Mannen, waar zijn we mee bezig? En dan spreek ik hier rechtstreeks tot wie in het bezit is van een piemel (vrouwen die zich aangesproken voelen… good for you!).
Een zoveelste onderzoek (en er zijn er heel wat geweest de voorbije maanden) wijst uit dat er nog steeds enorm veel ongelijkheid is tussen mannen en vrouwen. Zo ook op het gebied van wie wat doet in het huishouden.
Vrouwen spenderen gemiddeld nog altijd meer uren aan het huishouden, opvoeding en zorg dan de man. Is de situatie al beter dan pakweg 20 jaar geleden? Hangt een beetje af van de studie: de ene zegt ja, de andere zegt nee. Als ik kijk in mijn onmiddellijke omgeving, dan vermoed ik dat de waarheid (zoals zo vaak) in het midden ligt. Ik ken mannen die mee de huishoudkar trekken, maar ik ken er evengoed die geen vinger uitsteken.
Is de nieuwe man werkelijk dood? Of had hij geen tijd om deel te nemen aan de talloze studies omdat hij druk bezig was met het huishouden?
Dit gezegd zijnde, erken ik maar al te graag het probleem. Want heren, het is tijd om uit onze grot te kruipen. Zelf een vuurtje maken is lang niet zo bijzonder meer en het nest beschermen tegen sabeltijgers is nog weinig relevant.
Heren, het is tijd om uit onze grot te kruipen. Het nest beschermen tegen sabeltijgers is nog weinig relevant.
Mijn ouders hebben altijd voltijds gewerkt. Er waren vier kinderen in het gezin en om de boel draaiende te houden, moest iedereen zijn steentje bijdragen. Dus ook mijn vader. Hij ging naar de winkel, deed de strijk, afwas, zorg,… kortom alles wat mijn moeder ook deed. En door hun onregelmatige werkuren moesten ze dus wel tag-team gewijs de taken verdelen om chaos te voorkomen.
Voor mij is het dus evident om dat ook in mijn eigen huishouden door te trekken. Mijn vrouw en ik werken voltijds. We hebben goeie afspraken en we zijn beide in staat om het huishouden te laten draaien. Moet ook wel met drie jonge piraten in huis.
En ja, misschien is het makkelijker praten voor mij omdat ik in zo’n situatie ben opgegroeid. Bij velen is het anders. Maar volgens mij is iedereen toch in staat om te groeien? Keuzes te maken? De lat hoger te leggen? En mannen, laat ons eerlijk zijn, huishoudelijk werk is niet ingewikkeld. Het vergt geen superhelden-skills. Je moet het gewoon doen.
Ik wil dat mijn zonen later niet afhankelijk zijn van hun partner om te zorgen voor eten, propere onderbroeken en een gevulde koelkast.
Mijn drijfveer om dagelijks dat huishoudgedoe mee weg te werken is simpel: nog voordat ik vader was, nog voordat ik getrouwd was, had ik een lief waar ik graag veel tijd mee spendeerde. En wanneer dat huishouden sneller gedaan is, kan ik weer tijd spenderen met dat lief (nu mijn vrouw).
En ik zie het als één van mijn hoofdtaken als vader om die instelling mee te geven aan mijn drie zonen. Ik wil dat zij later hun plan kunnen trekken. Dat ze niet afhankelijk zijn van hun partner om te zorgen voor eten, propere onderbroeken en een gevulde koelkast.
Stel, mannen, dat we nu massaal de keuze maken om een beter voorbeeld te geven aan onze kinderen, de nieuwe generatie. Als ZIJ zien hoe WIJ ons steentje, nee onze Mount Rushmore, bijdragen in het huishouden, dan zullen zij dat voortzetten. Zo wordt misschien het tij gekeerd en kan er enorme stap voorwaarts gezet worden naar gelijkheid tussen man en vrouw (op dit vlak wel te verstaan).
Dus mannen, neem geen genoegen met de voorbeelden van vroeger en berust niet in situaties van nu. Drop your cock, grab some socks and start doing some laundry!
7 reacties
aan een kant vind ik het jammer dat er nog zo’n artikels moeten geschreven worden. Dat mannen nog moeten opgeroepen worden om meer te doen. Aan de andere kant: hell yeah. Maar ik wil ook de rol van de vrouw in dit proces niet vergeten: veel vrouwen vinden dat hun man het niet zo goed kan als zijzelf. Het is ook aan “ons” om los te laten dat de handdoeken anders in de kast liggen, dat er misschien op een ander moment zal worden gestreken. Mannen pakken de zaken soms anders aan maar daarom niet minder goed.
Mijn vrouw had een vader die meedraaide in het huishouden. Ik niet zo zeer… Mijn vader werkte hard voor het gezin, maar minder in het huis. Mijn vrouw en ik wouden het evenwichtiger aanpakken, met een zeker succes. Het is soms stroomopwaarts zwemmen, en je moet vooral van jezelf overtuigd zijn want van een ander ga je de appreciatie niet krijgen 🙂
En dat was letterlijk van dag 1 al zo. Na de geboorte van mijn zoon hebben we de verpleegster tot vervelens toe alle instructies voor de verzorging laten herhalen tot ze door had dat ze het ook aan mij moest uitleggen. Voordien negeerde ze mij volledig.
Op mijn werk waren ze lovenswaardig over die 2 uur dat ik even naar het werk was gereden voor een computer probleem, tijdens mijn vaderschapsverlof. Ze keken vertwijfeld toen ik daarna zei dat ik meer bij mijn gezin wou zijn, en enkel de 8 uur zou werken waarvoor ik betaald werd.
En zelfs bij de vrouwenbewegingen krijg je soms onverwachte reacties. Als je beweert dezelfde uren te kloppen, zal er wel eentje komen beweren dat niet alles in die uren opgenomen is, of onderzoek heeft aangetoond “dat”. Plots kennen ze jouw huishouden beter dan jijzelf. Of je krijgt de kille reactie, “Je doet toch maar gewoon jouw deel!”. Nou ja, eigenlijk is dat wel zo, maar je moet echt wel meer je mannetje staan in de buitenwereld als je wilt opkomen voor je rol als vader.
Of dan jongleer je als een tovenaar je werk, je kinderen en het huishouden… En dan gaat er iets mis op het werk, is er thuis een wasmachine stuk gaat en heeft mijn vrouw sociale verplichtingen (en dan wilt ze haar Zumba op woensdag niet afzeggen). Dan ga je als een gek in alle richtingen lopen, leer je leven met wat minder slaap, en plof je met gezwollen ogen van vermoeidheid in je stoel op vrijdag avond om op de nieuwspagina te lezen “Moeder zijn is toch zo moeilijk”, gevolgd door een hele argumentatie die jouw week tot in de puntjes beschrijft.
Ach… Maar als mijn vrouw dan toch de ruimte heeft om cariere te maken, en mijn kinderen roepen al even snel om hun papa als om hun mama, dan denk ik … Het gaat niet geheel onopgemerkt voorbij.
Beste Tom,
Als ik je artikel lees borrelen mijn oude gedachten ( intenties toen ik tussen 20 en 25 jaar was ) terug naar boven.
Ik ben jaloers op je, voor u was het een voortzetting van wat je gezien / ervaren hebt in uw gezinssituatie.
Ik doe precies hetzelfde als jij, maar de uitkomst is verschillend. Ik zet ook voort hoe het er bij ons aan toeging.
Nl de papa ( alleen ) maar werken etc … en met alle gevolgen.
Ik ben echt jaloers op je!
Intussen heb ik zowat iedereen verbrand in mijn gezin, mijn lieve echtgenote en mijn lieve kinderen.
Maak ik iedereen letterlijk ” gek “.
Hoe zet ik dit ooit nog recht? Hoe krijg ik mijn verbondenheid?
Met wilskracht en hoge dosis inzet, bewustzijn…….etc….
Ik wilde dit toch even vertellen, want het is echt erg ……
Bestaat er geen opleiding voor ?
Hallo “onbekendje” 🙂
Hartelijk dank om je open te stellen en je verhaal te delen.
Geen idee of er opleidingen voor bestaan. Wat je zelf aanhaalt (wilskracht, inzet en bewustzijn) brengen je al ver denk ik. Wat voor mij werkt heeft vooral te maken met bewust keuzes te maken. Kiezen voor mijn gezin en mijn functie en functioneren binnen dit gezin. En ja, dat wil zeggen dat ik zelden tot 20u op kantoor zit (but I don’t judge).
Maar dit gaat bij mij ook niet altijd even vlot hoor. Maar daarom probeer ik met mijn vrouw daar goeie afspraken rond te maken. Samen de kar trekken (los van wie wat wanneer doet).
En sta me toe heel eventjes morbide te doen… Later op mijn grafzerk hoop ik dat er zal staan: “Tom, geweldige vader, geweldige echtgenoot. Hij zal gemist worden.” En niet: “Tom, goeie werkkracht, de cijfers klopte, hij maakte de firma rijk. Er is nu een vacature.”
Goed bezig Tom!
Hey,
Ik ben ervan overtuigd dat je het huishouden deelt en dat er wel veel mannen dit ook effectief doen of willen doen. MAAR, gaat het alleen om her huishouden. Draagt u ook mount rushmore bij als het gaat om praktische zaken. Regelt u het verjaardagskadootje voor het verjaardagsfeestje waarop uw kind is uitgenodigd, zorgt u ervoor dat de aankoop van die jas voor de winter op tijd gebeurd. En wat met afspraken maken bij de dokter, tandarts…laat staan er naartoe gaan. Neemt u contact op met de school of CLBals u merkt dat uw kind zich ongelukkig voelt. Merkt u het uberhaupt wel. Ik hoor het mannen altijd graag zeggen dat ze modern zijn, maar laten we eerlijk zijn…op praktisch organisatorisch vrees ik dat er nog een lange weg te gaan is. Maar niettegenstaande ben ik u uiteraard dankbaar om het minimum, dat een evidentie zou moeten zijn, te vragen aan uw collegae sexe genoten
Hoi Lieze,
Allereerst bedankt voor je reactie en ja hoor ook die dingen doe ik. Doktersbezoeken, ouderschapsverlof in de zomer wanneer mijn vrouw werkt, met de baby naar kind en gezin voor een spuitje, spelen met de kids tijdens verjaardagsfeestjes, kledij kopen, enzovoort. En dat doe ik met plezier. Maar ik schrijf het artikel niet om mezelf schouderklopjes te geven. Ik hoop gewoon dat het velen triggerd om meer hands on mee te werken in het huishouden. Je hebt gelijk dat er nog een hele weg af te leggen is en hopelijk starten vele mannen vandaag nog die weg, liever dan morgen.