Rodevleeseters aller landen

Ik heb twintig jaar gerookt. De laatste tien daarvan heb ik me een paria gevoeld. Op een donkere nachtclub of een fout café na mag je er nergens nog een opsteken. Het vliegtuig kwam eerst. Ik herinner me dat ik geschokt was toen ik een stoel bij de rokers aanvroeg en men mij vertelde dat er geen rokers wás. En ik voelde me net zo volwassen om die keuze te mogen maken – poeh. Toen kwamen de restaurants in Californië, sommige terrassen incluis, terwijl je in België gerust nog op de trein kon roken. Mijn Amerikaanse mederokers waren stikjaloers op het vrije Europa: ‘Wow! Jullie mogen nog roken op café! Binnen!’

Wat later werd in Londen de sigaret uit clubs gebannen. Sommige clubbers stonden dan wel stijf van de coke, maar roken, ho maar! In Fabrik hadden ze een speciaal systeem. Je mocht enkel in groep naar buiten, op de koer, alwaar een klok geprojecteerd werd die negen minuten aftelde. Met die tijd moest je het doen. Ik rookte er uiteraard twee.

Ik kon me met de beste wil van de wereld niet inbeelden wat ik zou doen als het ooit tot een algemeen rookverbod in cafés zou komen.

Dan was het de beurt aan de restaurants in België. Ik pikte er gewoon de zaken uit mét rookkamer, of met een café aan. Ik rookte overal waar het nog mocht. In de auto. Op straat. Heel veel op straat. Zoveel ik kon. Voor het geval ik tien minuten later niet meer zou mogen roken – en dat was vaak het geval. Ik kon me met de beste wil van de wereld niet inbeelden wat ik zou doen als het ooit tot een algemeen rookverbod in cafés zou komen.

Godzijdank heb ik dat nooit hoeven meemaken. Ik ben gestopt, dankzij het boek ‘The Easy Way to Quit Smoking’ van Allen Carr. Ik kan het niet genoeg promoten. Stoppen met roken ís niet moeilijk. Maar dat is een ander verhaal.

Mijn eerste sigaret stak ik op toen ik veertien was. Diezelfde zomer besloot ik vegetariër te worden. Terwijl ik als roker in de loop der jaren steeds meer een paria werd, ben ik het als vegetariër een heel klein beetje minder geworden.

Ik ben blij met het rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie. Het is bewezen, mensen. Rood bewerkt vlees is kankerverwekkend.

Het betert, want er is steeds meer te koop in de winkel, en zelfs sterrenrestaurants als ’t Zilte hebben een speciaal groentemenu – ook dat kan ik niet genoeg aanbevelen, al zou ik de volgende keer voor zes gangen kiezen in plaats van acht. Maar als vegetariër moet je je nog altijd verantwoorden – een beetje zoals rokers nu. Eerst vragen mensen waarom je geen vlees eet maar als je het dan uitlegt – ‘Ik ben tegen dierenleed en het is bovendien ongezond’ – willen ze je niet geloven. ‘Vlees is niet ongezond.’ ‘Je hebt het nodig.’ ‘Ik geloof dat niet, van die darmkanker.’ Daarom ben ik zo blij met het rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie. Dat is duidelijk. Het is bewezen, mensen. Rood bewerkt vlees is kankerverwekkend. Niet even kankerverwekkend als roken, nee. Maar wel kankerverwekkend. Zoals de Hoge Gezondheidsraad al langer aanbeveelt: niet meer dan 500 gram rood vlees per week, en beter helemaal geen bewerkt rood vlees.

‘Wat is het volgende dat we niet gaan mogen?’ verzuchtte Ruth Joos gisteren zoals enkel Ruth Joos verzuchten kan. Ik hoor het me nog zeggen, als roker. ‘Er mag niks meer! Helemaal niks!’ ‘Waar bemoeien ze zich mee?’ Ik vind nog altijd dat je als mens het recht hebt op een beetje zelfdestructie.

En toch was het de beste beslissing ooit, om te stoppen. Toegegeven, het zal nog een tijdje duren vooraleer rodevleeseters echt de rokers van morgen worden. Misschien nog niet morgen, misschien niet eens in mijn leven. Maar het komt eraan. En als ex-paria weet ik hoe dat voelt. Allesbehalve goed. Je wordt een melkkoe. Om de zoveel jaar betaal je een beetje extra. Zwaar gesjost. Dat hoef je ze niet te gunnen.

Beste rokers en rodevleeseters aller landen, ik heb een goede raad. If you can’t beat them, join them.

 Beeld: Istock