Stel je voor: je zoekt een woning, een basisbehoefte nochtans, maar je wordt keer op keer afgewezen. Omdat je niet de juiste papieren hebt. Omdat je alleenstaande ouder bent. Of omdat je niet eens op bezichtiging mag komen vanwege je achternaam.
Ik ben een brave huurder, al 10 jaar. Ik sloot probleemloos huurcontracten af in verschillende Europese landen. Nog nooit betaalde ik mijn huur te laat. Ik heb geen schulden. Ik heb kind noch cavia. O ja, ik werk meer dan voltijds en ben zelden thuis. Wie zou er nou niet aan mij willen verhuren? De meeste huisbazen op de private huurmarkt in Brussel, ontdekte ik.
Mijn arbeidssituatie is een combinatie van loondienst en freelance. Dat is een probleem. Ik werd keer op keer afgewezen, ook al voldeed ik aan de inkomensnorm. Voor elk appartement in Brussel staan namelijk tientallen net zo brave huurders mét vast voltijds arbeidscontract te springen.
Er zat niets anders op dan met een borgstelling te werken. Ik ben bijna dertig, denk dat ik mijn zaken redelijk voor elkaar heb, maar om een bescheiden appartement te kunnen huren moest er toch een ‘echte’ volwassene aan te pas komen. Burn.
De meeste huurders zijn aangewezen op de private markt, waar er door de grote vraag de hoogste eisen gesteld kunnen worden.
Ik vind het bijzonder vervelend dat een huisbaas mij kan dwingen afhankelijk te worden van een ander. Het zette me aan het denken. Er is iets niet in orde als de meeste huurders op de private markt aangewezen zijn, waar er door de grote vraag de hoogste eisen gesteld kunnen worden.
Wat als ik geen werk had gehad? Als ik alleenstaande moeder was? Als mijn accent en achternaam een andere migratieachtergrond dan mijn Nederlandse prijsgaven? Of als ik door een combinatie van zulke factoren meervoudig de klos was geweest?
Ik stuurde een e-mail naar vrienden en collega’s om te kijken hoeveel mensen binnen mijn netwerk ook problemen hadden gehad. Dat bleken er heel wat te zijn, maar niet iedereen durfde erover te spreken. Ik lichtte twee verhalen uit van mensen die wel bereid waren te praten en die om verschillende redenen meer dan twee jaar naar een huurwoning zochten.
Eline en haar dochter Amy
“Toen ik 22 was studeerde ik jeugd- en gehandicaptenzorg. Ik woonde met mijn 1-jarige dochtertje bij mijn moeder. Omdat ik studeerde en een uitkering had, was het moeilijk om woonruimte te vinden, ook al waren mijn ouders bereid mij financieel te steunen.
Ik zocht via Immoweb en de Koopjeskrant. Meestal kwam het niet verder dan een telefoongesprek. Verhuurders wilden een loonbrief zien. Als ik zei dat ik een kind had, kreeg ik te horen dat het appartement niet geschikt was voor kinderen. Of dat waar is, weet ik niet; ik mocht niet op bezichtiging komen.
Ik heb twee jaar gewacht op een sociale huurwoning. Ik heb nog geluk gehad, dat schijnt niet zo lang te zijn.
Na een jaar vond ik een studio in het centrum van Edegem. De eigenaresse verhuurde voornamelijk aan mensen met een leefloon en had nog nooit problemen gehad. Daarom wilde ze ook aan mij verhuren. De studio was klein en niet veilig voor kinderen. Ik kon me nauwelijks bewegen in de badkamer, tandjes poetsen met mijn dochter was telkens een beproeving.
Inmiddels studeer ik Orthopedagogie aan de hogeschool en woon ik in een sociale huurwoning. Alles bij elkaar heb ik twee jaar gewacht. Ik heb nog geluk gehad, dat schijnt niet zo lang te zijn. Ik ben blij met mijn woning en blij dat de stress van het zoeken voorbij is. Ik werd er een beetje wanhopig van en dacht steeds: ‘Er zijn toch wel meer alleenstaande moeders? Hoe doen zij dit dan?’”
Walter
“Na zo’n 6 jaar werken en wonen in België ging ik op zoek naar een ander appartement. Ik zocht vooral via internet, met hulp van een Vlaamse vriendin, in de hoop zo meer vertrouwen te wekken.
Op mijn werk ontwikkelde ik in die periode een discriminatietest. We lieten mensen met een niet-Vlaamse naam en/of accent bellen naar verhuurders en immokantoren, gevolgd door een controlegroep. 30% van de eerste groep kreeg te horen dat de woning al verhuurd was, terwijl de controlegroep meteen een bezichtiging kreeg voor dezelfde woning. Voor mannen met een niet-Vlaamse naam en accent gold dit zelfs voor 50%. Dat vond ik schokkend. Ik groeide op in Honduras en behoor daarmee tot die groep.
Ik paste de test toe in mijn eigen zoektocht en liet iemand nabellen die hetzelfde profiel heeft als ik, maar die geen migratie-achtergrond heeft. Zij mocht vaak direct bezichtigen, terwijl ik geweigerd werd.
Ik kan mijn achtergrond niet veranderen, zelfs al zou ik het willen.
Discriminatie is moeilijk te bewijzen, klachten lopen zelden ergens op uit. Ik voelde mij machteloos. Ik kan mijn achtergrond niet veranderen, zelfs al zou ik het willen. Ik heb twee jaar gezocht totdat ik mijn huidige appartement vond. Via advertenties lukte het niet, een vriendin wist dit appartement te regelen via haar netwerk.
Het is voor mij meer dan een persoonlijk probleem. Ik ben actief in de burgerrechtenbeweging en probeer beleidsmakers warm te maken voor praktijktesten. Ik denk dat praktijktesten kunnen helpen, net zoals winkeliers die opletten dat ze geen alcohol aan minderjarigen verkopen omdat er steekproeven worden gedaan en daar een boete op staat.
Daarnaast moeten beleidsmakers belangenorganisaties aan tafel vragen, zodat er kleine stapjes gezet kunnen worden, zoals een uitgebreidere borgstellingsregeling vanuit OCMW’s. Mensen hebben recht op een geschikt dak boven hun hoofd en als een deel van de bevolking zoveel moeite heeft dat te vinden, kan dat alleen maar tot problemen leiden.”
Onderzoeken tonen de cijfers achter de verhalen van Eline, Walter en mij
- Hoewel België een land van woningeigenaars is, worden de steden bevolkt door huurders: Brussel telt 62,2% huurders, Antwerpen 53%.
- In Vlaanderen belanden wekelijks tot 250 huishoudens op straat door te hoge huurprijzen.
- Koen Van der Bracht en Pieter-Paul Verhaeghe van de Universiteit Gent deden onderzoek naar discriminatie op de huurmarkt. Ze stelden vast dat 1 op de 3 mensen met een niet-Vlaamse naam of een fysieke beperking discriminatie ervoer, bij personen met een vervangingsinkomen was dat 1 op 2.
- Volgens het Grote Woononderzoek van de KU Leuven uit 2013 betaalt 45 à 50% van de huurders méér dan een derde van zijn inkomen aan huur, terwijl 1/3 de norm is.
- Binnen het beleidsdomein Ruimtelijke Ordening, Wonen en Onroerend Erfgoed wordt 107,1 miljoen euro bespaard door het totale volume aan nieuwe sociale huurwoningen voor de periode 2015-2019 te verminderen met 15%.
Hoe kan het anders?
Nog meer cijfers: in 2016 zullen zo’n 14.000 nieuwe huishoudens de woningmarkt betreden. Het zijn erkende vluchtelingen, die evengoed recht hebben op een woning. Dit komt bovenop het bestaande probleem dat al lang aangepakt had moeten worden. Organisaties uit het middenveld roepen de Vlaamse regering op met een ambitieus plan te komen, met verhoogde inzet gericht op iedereen in woningnood: “Zo’n plan moet zorgen dat deze opvangcrisis niet uitmondt in een nog grotere wooncrisis, en moet vermijden dat we groepen van mensen tegen elkaar opzetten die allemaal hun basisrechten geschonden zien.”
Ik besprak met Pieter-Paul Verhaeghe van de Universiteit Gent, die in opdracht van de stad Gent onderzoek deed naar discriminatie op de huurmarkt, hoe zo’n plan eruit zou kunnen zien. Praktijktesten alleen zijn namelijk niet de oplossing. Verhaeghe: “We zien dat een kleine minderheid van vastgoedmakelaars en verhuurders blijft discrimineren, ondanks de controle van de praktijktesten. Die personen zouden we moeten bestraffen.”
Ten eerste zal er geïnvesteerd moeten worden in het vernieuwen en bijbouwen van sociale huurwoningen. In vergelijking tot Nederland, Duitsland of Engeland heeft België heel weinig sociale woningen. Op dit moment zijn de wachtlijsten voor die woningen lang, waardoor huurders met lage inkomens op de private woonmarkt aangewezen blijven, waar de verhuurders liever niet aan hen verhuren.
In 2016 zullen zo’n 14.000 nieuwe huishoudens de woningmarkt betreden. Het zijn erkende vluchtelingen, die evengoed recht hebben op een woning.
Ten tweede moet het aanbod van de sociale verhuurkantoren uitgebreid worden. Deze kantoren huren woningen op de private huurmarkt, die ze verhuren aan wie dringend een woning nodig heeft. Verhaeghe: “Dit systeem zou meer uitgebreid moeten worden, maar het blijft moeilijk om verhuurders te overtuigen om via sociale verhuurkantoren te werken. Er is nog veel koudwatervrees.”
Ten derde kunnen huursubsidie en een centraal huurwaarborgfonds uitkomst bieden. Verhaeghe: “De overheid ondersteunt nu vooral het kopen van een woning, via de belastingaftrek van hypothecaire leningen, en nog te weinig de groeiende groep huurders. Niet alleen het voldoen van de huur, maar ook de huurwaarborg is voor huurders met weinig reserves een struikelblok. Een centraal huurwaarborgfonds kan helpen. Dat schiet de huurwaarborg, die gelijk is aan twee maanden huur, voor. De huurder kan het geld dan terugbetalen in schijven.”
Tot slot kennen alternatieve woonvormen, waarbij mensen een woning delen zonder dat ze een gezin vormen, nog geen goed wettelijk kader. Verhaeghe: “De regels voor co-housing zouden versoepeld moeten worden. Een andere goede praktijk is Community Land Trust (CLT). Deze rechtsvorm leidt tot een coöperatie zonder winstoogmerk die eigendom afstaat aan individuen en de gemeenschap. In de praktijk ondersteunen CLT’s bijvoorbeeld betaalbaar wonen en gemeenschapstuinen. Gemeenschappelijk eigendom wordt zo beheerd door en voor de gemeenschap.”
Een goed plan levert winst op. Voor iedereen.
Een vastgeroeste huurmarkt kent veel verliezers. Woningen in slechte staat hebben vaak een hoge huurprijs, terwijl ze door de allerarmsten bewoond worden. Deze woningen komen ook weer met een hoge energierekening, want ze zijn slecht geïsoleerd en worden op verouderde wijze verwarmd. In een slechte woning wonen, of met een groot gezin in een te kleine woning wonen, is niet zonder gevolgen. Denk aan kinderen die geen ruimte hebben om geconcentreerd te studeren of goed te slapen, ouders die gezondheidsklachten hebben door de schimmel op de muur…
Het goede nieuws is dat investeren in de huurmarkt aanzienlijke maatschappelijke winst oplevert. Dakloosheid kost geld. Kinderen die minder kansen hebben om het goed te doen op school kosten geld. Mensen die ziek worden door de slechte staat van hun huis kosten geld. En omdat we niet alles in geld hoeven uit te drukken: een geschikte woning is gewoon een basisbehoefte. Mensen hebben er recht op. Wie luistert?
17 reacties
Dochter met 3 kids 9j 10j 1j4maand werkt partime huis is verkocht in ju’i word acte getekend dus moet ze eind mei uit huis zoek tocht via immo een ramp overal nee zoek verder maar ja wie kan helpen bezorgde moeder
Dit soort situaties komt door de huurwet. Eens een verhuurder een woning verhuurt, kan hij de huurder er niet meer uitzetten, ook al betaalt deze niet of verandert deze de woning in een krot. In het beste geval verliest hij 6 tot 8 maand huur.
Daarnaast mag men niet vergeten dat de meeste verhuurders ook niet zo rijk zijn. Veel woning worden verhuurd door personen die in een rusthuis zitten, minder-validen en deze hebben het huurgeld ook echt nodig om te overleven.
Ik kom ook het zelfde tegen veel verhuurkantoren gedaan voor een appartement maar telkens afgewezen door te laag inkomen
Ik woon nu een jaar op een zeer kleine studio totaal niet leefbaar
Geen plaats om een bed te plaatsen of kast te plaatsen wat kan ik toch doen !!!!
Ik zit met hetzelfde probleem.
Ik ben alleenstaande met een kind
(hier heb ik zelf niet voor gekozen trouwens)
En ik ondervind veel discriminatie op de privé huurdersmarkt.
Ze willen allemaal twee verdieners want niet meer realistisch is…gezien 45% van de mensen alleenstaande zijn.
En dat cijfer zal wel nog omhoog gaan nu met de Corona crisis.
Ondanks ik bewijzen heb dat 650euro huur betaald heb 3 jaar lang op men eentje. Iedere maand correct op tijd.
Toch willen ze mij niet.
Mijn inkomen is bescheiden 1575euro.
Maar dit gaat nu omhoog gaan want ik heb herscholing gedaan en zoek ander werk in mijn nieuwe branche die mij 1800 netto minimum zou moeten opleveren.
Ik kan zelf mijn borg betalen.
Ik rook niet en ik heb geen huisdieren wegens allergie.
Maar dit is nog steeds niet genoeg.
Want ik moet NETTO 3x de huur hebben…
Als alleenstaande moet ik dan 2100 euro netto loon hebben.
Hoeveel alleenstaanden hebben dit?
Sociale verhuurkantoren helpen niet.
Erger nog er is een wachtlijst van 7-8 jaar.
Tegen dan heb ik dat opzetje hopelijk niet meer nodig.
Hallo en welkom bij Spotlight Global Loan Services, mijn naam is Claudia Klein, ik ben een geldschieter en ook een financieel adviseur.
Heeft u dringend financiële versterking nodig? Heeft u voor verschillende doeleinden een lening nodig? als uw antwoord ja is, raad ik u aan om contact op te nemen met mijn kantoor via | spotlightglobalservices@gmail.com | | en binnen 24 uur een lening op uw rekening hebben staan, want we bieden uitstekende leendiensten over de hele wereld.
Wij bieden allerlei soorten leendiensten (Persoonlijke lening, Zakelijke lening en nog veel meer), we bieden zowel langlopende als kortlopende leningen aan en daarnaast kunt u tot 15 miljoen euro lenen en verstrekken we leningen tegen een lage rente van 3% per jaar. Mijn bedrijf helpt u verschillende doelen te bereiken met een breed scala aan leningproducten.
Neem contact op met brossygoodheart17@gmail.com als u een lening van welk type dan ook wilt tegen een rente van 3%.
Ik ben ook een van de slachtoffers die geconfronteerd wordt met zijn familienaam en ik kan er ook bewijzen van tonen die ik op mail heb staan. zelf ben ik nu meer dan 1 jaar bezig om een redelijke appartement te vinden maar helaas zonder succes tot op heden 31-07-2019.
Ik ben ook onlangs zelfs naar de OCMW gegaan maar daar werd ik niet geholpen omdat ik en me vrouw aardig wat verdienen en niet in aanmerking komen met een sociale woning.
Nu stel ik me de vraag waar zijn die instanties die opkomen voor mensen met dit probleem ???
de regering is op de hoogte van dit probleem en doet er niks aan terwijl een dak boven je hoofd een essentiële punt is voor ieder land bewoner.
Wie heeft er meer info of heeft een oplossing ??
contact mail: samirmazzen@gmail.com.
Heeft u financiële hulp nodig bij een lening? Persoonlijke lening, zakelijke lening of bedrijfslening om uw rekeningen te betalen of een bedrijf te starten ….. Houd contact met: rgarret2244@gmail.com of whatsapp: + 60-16-248-3018 om een legitieme lening te verkrijgen en zeer snel te verkrijgen. Ik vertrouw erop dat ik de mijne heb, vorige week ontving ik $ 20.000. Met dank aan Robin Garrett
Mama met bijna drie kindjes. Eigenaar aan het scheiden. Komt hier in huis wonen. Drie maand voor huis te zoeken. Nu nog een maand. Plus nog een maand ook dat ik moet bevallen. Heb al veel gehoord. Drie kamers een tuin, ja sorry geen kinderen. Of ja sorry geen alleenstaande moeders. Of je mag gaan kijken. Zijn heel vriendelijk. Maar bellen. wel niet of je het huis hebt of niet. Met ocmw heb ik te weinig punten. Dus zal lang wachten zijn. Maar dat kan ik niet. Dus dat is binnenkort met drie kids op straat. Dit is dus belgie. Elke dag zoek ik. Bel ik. Ga ik. Maar er komt niks van. Ben op van het zoeken. Stress. De mensen die hun huis verhuren enzo reageren. Ik hoop dat ze ooit het zelfde meemaken. Sorry maar word hier zo boos van.
Punten waar ik het mee eens ben:
– verhuurders zijn géén OCMW
– wonen is een basisbehoefte en iedereen die het nodig heeft zou een dak boven zijn of haar hoofd moeten kunnen bekomen (het moet daarom geen “grand luxe” zijn, maar het moet wel in orde zijn en beschikken over de nodige basisvoorzieningen en dus geen krot zijn)
En men moet inderdaad niet aan éénder wie verhuren, want er bestaat wel (jammer genoeg) zoiets als delinquentie en een gebrek aan verantwoordelijkheid, maar om elke kandidaat (die het financieel gezien minder breed heeft) over dezelfde kam te scheren, is er toch echt wel over.
Als je mensen natrekt (en de juiste vragen stelt, en op je gevoel afgaat), dan kan je vrij vlug te weten komen of een potentiële huurder nu wel of niet deugt.
Het gaat er hem om dat je vertrouwen hebt in je vermogen om een situatie (of persoon) verstandig in te schatten.
Doe je dit niet, of lukt dit niet (door bvb. een gebrek aan zelfvertrouwen of iets dergelijks) dan is dit niemands fout.
Maar ligt het probleem als verhuurder echt wel bij jezelf (bvb. te goedgelovig, gebrek aan assertiviteit, moeite met het stellen van duidelijke grenzen, moeite bij het communiceren, etc., … ).
Inge sprak hierboven over verantwoordelijk zijn – opkomen voor jezelf en je rechten als verhuurder, is jouw verantwoordelijkheid, maar toch lijkt het alsof er op dit gebied ergens iets fout gelopen is.
Ervoor zorgen dat je als verhuurder goed geïnformeerd bent en niet zomaar akkoord gaat met één of andere maatregel is jou verantwoordelijkheid en niet die van een ander.
De huursubsidie is bij mijn weten optioneel, en zeker niet verplicht. Men kan dit zelf natrekken online. De informatie is makkelijk te vinden. Ik heb dit soort informatie ooit zelf geraadpleegd voor mijzelf (vandaar dat ik het weet).
Het OCMW kan jou niet zomaar tot iets verplichten (zelfs al is het huurcontract al ondertekend), tenzij je ermee instemt. Dus jou verhaal, daar schort toch iets aan.
En Lynn jij bent vrij om een opinie te hebben, maar om eerlijk te zijn stinken sommige opinies toch echt wel. Wie ben jij om potverdorie te oordelen over Eline haar situatie? God weet wat voor een moeilijkheden zij misschien mee te maken gehad heeft.
Mensen verschillen van mekaar en elke situatie is uniek en je kan niet zomaar verwachten dat mensen hun leven aanpakken zoals jij beweert het gedaan te hebben.
Dit is echt wel bekrompen hoor en daar hebben mensen zoals mijzelf echt niks aan;
Wat zou je doen moest je zelf in zo’n situatie zitten beste mensen? Zou je zelf ook niet graag geholpen willen worden? Of een kans krijgen om je ergens te vestigen?
Het huur- en woonsysteem zit gewoon vervelend in mekaar.
Even kort mijn verhaal:
– mijn leven en gezondheid zijn overhoop gehaald door een moeilijke thuissituatie (psychische problematiek ouders + een ernstige ziekte bij mijzelf)
Als je zoiets meemaakt, dan is dit toch even slikken hoor. Maar van te veel tegenslag en te veel te moeten slikken, daar raakt een mens van uitgeput. Wat dus ook is gebeurd bij mij.
Niet één keer, maar herhaaldelijk omdat ik te veel verantwoordelijkheid heb moeten dragen in mijn leven.
Daar ben ik bovenop geraakt door niet op te geven, en te vechten voor mijn leven. Letterlijk.
Maar het was heel moeilijk en heel heftig, en zonder hulp te vragen was ik er echt niet door geraakt, en dan was ik hier misschien zelfs niet meer.
Ik heb crisis, na crisis na crisis moeten verwerken. Nu probeer ik een gepaste woning te vinden die binnen mijn budget valt.
Ik kan je allen garanderen dat dit niet evident is.
Soms bevindt men zich in een situatie waardoor men niet zomaar kan gaan werken (of door omstandigheden het moeilijk is voor een persoon om mee te draaien in de maatschappij bvb. door één of andere beperking).
In mijn geval: een ernstige ziekte (die ondertussen min of meer gestabiliseerd is) + een leerstoornis (ADD).
En dan nog eens die psychische problematiek van m’n ouders erbij (wat mijn leven nog zwaarder maakt).
Met zo’n persoonlijke situatie is het dus echt niet gemakkelijk om vooruit te geraken.
En het is ook zo (naar mijn ervaring, en volgens mijn bevindingen) dat als je beschikt over een persoonlijk profiel dat nu eenmaal goed past binnen de maatschappij (qua capaciteiten), dat je effectief vrij vlot en gemakkelijk gepast werk kan vinden, maar dit is zeker niet voor iedereen het geval, en dit heeft niks met luiheid te maken of geen verantwoordelijkheid te willen nemen.
Waar vaak geen rekening mee wordt gehouden is *diversiteit*. Daar wringt het schoentje nu echt wel naar mijn ervaring.
Wij zijn allemaal mensen met bepaalde behoeftes en capaciteiten. Ik heb ondervonden dat, als je als mens bepaalde behoeftes hebt en een capaciteitsniveau die niet bepaald past binnen de huidige opmaak van onze samenleving, dat je eigenlijk de pineut bent, tenzij je serieus zelf het heft in handen neemt (maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan).
Mensen in mijn situatie krijgen soms pas een (sociale) woning toegediend op het moment dat ze werkelijk dakloos zijn.
Vind je dit nu niet schandalig?
Ik vind dit echt niet kunnen.
Is dit de fout van de vele verhuurders? Nee. Maar wel ons systeem m.b.t. wonen en huren. De verhuurders die maken het er jammer genoeg niet makkelijker op.
PS ik ben momenteel op zoek naar een studio of appt. voor 1 persoon – wie zich geroepen voelt om me te helpen, mag zeker contact opnemen (niet-roker, géén huisdieren – regio 9000, Oost-Vlaanderen)
Ik ben een fatsoenlijke, verzorgde en verantwoordelijke persoon. Ik heb gewoon veel te verduren gehad en zou het fijn vinden om aan een geschikte studio geholpen te worden.
Ik geloof dat er nog mensen met een hart zijn voor hun medemens, en die mensen zoals mijzelf graag een hand toesteken.
Alvast bedankt en bedankt om te lezen.
kan mijn dochter zomaar op straat worden gezet ? einde huurcontract zegt de eigenaar 2jaar woont ze daar ,,, huurdersbond zegt dat het mag en kan ,,,,, ze is alleenstaand met een dochter plus een hond die nergens welkom is ze woont hier reeds 37j van zo oud ze al is ;;plus de dochter gaat hier naar de school boeken gekocht al ze doet 2e middelbaar eind deze maand 30 september 2017 moet ze daar weg zijn wie kan helpen aub !!!!!!! ocmw geeft een noodwoning eventueel maar dan moet ze haar hond weg doen die ze al heeft sinds die 6weken oud is en nu 4jaar en dat wil ze echt niet doen ,,,,,,hij hoort bij het gezin en kleindochter is al meerdere weken ziek ervan en wij ook als ouders we staan machteloos hulp is welkom of tips schuld heeft ze gelukkig niet
Ik ben eigenaar in Gent en kan een encyclopedie vullen met verhalen van slechte huurders… Niet alle vreemdelingen, niet alle alleenstaanden, niet alle jonge, oude, of werklozen enz…zijn slechte huurders. Maar de kans dat je met deze doelgroepen problemen hebt is wél groter. Dus als je de keuze hebt kies je voor de kandidaat waarvan je denkt (en dat is vaak een gok) dat je de minste problemen kan verwachten naar betaling, schade, onderhoud…. Is normaal toch? Eigenaren zijn geen OCMW.
Daarnaast geef ik het volgende schrijnende vb:
Ik verhuur op een gegeven moment toch aan iemand die aan OCMW staat. Om een huursubsidie te kunnen krijgen komt er controle op de studio. Het gaat om een mooie, toffe studio in een half kelderverdiep, 50m2 leefruimte, met 4 grote ramen en veel lichtinval, een tof modern keukentje, en een aparte badkamer met douche en wc… De grootste studio en vooral aantrekkelijk bij architectuurstudenten. Echter: de norm voor de hoogte van de kamer is gewijzigd tegen enkele jaren terug en de studio wordt volledig afgekeurd omwille van enkele cm te weinig hoogte (2m17 ipv 2m20)
Ik heb de keuken verplicht moeten uitbreken, en met tranen in de ogen alle tekenen voor bewoonbaarheid moeten verwijderen… Nochtans ben ik overtuigd dat er velen zouden aanschuiven om in deze mooie studio te ‘mogen’ wonen. Voor mijn portemonnee was het ook een streep door de rekening.
Als ik nu hoor dat het voor OCMW is laat ik ze zelfs niet meer komen bezichtigen…
Hi Inge, waarom moest je verbouwen en die kosten maken? Kon je niet gewoon zeggen: sorry dit kan niet en eventueel aan iemand anders verhuren? Vreemd dat ze je kunnen verplichten zo een grote (onnodige?) kosten te maken. Heb je dan iets getekend waarin je zei dat je studio in lijn is met regels OCMW ofzo? Wat een vreemd verhaal.
Het zou kunnen dat Inge als eigenares/verhuurster het huurcontract al ondertekend had met de verhuurder. En zoiets kan je als eigenaar ook niet zomaar éénzijdig opzeggen zonder een financiële vergoeding te betalen.
Vergeet niet dat je als verhuurder ook aan een hele rits verplichtingen hebt te voldoen wil je jouw pand verhuren..
https://www.wonenvlaanderen.be/verhuren/de-huurwoning-orde
Ben het eens met de stelling en oplossing. Toch 2 kleine puntjes.
“maar ook de huurwaarborg is voor huurders met weinig reserves een struikelblok”
Toen ik ging huren, bood de bank hier een oplossing. Zolang ik mijn loon op een rekening bij hen liet storten, stonden zij garant voor de huurwaarborg. Er moest dus geen maand geld neergeteld worden. Dit was wel kort voor de crisis. Ik weet niet of ze dit nog doen, maar het idee is zo vreemd nog niet. Let wel, dat het ook een risico met zich meeneemt. Je geeft garantie op een toekomstig loon, niet geld dat je al hebt.
Een ander punt betreft de discriminatie. Ik zou hier ook de stem van de verhuurder in willen horen. Hoe fout de discriminatie ook is, ben ik stijl achterover gevallen van wat een verhuurder soms te verwerken krijgt. En daar zit het probleem: je hebt maar 1 probleem geval nodig om je meer kosten te geven dan inkomsten. Het is, per slot van rekening, de eigendom van de verhuurder. En ik zou ook niet om het even wie met mijn auto laten rijden, recht op auto of niet.
Het is allemaal inderdaad niet eerlijk, maar voor gevallen zoals Eline heb ik een andere mening. Je kan niet jaren en jaren wat gaan studeren en ondertussen profiteren van een uitkering terwijl je een kind hebt. Als ze gewoon gaat werken, zoals ikzelf ook ben gaan doen omdat ik niet eeuwig kon studeren door omstandigheden, kan je perfect iets deftig huren. Maar zoals veel gevallen in onze huidige maatschappij verwachten we altijd maar dat iemand anders onze problemen wel oplost of met een uitkering staat te zwaaien. Ikzelf en mijn vriend hebben voor elke euro gewerkt en heb op men 24 mijn droomhuis kunnen kopen.
Eline is 22, dat is toch niet eeuwig studeren? Als ze dit diploma haalt, is het eenvoudiger om een hoger salaris te krijgen, wat het om lange termijn toch makkelijker maakt. Ik vind het dus begrijpelijk dat ze haar studies wil afmaken. Heel knap dat je al op je 24 je droomhuis kan kopen. Weinigen kunnen dat. Veel respect daarvoor. Sta jij ook wat open voor de keuze van anderen? Er zijn verschillende keuzes die gemaakt kunnen worden. Waarom anderen meteen veroordelen en jouw keuze als de beste naar voor schuiven?
Bedankt, Eline, om je verhaal te vertellen.