Tom en Anthony van ‘Zwijgen is geen optie’ interviewen geëngageerde mensen die geen blad voor de mond nemen. Engagement is voor deze mensen geen hobby, maar staat centraal in hun leven. Vandaag: Jonas Geirnaert die als televisiemaker mensen doet nadenken.
Jonas Geirnaert maakt televisie, comedy, strips en animatiefilms. En dat met een grote geëngageerdheid. Met ‘Flatlife’ won hij de juryprijs op het filmfestival van Cannes en riep hij het Amerikaanse publiek op om niet op George W. Bush te stemmen. Met de animatiefilm ‘The All-American Alphabet’ wierp hij een kritische blik op de Verenigde Staten. En met het televisieprogramma ‘Basta’ maakte hij een einde aan het belspeltijdperk.
Met ‘Basta’ deed Jonas niet alleen heel wat mensen nadenken, hij stootte er ook op de grenzen van de overtuigingskracht. “Zelfs met een heel breed bereik is je macht om iets te veranderen relatief beperkt, zelfs al ben je deel van de media. Het is vaak op beleidsniveau dat het dan misloopt.”
Dat beleid wil Jonas in de toekomst graag anders. “In het systeem waarin wij leven is de economie het doel, en de mensen die erin meedraaien zijn het middel. Burn-outs, mensen die twee jobs moeten combineren om rond te komen, geen tijd kunnen maken voor je gezin… Dat zijn allemaal symptomen van een maatschappij waarin mensen ten dienste staan van een economisch systeem.” Dat systeem stelt Jonas in vraag. “We moeten naar een systeem waarin de economie ten dienste staat van de mens.”
“Als ik hoor dat één op vijf kinderen in Brussel in armoede opgroeit, dan krijg ik dat niet uitgelegd.”
“We zijn in theorie in staat om de hele wereldbevolking een comfortabel leven te geven. We kunnen ervoor zorgen dat iedereen toegang heeft tot de gezondheidszorg en dat er geen hongersnood meer is. In theorie kunnen we dat al tweehonderd jaar. Als ik dan hoor dat één op vijf kinderen in Brussel in armoede opgroeit, dan krijg ik dat niet uitgelegd.”
In zijn beginjaren was zijn werk vaak maatschappijkritisch, maar die drang heeft Jonas niet meer altijd. “Ik ben niet veranderd van overtuiging, maar soms komt er bij mij een soort defaitisme opzetten. In het jaar dat N-VA opeens een grote partij werd, dacht ik ‘ik ga dat niet meer volgen, want ik ga me te veel aan ergeren aan het feit dat het niet de andere kant uitgaat.’ Dat is misschien een vorm van opgeven. Ik ben minder optimistisch dan vroeger.”
Die verandering ziet Jonas ook als een bewuste keuze. “Ik heb beslist dat ik ook dingen ga maken die ik wil doen, dingen waar ik op dat moment goesting in heb. Zodat ik op mijn veertigste niet uitgeblust en verslagen in de touwen hang.”
1 reactie
Zou Jonas Geirnaert zich misschien heel erg thuis kunnen voelen bij ‘De Correspondent’?