Machteloosheid. Dat moet zowat het sterkste gevoel zijn dat ik krijg bij de vele en steeds indringender berichten over vluchtelingen. De beelden die in de sociale media circuleren, vervullen me dikwijls met verdriet. Sommige reacties doen mijn maag keren en veroorzaken plaatsvervangende schaamte. Op welk moment zijn we zo ver weg gezakt dat we die vluchtelingen enkel nog als profiteurs of extremisten zien, en niet meer als gewone mens? Een mens zoals ik en jij?
Twee dagen geleden vertelde iemand die zich inzet voor minderbedeelden, dat er zich boven de ruimte waar het eten voor hulpbehoevenden wordt bereid en geserveerd, een appartement leeg stond. Toen kreeg hij het idee om hierin Syrische vluchtelingen onderdak te schenken. En zo kwam hij in contact met een gezin met twee kinderen. Hij zei me dat hij met veel vragen zat. Wat voor mensen zouden dat zijn? Zou het wel lukken allemaal? Maar na de eerste kennismaking besefte hij dat zij ook maar gewoon mensen zijn, ontsnapt aan de waanzin en gruwel van oorlog. Mensen die zich willen integreren, die willen werken, die hun kinderen in veiligheid willen opbrengen. Hij organiseerde een Doodle om meubels bijeen te krijgen en in nog geen twee dagen tijd hadden ze alles wat ze nodig hadden: van kleding voor het hele gezin, een gemeubeld appartement tot zelfs gratis lessen Nederlands toe!
Ik werd zo warm van dat verhaal en bedacht dat we eigenlijk zoveel meer kunnen doen. Waarom wachten tot de politici stoppen met hun zwarte piet door te schuiven om actie te ondernemen? Wij hebben zo veel, te veel.
Diezelfde dag kwam het project van Peter Terryn me aan de oren. Wat begon als een vraag van Peter in de trant van: ‘Wie wil er met mij naar Calais om daar de vele vluchtelingen een hart onder de riem te steken?’, groeide in een mum van tijd uit tot heelder colonnes van mensen uit alle uithoeken van België die zich bereid tonen om spullen weg te geven en die naar Calais te rijden.
Waarom wachten tot de politici stoppen met hun zwarte piet door te schuiven om actie te ondernemen? Wij hebben zo veel, te veel.
In Calais leven vermoedelijk duizend à tweeduizend gestrande vluchtelingen in de zogenaamde ‘Jungle’. Allemaal proberen ze de overtocht naar Groot-Brittannië te maken. Het opvangcentrum in Calais is sinds jaren gesloten vanuit het idee dat als er geen opvang meer geboden wordt, de mensen niet meer zullen komen. Maar de vluchtelingen blijven toestromen. Sommige geraken succesvol aan de overkant, anderen bekopen het met hun leven en velen blijven jaren leven in Calais. In zelf opgezette kampen, gemaakt van afval en als opgejaagd wild, want regelmatig worden ze verjaagd door de politie.
Al maanden loop ik rond met een gevoel dat ik iets concreets moet doen. Et voilà, ik ga met een volle camionette vanuit de Ardèche naar Calais en blijf daar enkele dagen om me achter het project van Peter Terryn te scharen. Dat heeft meerdere kanten. We verzamelen spullen en brengen die in het weekend van 4 en 5 september naar Calais. We delen ze niet zelf uit maar overhandigen hen aan de organisaties die zich over de vluchtelingen ontfermen. We zullen hen trachten te helpen waar nodig. Maar ook: we proberen in contact te komen met de vluchtelingen zelf. We willen luisteren naar hun verhalen, hun hoop, hun dromen.
Over die verhalen en over wat ik zie, zal ik schrijven. Fotografe Sarah gaat mee om foto’s te nemen. Samen zullen wij verslag uitbrengen voor Charlie. Je hoort nog van ons.
2 reacties
Kan je ook naar Spanje komen voor een echt politiek vluchteling (meningsuiting!), of mag het niet zodat hij niet bestaat. Misschien zou je kunnen zorgen voor een advocaat of voor de teruggave van de ID kaart en rijbewijs. En wat geld voor een onderdak en voedsel, pakweg 500€ per maand. Alvast bedankt. herbertverbeke@gmail.com
En over die andere Charlie gesproken, ik heb die stoet ter ondersteuning van de schurftige cartoons, in Parijs zien voorbij wandelen vanuit mijn cel in 1 van de 20 smerigste gevangenissen van de wereld, waar ik vastzat omwille van mijn meningsuiting. Wat een bende hyporcrieten, die westerse jihad.