Getuigenis

Studente Noa: “Ik blijf niet binnen”

Twee keer na elkaar maakte Noa Tuyaerts (19) een akelig incident mee op straat in Antwerpen, na zonsondergang. De eerste keer maaiden mannen in een auto haar bijna van de stoep omdat ze weigerde in hun auto te stappen. De tweede keer kreeg ze uit het niets klappen van een wildvreemde man. Ja, ze is bang. Toch weigert de studente journalistiek zichzelf beperkingen op te leggen. Noa wil oplossingen. Ze schreef een blog over haar ervaringen en is op zoek naar feiten, verhalen en cijfers die haar én andere vrouwen kunnen helpen om zich veiliger te voelen.

Noa gaat al sinds haar vijftiende naar school in Antwerpen, maar woonde al die tijd nog in Lier. “Sinds ik dit jaar journalistiek begon te studeren, heb ik besloten om op kot te gaan. Mijn ouders en ik waren ervan overtuigd dat dat een goede oefening zou zijn in zelfstandigheid en ook een goede leerschool om verstandig met dingen om te gaan: een eigen budget beheren, zelf koken, je was doen, kiezen wanneer je naar de les gaat … Sinds drie weken zit ik dus op kot ter hoogte van de Paardenmarkt, een zalige buurt vol studenten waar altijd wel iets te beleven valt. Als ik uit mijn dakraam kijk, kan ik zelfs de zon zien opkomen aan de Boerentoren. Een ideaal zicht over Antwerpen dus. Ik zou er nooit meer weg willen, zélfs na wat er gebeurd is.”

Er staat een mondige generatie die het niet pikt dat hun vrijheid wordt bedreigd.

Voor Johan, vader van Noa, kwam het nieuws van zijn dochter natuurlijk als een schok.Het kwam enigszins onwezenlijk binnen en mijn eerste reactie was: ‘Wat deed je daar ook zo laat op straat?’. Maar ik realiseerde me meteen ook dat het ‘haar buurt’ was en dat die vrijheid om ‘s avonds naar je kot terug te keren voor geen enkel angstgevoel mag wijken. Nooit. Mijn andere dochter woont in Leuven en er worden daar ‘s nachts ook studenten afgetuigd door een bende. Is het er onveiliger op geworden? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat er een mondige generatie staat die het niet pikt dat hun vrijheid wordt bedreigd. Ik gun mijn dochter boven alles die vrijheid, maar ik geef toe dat sinds kort mijn gsm naast me op mijn nachtkastje ligt.”

De eerste drie dagen na het incident heb ik waanzinnig slecht geslapen. Toch heb ik meteen één ding besloten: ik blijf niét binnen.

Met Noa gaat het intussen redelijk goed, al zal het nog wat tijd vragen voor de angst is weggeëbd. Ze vertelt dat ze in de eerste instantie nooit had gedacht dat haar zoiets zou overkomen, en zeker niet dat ze er zodanig van in shock zou zijn. “Pas 40 minuten nadat die man me gestompt had, toen ik weer alleen op kot zat, kreeg ik een inzinking. Ik had niet verwacht dat het zo’n impact zou hebben, zowel mentaal als fysiek. De eerste drie dagen na het incident heb ik waanzinnig slecht geslapen. Toch heb ik meteen één ding besloten: ik blijf niét binnen.”

“Ik voelde me ongelooflijk boos en vernederd, maar toch wilde ik nog iets doen met wat ik had meegemaakt. Ik wil niemand in mijn omgeving afschrikken, integendeel, het zou net goed zijn dat hierover vaker gesproken wordt. Dat is ook de reden dat ik ben beginnen schrijven.”

“Omdat ik meteen op zoek wilde gaan naar iets positiefs, ben ik de avond na het tweede incident met vrienden naar het Sint-Jansplein getrokken. Drie minuten heb ik getwijfeld of ik het zou doen, maar ik werd meteen kwaad op mezelf dat ik het zelfs in overweging nam om gewoon thuis te blijven zitten. Uiteindelijk werd het een fantastische avond in een zogenaamde no-go-zone. En ik ben toen geen seconde bang geweest. Sindsdien fiets of loop ik nog elke avond alleen op straat. Ik mijd geen enkele buurt, hoewel de agenten me dat wel hadden aangeraden. Het enige verschil met vroeger is het busje pepperspray in mijn tas – ook een tip van de politie – en de sleutels die in mijn hand geklemd zitten. Ik ben niet van plan mezelf nog eens fysiek te laten aanraken.”

“Veel reacties die ik de volgende dagen kreeg, waren echt hartverwarmend. Vaak herkennen vrouwen zich in mijn verhaal, hebben ze gelijkaardige dingen meegemaakt en weigeren ze om zich ’s nachts binnen op te sluiten. Het idee dat ik niet alleen ben, heeft me oprecht sterk doen voelen.”

“Het afgelopen weekend ben ik wel opnieuw even ingestort. Ik kwam eindelijk weer bij mijn ouders thuis en toen lukte het plots niet meer. De week was ontzettend zwaar geweest en ik heb zoveel zelf moeten doen en regelen. Uiteindelijk ben ik ‘nog maar’ 19 en woon ik amper drie weken alleen.”

Ik voel me assertiever en ik weet nu ook dat mijn stem telt en dat ik er iets positiefs mee kan doen.

“Ik voel wel dat ik op één week tijd plots veel volwassener ben geworden. De incidenten op zich waren natuurlijk vreselijk, maar het effect op mijn gemoed achteraf en de energie die ik ervan kreeg, zijn best positief te noemen. Ik heb het gevoel dat ik er 100 keer sterker en zelfstandiger uit zal komen. Ik voel me assertiever en ik weet nu ook dat mijn stem telt en dat ik er iets positiefs mee kan doen. Ik heb met mensen van de stad kunnen spreken. Het veiligheidsgevoel in de stad zou beter geworden zijn t.o.v. 2011. Mannen en vrouwen voelen zich veiliger, maar nog steeds voelt één op de vier vrouwen zich onveilig. Dat is nog altijd veel te veel. Blijkbaar zijn het ook vooral jonge vrouwen tussen 16 en 25 jaar die lastiggevallen worden. Ik kreeg een paar tips – bel meteen de politie en dien sneller klacht in – en hoorde dat ze al bezig zijn met een campagne. Ik wil dit alleszins blijven opvolgen.”

Bij Charlie heeft het verhaal van Noa een gevoelige snaar geraakt. Sommigen zijn helemaal niet bang, anderen, zoals Ann-Marie, wel. Zij heeft in de loop der jaren een aantal verdedigingsstrategieën ontwikkeld en zoekt nog meer tips om zonder angst de straat op te gaan. Selma heeft het dan weer helemaal gehad en is het meer dan moe om zich te moeten aanpassen.

Lees ook de getuigenissen van Ann-Marie en Selma
Beeld: Istock

Schrijf je reactie

2 reacties
  • Marleen says:

    Ik vind dit zo erg om te lezen! Ik woonde tot mijn 29e in Antwerpen. Ik ging uit in het Centrum en liep echt op elk uur van de dag/nacht rond in gelijk welke buurt. Ook daar waar het zogezegd minder veilig was.
    Nooit heb ik iets meegemaakt dat me afschrikte, nooit me onveilig gevoeld. Dit had ik wel in Brussel. Zo triestig dat dit meer en meer blijkt voor te vallen ….. Nu heb ik zelf een dochter, ik hoop zo hard dat zij binnen een jaar of 10 geen angst hoeft te hebben om rond te lopen op straat. Ik ga haar toch proberen alle vrijheid te geven en niet te overbeschermen, angst mag ons leven niet bepalen. Sterkte aan iedereen die dezelfde negatieve ervaringen heeft.

  • Sofie Van Loo says:

    Het is herkenbaar en frusterend dat dit blijft gebeuren. Ik heb 5 jaat in Gent centrum gewoond en ging vaak met mijn hond in parken rond en in de stad wandelen. Ik ben minstens 5 keer achtervolgd geweest door mannen en 1 keer aangevallen (zondagochtend, klaarlichte dag in Zuidpark). Gelukkig heeft hij me losgelaten maar het was toch traumatisch. De politie wilde niet komen toen ik naar huis wandelde omdat ik niet meer op de ‘plaats delict’ was. Woedend was ik toen: moest ik dan staan wachten tot hij me nog eens zou vastgrijpen? Ik ben mede daarom uit de stad verhuisd. Ik ga nog steeds wandelen met mijn hond maar als ik mannen (alleen) tegenkom, moet ik me echt vermannen want dan word ik angstig. Sporadisch droom ik nog over dreiging tot verkrachting (ik denk nav de uitzending in Panorama). Ik weiger ook binnen te blijven en ben boos dat je als vrouw steeds zo kwersbaar bent: vreselijk vind ik dat. Ik hoop dat men zoveel mogelijk inzet op ondersteuning en begeleiding van alle mensen zodat er geen gefrustreerde mannen meer bijkomen en de wereld een veilige(r) plek wordt.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen