Werk / Gezin

“Voor je gezin kiezen is niet automatisch tegen je carrière kiezen”

3 vaders over hun combinatie werk en gezin

“Voor je gezin kiezen is niet automatisch tegen je carrière kiezen”

In Nederland ligt politicus Jesse Klaver onder vuur omdat hij liever niet op vrijdag werkt, want dat is zijn “papadag”. Dat kan niet als je het land mee wil besturen, werd er in de media geroepen. In Vlaanderen bleek ondertussen uit een studie dat er steeds meer hoogopgeleide vrouwen zijn, maar dat zij thuis nog steeds de meeste verantwoordelijkheid voor zorgtaken en het huishouden dragen.

Wij namen letterlijk een kijkje in onze eigen keuken. Hoe vaak zijn de vaders in het Charlie-team aan het fornuis te vinden? Wat zeiden hun werkgevers toen zij aangaven minder te willen werken? En zijn kinderen en carrière zo onverzoenbaar als men ons vaak wil doen geloven?

Tom (37) is getrouwd, heeft drie kinderen, werkt fulltime en schrijft columns voor Charlie: “Mijn werkgever doet absoluut niet moeilijk over deeltijds werken of het opnemen van ouderschapsverlof. Ik neem al enkele jaren één maand op in de zomervakantie om voor mijn kinderen te zorgen, en dit heeft geen invloed op mijn carrière of positie binnen het bedrijf. Ik besef dat dit voor velen niet zo eenvoudig is, wat ik ten zeerste betreur.

“Mijn job zal mijn rol als vader niet zomaar in een secundaire rol dwingen.”

Enerzijds heb ik dus een menselijke en inschikkelijke werkgever, maar aan de andere kant ben ik zelf voldoende bewust bezig met mijn carrière en hoe ik die wil verhouden tegenover mijn vaderschap. Mijn carrière definieert mij niet. Mijn job zal mijn rol als vader dus ook niet zomaar in een secundaire rol dwingen. Daardoor heb ik de voorbije jaren heel bewust interessante carrièremogelijkheden laten schieten. Jobs met de belofte van meer geld, een langere titel en interessante doorgroeimogelijkheden, maar waar het opnemen van ouderschapsverlof ongetwijfeld moeilijker zou gaan.

Ik geloof niet dat als je VOOR je gezin kiest, je dan automatisch TEGEN je carrière kiest. Dit is een zwart/wit gedachte die niet meer in deze tijd hoort. Ik kies voor beide en ik ben zelf verantwoordelijk om het behapbaar te houden.

Wat Jesse Klaver in Nederland deed met zijn ‘papadag’ kan ik als vader alleen maar toejuichen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat meer ouders zijn voorbeeld volgen. Ik denk dat onze kinderen er meer baat bij hebben om aanwezige en bewuste ouderrolmodellen te hebben in hun leven dan knappe carrièrekoppen.”

 

Marc (42) heeft twee zonen, runt zijn eigen designstudio en is webdesigner bij Charlie: “Na de geboorte van mijn eerste zoon, merkte ik al snel dat m’n lange werkdagen en het eindeloze pendelen de nodige druk legden op ons jonge gezin – en zelf werd ik er ook niet vrolijker van. Na twee jaar tanden bijten besloot ik om 4/5de te gaan werken. Ik herinner me dat mijn werkgever zei dat dit een “duidelijk signaal was voor mijn carrière”, maar daar trok ik me niets van aan.

“Door van thuis uit te werken herwon ik een zee van tijd en persoonlijke vrijheid.”

Uiteindelijk merkte ik toch te weinig verschil met fulltime werken en besloot ik te gaan freelancen. Nu daal ik ’s ochtends de trap af naar mijn thuiskantoor en ga aan de slag. Zo herwon ik een zee van tijd en persoonlijke vrijheid, en ik nam ook een groot gedeelte van de huishoudelijke taken over. En aangezien ik (bijna) altijd thuis ben, breng ik nu veel meer tijd door met m’n twee zonen. Daar ben ik nog het meeste dankbaar voor en zij – binnen een tiental jaren – hopelijk ook…”

 

Jeroen (43) voedt in co-ouderschap (50/50) zijn zoon op, werkt voltijds en schrijft columns voor Charlie: “Ik ben creatief schrijver bij Studio 100, bekend van K3, Samson & Gert, Nachtwacht en nog een dozijn andere kinderhelden. Bijna alles wat we doen, doen we voor gezinnen. Dat is ook te voelen aan de manier waarop het bedrijf met haar werknemers omgaat. Mijn collega’s en bazen kijken nooit op de klok als deze alleenstaande papa later binnenwaait of ’s avonds vroeger moet vertrekken om tijdig in de naschoolse opvang te geraken. Zij vinden het belangrijk dat mijn werk gedaan is. Hoe ik dat gedaan krijg, daar zitten ze niet met een vergrootglas bovenop. Zolang ik mijn schrijfopdrachten maar tijdig aflever.

Ik heb ook een tijdje in de journalistiek gewerkt. Daar was het bon ton om pas wanneer de duisternis gevallen is je thuisfront op te zoeken. En over 4/5de werken werd in het beste geval lacherig gedaan (neerbuigend is gebruikelijker). Toen ik nog gehuwd was en mijn ex-echtgenote een tv-carrière uitbouwde – wat ik haar zeer gunde – deed ik met plezier onze zoon naar de onthaalmoeder en was ik ook degene die hem daar ’s avonds weer ging ophalen, wat boodschappen deed en een kookpot op het vuur parkeerde.

“Ik ben niet het type om op te staan en te gaan slapen met een job. En dat werd als een tekortkoming beschouwd.”

Was ik een ‘nieuwe man’, om het met een cliché te zeggen? Ja, en ik was dat gráág. Toen ik een echtscheiding later plots een alleenstaande vader met co-ouderschap was, kwam de zoon nog uitdrukkelijker op de eerste plaats. Ik was in die periode adjunct-hoofdredacteur van een weekblad en kreeg meermaals te horen dat mijn engagement ten opzichte van mijn gezin mij een minder goede adjunct-hoofdredacteur maakte. Omdat ik te weinig tijd en energie overhield om mijn werk mee naar huis te nemen en aldaar nog briljante ideeën op te hoesten die het weekblad naar een hoger niveau zouden tillen. Nu, ik beken: ik ben niet het type om op te staan en te gaan slapen met een job. En dat werd als een tekortkoming beschouwd.

Het gekke is dat mijn team mij een goeie chef vond, eentje die om mensen gaf. Boven mij dachten ze daar anders over. Er is mij bij herhaling letterlijk gezegd dat ik niet goed bezig was, ‘omdat mijn team er te gelukkig bijliep’. Dus ja, hij bestáát, die managementstijl die ervan uitgaat dat mensen op hun best en scherpst zijn als je ze maar ongerust, bang en onzeker genoeg maakt. Maar dat is niet míjn stijl. Never will be. Ik ben dan ook nooit een hoofdredacteur geworden. Godzijdank (lacht).

 

Wij willen graag weten hoe het er bij jullie aan toe gaat. Hoe is de rolverdeling in jullie gezin? Hoe reageerde je werkgever of omgeving toen je als man aangaf om (tijdelijk) minder te willen werken? En wat is er volgens jullie nodig om de rolverdeling meer in balans te krijgen? Laat het ons weten in de reacties!

 

Foto boven: Istock

Schrijf je reactie

3 reacties
  • Gerrit says:

    Met 2 zelfstandigen in huis hebben we er allebei voor proberen te zorgen dat er -zelfs al kloppen we geen uren- toch nog geld binnen blijft komen.

    Dus ik zou zelfs zeggen: Ouder worden heeft hier net een boost voor de business gezorgd. 🙂

  • The modern wife says:

    Ik pendel elke dag 1,5u naar mijn werk. Ik heb wel flexibele uren en werk gedeeltelijk tijdens mijn pendeltraject (openbaar vervoer), maar toch ben ik meestal net te laat om ons kindje te gaan halen in de crèche. Mijn man doet boodschappen en haalt haar op. Vaak staat het eten zelfs al klaar als ik thuis kom. ?

    Wij werken (momenteel) allebei fulltime dus ook ons huishoudelijk werk is (ongeveer) zo verdeeld.

  • Jo says:

    Ik herinner me nog levendig een paar gesprekken -die nu zo ongeveer een jaar, iets meer, geleden moet zijn- over het veranderen van een fulltime naar deeltijds contract…

    Om meer tijd te hebben voor de jongens, voor andere zaken, afwisseling -die niet kon aangeboden worden op de werkvloer voor iemand in mijn functie- die o zo belangrijk was om niet terug recht de volgende Burn-Out brandend in te vliegen…

    Er werd niet in zoveel woorden gezegd -maar wel gedacht- dat ik toch een vrouw heb die belangrijk is voor mijn kinderen… Dat halftijds om m’n goesting te kunnen doen onbespreekbaar is…

    De rest is geschiedenis… (Ik ben nu werkzoekende… )

    Er lopen veel dino’s rond op hoge plaatsen… ze hebben nog plaats in het natuurkunde museum in Brussel… laten we ze daar parkeren 😉

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen