Column

Vrijgezellig

De voordelen van single zijn.

Vrijgezellig

Ik herinner me mijn vrijgezellenbestaan als de dag van gisteren. Elke avond uit was er een waarop ‘het’ misschien zou gebeuren. Elk nieuw contact greep ik gretig aan, in de hoop op die ene klik – die bleef steevast uit. Ondertussen regen mijn vriendinnen de relaties aaneen als een prachtig mozaïek. Ik begreep er niets van.

Zo ben ik 24 jaar lang vrijgezel geweest. Op enkele sympathieke akkefietjes en vele onduidelijkheden na. Pas de laatste twee jaar was ik niet echt meer op zoek. Tenminste, niet meer dramatisch en pathetisch. Want je blijft zoeken zolang je niet ‘gevonden’ hebt. Wat ik trouwens een redelijk vervelend idee vind: het moeten ‘vinden’. Het impliceert dat je als vrijgezel iets mist en dus op zoek bent, in dit geval naar ‘de juiste partner’. Want vrijgezel ben je als vrouw nu eenmaal niet omdat je alleen wil zijn. Nee, nee. Je bent vrijgezel bij gebrek aan een partner. Alsof een relatie de complete toestand is en vrijgezel de wachtkamer ervan. Een vrijgezelle man daarentegen is een echte levensgenieter, de deugniet.

Bij mij ging de vermelding van mijn vrijgezelle status steevast gepaard met de vraag naar het waarom ervan. En dan zo’n blik waaruit een pijnlijk medelijden spreekt, terwijl ze je screenen, op zoek naar wat er ‘ocharme mis is’ met die ‘op het eerste zicht toch best wel leuke meid’.

Ik ben liever op mezelf dan in een halfbakken relatie.

In mijn geval kan ik zeggen: ik kwam gewoon écht geen degelijke kandidaat tegen en ben liever op mezelf dan in een halfbakken relatie. Maar toch, willens nillens, bleef het mijn bestaan subtiel beheersen. Het voelde alsof ik me overal moest verantwoorden, niet in het minst aan mezelf – ik begon stilaan ook te geloven dat het geen vrijwillige keuze was. Het werd haast een strijd om niet zielig te lijken, niet wanhopig te worden en vooral, een strijd om te blijven geloven dat het ‘ook goed is zo’, als vrijgezelle vrouw midden de twintig.

Zo kwam het dat ik, na 24 jaar vrijgezelschap, begon te denken dat er misschien inderdaad iets ernstig mis was met mij. Dat ik potentiële relaties zelf én op voorhand consequent naar de kloten hielp. Dat ik met mijn domme kop aan het hoogste doel – ‘een relatie hebben’ – voorbijging terwijl de rest gezellig rijstpap met gouden lepeltjes zat te slurpen. Ik voelde me nog maar half vrouw en half geslaagd in het leven, zolang ik niet gezegend was met the great significant other.

Nu, ik wil vrijgezel zijn niet verder ophemelen en voorbijgaan aan wat het in werkelijkheid ook is. Altijd alleen eten en slapen, niemand die random checkt of je oké bent, met je slechte humor lacht en je vasthoudt als je bang bent, ik heb er ook een schijthekel aan. Maar niet de helft zo erg vind ik het me eenzaam te voelen terwijl ik bij iemand ben en me uit de naad te werken om iets wat gedoemd is te mislukken, tóch te doen slagen. Krampachtig en bang. Maar vooral: verdomd eenzaam. Een van de grootste taboes, in een wereld waar iedereen en alles met elkaar in verbinding lijkt te staan. Maar niet heus.

Het is dan ook die venijnige stem, die je wijsmaakt dat iedereen wel iemand heeft en jij niet, die maakt dat je je eenzaam voelt. De overtuiging dat je ‘gesetteld’ bent als je een relatie hebt en ‘op zoek’ als je die niet hebt, die vereenzaamt. Fuck that shit. Net die overtuiging, die eenzaamheid moeten we aanpakken, niet ons vrijgezelle bestaan. Hell no.

Als vrijgezel kan je een smerige scheet laten en er ongegeneerd aan ruiken. Vetzakkerij recht uit de verpakking eten. Met de mascara tot aan je eenzame tepeltjes Vitaya kijken.

Want twee jaar en een toplief verder, kan ik je vertellen dat het wel eens erg kan tegenvallen als je gelooft dat relaties het hoogste goed zijn. Ze lijken op het eerste zicht misschien leuker dan vrij te zijn van gezel, maar geloof me: de beste gezel die je ooit zal tegenkomen, dat ben je nog steeds zelf. Die rijstpap moet je trouwens zelf maken en brandt snél aan als je niet de hele tijd als een bezetene blijft roeren.

Serieus, laat je niks wijsmaken dames: vrijgezel zijn, it can be a fucking blast.

Diegene die je meewarig aankijken en ongevraagd meedelen dat je heus wel iemand zal tegenkomen, moeten hun kleffe bek gewoon houden. Of dringend nog eens een smerige scheet laten en er ongegeneerd aan ruiken. Bij een berg afwas. Met de hand in de broek. Terwijl ze een emmer wijn tot de nok uitschenken en alle seizoenen van Grey’s Anatomy achter elkaar bekijken. En lekker janken. Vetzakkerij recht uit de verpakking eten. Uren tegen hun vriendinnen aan lopen zeiken aan de telefoon, vuile onderbroeken laten liggen en met de mascara (nog van uw afgelopen, wederom vruchteloze nacht) tot aan je eenzame tepeltjes Vitaya kijken. Of porno kijken. En masturberen. Na de werkuren! Want dat kan je dus allemaal, als vrijgezel. En last but not least: lekker in het rond vogelen met wie je maar wil, waar je maar wil en wanneer je maar wil. Want van alle gekke dingen die ik koppels al heb weten doen – van serieuze mitraillettescheten laten tot het Atlasgebergte aan afwas opsparen – is op een ander gaan zitten doorgaans écht problematisch.

Dus, to all my single ladies: save yourselves!

Foto: Istock

Schrijf je reactie

3 reacties
  • Tinne says:

    Zo herkenbaar! De ‘waarom’-vraag met de bijbehorende blik van ‘al zo lang alleen, er moet wel iets mis zijn…’. Op den duur begin je dat ook echt te geloven.
    Maar ik kan niet ontkennen dat het vrijgezelle leven af en toe ook een ‘fucking blast’ kan zijn. En toch hoop ik er binnenkort ook met nostalgie naar te kunnen terugkijken.

  • anne says:

    Zo herkenbaar dat ik er kiekevel van krijg!

    Ik mag wel hopen dat het geen 20 jaar meer duurt vooraleer ik met enige weemoed terug kan denken aan alle serie-marathons, hysterische gesprekken over wat er nu toch mis zou zijn met ons of al die ochtenden op café dat ik recht onder de douche kroop en een dag op mijn werk moest uitzweten.

  • Lies says:

    Schitterend stuk. Omdat we vinden dat zoveel mogelijk singles dit pareltje zouden moeten lezen, nemen we het graag over op onze blog voor singles: http://oponseentje.blogspot.be/2015/02/vrijgezellig.html

Emilie Plouvier wordt gedreven door een haast aandoenlijke liefde voor en zoektocht naar: harmonie. Haar verschillende pogingen om die te vinden vertalen zich in haar teksten, muziek en documentaires, en zelfs tot in haar keuken, waar ze gepassioneerd goochelt met smaken, geuren en kleuren. Omdat ze geen enkel zintuig ooit zou kunnen discrimineren. Kijk mee in haar pan op www.atelierplouvier.be

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen