Vandaag is het Belgische Vrouwendag, in het jaar dat vrouwen echt niet meer zwegen. Het jaar waarin vrouwen meer dan ooit een podium pakten om hun verhalen te vertellen over seksisme, discriminatie op de werkvloer, racisme, straatintimidatie en politici die hun rechten proberen in te perken. Er beweegt iets, of zeg gerust: dit is het begin van een landverschuiving. Bestaande machtsstructuren wankelen, #MeToo-mannen zien hun daden niet langer in de doofpot verdwijnen. Die veranderingen leiden tot vragen en verwarring. Hoofdredactrice Jozefien Daelemans en Chef Redactie Selma Franssen reageren.
Een van de meest gehoorde reacties op sociale media vandaag is: “Tegenwoordig is alles grensoverschrijdend gedrag.” Als je met ‘alles’ stalking, aanranding en verkrachting, bedoelt, dan JA. Maar er is nog geen enkele man gelyncht omdat hij de deur openhield voor iemand, een complimentje maakte of een onhandige versierpoging deed. Dus als je je niet schuldig hebt gemaakt aan écht grensoverschrijdend gedrag: relax, you’re fine.
“Je hoort er nu misschien voor het eerst over, maar het was er altijd al.”
En bedenk ook: stalking, aanranding en verkrachting waren altijd al grensoverschrijdend gedrag. Wat er veranderd is, is dat slachtoffers mondiger worden. Vrouwen hebben meer kans om zich uit te spreken omdat ze aan een inhaalslag bezig zijn op de arbeidsmarkt en minder afhankelijk zijn van mannen – of dat nu hun echtgenoot of baas is (en trouwens, die echtgenoot of baas is tegenwoordig vaak genoeg zelf een vrouw). Waar traditionele media zelf lange tijd mannenbolwerken waren en dat nog steeds grotendeels zijn, hebben vrouwen dankzij het internet kanalen waar zij hun versie van de feiten kunnen geven. Je hoort er nu dus misschien voor het eerst over, maar het was er altijd al.
Een tweede reactie die de ronde doet, is: “Tegenwoordig mogen mannen niks meer. Wat kunnen we nog wel doen?” Wel, een heleboel eigenlijk. Als man kun je er, als je wit en hetero bent tenminste, van uitgaan dat je op het werk op je talenten aangesproken wordt en niet op je uiterlijk. Je kunt exact hetzelfde cv als een vrouw naar een werkgever sturen, en sneller aangenomen worden. Je kunt ’s nachts te voet naar huis wandelen zonder je zorgen te moeten maken over je veiligheid. Je kunt 10% tot 20% meer verdienen in je baan dan een vrouw, die exact dezelfde functie heeft en evenveel uren werkt. Je kunt zelfs, als je zou willen, jarenlang vrouwelijke werknemers seksueel intimideren en nog steeds als lijsttrekker verkozen worden bij de gemeenteraadsverkiezingen. En dat zijn maar enkele van de voorrechten die je als witte, hetero man kunt genieten.
“In plaats van meteen in een verontwaardigingskramp te schieten, zou het constructiever zijn om eens te luisteren.”
We zitten vandaag midden in een gigantische culturele shift waarin vrouwen, en minderheden, de lead nemen en hun plaats aan tafel opeisen. Het betekent dat de samenleving aan het veranderen is, dat we nieuwe manieren moeten vinden om met elkaar om te gaan. Je kunt dat zien als een verrijking. Macht verschuift en wordt eerlijker verdeeld. Wie macht verliest, of zijn wereldbeeld aangetast ziet doordat iemand die hij bewondert, beticht wordt van grensoverschrijdend gedrag, kan dat als een bedreiging zien. Als een beerput opengaat, zal er nu eenmaal stank zijn, en daar zitten we op dit moment middenin.
Dat dit wringt en moeilijk is en geduld vraagt van ieder van ons, is wel duidelijk. Maar in plaats van meteen in een verontwaardigingskramp te schieten en je zorgen te maken over alle dingen die je eventueel zou kunnen verliezen, zou het constructiever zijn om eens te luisteren naar mensen die in een minder bevoorrechte situatie zitten en te kijken wat je te winnen hebt.
“Praat met vrouwen en luister. Probeer om in plaats van “ja, maar” eens “oké, dus” te zeggen.”
De vrouwen die vandaag emotioneel reageren op de #MeToo-verhalen, hebben waarschijnlijk zelf een nare ervaring achter de rug die ze nog niet helemaal verwerkt hebben. Aan het aantal #MeToo-posts te zien, zijn dat er meer dan je ooit had kunnen denken en gaat het om bijna alle vrouwen die jij kent. Wees je daar bewust van. Praat dus met vrouwen en luister. Luisteren betekent echt luisteren, zonder al meteen je bezwaren en twijfels klaar te hebben. Probeer het volledige plaatje te zien, in plaats van bij je eigen gelijk te zweren. Probeer om in plaats van “ja, maar” eens “oké, dus” te zeggen. Het zijn maar twee kleine woordjes, maar ze maken een groot verschil in hoe je in het gesprek staat.
Deze culturele shift gaat verder dan individuele gevallen. Het gaat over machtsbalansen en veranderende gewoontes die helemaal herdacht en opnieuw uitgevonden moeten worden. Zoals Peter Terryn zegt: “De mannelijke dominantie is weliswaar overal zichtbaar, dat betekent niet dat mannen er niet evengoed slachtoffer van zijn. Het hele systeem reproduceert zichzelf in elke individuele man en elke individuele vrouw en hun relaties.” De verandering of rechtzetting van dit hele systeem gaat traag en met horten en stoten. Vergis je hierin vooral niet van vijand. We moeten samen vechten tegen onrechtvaardige machtsstructuren en niet tegen elkaar.
Want one way or another, we gaan elkaar nodig hebben als we hier sterker willen uitkomen.
14 reacties
Nou Jozefien, die OOK-nuance is dan weggevallen uit jouw stuk van 11 november. In dat stuk gaat het nadrukkelijk over het gedrag van witte mannen. En Bill Cosby dan, en Tariq Ramadan?
Jouw stuk is geen opinie meer, maar een ‘indoctrinie’. Je uit je als een haatprediker!
Hoe verknipt moet je zijn om zo’n ‘opinie’stuk te schrijven? Dit is inderdaad mind’FUCK’ing ‘FAKE’!
Wat Gnake zegt. De politieke correctheid móet er steeds afdruipen, blijkbaar. ‘Witte mannen’, geen probleem. Maar ho maar als het gaat over misogyne mannen uit, hoe zal ik het zeggen: ‘niet-witte culturen’. Dan is het Charlie-kot te klein. Boerkini’s, Keulse massa-aanrandingen enzovoort: altijd is er wel een derde golffeministe die daarover met een “sociaal aanvaardbaar theorietje uit de sociale wetenschappen” komt aandraven. Wat de metoo-hetze betreft, krijgen we van hetzelfde laken een broek. De westerse wereld, waar het feminisme nota bene ontstaan is (!), heeft de boter gevreten. Het gros van de wereldbevolking ként simpelweg geen feminisme. Maar dat zijn détails, niet?
Hysterische nonsens à la ‘verkrachtingscultuur’ en andere krachttermen worden voor wat betreft “witte mannen” niet geschuwd. Vrouwenonderdrukkende symbolen uit andere culturen daarentegen, worden ei zo na gepropageerd door les nouvelles féministes, die blijkbaar het spoor bijster zijn. Ik herhaal het maar: de geloofwaardigheid van het feminisme wordt door de hedendaagse pseudo-feministen compleet onderuit gehaald. De tergende oogkleppen-retoriek (witte mannen, verkrachtingscultuur, patriarchale maatschappij,…) die enkel en alleen gereserveerd wordt voor “witte mannen”, komt witte mannen zoals ik stilaan de strot uit. De nimmer aflatende white guilt-ondertoon die steevast met moderne feministische schrijfsels gepaard gaat, is verworden tot een uitsluitingsmechanisme voor “witte mannen”. Bij voorbaat zijn die blijkbaar immers ongeloofwaardig, geprivilegieerd, niet te vertrouwen, gediskwalificeerd. Enige introspectie zou de feministen van vandaag sieren.
Oh, ja, nog één ding. Wellicht zal een of andere derde golffeministe mij een racist noemen. Of een nazi, of een fascist, of een sexist, of…of… Net dát, beste neofeministen, is jullie probleem. Jullie streven, zonder dat jullie er zich bewust van zijn, naar een samenleving waarin elke dissidente stem, zijnde elke stem die jullie narratief niet onderschrijft, monddood wordt gemaakt. Via wetten, “activisme” en containerbegrippen zoals voorgaande, trachten jullie jezelf een “veilige omgeving” bij elkaar te toveren. Écht argumenteren of ingaan op datgene wat critici te zeggen hebben doen jullie echter zelden of nooit. Steeds komen dezelfde non-argumenten bovendrijven: rechts, racist,… Makkelijk, want op die manier moet je nooit je eigen standpunten hard maken middels argumenten.
Dit is anders ook alleen maar een agressieve, gefrustreerde rant dat enkel beschuldigingen en ongefundeerde krachttermen (‘hysterische nonsens’) bevat. Waar zijn uw argumenten precies? Je vraagt om een rustig, rationeel en beargumenteerd debat, maar je zit zelf te schuimbekken achter je computer terwijl je het typt. Ondermijnt een beetje uw geloofwaardigheid, just saying.
Thalita,
Daar gaan we: ‘een agressieve, gefrustreerde rant’. Maar goed, het klopt ook wel. Of is frustratie enkel geoorloofd als je tot een of andere vermeende gediscrimineerde minderheidsgroep behoort? Overigens ben ik lang niet de enige die zich meer en meer stoort aan de eenzijdige berichtgeving inzake seksisme, discriminatie e.d., zoals die de laatste jaren bon ton blijkt. Tal van mensen, die deel uitmaken van minderheidsgroepen die jullie menen te moeten representeren, delen mijn mening. Heel wat homoseksuelen, allochtonen en vrouwen (!) hebben hun buik vol van de politiek correcte benadering van actuele problemen.
Ja, onze samenlevingen zijn diverser geworden. Alleen zie je die diversiteit nergens terug in de analyses die jullie maken van, bijvoorbeeld, de seksuele intimidatie naar vrouwen toe, zoals die de laatste tijd in de media aan bod komen. Slechts één groep lijkt constant geculpabiliseerd te worden en beladen met alle zonden Israëls: “witte mannen” (als het even kan liefst van middelbare leeftijd.) Nooit een onvertogen woord over de poulains van derde golffeministen: mannen uit islamitische culturen. Nochtans zijn in die kringen vrij dogmatische denkbeelden aangaande man-vrouwverhoudingen, homoseksualiteit e.d., aan de orde van de dag. Het is misschien een idee om eens jullie oor te luisteren te leggen bij uit wijken met een grote moslimpopulatie weggepeste homokoppels, of eens een kijkje te gaan nemen in aula’s waar een aanzienlijk percentage moslims vertegenwoordigd is. Ingepakte vrouwen aan de ene kant en minder ingepakte mannen aan de andere kant. Of is dat jullie idee van feminisme: gendergelijkheid voor witte mannen, maar uitzonderingsclausules voor mannen wier cultuur nu eenmaal misogyn is?
Kijk, ik kan nog wel een tijdje doorgaan. Misschien zijn volgende termen het waard om eens nader onderzocht te worden door 21ste-eeuwse feministen: ‘cognitieve dissonantie’ en ‘cultureel relativisme’. Het vertoog van het 21ste-eeuws feminisme kan mijns inziens grotendeels verklaard worden aan de hand van die twee begrippen.
Hallo Jeroen, ik merk dat je hier regelmatig terugkomt om frustraties te ventileren. Graag wil ik hier op een rustige manier op ingaan. Je verwijt ons aan selectief feminisme te doen. We klagen echter elke vorm van onrecht tegen vrouwen aan en alle sectoren en organisaties waar mannen meer macht hebben dan vrouwen. Waarschijnlijk hebben we het net iets vaker over discriminatie die we zelf meemaken, omdat dit ons harder treft, daar heb je een punt. Maar we hebben reeds in 2015 geschreven over de Iraanse journaliste Shahla Sherkat die in haar land opkomt tegen vrouwenonderdrukking en de verplichte hijab. (https://charliemag.be/wereld/sherkat/). Ik schreef zelf al over genderongelijkheid in de zakenwereld, in de katholieke kerk en ik interviewde een van de eerste vrouwelijke imams over patriarchale structuren en vrouwenonderdrukking in de moslimgemeenschap. Daarnaast maakten we reportages over vrouwenbesnijdenis en straatintimidatie en praatten we al meerder keren met Marleen Temmerman, een voorvechtster van meer vrouwenrechten in Oost-Afrika en de ruimere regio van het Midden-Oosten. Ik kan je de links allemaal doorsturen, moest je willen. Zou het kunnen dat je ons selectief leest of andere frustraties op ons magazine projecteert?
Maar genderongelijkheid is, in tegenstelling tot wat jij beweert, geen zaak van ‘de moslims’. Jij verwijt ons dat we enkel witte mannen viseren, wij zeggen enkel dat witte mannen OOK schuldig zijn aan seksisme en grensoverschrijdend gedrag. En dat ze daarnaast heel wat voorrechten genieten tegenover minderheden, iets wat al meerdere keren bewezen is door verschillende onderzoeken.
De laatste weken vielen verschillende witte mannen van hun voetstuk waardoor nogmaals duidelijk is dat genderongelijkheid en seksueel geweld een structureel probleem is dat de hele maatschappij treft. Ik verzet me dan ook hevig tegen jouw retoriek dat de Islam de grote schuldige is. Je verwijt me cognitieve dissonantie, maar kijkt zelf de andere kant op wanneer seksueel grensoverschrijdend gedrag gebeurt door mensen die op jou lijken. Vraag jezelf eens af: hoe zou je gereageerd hebben, was Bart De Pauw een moslim geweest? Waarschijnlijk had je gedacht: “Zie je wel!” Wanneer het een witte man is, is het een uitzondering, als het een moslim is, is het een bevestiging van jouw mensbeeld.
(Ik verbaas me er trouwens over hoe moslims, terwijl ze met de zaak Bart de Pauw of Weinstein geen ene moer te maken, toch steeds kop van jut zijn en zoals je het zo mooi zegt “beladen zijn met alle zonden van Israël”.)
Als je enkel de reportages wil lezen die jouw wereldbeeld bevestigen, ben je hier niet aan het juiste adres, vrees ik. Ik raad je dan ook aan, voor je eigen welzijn, andere kanalen op te zoeken in plaats van hier te komen ranten. En ik raad je ook aan dit interview eens te lezen met filosoof Ruben Mersch, uit ons laatste bookzine, dat dieper ingaat op cognitieve dissonantie en Waarom iedereen altijd gelijk heeft. http://bit.ly/2ABZUpM
Fijne avond verder.
Beste Jozefien,
Is het niet zo dat eenieder selectief leest? Handelt en denkt niet iedereen, dus ook de gemiddelde Charlie-lezer, vanuit een bepaald wereldbeeld? Je geeft ook enkele voorbeelden van artikels uit je eigen magazine die zouden moeten aantonen dat Charlie een “breder perspectief” hanteert wat dat betreft. Zo verwijs je naar de stukken over straatintimidatie, Shahla Sherkat enzovoort.
De stukken over straatintimidatie heb ik gelezen. Ik las die uiteraard vertrekkend vanuit mijn eigen wereldbeeld, zijnde zeer kritisch ten opzichte van politieke correctheid en de islam. De stukken zelf waren geschreven door mensen die schreven vanuit hún wereldbeeld, zijnde politiek correct en appeasend ten opzichte van de islam. De vrouwonvriendelijkheid binnen de moslimgemeenschap werd dan wel eens aangekaart, doch onmiddellijk overgoten met een zalvend sausje van neomarxistische theorieën die steeds neerkomen op hetzelfde: moslims zijn een minderheidsgroep, witte mensen zijn een meerderheidsgroep; minderheidsgroep wordt onderdrukt door meerderheidsgroep; minderheidsgroep is altijd goed, meerderheidsgroep is altijd fout ongeacht de soms totaal van de pot gerukte ideeën die de minderheidsgroep erop nahoudt.
Wat betreft het grensoverschrijdend gedrag van ‘witte mannen’ naar vrouwen toe: dat veeg ik helemaal niet onder de mat, laat staan dat ik er mijn ogen voor sluit. Mensen die effectief over de schreef zijn gegaan, dienen ook wat mij betreft door het gerecht bestraft te worden. Alleen heb ik het idee dat de “witte man” eens te meer als bliksemafleider wordt gebruikt. Want stel je voor dat Bart Mohammed heette, zou Charlie dan even fel van leer trekken? (Tip: de “verbinder” Tariq Ramadan)
In je comment op Gnake hieronder, stel je ‘dat er mensen aankomen in ons land die nog een hele inhaalbeweging moeten maken op vlak van vrouwenrechten.’ Ik beschouw die stelling als een utopie. Culturen zijn niet zo maakbaar als je laat uitschijnen. Het betreft geen bouwdozen waarvan je de blokjes wat moet veranderen van plaats om een nieuw object te creëren. Integendeel, je ziet de moslimgemeenschappen in West-Europa net veel dogmatischer worden, zelfs na drie of vier generaties. In het straatbeeld bij ons zie je meer hoofddoeken dan in bepaalde steden in islamitische landen in het Midden-Oosten of Noord-Afrika.
Je publiceert inderdaad stukken die kritisch zijn ten opzichte van praktijken in moslimlanden. Mij lijkt dat eerder ‘op veilig spelen’. Immers, daarmee ga je de moslimgemeenschap hier bij ons niet zo snel tegen je in het harnas jagen. Mocht je hetzelfde doen tegenover bepaalde cultuurgebonden praktijken hier bij ons, wat zou er dan gebeuren denk je? Inderdaad, je reputatie als “serieuze journalist” zou naar de vaantjes zijn en klachten wegens discriminatie jouw deel.
Maar goed, genoeg daarover. Mocht ik echt zo’n verstokte en rigide figuur zijn die nooit over de haag kijkt (om te zien of het gras daar groener is), dan zou ik in de eerste plaats nooit Charlie lezen. Ik heb overigens in een comment al eens aangegeven dat ik een alleslezer ben en, hoe zwaar het mij soms ook valt om bepaalde opinies te lezen, toch de moeite tracht te nemen om van verschillende perspectieven over een onderwerp kennis te nemen.
Was het niet Walter Zinzen (ideologisch niet mijn brother from another mother, maar bon) die zich druk maakte over het feit dat mensen zich niet meer schijnen druk te maken over zaken (in casu politiek)? Wel, wat dat betreft zitten ik en Zinzen op één lijn. Met de opkomst van sociale media zijn mensen zich echter vast gaan betonneren in hun eigen bubbel. In die bubbels zie en hoor je mensen die je eigen wereldbeeld delen, waardoor je als bubbelbewoner dus constant je eigen wereldbeeld bevestigd ziet. In je comment alludeer je daar ook op. Je verwijst me door naar andere kanalen, waar ik mijn ideologische evenbeelden kan ontmoeten. Wel, ik frequenteerde die kanalen sowieso al, dus een doorverwijzing is wel vriendelijk, maar weinig vernieuwend. Het is niet zo dat ik nu een aha-erlebnis ervaar.
Kijk, ik ga stilaan mijn comment afronden, want geloof het of niet: ik moet nog gaan werken. Wel wil ik nog even verwijzen naar het Frans parlement in de jaren ’40 van de negentiende eeuw. Ook dat was een soort bubbel, waar iedereen het met elkaar eens was over alles. De dissidente stemmen die soms trachtten te waarschuwen voor naderend onheil, werden weggehoond en als pretbedervers weggezet. Een van die parlementsleden was Alexis de Tocqueville. In zijn ‘Mijn herinneringen aan de omwenteling van 1848’ kun je lezen hoe het ‘eensgezinde parlement’ in slaap was gedommeld op wat Tocqueville noemde ‘een slapende vulkaan’. De revolutie brak uit.
Overigens bedankt om de moeite te nemen mij van repliek te dienen. In een echte democratie, waarin meningen nu eenmaal verschillen, hoort dat zo. We willen tenslotte niet blijven slapen op die vulkaan.
Mvg,
Jeroen Follens
PS: Ik ben overigens wel geïnteresseerd in die links naar bepaalde artikelen waarnaar je in je comment verwijst.
Nou Jozefien, die OOK-nuance is dan weggevallen uit jouw stuk van 11 november. In dat stuk gaat het nadrukkelijk over het gedrag van witte mannen. En Bill Cosby dan, en Tariq Ramadan?
Jouw stuk is geen opinie meer, maar een ‘indoctrinie’. Je uit je als een haatprediker!
Beste Jeroen
Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Ik was in eerste instantie ontmoedigd door de toon van je reacties, vandaar dat ik niet eerder reageerde. Maar ik denk dat we nu naar een zinvollere discussie gaan.
Je doet een aantal stellingen die nogal kort door de bocht gaan. Je meent dat we zeggen “minderheidsgroep is altijd goed, meerderheidsgroep is altijd fout ongeacht de soms totaal van de pot gerukte ideeën die de minderheidsgroep erop nahoudt.” “De “witte man” wordt als bliksemafleider gebruikt.” Enz. Onze reportages genuanceerder zijn dan dat, durf ik te zeggen.
Je bent bezorgd dat moslimgemeenschappen in West-Europa conservatiever aan het worden zijn. Een van de redenen daarvan is dat ze sinds 9/11 meer gewantrouwd en gehaat worden. Ik sprak erover met Sherin Khankan. Tien jaar geleden startte ze in Iran een activistische groep die kritisch wilde kijken naar de islam. Na 9/11 veranderde haar focus echter volledig. “Door de toenemende islamofobie moesten we continu ons recht als moslims verdedigen en konden we onze energie niet spenderen aan introspectie en zelfkritiek.”
Wanneer een groep voortdurend door buitenstaanders wordt aangevallen, zal deze groep zich op zichzelf keren en zich afkeren van de samenleving. Waardoor die groep nog meer gewantrouwd wordt en je in een neerwaartse spiraal terecht komt. Dat is wat je vandaag ziet gebeuren. Menig onderzoek ivm deradicalisering stelt dan ook dat inclusie de beste manier is om te voorkomen dat mensen zich afzetten tegenover de samenleving.
Verandering komt van binnenin, emancipatie kon niet worden afgedwongen.
Mensen tegen je in het harnas jagen en culpabiliseren helpt de zaak niet vooruit. Daarom kiezen wij er bewust voor om interviews te brengen met mensen die van binnenuit zaken veranderen: een vrouwelijke imam, een homoseksuele imam, een Marleen Temmerman die jaren ter plaatse werkt met Afrikaanse vrouwen en degelijke kennis van zaken heeft. Door hun verhaal op te tekenen vergroten we hun bereik en helpen we hun boodschap mee te verspreiden.
Wat Sherin Khankan me ook leerde is dat mensen een alternatief nodig hebben. Je kan niet zomaar dingen ‘afnemen’ zonder iets in de plaats te stellen. Daarom richtte zij haar eigen moskee op waar vrouwen het gebed voorlezen en atheïsten en christenen ook welkom zijn en maakte ze nieuwe islamitische huwelijkscontracten op die vrouwen evenveel rechten geven als mannen. Je leest het hele interview hier: https://charliemag.be/wereld/sherinkhankan/
Ik heb zelf 18 jaar lang streng katholiek onderwijs “genoten” en ben dus kritisch tegenover structuren die mannen meer rechten geven en waar een taboe heerst op alles wat met seksualiteit te maken heeft. Maar langs de zijlijn kritiek staan spuien is contraproductief. Je kan bovendien niet zomaar alle gelovigen over één kam scheren. Zoals we mensen die hun kinderen laten dopen niet verantwoordelijk stellen voor de pedofilieschandalen in de Kerk, moeten we moslima’s die een hoofddoek dragen ook niet verantwoordelijk stellen voor elke vrouwonvriendelijke daad binnen de moslimgemeenschap, dat lijkt me vrij eenvoudig. Je kan met hen discussiëren of een gesprek aangaan over bepaalde praktijken uit hun religie, maar hen aanvallen heeft geen zin. Zoals ik al zei in mijn opiniestuk: “We moeten samen vechten tegen onrechtvaardige machtsstructuren, niet tegen elkaar.”
Ik denk dat er vandaag genoeg ruimte is voor dissidente stemmen. In een opzicht zijn wij ook een dissidente stem in samenleving waarin iedereen die niet blank is over één kam wordt geschoren (moslim of niet) en waar racistische en islamofobe comments welig tieren op het internet. We proberen een tegenstem te bieden en polarisatie tegen te gaan.
Verder blijf ik erbij dat seksueel grensoverschrijdend gedrag een probleem is dat heel de samenleving treft. Uit de repo van Pano bleek dat 1 op 5 jonge topsporters heeft al eens seksueel geweld meegemaakt. De daders zijn meestal gewone Vlaamse mannen. De illusie wekken dat moslims de bron zijn van alle kwaad, iets wat rechtse partijen luid verkondigen, is ontzettend gevaarlijk. Niet alleen voor de betrokken groep, maar ook omdat het compleet voorbij gaat aan het feit dat seksueel geweld voorkomt in alle lagen van de bevolking en bij mensen van allerlei etniciteiten. Met mijn opiniestukken wil ik deze gedachtengang ondergraven: seksueel geweld gebeurt door mensen uit je nabije omgeving en in situaties waar macht aan te pas komt, zoals de zakenwereld, Hollywood, religieuze instituten, sportverenigingen enz. Zoals ik al zei: we willen witte mannen niet viseren, wij zeggen enkel dat witte mannen OOK schuldig zijn aan seksisme en grensoverschrijdend gedrag. Dat is een belangrijke nuance.
Bovendien ben ik vandaag ongeruster over het feit dat in Nederland, onder invloed van de Christenen in het kabinet, de anticonceptiepil uit het basispakket is gehaald, dan dat ik bang ben om ooit in een shariastaat te moeten leven. En mijn zwarte vriendinnen en collega’s keken met bange ogen toe hoe in Polen 60.000 neonazi’s op straat kwamen voor “een wit Europa”. Voor vrouwen komt de bedreiging nooit zomaar uit één hoek.
Maar goed. Ik denk dat we het nooit over alles eens zullen zijn, maar ik onderschrijf de boodschap om wat vaker uit de eigen filterbubbel te treden. Zolang dit kan met respect voor de ander en zonder geschreeuw en gescheld, kunnen we er alleen maar bij winnen. Het boek van Ruben Mersch ‘Waarom iedereen altijd gelijk heeft’ was voor mij een grote eyeopener, want zowel links als rechts is hier schuldig aan. Het is ook iets heel menselijks (en zelfs genetisch) om je eigen groep te verdedigen, kost wat kost.
Ik geef je nog de links mee waar je om vroeg:
Sherin Khankan: https://charliemag.be/wereld/sherinkhankan/
Genderongelijkheid in religieuze instituten: https://charliemag.be/wereld/vrouwelijke-priesters-hell-no/
Een van de stukken over Marleen Temmerman: https://charliemag.be/wereld/marleen-temmerman/
Interview met een homoseksuele imam met HIV: https://charliemag.be/wereld/ludovic-mohamed-zahed/
Uitgebreide repo over de stijging van het aantal vrouwenbesnijdenissen in België: https://charliemag.be/wereld/vrouwenbesnijdenissen/
Discriminatie in de zakenwereld: https://charliemag.be/wereld/vrouwelijke-ondernemers/
Bedankt voor de tijd die je al stak in deze discussie.
Beste Jozefien,
Bedankt voor de links. Ik zal ze eens rustig doornemen.
Mijn reacties zijn niet bedoeld om mensen persoonlijk aan te vallen. Beschouw ze eerder als kritische noten. Wel meen ik dat discussies over deze materie soms wat steviger mogen zijn. Dat sommige mensen zich aangevallen voelen in zulke gevallen, is niet abnormaal. Kritiek krijgen is nu eenmaal niet “plezant”, doch wel noodzakelijk wil men de kunst van het dialogeren bedrijven.
Ik tracht erop te letten niet in scheldtirades te vervallen, maar wanneer onderwerpen mij na aan het hart liggen kan ik niet verhinderen dat mijn gemoedsgesteldheid zich weerpiegelt in mijn schrijfsels. Daarin sta ik, denk ik, niet alleen.
Mvg,
Jeroen Follens
Spijtig dat een stuk dat goed begon weer eens moet uitdraaien op het privilege van de ‘witte man’. Seksueel grensoverschrijdend gedrag is geenszins een ‘voorrecht’ van blanke mannen (Wanneer zijn we blanken eigenlijk wit gaan noemen? Hebben zij daar om gevraagd?). Er stromen nog steeds dagelijks vluchtelingen toe uit landen waar vrouwen op seksueel gebied nog een pak minder rechten hebben dan wij hier, en guess what, zij zijn veelal niet blank. Dat wil uiteraard niet zeggen dat er hier in België/Europa geen verbeteringen meer mogelijk zijn, maar waarom de huidskleur daar weer bij betrokken moet worden begrijp ik met de beste wil van de wereld niet. En compleet terzijde, ik wordt alvast liever blanke vrouw genoemd als witte vrouw, dank voor uw begrip.
Inderdaad. Ik volg het stuk als het gaat over vrouwenrechten. Als blanke vrouw haak ik af als het een aanklacht tegen “witte mensen” wordt. En als het een pleidooi wordt voor ongebreidelde import van mensen, vooral mannen, uit culturen waar geen enkel respect voor vrouwen is. Laat ons beginnen met te zorgen voor de vrouwen van hier. Ik voel geen enkele verwantschap met iemand die illegaal ons land binnenkomt.
Hoi Gnake, wit is gewoon een beschrijving van een huidskleur, net zoals zwart dat is. Daar wordt helemaal niets negatief mee gesuggereerd, integendeel. Het is net neutraler dan ‘blank’.
We zeggen nergens dat seksueel grensoverschrijdend een ‘voorrecht’ is van witte mannen, wel dat ze vaak met dit soort gedrag weg geraken. Denk maar aan Weinstein, die dit dertig jaar lang kon volhouden, of Pol Vandendriessche, die opnieuw als lijsttrekker verkozen werd bij de gemeenteraadsverkiezingen. Vraag je dit eens af: hoeveel mensen hadden Bart De Pauw verdedigd als zijn naam Mohammed geweest zou zijn?
Dat er mensen toekomen in ons land die in hun land van herkomst nog een hele inhaalbeweging moeten maken op gebied van vrouwenrechten, ontken ik niet. Dat is een ontzettend complex probleem waarvoor er vandaag nog weinig antwoorden zijn. Maar dat is dan weer een andere discussie.
Ik moei me verder niet met de discussie (vind het best een ok stuk), maar ik wens als blanke vrouw ook liever blank dan wit genoemd te worden. ‘Wit’, daar ben ik met mijn bleke huidje iets te veel gepest mee geweest. Het lijkt me vooral een anglicisme van mensen die te veel Amerikaanse media consumeren.