Getuigenis

“Ik heb genoeg van goedbedoelde opmerkingen”

“Ik heb genoeg van goedbedoelde opmerkingen”

Ik zat in de auto met mijn blanke moeder. Ze vond dat ik overdreef. Racisme moest in een context geplaatst worden. Iemand negerin noemen mocht heus wel, als je het niet slecht bedoelde. Normaal gezien zou ik zo’n opmerking van me af laten glijden en mijn ogen ver naar achter rollen, maar deze middag had ik al te veel ‘goedbedoelde opmerkingen’ gehoord. Door: Bo Kyung Meurs

Het doel van onze uitstap was een zonnebril kopen. Dat zou leuk moeten zijn, maar een zonnebril kopen is in mijn geval een hele beproeving. Rond mijn twaalf is mijn gezicht blijkbaar uitgezet tot iets wat niet verzoenbaar is met een bril. Vandaag wilde ik het nog een kans geven. Een winkeldame van middelbare leeftijd, die al tig brillen had gepakt, om vervolgens naar mij te kijken en hoofdschuddend te verkondigen dat deze ook niet ging werken, suggereerde dat ik terug naar mijn eigen land moest. Om daar een zonnebril te kopen, want dat zou hier niet lukken.

Goedbedoelde vragen over mijn ‘eigen’ land of mijn ‘echte’ ouders zijn een traag werkend vergif. Het sluipt onder mijn huid en manifesteert zich als een frustrerende onwennigheid. Regelmatig schiet het omhoog en veroorzaakt een kleine existentiële crisis. Ik ken namelijk geen ander land, dan het land waarin we nu zijn.

Ik heb last van de goedbedoelde opmerkingen, de discrete discriminatie en het feit dat dit land toch nooit echt het mijne zal zijn.

Mijn uiterlijk leidt niet tot indrukwekkende racistische acties, ik heb geen spectaculaire verhalen over uitsluiting, pesten of discriminatie. Aziaten lopen daar weinig tegenaan. Ik heb last van de goedbedoelde opmerkingen, van de discrete discriminatie en van het feit dat dit land toch nooit echt het mijne zal zijn.

Nadat de brillenzoektocht op niets uitliep, besloot mijn moeder dat dit een gepast moment was om te zeggen dat het toch maar een geluk was dat mijn dochter mijn extreem brede gezicht niet heeft overgekregen. Overgekregen, alsof het een ziekte was.

Mijn goedbedoelende moeder wijt haar racisme aan “in haren tijd, nam niemand daar aanstoot aan” en dat ze het toch niet slecht bedoelt. Ze vindt dat ik overdrijf, te gevoelig ben. Mijn blanke moeder, die mij samen met mijn blanke vader, heeft opgevoed tot een blanke Aziaat. Een blanke Belg in het lichaam van een lichtjes groot uitgevallen Chinees. “Of moogt ge dat ook al niet meer zeggen” dixit mijn niet-racistische moeder. Door de jaren heen heeft dat er voor gezorgd dat mijn afkomst iets werd dat ik verdrong, een running joke onder mijn vrienden, een lelijke eigenschap waarvan ik hoopte dat mensen die over het hoofd zouden zien.

Mijn afkomst werd iets dat ik verdrong, een running joke onder mijn vrienden, een lelijke eigenschap waarvan ik hoopte dat mensen die over het hoofd zouden zien.

Toen ik tegen mijn moeder zei dat ik er niet mee kon lachen dat de winkelmevrouw mij terug naar mijn land stuurde om een zonnebril te kopen, vond ze dat ik niet moest overdrijven. Maar mijn moeder kent niet het hele plaatje. Ik kon de auto van mijn moeder niet overnemen, omdat ik geen geboorteakte heb en de verzekeraar weigerde na te gaan of een adoptieakte volstond. Mijn moeder hoorde al de keren dat ik Chinees werd genoemd niet. Ze hoort niet hoe vaak ik aangesproken word in het Engels, of complimenten krijg voor mijn goede Nederlands. Ze is er niet bij wanneer een leerling tegen een andere leerling zegt: “Ik wil geen les van een Chinees.” Zij heeft geen familiefoto’s waarop ze net een verdwaalde padvinder is, tussen een rij netjes geklede blanken. Zij is niet overal en altijd het buitenbeentje, gewoon omdat er jaren geleden iemand een document heeft ingediend dat haar duizenden kilometers ver van haar geboorteland heeft gebracht. Zij staat niet in mijn schoenen en wandelt niet elke dag tussen de goedbedoelde opmerkingen door.

Toen mijn dochter werd geboren, was ik opgelucht dat ze niet op mij leek. “Oef, ze kan doorgaan als blanke.” Op dat moment drong het tot mij door dat ik mij misschien eens zou moeten verzoenen met mijn roots.

Misschien zal ik ooit trots zijn op mijn afkomst, maar zover ben ik nog niet. Als ik vandaag zou kunnen kiezen, zou ik blank willen zijn. De mensen die mij naar hier brachten, hebben mij gecultiveerd tot een zeer verwarde, Chinees uitziende Belg. Die liefhebbende, goedbedoelende mensen hebben onbewust zaadjes geplant voor een inherente dualiteit. Ik was de ‘hunne’, een Belg, een Kempenaar. Die andere kant heb ik onderdrukt, want die paste niet in het plaatje. Hoe kan ik, als ongewenst kind dat niet door haar eigen land opgevangen werd, trots zijn op een afkomst die ik niet ken, en die zo bezoedeld is?

Goedbedoelde opmerkingen prikken des te harder wanneer ze komen van iemand waar je veel van houdt.

Hoe kan ik bovendien trots zijn op mijn afkomst, wanneer ik steeds zinnen hoor zoals ‘eigen volk’, ‘geen echte Belgen’ of ‘terug naar hun eigen land’? Onwennig is het vooral wanneer zulke woorden komen uit de mond van iemand die mijn huidskleur niet meer ziet. Iemand die niet beseft dat ik mij weldegelijk aangesproken voel, ook al heb ik geen ander land, ook al ben ik een Belg.

Ik zou willen dat goedbedoelende mensen begrijpen dat racisme nog steeds actueel is en dat humor enkel grappig is als de andere er ook mee kan lachen. Ik hoor nu al blanke mensen zuchten dat ze niets meer mogen zeggen en dat we het niet zo serieus mogen nemen. Ik hoop dat zij van gedachten zullen veranderen voordat ze een schoonzoon of -dochter krijgen met een kleurtje, of kleinkinderen die er anders uitzien. Want goedbedoelde opmerkingen prikken des te harder wanneer ze komen van iemand waar je enorm veel van houdt.

Dit is mijn eigen land. Ik heb niet gekozen om hier te zijn. Geef mij of iemand anders alsjeblief niet het gevoel van hier niet thuis te horen. Want als het niet hier is, waar dan wel?

Bo Kyung Meurs is mama van Olivia en op zoek naar lef om haar ambities achterna te jagen. Verdrijft haar tijd met interne monologen over onder andere Millennial Moms of het onderwijs. Soms vertaalt dat zich in teksten zoals deze.
Foto: Istock
Lees ook ‘De roots van Charlie’ waarin onze redacteurs vertellen hun roots en identiteit.

Schrijf je reactie

32 reacties
  • Joan Ji Hyun Hansink Lee says:

    Beste Kyung,

    Hartelijk dank voor uw openheid en u heeft het prachtig verwoord. Complimenten.

    Ik ben geadopteerd uit Zuid-Korea en daarom herken ik veel in uw verhaal. Waarschijnlijk ben ik al iets ouder en inmiddels vertrouwd met mijn afkomst. Sterker nog, mede door mijn Koreaanse vrienden en familie ben ik trots op het feit dat ik Koreaans ben. En dat gevoel geef ik ook aan mijn twee kinderen door. Zij mogen trots zijn op hun Koreaanse afkomst. Als ik niet trots ben, hoe kunnen zij dat dan zijn?

    En ook ik leef met een dubbele identiteit maar ik behoor nergens helemaal toe. Waar ik me uiteindelijk het meest ’thuis’ voel, zijn andere geadopteerden. Het maakt niet uit van welk land ze zijn geadopteerd want het gevoel van geadopteerd zijn is universeel. Zij weten als geen ander wat het is om afgestaan te zijn en wat dit met een mens doet. Let wel, ik ben niet in de goot beland, mijn adoptie is juist een succesverhaal en ik ben een gelukkig mens. Maar bij tijden vind ik het enorm lastig en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Maar als geadopteerde mag je niet zeuren want je bent tenslotte gered. Maar wat niemand beseft is dat wij een enorm traumatisch verlies hebben geleden. Verlies van land, cultuur en familie en daar zouden we blij mee moeten zijn. Tot op de dag van vandaag kan niemand mijn ziel uitleggen waarom ik beter af ben.

    Alle goedbedoelde adviezen van de blanke medemens zijn ‘excuses’ om maar niet te dealen met het rasisme waar wij mee te maken krijgen. Ze vinden het lastig en ze willen het niet weten of zien. Ze leggen de verantwoordelijkheid bij ons: “trek het je niet aan, leg het naast je neer, ze bedoelen het niet zo, enz.” Dus wij moeten leren omgaan met rasisme en ons daar tegen wapenen? Dat is de omgekeerde wereld! Ze proberen je ook in een hokje te plaatsen omdat zij het ook lastig vinden; een Aziaat die niet voldoet aan het stereotype. Maar bij voorkeur moeten wij het wel oplossen. Ik doe daar niet meer aan mee. En ik ben trots op uw artikel waarin u laat zien dat u dit ook niet meer pikt. Ik denk dat u wellicht al verder bent met de acceptatie dan u beseft. Kijk in de spiegel en besef wie u werkelijk bent en wees daar trots op. Uw Chinese vader en moeder zouden ook trots op u zijn net zoals u trots bent op uw dochter.

    En nog een laatste boodschap aan de andere lezers: ik zit absoluut niet te wachten op uw goedbedoelde adviezen of opmerkingen. Ik weet veel beter als u hoe de vork in de steel zit en hoe ik hiermee moet omgaan.

  • Joris says:

    Dag Bo,

    Jouw gevoeligheid aan vermeend ‘racisme’ heeft meer met ontworteling te maken en de vragen die een geadopteerd kind zich vroeg of laat stelt dan met racisme an sich. Eens je volledig in het reine komt met dit gegeven zul je je er ook niet meer aan storen maar het met humor kunnen pareren. Ik wens je veel zelfliefde toe en onvoorwaardelijke zelfacceptatie.

    • Bo says:

      Bedankt voor je reactie! Dat is absoluut waar! Alleen.. Het is niet omdat ik daar door persoonlijke redenen, momenteel feller op reageer, dat het oke is. Vroeger trok ik me daar niets van aan, maar was het hele adoptieverhaal ook nog niet doorgedrongen. Ik ben helemaal nog niet klaar met mezelf, maar ik besef nu meer dan ooit dat mensen met een andere origine hier niet honderd procent zullen thuis zijn, door een mentaliteit die op elk vlak genesteld zit. Mensen die stom doen, ja pech. Geen geboorteplaats op uw Belgische paspoort hebben, niemand die er om geeft.. Echt e, blanco.. Op men 16 was dat een grap, nu vind ik daar niet veel grappig meer aan.

      Toch bedankt voor uw wensen!

  • Hilbrand Westra says:

    Beste Bo Kyeung Meurs,

    Dank voor uw artikel. Ik weet zeker dat heel veel geadopteerden zich in jouw verhaal zullen herkennen. Dank voor de moed en lef om dit te delen. Zeker in het van racisme vergeven Europa. De vele reacties op uw verhaal laten niets onverhuld. Spijtig dat dit wereldwijd een zelfde soort fenomeen oplevert zodra geadopteerden eerlijk en open over hun ervaringen en visies delen. Vooral Nederland en Belgie lijken hier niet klaar voor te zijn.
    Daarom alleen al mijn complimenten. Weet dat je hierin gesteund wordt!

    Met vriendelijke groet,

  • katrien says:

    Ik hoop dat je snel je puberteit kan ontgroeien, en dat je mama dit niet gelezen heeft. Vooral dat laatste.

  • Niko says:

    Beste Bo,
    Als ik goed gelezen heb ben je onderwijzeres en heb je dus de belangrijkste job in de wereld: de vorming van de volgende generaties.

    Laat jouw “anders zijn” een bron van verrijking zijn voor deze leerlingen en voor jouw lieve dochtertje. Enkel al door jouw aanwezigheid voor de klas genees je sommigen van de kleingeestigheid die ze veeal van thuis meekrijgen.

    Met mensen die het “goed bedoelen” kan je praten, en praten kan je blijkbaar goed. Wat uiteindelijk telt is de intentie, zelfs als deze soms onhandig wordt uitgedrukt en misschien kwetsend overkomt.

    Mensen die het minder goed bedoelen, die kan je enkel beklagen en voorts negeren. Gelukkig zijn ze in de minderheid en leven ze in hun heel kleine, wereldvreemde wereld.

    Verschillend zijn is altijd een bron van verrijking. Dat hebben jouw moeder en jouw echtgenoot goed begrepen, zelfs als ze jou soms niet altijd echt begrijpen. En hoe kan het ook anders? Zij staat immers niet in jouw schoenen. Maar dit zijn allemaal dingen die jou waarschijnlijk sterker hebben gemaakt. En absoluut interessanter!

    Niko (ook geadopteerd uit Zuid-Korea).

  • Jo Bloemen says:

    Beste Bo,
    Ik herken je verhaal helemaal in de ervaringen van mijn twee geadopteerde Indische kinderen. Mijn halfbloed kleinkinderen ondervinden wiliswaar in mindere mate ook nog dezelfde reacties. Eindelijk iemand die hiermee naar buitenkomt en de verdrongen gevoelens van vele geadopteerde buitenlandse kinderen, die weldegelijk echte Belgen zijn, zo duidelijk heeft verwoord. Proficiat!

  • Muriel says:

    Dag Bo,
    Ik ben een ‘witte’ en toch kan ik me iets voorstellen bij wat je voelt. Een paar jaar geleden kreeg ik van schoonfamilie te horen dat zij de betere kant van de familie waren. Het was bloedernstig bedoeld. Het doet vandaag nog zeer. Hoe halen mensen het in hun hoofd om zich beter te voelen dan anderen, om welke redenen dan ook ?!! Het ontgaat me helemaal.
    Als mensen de behoefte hebben om zich beter te voelen dan een ander, en dat zijn er nogal wat, dan vinden ze altijd wel iets . Dat zegt meer over hen dan over jou.
    Het is geen troost dat weet ik, ik wens je veel ‘zen’ om jezelf te beschermen en veel ‘kleurblinde’ mensen om je heen.

  • Gunther says:

    Racisme: is de opvatting dat vermeende rassen gerangschikt kunnen worden als superieur en inferieur ten opzichte van elkaar.
    Een ‘goedbedoelde’ opmerking vertrekt niet vanuit dat principe en kan dus nooit racistisch zijn.

    U hebt niet het recht zich nooit beledigd te voelen. Het overkomt iedereen, mij ook. Alleen dien ik de andere van repliek en ga ik er niet over zeuren.

    • Sergio says:

      Daar zie je het dus verkeert. Dit is onbewust racisme wat voorkomt uit het superieur gevoel dat de witte mensen vroeger hadden. Daarom is het zo moeilijk er van af te komen.

      • Gunther says:

        Onbewust racisme bestaat niet. Racisme is een overtuiging. Ervan uitgaan dat iemand een andere taal spreekt kan nooit racistisch zijn omdat de ene taal niet superieur wordt beschouwd tov de andere.

        Wat wel bestaat, zijn mensen die hun puberteit nog niet ontgroeid zijn en zich door elke onschuldige opmerking gekwetst voelen. Ik wens hen veel plezier als ze in de echte wereld terechtkomen. Een wereld met concrete verantwoordelijkheden en talloze mensen die zich geheel terecht geen bal aantrekken van de overgevoeligheid van de ander.

  • A. says:

    Tja, … Zo vreemd is het toch niet… Er zijn zoveel mensen die een taal niet beheersen, die niet van hier afkomstig zijn, die niet… Is het dan zo vreemd, dat mocht ik je zien, ik eerst zou aftasten wie je bent… Doen we dat ook niet met mensen van eenzelfde kleur? Aftasten van welke soort “cultuur” die komt, want ook daarbinnen zoveel nuances…
    Hebben we allemaal dezelfde oefening te doen? Vrede vinden met onszelf? Ons niet laten kwetsen door de liefde voor onszelf groot genoeg te laten zijn? En vanuit liefde te kunnen begrijpen? En vanuit dat liefdevolle begrip mededogen te ontwikkelen? En vanuit dat mededogen onze medemens te helpen ook zijn eigenliefde te vinden… zodat projecties verminderen?
    Ik geloof dat we allemaal hetzelfde te leren hebben, doch dat we allemaal op ons eigen punt in ontwikkeling hierin zijn… En dat een beginpunt ‘ik neem mezelf zoals ik ben’ vervolg ‘ik kan een ander laten zijn wie ie is’ kan volgen…
    We zijn niet verplicht ons te laten raken door iets van buitenaf… We kunnen wat we van buitenaf ontvangen gebruiken om nog meer ons innerlijk te vinden..
    Aho- in lakech – namaste

  • Nelson says:

    Notice that there is more pressure on people of color to stop talking about “race” than there is for racists to stop being racist. The system doesn’t want racisme to end it just wants you to stop talking about it!

    Good Luck!

  • Yasmina says:

    Lieve Bo,

    Je verhaal is zo herkenbaar. Misschien begrijpt niet iedereen die kleine, subtiele steken omdat ze niet in dezelfde situatie zitten, maar ik ben helemaal mee.

    Groetjes van een halve Marokkaan, halve Belg die ook héél wat complimenten krijgt op haar Nederlands. 😉

  • Agnes Molkens says:

    Bo ,
    Ik heb met veel belangstelling en begrip je verhaal gelezen. En toch …ik heb ook begrip voor de ‘goedbedoelende ‘ mensen die van zichzelf vinden dat ze niet racistisch zijn maar volgens zoveel gekleurde mensen een etiket ‘ racistisch ‘ krijgen naar aanleiding van een ‘ goedbedoelde ‘ opmerking. Ik denk dat ik – althans wat jouw artikel mij doet aanvoelen- ook zo iemand ben. Van mezelf vind ik niet dat ik racistisch ben . Ik werk als 71 jarige vrijwilliger met anderstalige nieuwkomers in Antwerpen . In de zomer zet ik me mee in voor zoveel gekleurde kindjes en ga voorlezen aan kinderen van anderstaligen. Omdat ik weet dat taal zo belangrijk probeer ik af en toe een gesprek aan te knopen als ik het openbaar vervoer gebruik en daar maakte ik ook al ‘ goedbedoeld’ zogenaamd de fout om naar afkomst te vragen of iemand oprecht te feliciteren met zijn /haar Nederlandse uitspraak . Waarom ik het doe? Omdat ik ook zoveel mensen van andere afkomst zie waar niemand naast gaat zitten. Ik doe het met opzet wel in de hoop dat mensen aanvoelen dat niet alle Belgen ze liever kwijt dan rijk zijn. Toen ik onlangs aan iemand daarover vertelde betrapte ik me erop dat ik eigenlijk niet goed wist hoe te verwoorden . ‘ neger ‘ durf ik niet meer te zeggen , een zwarte is misschien ook niet goed , een Afrikaan dan ? of een man van Afrikaanse afkomst ? Hoe moest ik de man benoemen die voor mij
    niet Belgisch aanvoelt en die ik toch als mijn medemens beschouw. Ik wil maar aangeven dat er nog mensen zijn zoals je moeder die , vroeger opgevoed werden met minder aandacht voor alle fijngevoeligheden , ook maar mensen zijn . Wat betreft je zoektocht naar een bril , ik heb ook een brilprobleem want de brillen voor volwassenen zijn allemaal te groot omdat de afstand tot mijn oren te kort is. Ik kreeg van de optieker te horen dat ik eigenlijk een kindermontuur nodig had maar de glazen dan weer te dicht bij elkaar . Ik kreeg de keuze als ik een geschikte bril wou ‘ een Japans model ‘of kinderoortjes aan de andere bril laten zetten. Ik ging voor het Japanse ontwerp en heb er niet aan getild dat ik blijkbaar een raar hoofd heb. Het voordeel misschien van mijn leeftijd, mijn opvoeding , mijn blank zijn . Wat maakt het uit ? Ik wou alleen maar melden dat elke medaille een keerzijde heeft dat we allemaal moeten leren van ons leven , samen met onze medemensen , het best mogelijke te maken . Bedankt voor je verhaal .

    • Dieter says:

      Beste Agnes,

      Dit vind ik nu eens een erg mooi antwoord. Alle begrip voor de gevoelens van Bo, maar het is soms inderdaad niet zo gemakkelijk om niet als racist gezien te worden. De medaille heeft inderdaad een keerzijde, maar zolang er mensen zijn zoals jij kunnen “anderskleurigen of -taligen” zich welkom voelen.

      Doe zo voort!

      Groetjes!

    • Souhaila Yakoubi says:

      Beste Agnes,

      Uit je antwoord kan ik opmerken dat je een mooi mens bent. Je zet je in voor anderen en ziet mensen als je medemens ongeacht hun afkomst. Het voorbeeld wat jij noemt over je goedbedoelde opmerkingen zinn echter niet te vergelijken met de opmerkingen die ik soms krijg. Ik ben van Marokkaanse afkomst, maar ben geboren en getogen in Amsterdam. Ik ben docente en geef het vak Nederlands. Ik ben meerdere keren tijdens een sollicitatiegesprek gecomplimenteerd om mijn perfecte beheersing van de Nederlandse taal. Soms werd het compliment zelfs met een verbaasde uitdrukking gegeven. Als er op mijn cv staat dat ik hier geboren ben en dat ik op de Universiteit de opleiding Nederlandse taal en letterkunde heb gestudeerd en afgerond. Waarom ben je dan verbaasd dat mijn taal goed is? Dat is geen compliment maar een belediging. Dat zegt mij dat je ervan uitgaat dat wij ‘buitenlanders’ het niet even goed kunnen als Belgen of Nederlanders. Want op mijn vraag ‘Ben je bij Nederlandse sollicitantes ook verbaasd als ze de Nederlandse taal perfect beheersen en complimenteer je ze daarop?’ werd de vrouw met de goedbedoelde opmerking een beetje rood en stamelde ‘Nee eigenlijk niet.’

      Ik zeg daarmee niet dat mensen die dit soort goedbedoelde opmerkingen maken onaardig zijn. Maar zonder dat ze het weten beledigen ze daar waar ze willen complimenteren.

      • Joris says:

        Iets te kort door de bocht. Gezien de problemen met het merendeel van jouw landgenoten in heel Europa (criminaliteit etc.) mag je een compliment over een goede Nederlandse uitspraak wel degelijk als een compliment beschouwen.

  • Ann says:

    Dag Bo

    Ik had ook graag even willen reageren. Mijn nicht is namelijk ook geadopteerd. Zij beseft dat zij waarschijnlijk veel gelukkiger is hier dan ze ooit in haar geboorteland zou geweest zjn. Zij is mijn lievelingsnicht en staat veel dichter bij me dan mijn naaste (lees bloedverwante) familie. I wouldn’t want to miss her for the world!!

  • ellen says:

    Je eigen artikel is één groot vooroordeel. Ik verwijs naar jouw opmerking ‘Ik hoor nu al blanke mensen zuchten dat ze niets meer mogen zeggen’. Kunnen enkel blanke mensen racistisch zijn misschien?!
    Ik word door Belgen van Marokkaanse origine regelmatig ‘la blonde’ genoemd (ik heb donkerbuin haar) omdat ik een blanke Belg ben.
    In de fitness krijg ik van congolezen regelmatig opmerkingen over mijn tekort aan ‘bootie’.
    In Koekelberg heeft eens iemand tegen me gezegd ‘retourne dans ton pays’ nadat ik hem in het Nederlands antwoord gaf…
    Commentaar komt helaas van alle kanten, omwille van uiterlijk, ras, geloofsovertuiging of gewoon over de lengte van je rok. En iedereen maakt zich daar in meer of mindere mate schuldig aan.
    Ook racisme komt van alle kanten en zeker niet alleen van de kant van de blanken zoals jij het in je ‘goed bedoelde’ artikel voorstelt.

    • fei says:

      Hey Ellen, ik denk dat dit net het punt van Bo haar artikel is: het is niet OK, voor geen enkel ras om een ander te “bashen”.
      Racisme is geen eenrichtingsverkeer van blanken naar de gekleurden toe. Het gebeurt inderdaad ook in omgekeerde richting. (cfr. Sizzla, Jamaicaanse artiest die kortgeleden nog werd geannuleerd door Reggae Geel owv zijn homofobe en racistische uitspraken tov blanken)
      Bo’s verhaal is een illustratie van hoe fout het eigenlijk is. Ikzelf ben bijvoorbeeld een mix van twee rassen en krijg in beide werelddelen op mijn doos 😀

    • Bo says:

      Bedankt om tijd te nemen om te reageren. Zoals ik had geschreven, beschouw ik mezelf ook blank. Ik ben opgegroeid in een blanke familie en heb een Westers referentiekader. Ik sta zeker niet boven vooroordelen en racisme. Ik betrap me vaak genoeg op iets wat ik liever fraaier had verwoord. Dit verhaal is mijn persoonlijke frustratie en ervaring. En geloof mij ik zou alles hebben gegeven voor een iets fijngevoeligere familie. Mensen die goedbedoelende opmerkingen aan mijn adres hebben, zal ik ook nooit persoonlijk veroordelen. Echt extreem en geweldadig racisme heb ik maar eenmalig meegemaakt en dat was niet door een blanke gemeenschap. Ik weet maar al te goed dat racisme in se geen kleur kent.

  • fei says:

    Zeer herkenbaar, Bo en ik ben “maar” een halve Chinees (met roots in Indonesië en een blanke mama – oh ja en iets van Spaans ergens…) Ik ben geboren en opgergoeid in Oostende, eet wekelijks frieten en spreek vlot West -en Normaal Vlaams. Laatst begaf ik mij op de speelplaats waar mijn stiefkinderen school lopen in Lochristi. Ik spreek tegen iemand. Waarop een 7-jarig meisje zegt: “Hey, maar…jij bent een bruine en jij spreekt “onze” taal?!” Dat kind zal deze opmerking wel niet zelf uitgevonden hebben. Dergelijke zaken krijgen ze jammer genoeg mee uit hun omgeving. . Omdat het OK is.
    Het is OK om te zeggen: Chinezen hebben spleetogen en vervolgens de ogen tot strepen te trekken. Of president Obama een speculoos aan te bieden van een Afrikaan met een ronde, platte neus… Of Marokkanen “makaken” te noemen. Na een apensoort. Het gebeurt in quasi elke Vlaamse huiskamer en het is NIET OK.
    Ik werd over de telefoon nog bevraagd over mijn niveau van Nederlands. “Ver-staat uuu mijij…?” Zuiver en alleen afgaand op mijn naam dus, aangezien de man in kwestie (een politie-agent nota bene), mij niet eens zag. Mijn land is België. Het kon net zo goed Indonesië geweest zijn. Maar het is hier. Ik spreek en schrijf een pak beter Nederlands dan menig “Vlamingen” en de tendens die tegenwoordig van kwaad naar erger evolueert (dank u wel daarvoor IS en alle dommeriken die niet doorhebben dat ze trachten aan polarisatie en verdeling te doen…) is schrikwekkend.

  • Harry van der Velde says:

    Belg Bo, dank voor dit verhaal! Zo primitief zij wij hier dus…
    Mag ik mijn zienswijze delen? Ik ben van mening dat racisme een ongewenst gegeven is, dat helaas niet zal verdwijnen.
    Racisme is een gegeven, instinctief gedrag dat niemand bewust kiest. Het is hoogstens bewust te onderkennen en te mijden. Zoals elk respectloos gedrag. Jij ervaart daar sluipend ongemak van, die me behoorlijk onuitroeibaar lijkt getuige jouw verhaal.
    Het doet mij denken aan andere ongekozen ongemakken, zoals te lang, te dik, te lelijk, blind, doof en erger. Iedereen te teveel afwijkt van het gemiddelde moet zijn of haar hele leven spontane domheid en kortzichtigheid verdragen. Zoals mijn broer van meer dan twee meter. En ja, dat is jammer en pijnlijk.
    Jij bevind je in de bijzonder situatie dat je volledig Belg bent met een Chinees uiterlijk. Bizar, maar waar. Het had makkelijker geweest als je er net zo uitzag als iedereen. Maar liever gezond en gelukkig dan ongezond en invalide. Alles is relatief.
    Uit mijn leven leer ik, met de nodige onwil en weerstand ook, dat het begin van de oplossing begint met de aanvaarding van de feiten. Zo te zien doe je dat volledig wat je zelf betreft. Welnu, het lijkt ook een gegeven dat je je hele leven domme reacties zult moeten hanteren. Die zeggen niets over jou, maar demonstreren de culturele ontwikkeling van de sprekers… Het zij zo.
    Ik wens je onvoorwaardelijke eigenliefde toe.

  • herman muylaert says:

    Helemaal akkoord met DDP, goed geschreven. En bovendien verhelderend voor iemand als ik die zo ongeveer van dezelfde leeftijd zal zijn als de mama in het verhaal: je kan mensen kwetsen zonder het te beseffen, dus eerst maar eens nadenken voor je toegeeft aan je eerst (goedbedoelde) impuls. Bedankt Bo!

  • DDP says:

    Mooi geschreven. Iets om bij stil te staan!

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen