomkeerbaar en het verandert je leven drastisch. Kan je het financieel aan? Kinderen kosten geld. Zelfs op je eentje zwanger worden is duur. Heb je mensen rondom jou die je een handje kunnen helpen? Als alleenstaande heb je dat zeker nodig om af en toe je batterijen weer wat op te laden.”
“Ook al is het niet altijd makkelijk om er alleen voor te staan, toch heeft mijn zoontje mijn leven zoveel rijker, waardevoller en kleurrijker gemaakt. De band die je als bewust alleenstaande mama hebt met je kind, is heel intens en uniek. Als ik hem zie stralen en spelen, ben ik zo trots op hem en weet ik gewoon dat ik de juiste beslissing heb genomen. Hij is mijn doel in het leven en ik zou hem voor geen geld ter wereld willen missen.”
17 reacties
mooi verhaal maar er ontbreekt een stukje in en dat is ook als iemand een stapje verder moet gaan en dan op ivf moet over stappen.
Ook vind ik het een heel naar woord dat iemand zichzelf of een kind omschrijft als ‘donorkind’. De kindjes zijn er mogen en kunnen komen dankzij iemand die zijn zaad gedoneerd heeft en daaruit zijn ze verwerkt. Dit is toch niet hetzelfde als een donorhart of donorlong. Je bent geen stukje van iemand die gestorven is. Ik vind het een foute en jammere benaming die je kan geven.
En voor degene die zich beklaagd om het zo te verwoorden, dat ze zo op de wereld gekomen is dan nog met liefdevolle ouders en idd mss niets weet over de andere helft van de afkomst. Je zou nog van een kale reis kunnen thuis komen moest het wel een bekende donor geweest zijn. Want niet iedereen staat erop te springen om een relatie op te bouwen hierna.
Hallo iedereen,
Ik ben Tiffany, student vroedvrouw en ik hoop dat een aantal BAM’s mijn reactie zullen lezen want ik ben namelijk op zoek naar jullie! 🙂 Voor mijn eindwerk ben ik dus op zoek naar BAM’s die een korte vragenlijst zouden willen invullen. Jullie zouden mij er ontzettend hard mee verder helpen, alvast bedankt 🙂 Groetjes
Hallo Lisa Debruyne,
Momenteel werk ik voor school aan een site over singles. Voor een interview ben ik zelf ook op zoek naar een BAM. Zou je mij kunnen zeggen hoe je deze vrouw gevonden hebt wat ik heb het moeilijk om iemand te vinden.
Met vriendelijke groeten
Shanie Grauwen
Thomas More hogeschool Mechelen
Hallo Shanie
Ik begrijp de moeilijkheid omdat het begrip BAM vooral in Nederland erg hip is en er zo goed als enkel Nederlandse blogs en fora zijn waarop je contact kan leggen met bewust alleenstaande mama’s.
De vrouw in het artikel is dan ook een kennis van een vriendin van mij.
Mijn enige tip is: vraag letterlijk aan iedereen die je kent of ze een BAM kennen en geef de zoektocht niet te snel op.
Hopelijk vind je iemand voor je interview.
Veel succes!
Groetjes
Lisa
hallo dag Shanie,
hoever staat het met je site??
paul
Hallo Shanie,
Ik ben student vroedvrouw en voor mijn eindwerk ben ik ook op zoek naar BAM’s, heb jij enkele BAM’s gevonden? Het is inderdaad moeilijk om iemand te vinden. 🙁
Groetjes
Mijn naam is Steph, ben 37 jaar en een donorkind. Ik werd, samen met een broer en zus, verwekt met wat anoniem zaad uit een Belgische spermabank. Net als Caroline, deden mijn ouders beroep op donorconceptie om hun kinderwens via een omweg alsnog te kunnen invullen.
Maar een donorkind is meer dan alleen de invulling van iemands kinderwens. Ik ken Caroline niet persoonlijk en zal haar nooit ver-of veroordelen voor de keuzes die ze maakte. Donorconceptie is het resultaat van een industrie die ontdekte dat winst gemaakt worden als je kan teren op het gigantisch verlangen van wensouders.
Maar niets kan rechtvaardigen dat de ‘ik heb ook recht op een kind’ ten koste van het welzijn van een kind mag of kan gaan. Want het is net dat wezentje, die mens die de grootste en nefaste implicaties zal ervaren van het feit dat het onder anonieme noemer werd verwerkt. Los van de liefde die er tegen aangegooid wordt, zal het kind onvermijdelijk geconfronteerd worden met niet alleen identiteitsissues, het zal ook nog eens moeten opgroeien zonder volledige medische achtergrond noch zal het zijn honderden halfbroers/zus mogen kennen.
Dit is iets waar wensouders zeer zelden bij nadenken (of waar centra heel minimaliserend over doen). Een kinderwens werd dan wel ingevuld, maar het is het kind dat met fundamentele onbeantwoorde vragen niet alleen zal moeten opgroeien of rondlopen, het zal zich vruchteloos ook trachten te definiëren in niet alleen de maatschappij maar ook in zijn leven.
Willen we als ouders niet dat onze kinderen zo gelukkig mogelijk kunnen opgroeien? Waarom verwekken ze dan op een manier waarvan we weten dat we ze een potentieel fundamenteel onrecht mee aandoen? En een landing aan goede bedoelingen, intenties of liefde verandert niets aan hetgeen waarmee het kind zal (kunnen) worstelen.
Ikzelf zie – los van mijn persoonlijk verhaal – dagelijks de gevolgen bij de donorkinderen zelf. Tijd voor verandering die niet alleen de kinderen ten goede komt, maar ook diens ouder(s).
Groet,
Steph
Dag Steph, ik begrijp jou heel goed en heb begrip voor jouw mening. Maar ik heb toch een vraagje. Als je nu moet kiezen…….leven als donorkind of helemaal niet bestaan…..wat zou je dan kiezen. Doordat je ouders kozen voor een donorkind, ben jij wel ontstaan. Weegt het niet kennen van je biologische ouder(s) dan zo zwaar door op je leven? Dat vraag ik mij echt af. Hopelijk kun je mij hiermee helpen?
Hey Rani,
Ik begrijp je vraag (ik krijg ze zelfs regelmatig 🙂 )
Het gaat niet over leven of niet leven. Als ik niet had bestaan dan had ik ook niet met die fundamentele onbeantwoorde vragen moeten rondlopen (oogst wat men zaait-principe). Maar het is ook niet omdat ik blij ben dat besta, ik voorstander hoor te zijn van een systeem dat mensen niet alleen discrimineert maar ook verwondt. Geadopteerden krijgen vaak dezelfde vraag: had je dan liever niet geadopteerd geweest, wees blij met de kansen die je kreeg, was je dan liever in de kinderprostitutie beland? … Het gaat niet over dankbaarheid maar de gevolgen, de onrust, de psychosociale implicaties van het gegeven jezelf niet de te kunnen definiëren omdat derden voor jou beslissen dat je geen recht om dit te mogen weten.
We gaan er allemaal vanuit dat een mens gebaat is met het kennen van zijn afkomst, meer nog: als maatschappij doen we er alles aan dat kinderen – indien mogelijk – bij hun biologische gezin/familie kunnen opgroeien. Kinderen verwekken onder anonieme noemer en hen toegang tot fundamentele informatie over henzelf ontzeggen is niet alleen een groot onrecht, maar het heeft ook nefaste gevolgen niet alleen voor het kind zelf maar ook voor de generaties die er na komen. Het absurd te moeten vast stellen dat een pakje vlees in de supermarkt meer mogelijkheden heeft zijn afkomst te kunnen traceren dan een kind verwekt door een beleid. Dat klopt toch niet? (retorische vraag)
Ondertussen ken ik zoveel donorkinderen die lijden. Sommigen een beetje, sommigen heel hard. Er zitten ook tussen die geen issues hebben (hoeft ook niet). Het gaat van identiteitsissues, tot laag zelfbeeld, snijden, zelfmoordneigingen, nefaste impact op het gezinsleven, medische problemen, constante onrust, …. Ik ken donorkinderen die zijn gestorven omdat de donor drager was van een genetische afwijking. Ik ken vaders die het genetisch niet afstammen niet konden overbruggen en hun kinderen aan de kant hebben gezet ….
Voor mezelf heeft de donorkindgegeven een gigantische impact. Het gewoonweg raar te weten dat er iemand rondloopt waar ik verwant mee ben (en dan heb ik alleen nog maar over mijn biologische vader) maar dat ik niet mag weten wie hij is. Hij loopt ergens rond. Hij is deel van me. Ik weet dat hij bestaat want ik besta. En neen, ik streef geen band met hem na, maar hem ooit kunnen ontmoeten zou me zoveel rust geven. Maar mijn onbekende afkomst speelt niet alleen parten voor mij: ook mijn kinderen kennen implicaties hiervan. Dat heeft betrekking tot hun identiteit maar ook medische info. Als ouder vindt ik dat zij ook het recht horen te hebben meer over hun biologische grootouder/familie.
Maar uiteraard gaat dit alles verder dan een persoonlijk verhaal. Het gaat over gebrek aan respect en waarde die we vandaag aan donorkinderen toekennen. Zo is bv nog altijd geen internationaal en werkend nationaal register waardoor
er massaal donorkinderen van eenzelfde donor verwekt worden. Nobody cares zolang individuele kinderwensen maar kunnen blijven ingevuld worden. Nog nooit kon de zin ‘een kindje kopen’ zo letterlijk opgevat worden. Maar we zien ook ouders die met vragen van hun kinderen worden geconfrontreerd die ze niet kunnen beantwoorden. Want dat schattig baby’tje blijft niet klein. Het groeit, verkent, vraagt zich terecht af, wordt mondig, …
Als we zogezegd een zo groot mogelijk welzijn van onze kinderen wensen na te streven, dan snap ik niet (en zal ik nooit snappen) dat we een beleid hanteren die het welzijn van kinderen schaadt. En dit staat los van de liefde die we al dan niet van onze (opvoed)ouders krijgen of de goede intenties. Daar gaat het niet om. We horen eindelijk heb beleid vanuit het perspectief van de kinderen de benaderen: het zij nl. die de grootste gevolgen (zullen) ondervinden. Zelf werk ik actief mee om dit ooit voor ons land te kunnen bewerkstelligen -> wetsvoorstellen CD&V en N-VA)
En ik hoop van harte dat we hierin zullen slagen.
Groet,
Steph
(op onze website donorkinderen.com staan wat getuigenissen bij het tabblad getuigenissen en links)
Mijn naam is Steph, een 37 jarig donorkind. Verwekt met wat anoniem zaad uit de eerste Belgische spermabank, tracht ik heden met anderen een wijziging in beleid te bewerkstelligen.
Ik ken Caroline niet persoonlijk, ook zal ik haar nooit veroordelen. Ze is 1 van de zovele wensouders die via donorconceptie hun kinderwens trachten in te vullen. Bij het lezen van haar getuigenis merk ik wel op dat ze stil staat of tracht in te schatten/tegemoet te komen aan mogelijkse vragen van haar zoontje. Vragen die al dan niet op latere leeftijd zullen komen: het onbekend stuk identiteit doordat de afkomst ontbreekt, geen medische informatie, groot potentieel aan halfbroers/zussen wereldwijd, …
Ikzelf wil het hebben over de andere kant van de wand, daar een kind meer dan de invullilng is van iemands kinderwens. Het zijn zij die de grootste gevolgen zullen (moeten) ondervinden van de keuzes die derden voor hen maakten. Hier niet bij stil staan, doet donorkinderen (nog meer) onrecht aan.
Blog https://donorkinderen.wordpress.com/2016/05/24/de-andere-kant-van-de-wand/
Een Britse jonge vrouw lanceerde vorige week op een besloten volgende vraag: ze wou van volwassenen donorkinderen weten of we al dan niet te veel problemen hadden met onze onbekende afkomst. Zij en haar vriendin willen graag namelijk een kind. Het liefst van al willen ze dit kind verwekt zien met het zaad van een man die nooit een gezicht zal krijgen. En dit omdat ze als wensmoeders/ouders niet geconfronteerd willen worden met een 3e partij die later mogelijks deel zal uit maken van de leefwereld van ’hun’ kind.
Dat ze in land wonen waar behandelingen met anoniem zaad verboden is, leek haar niet te deren. Ze zullen kost wat kost de kinderwens op hun manier invullen, ookal is deze in strijd met de wet. Het gebrek aan fundamentele informatie ten aanzien van het kind zelf, zal worden gecompenseerd door de liefde waarmee het kind grootgebracht zal worden. Ondanks de tientallen oprechte reacties en onderbouwde argumenten van donorkinderen (maar ook ouders) die getracht hebben om hen een breder perspectief te schetsen, staat hun besluit vast: ze kiezen voor een anonieme donor.
In diezelfde week bereikte me het verhaal van jongeman die besloot spermadonor te worden nadat zijn vriendin hun kind had laten aborteren. Hij dacht iets goed te doen, maar de vrouwen die hij hielp, hielden zich uiteindelijk niet aan de afspraak: ze verbraken alle contact eenmaal het kind geboren was. Nu pas ziet hij in hoe egocentrisch de invulling van iemands kinderwens is. Het gaat nooit of zelden over de belangen van het kind. De belangen die worden aangehaald zijn de verpakte belangen van de (wens)ouder(s). Niet meer en ook niet minder. Hij heeft spijt dat hij ooit een spermadonor is geworden en hoopt dat de kinderen niet te hard zullen lijden door hetgeen hen is en wordt aangedaan. Hij wacht nu het moment af dat de kinderen groot genoeg zijn om te gaan zoeken. Met open armen zal hij hen opwachten.
Maar het hart en hoofd zitten ook gevuld met de getuigenissen van andere donorkinderen. Sommigen van hen zijn ondertussen echte vrienden geworden. Hun afzonderlijke verhalen draag ik met mee terwijl ik het pad tracht te banen zodat anderen niet of minder hoeven te lijden. Ik denk aan het meisje die me vertelde dat de onrust van het niet weten soms zodanig de overhand neemt dat ze zichzelf is beginnen te snijden. Of ik denk aan de jonge mama die zoveel mogelijk spiegels tracht te vermijden zodat ze niet naar zichzelf hoeft te kijken. Ze heeft het gevoel dat ze in het verkeerde lichaam zit: haar uiterlijk past niet bij het gezin waar ze in opgroeide. Maar ook de 11-jarige jongen die zich in steek gelaten voelde omdat de spermadonor niets met hem wou te maken hebben, heeft me nooit losgelaten. En nog zoveel meer.
Het zal je dan ook niet verbazen dat wanneer een donor me contacteerde om mijn mening te vragen over het gegeven dat een wensmoeder alle contact had verbroken toen ze van een drieling was bevallen, me het even hoog zat.
Ik heb het stiekem voor meerlingen. Is het omdat ikzelf de baarmoeder moest delen, ik weet het niet. Bij de aanblik van de foto van die drie ukjes, zag ik mezelf, mijn broer en mijn zus liggen.
De teller van zijn aantal (zwarte markt) donorkinderen staat ondertussen op 4, hij heeft zelf een paar eigen kinderen maar heeft ook gedoneerd in een Belgisch centrum. De eerste moeder liet de naleving van hun afspraak na, toen de spruit was geboren. Na een heuse online zoektocht kon hij het kind traceren. Maandelijks bezoekt hij nu de website van de school in de hoop een glimp van haar te kunnen opvangen.
Hij zocht rechtvaardiging en troostende woorden. Hij kreeg van mij het tegenovergestelde. Ik kan en zal nooit begrijpen hoe volwassenen achteraf de schouders ophalen wanneer een door hun opgestelde constructie in elkaar zakt. Het zijn vaak constructies waar de grootste verliezen aan de kant van het kind worden geleden. Allerei excuces en platitudes worden gehanteerd om eigen handen in onschuld te kunnen wassen. Over 16 jaar zullen zijn donorkinderen hun lijden en zoektocht aankaarten. Dezelfde impact en implicaties ondervinden, alleen in een ander tijdperk – zucht -.
Hoe meer er wordt gescandeerd dat het welzijn van wensouders wordt aangetast wanneer een kinderwens onvervuld blijft, hoe groter de verantwoording van een beleid dat het welzijn van kinderen opoffert om hier aan tegemoet te komen. Niets kan rechtvaardigen dat we onze kinderen fundamenteel beschadigen. Onder goedkeurend oog van Vadertje Staat rollen de geregulariseerde koekoekskinderen van de band. Gebukt onder de grootste gevolgen van dit alles, zoeken we ons een weg in dit ‘geschonken’ leven.
Elke dag worden er kinderen verwekt, geboren, hun afkomst en biologische familie ontnomen of losgekoppeld. Het is andere kant van de wand waar zelden wordt overgekeken omdat de metaforische muren rond het binnenkoertje zodanig hoog werden opgebouwd.
Zolang onze overheid, maar ook deze maatschappij, er niet alles aan doet om de belangen van kinderen op de voorgrond te plaatsen, zetten we niet alleen de poort naar commercialisatie, maar ook de verdere dehumanisatie van het menselijk leven, wagewijd open. We herleiden onze kinderen naar een objectieve invulling van een subjectlief verlangen waarbij we -afhankelijk van de ongemakkelijkheidsfactor van derden – fundamentele belangen ontnemen.
Een kind is meer dan een invulling: het is mens. Hoe lang zal het nog duren voor hun welzijn in acht wordt genomen?
Groet,
Steph
http://www.donorkinderen.com
http://www.facebook.com/donorkinderenbelgie
Ik vraag me persoonlijk af of je de situatie van ‘gewone’ kinderen niet wat romantiseert. Niet in de zin van één van de andere reacties (mishandeling, vechtscheiding,…), maar gewoon in de dagdagelijkse zin van kinderen met twee gewone biologische ouders, die zich ook niet erkend voelen. Die zich, ondanks dat de genen netjes zijn doorgegeven, niet herkennen in hun ouders en langs de andere kant ook een blik van verbijstering zien. In de zin van ‘hoe heb ik dit kind op de wereld gezet’. Ik heb het dan niet over twee normaal begaafde ouders die een hoogbegaafd kind opvoeden, of twee hoogbegaafde ouders die een kind met een mentale beperking opvoeden, maar zo iets simpels als twee actieve ouders die een boekenwurm als kind hebben. Of twee boekenwurmen die een superactief kind op de wereld hebben gezet.
Ik ben zeer actief bezig met de vraag of ik een bewust alleenstaande moeder wil worden. Ik zou liever samen met een partner een kind op de wereld brengen. Ja, liever wel. Niet omdat ik denk dat ik het op mijn eentje niet goed zou doen, maar omdat ik denk dat met z’n twee beter zou zijn. Omdat je verantwoordelijkheden kan delen, omdat je met z’n tweeën een situatie kan bekijken, omdat inderdaad je kind als het boos is op je, naar zijn of haar vader kan lopen, die dan begrijpend kan knikken en zuchten. Of omgekeerd natuurlijk, maar gezien ik een vrouw ben, bekijk ik het vooral langs die kant. Ik stel me continue de vraag of ik mijn toekomstig kind geen onrecht aandoe door het geen vader te kunnen geven. Ga ik het alle kansen kunnen geven? Wat als het krulletjes heeft, die ik – helaas – compleet mis, en mijn kind vraagt of hij of zij dit dan van de vader heeft?
Langs de andere kant kijk ik ook rond en hoor ik ook rond en hoor ik helaas ook veel verhalen van koppels die samen aan dit verhaal zijn begonnen. En waar in het midden van het verhaal geen nieuw hoofdstuk begon, maar twee aparte boeken. En in één van die boeken ineens geen plaats meer is voor een kind. Laat staan twee of meer… En zeker niet voor de moeder van dat kind, want neen, er is al te veel gebeurd. En dan heb ik het niet over alimentatie, wat met de huidige wetgeving is de kans groter dat ik mag betalen, dan omgekeerd, maar over het emotioneel aanwezig zijn, aan het denken aan wat je kind voelt, waar het mee bezig is. Dan heb ik het over kinderen die met hun lievelingsknuffel in hun hand naar hun vader vertrekken, en zonder terugkomen. Niet één keer, niet twee keer, maar iedere keer. Waar kinderen op 6-jarige leeftijd op een fietsje van het ene dorp naar het andere dorp komen, want ‘ik wil daar niet blijven want…’.
Dan zie ik kinderen van goedbedoelende ouders, die niet scheiden, die omwille van oogkleppen, van verkeerde vooronderstellingen, lijden. Dan zie ik kinderen van twee biologische ouders, afscheidsbrieven schrijven, bedenken hoe je als kind zelfmoord kan plegen. Medicijnkastjes open doen, touwen klaar nemen, bedenken of je polsen oversnijden pijn doet…
Geen donorkind zijn is ook geen sprookje. Dat wil niet zeggen dat de nachtmerries van donorkinderen gebagatelliseerd mogen worden. Dat we er geen aandacht voor moeten hebben dat het anders moet kunnen. Dat het recht op anonimiteit niet absoluut mag zijn. En zoals het in alles veel te weinig gebeurt: het recht van het kind moet centraal staan.
En ik zal op een bepaald moment, weloverwogen, begeleid in een procedure, die als die goed wordt toegepast, mij op mijn twijfels zal wijzen en mij zal helpen om te kiezen, die keuze moeten maken. Niet of mijn welzijn voorrang heeft op die van mijn toekomstig kind, want dat gevoel geeft jouw tekst, Steph, of dat de keuze is die mensen zoals Caroline en ik maken of aan het maken zijn, maar of ik die rol als moeder goed genoeg ga kunnen opnemen en de rol van vader door anderen goed genoeg ga kunnen laten opnemen. Of ik het even goed ga kunnen doen als een alleenstaande moeder na een echtscheiding, als een alleenstaande moeder nadat de vader is overleden,… En ja, op dat moment is dat mijn keuze, en misschien gaat ooit mijn kind mij zeggen dat hij of zij liever een ‘echte’ vader had gehad dan enkel een ‘biologische’, bestaande uit een zeer korte omschrijving.
Om een lang verhaal kort te maken, ook kinderen die hun twee biologische ouders kennen, kunnen ongelukkig zijn, kunnen littekens met zich mee dragen. En, uit jouw relaas te horen helaas, krijgt een kind maar rechten op het ogenblik dat het er is… En eens het er is, is het inderdaad onze plicht om die rechten te vrijwaren. Maar er is meer aan dat verhaal dan of er al dan niet sprake is geweest van eicel of zaadcel donatie.
Sara
Sara
Dag Sara,
Dit heb je heel mooi verwoord! Het is helemaal geen wit-zwart verhaal zoals sommigen beoordelen. Ik heb alle begrip voor de vragen van donorkinderen! Maar het verhaal dat achter deze BAM moeders zit, moet ook beluisterd worden. Je wordt als BAM ook heel grondig doorgelicht. Geen enkel koppel wordt zo op de rooster gelegd voor ze kinderen kunnen krijgen dan een vrouw die BAM wil worden. Begrijp me niet verkeerd. …..ik vind het vooronderzoek helemaal terecht. Maar vrouwen die beslissen om alleen aan een kind te beginnen zijn daar heel bewust mee bezig . Die kinderen zijn dan ook enorm gewenst en zullen heel bewust worden opgevoed. Zo ervaar ik het dus. Ik had ook liever met een lieve partner een gezin uitgebouwd. Maar mijn lot besliste daar anders over. En mijn zoontje is een héél gelukkig en vrolijk kind. Ik heb geen enkel taboe. Hij weet heel goed waarom ik BAM ben geworden. Een klassieke gezinssituatie is de dag van vandaag ook niet altijd zo ideaal. Dus zoals ik reeds zei. ….aan alles zijn voor-en nadelen. Het allerbeste is dat kinderen voelen dat ze graag gezien zijn, dat ze steeds kunnen terugvallen/rekenen op hun ouder(s) en dat ze een stabiele thuissituatie hebben. Dat wens ik ieder kind toe.
Misschien moet je maar eens praten met kinderen die een (vecht)scheiding meemaakten! Voelen zij zich zoveel beter denk je? Of kinderen waarvan een partner drinkt/geweld gebruikt/……. Of een ouder die zelden thuis is omdat hij/zij persé carrière wil maken.
Jammer dat iemand die hier haar eerlijk verhaal doet, weer eens veroordeeld wordt! Zoals ook in dit artikel staat, een kind heeft vooral liefde nodig en een stabiele thuissituatie! En of dat nu van 2 ouders komt of 1, maakt niets uit! Een mensenleven verloopt nu eenmaal niet altijd zoals je het wil of gepland hebt! Chapeau voor de keuze die deze vrouwen maakten!
Een kritische bedenking is toch niet hetzelfde als een veroordeling?
Een heel mooi verhaal zou ik het vinden een jaar terug. Ik heb zelf een heel goede vriendin die een tweeling op de wereld zette met behulp van een anonieme spermadonor. De kinderen worden opgevoed in een warm nest, niets komen ze tekort dacht ik altijd. Maar sinds kort leerde ik een donorkind kennen….. haar verhaal, die andere kant van het verhaal deed me de ogen openen. Zij en vele anderen komen op voor hun rechten, het recht op afkomst kennen. Er zit blijkbaar nog iets gigantisch mis in het hele donorverhaal. Een eyeopener, wie zijn blik wil verruimen : http://www.donorkinderen.com/#!getuigenissen/k0v6h
Ik mis de stem van het kind hier nog wat in. Het kind stelt wel vragen en krijgt antwoorden, maar ik geloof dat je bij een overweging niet alleen je eigen draagkracht moet in kaart brengen en je netwerk, maar ook de ethische vraag stellen of dit ok is voor een kind. (Waarmee ik niet oordeel en ook niet zeg dat ik het altijd onethisch vind, maar wel zeg dat de vraag gesteld moet worden!)
Ik ben een onbewust alleenstaande moeder en ik merk dat het voor kinderen belangrijk en veilig is dat er een betrouwbare tweede ouder is. Bovendien is het leven alleen, zelfs met een netwerk en een goede vaste baan, erg kwetsbaar.
Ik merk ook dat de hechtheid van die band met een kind er zeer intens van wordt, maar ik denk dat het gewoon ook heel goed is voor een kind als de moeder zich tot een andere volwassene intens en intiem verhoudt en er dus meer lucht zit in de m-k-relatie. Dat is, zelfs al ben je je ervan bewust, erg moeilijk te realiseren.
Ja, dat dacht ik ook bij het lezen van dit verhaal. Die superintense band tussen BAM en kind kan ik met voorstellen, maar het lijkt me erg belangrijk voor het kind om die band op tijd wat te kunnen lossen. Anders krijg je, zeker als er maar één kind is, een vrij verstikkende relatie, denk ik.
Soit, het is maar een bedenking. En een te sterke band komt ook in traditionele gezinnen voor. Verder vind ik het een erg mooi verhaal en denk ik dat kinderen in veel verschillende situaties gelukkig kunnen opgroeien.