Anticonceptie? Ook een mannenkwestie.

Het is 17u15. Ik lig netjes geschoren op een tafel in het operatiekwartier voor een vasectomie. In andere woorden, ik laat me steriliseren.

Terwijl Dokter M. begint met het betere snij- en knipwerk concentreer ik me heel hard op de muziek die speelt in de koude, cleane ruimte. Ik hoor Shania Twain kwelen. Het maakt de ervaring niet gezelliger. Ook al ben ik in goede handen, ik vind het enorm eng. Het helpt me om aan andere dingen te denken. Dingen zoals hoe ik hier verzeild ben geraakt, want een snelle beslissing was het allerminst.

“Waarom zou je als man zoiets vrijwillig doen? Je blijft af van dingen die niet kapot zijn, toch?”

Een tweetal jaren geleden had ik een gesprek met een kennis die de operatie al had laten doen. Ik vond het totaal van de pot gerukt. Waarom zou je als man zoiets vrijwillig doen? Je blijft af van dingen die niet kapot zijn, toch? Om eerlijk te zijn, het onderwerp maakte me zelfs ongemakkelijk.   Ten eerste gruwelde ik bij de gedachte dat er iemand met een mes in de buurt kwam van mijn penis en balzak. Ik was en ben nogal gesteld op mijn edele delen. We go way back.

Ten tweede leek het me nogal ingrijpend als anticonceptiemiddel. Het klopte dat mijn vrouw en ik geen kinderen meer wilden. Onze kinderwens was vervuld. Drie prachtexemplaren is meer dan genoeg. Nee, er zijn genoeg alternatieven. Ik sla wel een voorraadje condooms in en hop, gaan met die banaan.

Maar het onderwerp bleek minder afgesloten dan ik had gedacht/gehoopt, want mijn vrouw en ik kwamen er al snel achter dat vrijen met een rubbertje tot ons 99 echt geen optie was. Elke piste werd dus opnieuw bekeken, maar van een sterilisatie bij mezelf wilde ik nog steeds niet weten. Ik heb in onze relatie nooit zo hard geprotesteerd. Het zou niet gebeuren! Veto! Veto! Wat als het mis ging? Dan is ’t kapot hè. Heel egoïstisch schoof ik de hete aardappel door naar mijn vrouw. Want hoe je het draait of keert, tot op heden zijn er voor mannen twee opties. Knip of condoom. Onderzoek naar een mannenpil is al een hele tijd bezig, maar het is nog wachten op de grote doorbraak.

“Overtuigd van gelijkheid in alle facetten van onze relatie, werd het tijd om mijn verantwoordelijkheid te nemen.”

We zochten dus verder. Pil? Spiraal? Vaginale ring? Implantaat? Opties genoeg, maar opties waar zíj mee aan de slag moest en waar ik, als man, geen last van had. Eerlijk? Nee, helemaal niet. En dat besef begon bij mij eindelijk te komen.

De keuze viel op de pil. Chemische brol die mijn vrouw dagelijks op een bepaald tijdstip moest innemen. Was het doeltreffend? Ja. Werd mijn vrouw er beter van? Nee. Los van fysische ongemakken zoals hoofdpijn werd ze er ook neerslachtig van. Om nog maar te zwijgen van de kans op een levensbedreigend neveneffect zoals een trombose dat kan leiden tot een beroerte. Dit kon ik haar simpelweg niet aandoen. Ik wist wat er moest gebeuren. Overtuigd van gelijkheid in alle facetten van onze relatie, werd het tijd om mijn verantwoordelijkheid te nemen. My time to take one for the team. Anticonceptie was iets waar ik, als man en echtgenoot, mijn duit in het zakje kon en moest doen.

Mijn huisdokter informeerde me en verwees me door naar een uroloog voor de ingreep. Het briefje met de doorverwijzing hield ik nog een dikke drie maanden op zak zonder effectief een afspraak te maken. Waarom? Ik was bang. Van de operatie, maar ook van een vreemde gedachte die ik moeilijk van me kon afschudden: snij ik hiermee in mijn mannelijkheid? Maakt het niet meer kunnen bevruchten mij een mindere man? Een defect exemplaar? Een verloren oermannetje dat plots een stukje essentie kwijt is van wat hij op aarde hoort te doen?

“Het is gebeurd. Het voelt raar. In de lift kijk ik snel even in mijn broek. Alles ziet er nog normaal uit.”

“Ik snij de zaadleiders door en bind ze vast om natuurlijk herstel tegen te gaan,” legt de dokter uit. Allemaal prima voor mij. Ik voel weinig nood om uitvoerig in gesprek te gaan terwijl ik daar lig. Echte pijn voel ik niet. Eerder ongemak. Ik hou mijn ogen gesloten want in de reflectie van de lamp die mijn penis zeer onflatterend belicht zie ik hem aan het werk. Ik hoef het niet te zien. Over sommige dingen wil ik onwetend blijven.

“Morgen kan je wel wat pijn ervaren. Het zal lijken alsof iemand in je kruis heeft getrapt,” zegt hij sec terwijl hij me dichtnaait. Ik glimlach, knik en bedank hem. Wat anders kan ik doen? Een uurtje later is alles voorbij. Het is gebeurd. Het voelt raar. In de lift kijk ik snel even in mijn broek. Alles ziet er nog normaal uit. “Bedankt voor het zaad, vriend. Er zijn mooie kinderen uit voortgekomen,” denk ik bij mezelf.

Ik wandel langzaam naar de parking. Ik heb een plastic potje meegekregen. Over drie maanden moet ik een staaltje binnenbrengen zodat ze kunnen onderzoeken of mijn zwemmertjes wel effectief weg zijn. Het ongemakkelijke gevoel is er nog steeds, maar het is maar een fractie van wat mijn vrouw tot driemaal toe heeft moeten doorstaan om onze kinderen op de wereld te zetten en dat zet dit alles in het juiste perspectief.

Voor de goede orde:

• Vrij veilig. Een vasectomie zorgt er misschien voor dat er geen kindjes van komen maar het beschermt uiteraard niet tegen soa’s.
• Praat in eerste instantie goed met je partner. Bekijk samen alle opties met betrekking tot anticonceptie en laat je uitgebreid informeren door dokters (niet Google), Neem je tijd. Haast en spoed is zelden goed.
• Het is en blijft een operatie. Wees er zeker van dat die kinderwens vervuld is. (Ja, het is omkeerbaar, maar dat is niet echt de bedoeling.)

 

Lees ook: “De sterilisatie was het beste dat ons seksleven kon overkomen.”