Reizen

‘Kan ik alleen zijn?’ en andere vragen over soloreizen beantwoord

‘Kan ik alleen zijn?’ en andere vragen over soloreizen beantwoord

Afgelopen oktober boekte redactrice Arkasha een enkel vliegticket richting Bogotá. Zonder plan en met haar rugzak als enige reisgenoot vertrok ze naar Colombia. Evident was dat niet. Arkasha kampte met heel wat twijfels. In dit artikel vertelt ze hoe ze die aanpakte. En ze geeft tips voor backpackers to be.

Behoorlijk rusteloos en zonder plan propte ik teenslippers én stapschoenen in mijn rugzak, een zomerjurk én een fleece trui, een Rough Guide Colombia en gelukkig ook een fototoestel. Ik dacht ongeveer twee maanden weg te zijn, het werden er vijf. Ik wilde vooral Colombia en Argentinië zien, maar Peru, Bolivië, Uruguay, Brazilië en Chili kwamen daar bij. Dat klinkt nu stoer, maar de beslissing om te vertrekken ging vooraf door enórm veel gepieker. De vragen en twijfels die ik toen had, zet ik hier op een rijtje – vergezeld van genuanceerde antwoorden.

Valparaíso, Chili

Kan ik alleen zijn?

Je hebt van die mensen die prima alleen kunnen zijn. Ze hebben rust en kalmte nodig en vooral veel me time. Zo iemand ben ik niet. Maar ik wilde weten of ik alleen kon reizen zonder me snel eenzaam te voelen. De waarheid lag in het midden. Wie soloreist, is nooit alleen: je wordt sneller aangesproken en spreekt zelf vaker locals en andere reizigers aan. Je bent altijd omringd door mensen, al zijn die ontmoetingen doorgaans vluchtig en blijven de gesprekken soms oppervlakkig. Soms knaagt het als je de verwondering over het zojuist aanschouwde wereldwonder niet kan delen met een vertrouwd gezicht.

“Soms knaagt het als je de verwondering over een wereldwonder niet kan delen met een vertrouwd gezicht.”

En toch. Heel af en toe zit er tussen al die ontmoetingen een parel van een mens, door wie je het in je broek doet van het lachen. Of aan wie je je hele levensverhaal vertelt – en dus ook zelf even alles op een rijtje zet.
Tip: Je af en toe eenzaam voelen hoort erbij. Buig het gevoel om door dingen te gaan doen en sociaal te zijn. Zoek tussen de vele gezichten leuke reisgezellen. Vind je niet meteen iemand met wie het klikt, haal dan energie uit de mooie natuur of verdiep je in de geschiedenis van de steden die je aandoet.

Montaña de colores, Peru

Wie of wat wil ik precies ontdekken?

De mensen met wie ik me thuis omring passen doorgaans in hetzelfde hokje en vertonen veel overeenkomsten met mezelf. In Zuid-Amerika ontmoette ik mensen die op het eerste zicht niks met me gemeen hadden, maar met wie het wel klikte. Zoals een 92-jarig Peruviaans heertje dat me vroeg om contact te houden via fax, een Uruguayaanse visser die in een hippiehutje op het strand woonde, of een Argentijn die was verkozen tot beste magiër van Zuid-Amerika. Ik ontdekte exotisch fruit dat ik nooit eerder had gezien of gegeten, en nieuwe bezigheden zoals paardrijden of golfsurfen. En wat ik vooral leerde is dat mijn eigen waarheid niet de enige is. Dat mensen echt heel anders zijn dan ik. En dat als ik daar voor open sta, hun leefwereld geen bedreiging is voor de mijne, maar net een verrijking.
Tip: Zoek mensen met wie je niks gemeen lijkt te hebben. Door naar hen te luisteren kan je bepaalde grote verhalen beter begrijpen, zoals hoe het voelt om te zijn gekoloniseerd, wat een machocultuur nu juist betekent, of hoe drugshandel in zijn werk gaat.

Fruitkraam, Bogotá, Colombia

Wat doet de natuur met me?

Ik ben opgegroeid in een huis met tuin in de Kempen, maar vanaf mijn hogere studies woon ik in steden. Eerst was dat in Antwerpen, nadien in Barcelona. Zou ik me kalmer en serener voelen in een omgeving met meer bomen dan beton? Het antwoord is ja. Ik heb meermaals met tranen in mijn ogen staan kijken naar wat de natuur me op een bordje presenteerde. Toen die felblauwe vlinder, even groot als mijn hand, in de Colombiaanse jungle kwam rusten op mijn knie. Toen de zonsondergang boven de zoutvlaktes in Bolivië de ganse hemel in vuur en vlam zette. Toen langs de flanken van de overzetboot in Chili drie dolfijnen dartelden.

“In de inheemse culturen van Zuid-Amerika is ‘Pacha Mama’ niet voor niets de belangrijkste godin.”

In de inheemse culturen van Zuid-Amerika is ‘Pacha Mama’, of Moeder Natuur, niet voor niets de belangrijkste godin. Ook wij zouden meer ontzag voor haar moeten hebben. Veel meer dan nu het geval is.
Tip: Probeer wat bij te leren over de fauna, flora en inheemse cultuur van het land waar je heen trekt. Je zal sneller linken leggen tussen de natuur enerzijds en de kunst en rituelen van de plaatselijke bevolking anderzijds. Het geeft je ervaring een extra dimensie.

Absurd mooie uitzichten in de Cocoravallei, Salento, Colombia

Vlucht ik voor mijn problemen?

De persoon die helemaal tevreden is in zijn of haar relatie, familieleven, woning en werk, die heeft misschien geen nood om in z’n eentje een rugzak een heel continent door te sleuren. Voor heel wat mensen die mijn pad kruisten, mezelf incluis, was de reis een soort pauze – even de stekker trekken uit het leven dat we tot dan toe leidden. Het was tijd kopen om weer te beseffen wat we belangrijk vinden. We hadden genoeg van onze monotone job, waren gedumpt, moesten een verlies verwerken, stelden ons vragen bij bepaalde vriendschappen of dat allemaal tezamen.

De reis genas ons niet van ons verdriet, maar gaf ons zuurstof, de kans om alles op een rijtje te zetten en vooral: vertrouwen dat het allemaal wel goed komt.
Tip: verwacht niet dat de reis kant-en-klare uitkomsten biedt voor je zorgen. Alleen reizen is niet per se gemakkelijk. Het is ook constant mentale drempels overwinnen. Maar net daardoor voel je je sterker worden. Want je doet het toch maar allemaal, in je eentje. En daar mag je best fier op zijn. En die fierheid geeft je energie om ook andere dingen aan te pakken.

Gletsjer Perrito Moreno, El Calafate, Argentinië

Wat neem ik mee?

Ik had een trekkersrugzak bij en een kleine rugzak voor dagtrips. In totaal wogen die veertien kilo en dat was prima. Naast de dingen die je op reisblogs leest, zijn er een paar dingen die me écht handig uitkwamen, zoals een joggingbroek die toch elegant was, een lunchdoos, een Kindle (waar je bv. reisgidsen op kan downloaden), extra compartimenten om kleding in te verdelen en mijn winterjas die ik luchtledig kon opvouwen. En met stip op nummer één: mijn uitrolbare toiletzak die ik met een haak kon ophangen.
Tip: Lees reisblogs en stel een lijstje van benodigdheden samen, stop iets in je rugzak voor elk type weer en zorg ervoor dat je kleding met elkaar te combineren valt. Neem zo weinig mogelijk mee. Variëren kan je met kleine accessoires.

Machu Picchu, Peru

Hoe zijn Zuid-Amerikanen?

Zijn de mensen er zo anders dan wij? Eigenlijk wel. Europeanen zijn gewiekst en focussen meer op intellect. Zuid-Amerikanen zijn vlotter, lichamelijker en warmer. Maar wat mij het meest opviel, is dat ze minder schroom hebben. Ze zitten minder in hun hoofd en lekkerder in hun vel. Ze kampen niet met dezelfde minderwaardigheidscomplexen als Europeanen en vellen niet zo snel een oordeel over anderen. Ze proberen spontaan hun gebrekkig Engels met je te oefenen (Colombia), geven je prachtige complimenten recht in je gezicht (Brazilië) en komen op restaurant naar je toe om te vragen of je je op je gemak voelt in hun land (Chili). Die spontaneïteit, die warmte en die glimlach, dát is echte schoonheid.
Tip: Laat je verrassen door de vriendelijkheid en warmte van de plaatselijke bevolking. En ook: Leer wat Spaans. Daarmee kom je echt dichter bij de kern van wie en wat Zuid-Amerika is.

Plaza de Bolívar, Bogotá, Colombia

Wat vind ik van hun populaire cultuur?

Zet mensen in een andere context, en ook hun smaak verandert. Waar ik de teksten van Zuid-Amerikaanse reggaetonnummers thuis hopeloos stroperig vond, vond ik ze daar heerlijk romantisch en meeslepend. Ik had nooit gedacht dat ik de muziek (en videoclips!) van pakweg Shakira ooit zou kunnen pruimen, en nu ben ik helemaal fan. En de andere Europese reizigers met mij: wie wat Spaans kon, keelde luidkeels mee. Wie dat niet kon, liet de heupen spreken.

Ook mijn beeld van wat mooi is werd ruimer. In België zou ik nooit fier zijn op een degelijke fleece trui of stevige stapschoenen, in het grillige Patagonië wel, want daar staat functionaliteit boven esthetiek. En de traditionele kleding van de locals is écht wel unieker dan onze Westerse combo van jeans + t-shirt + sneakers. In Zuid-Amerika kunnen bedeltjes, kleuren, lagen en borduurwerk op stof een hele geschiedenis vertellen. Eenmaal terug heb ik me voorgenomen om (nog) meer gedurfde kleuren, patronen en snitten te dragen, als protest tegen de Belgische braaf- en volgzaamheid.
Tip: Experimenteer met wie je bent en hoe je er uit wil zien. Een soloreis is er het ideale moment voor, want er is niemand die je ervoor zal veroordelen.

Arequipa

Hoe wordt het om thuis te komen?

In je eentje met de rugzak op reis vertrekken is romantisch en spannend. Je weet nog niet wie je zal ontmoeten en wat je zal zien en beleven. Je vertrekt op avontuur en krijgt daarvoor toejuichingen en bewondering van je omgeving. Want je bent de durver, degene die de droom omzet in een daad. Doch terugkomen na een lange reis is moeilijk. Je omgeving vraagt zich al af wat je nu zal gaan doen, terwijl je zelf nog met je hoofd in de wolken zit. Je moet je weer aanpassen aan het ‘normale’ leven en alles is saaier.

“Ik worstel nu meer met wie ik was, ben en wil zijn – en ook met wáár ik dat wil zijn.”

Bepaalde dingen die je voordien als vanzelfsprekend beschouwde, zijn dat plots niet meer. Zoals de Belgische prestatiedruk, onze manier van wonen, of hoe we met kinderen en ouderen omgaan. Je ziet veel meer in perspectief en hebt ook sneller fernweh, de nood om ergens anders heen te gaan en nieuwe dingen te ontdekken. Ik worstel nu meer met wie ik was, ben en wil zijn – en ook met wáár ik dat wil zijn.
Tip: Zuig ervaringen op en beslis op reis al waar je – eenmaal thuis – meer en minder energie in wil stoppen. Een dagboek bijhouden helpt. En bereid je voor op een harde landing. Dan kan het alleen maar meevallen.

Watervallen van Iguazú, Argentinië

Zou ik het opnieuw doen?

Ab-so-f*cking-luut. Terugkomen was niet gemakkelijk, omdat ik nu kritischer ben ten opzichte van wat mijn omgeving vanzelfsprekend vindt. En daar voel ik me soms een beetje alleen in. Maar ik heb ook heel veel zelfvertrouwen uit de reis geput. Op bepaalde momenten voelde ik me vanbinnen helemaal bruisen, en dat probeer ik nu te blijven doen. Ik werd meer open minded, wijzer en speelser en ik durf meer naar mezelf te luisteren. En naar Pacha Mama, naar haar ook.

Vamos caminando


 

Meer lezen over Arkasha’s Zuid-Amerikareis? Lees de reeks ‘Seks, drugs & reggaeton’, enkel voor abonnees.

Schrijf je reactie

6 reacties
  • Kristien says:

    dank je wel Arkasha,
    Je artikel geeft me nog meer inzicht in de stappen die mijn dochter zet en de complexiteit van gevoelens die ik zelf heb na een reis en de rijkdom aan ervaringen, die een onbeschrijfelijke en onbetaalbare leerproces zijn.
    Prachtig verwoord.

  • Hilde says:

    Hallo Arkasha,

    Dank voor je mooie artikel! Ik heb het met veel plezier gelezen en ik ben vooral getroffen door het gevoel van ‘springen’ en vertrouwen dat het allemaal wel in orde komt. Mooi!
    Overwegingen als geld, werk, partner, woonomgeving…. spelen geen rol meer als je lichaam op een dag beslist om af te haken. Ik ben sinds anderhalf jaar rolstoelpatiente, en ondertussen opnieuw single want partner kon de situatie niet aan. Ik ben dagelijks omringd door mensen die elke dag opnieuw het beste van zichzelf geven om opnieuw te kunnen functioneren in een competitieve en prestatiegerichte maatschappij, en zie hoe ook de eenvoud van kleine bewegingen, verworvenheden een mens intens gelukkig kan maken. Als ik dan jouw verhaal lees, ben ik ook een beetje op reis. Een droom voor mensen met een beperking? Dromen is ook mooi…toch?

    • Greet Groenen says:

      Dag Hilde,
      Ook ik ben al 4 jaar van de ene dag op de andere lichamelijk beperkt geworden. Reizen is voor mij ook geen optie meer. Toch mis ik deze competitieve, prestatiegerichte wereld niet en ben blij dat ik er niet meer in moet functioneren. Inderdaad kan een mens intens gelukkig zijn met kleine vorderingen en ik ben er van overtuigd, dat zolang je blijft geloven in verbetering je ook effectief zal verbeteren. Onderschat de kracht van je geest niet.
      En dromen is inderdaad ook mooi!
      Ik wens je nog veel kracht en beterschap. Geef het nooit op!

  • Mich says:

    Erg mooi allemaal.

    “Maar hoe overtuig ik mijn baas om mij eerst 2 – en daarna bij uitbreiding 5 – maanden verlof te geven?” Dat is allicht de grootste vraag voor Jan Modaal die dit artikel leest…
    Voor iemand die een goede job heeft is zelfs 4 weken aansluitend al heel erg lang.

    En dan hebben we het nog niet over de benodigde spaarpot….

    • Gert says:

      Inderdaad heel mooi, maar ik had hetzelfde gevoel.
      Er worden veel vragen beantwoord in het artikeltje, maar deze vragen ontbreken:
      – Wat kost dat?
      – Ben je nog zeker van je job als je terugkeert?
      – Als je niet zeker bent van je job als je terugkeert, heb je dan iemand om op terug te vallen?
      – Moeten mensen met een partner, kinderen,…. die zo’n trip zouden kunnen gebruiken dit ook gewoon doen? Wat denkt de partner daar dan van?

      Er is niets op tegen dat mensen met privileges dit soort dingen doen. Maar ze moeten het niet voorstellen alsof het voor om het wie vanzelfsprekend is. Of tenminste erkennen dat zij het geluk hebben zoiets te kunnen doen.

      • Arkasha says:

        Dag Mich en Gert,

        Bedankt voor jullie reactie. Ik denk dat verschillende van jullie bedenkingen terecht zijn. Ik beantwoord ze hier graag.

        Om te beginnen, ik denk dat het voor niemand vanzelfsprekend is om dit te doen. Dat de gemiddelde reiziger net veel dingen opgeeft om dit te kunnen doen.

        Ikzelf had op het moment van vertrek geen vaste job. Ik werkte als freelance journaliste. Voor mijn vertrek had ik wel de mogelijkheid om vast in dienst te gaan bij de klant voor wie ik het meeste werk verrichtte, maar dat heb ik toen niet gedaan, om die reis te kunnen maken. Dat betekende wel dat ik toen zo goed als geen inkomen meer had. Dat vond ik een heel moeilijke keuze en heb ik daar enorm aan getwijfeld, maar ik heb er – achteraf – geen spijt van.

        De meeste reizigers die ik ontmoette hadden hun job in dienst gewoon opgezegd, zonder uitzicht op een nieuwe. Sommigen daarvan – zeker niet allemaal – werkten in een sector waarin ze nadien jobzekerheid hadden. Degenen die dat niet hadden, zijn gewoon gesprongen, met het vertrouwen dat het nadien wel allemaal goed zou komen. Er waren er ook enkelen die duidelijke afspraken hadden gemaakt met hun werkgever om een x-aantal maanden weg te zijn en nadien hun job opnieuw op te pikken.

        Mensen met kinderen kwam ik in Zuid-Amerika minder tegen, maar ik ken bijvoorbeeld een koppel dat met hun kinderen helemaal naar China is gefietst. De moeder was lerares en gaf haar kinderen onderweg les. Ze logeerden vaak bij andere gezinnen en hun huis in België verhuurden ze in tussentijd.

        De reis heeft me veel spaargeld gekost, ik denk zo’n 2000 euro per maand, geld dat ik de laatste jaren bij elkaar had gesprokkeld. Ik sliep in hostels en maakte gebruik van vervoer als reisbussen, maar ik heb ook verschillende mensen ontmoet die op een veel goedkopere manier reisden dan ik. Heel wat regio’s in Zuid-Amerika lenen zich er toe om te liften en bij mensen thuis te logeren. Ik ken een jongen die van Rio de Janeiro helemaal naar Ushuaïa is gelift, en nadien weer naar boven, helemaal tot in de Verenigde Staten. Hij sliep altijd bij mensen thuis, die hij tijdens zijn reis ontmoette. Onderweg deed hij hier en daar klusjes om wat bij te verdienen. Als je dit écht wil, dan kan het ook zonder een spaarpot, maar dan moet je wel heel creatief en inventief zijn.

        Ikzelf had op het moment van vertrek geen partner, maar er zijn ook heel veel koppels die dit samen doen, en dan ook samen beslissen om daar werk, woning en spaargeld voor op te geven. En er waren ook verschillende mensen die wel een relatie hadden, maar dat goed met hun partner hadden besproken en toch vertrokken.

        Het privilege dat ik wel had, was dat ik nadien bij mijn moeder kon inwonen terwijl ik op zoek was naar een nieuwe job. Dat vangnet had ik wel. De job is er snel gekomen, het verhuizen volgt volgende week.

        Om af te ronden: ik denk dat de factoren als geld, partner, werk en woonplek zéker meespelen en de dingen kunnen bemoeilijken, maar dat er wel oplossingen voor bestaan. Ik denk dat vooral de mentale klik heel belangrijk is. Het besef dat dit kan als je het wil, maar dat daar ook gevolgen en vooral onzekerheid aan vasthangen. Daar moet je mee omkunnen, wat voor mijzelf absoluut geen evidentie was. Ik kan wel zeggen dat je net door ergens anders te zijn ziet wat er allemaal mogelijk is, dat je ziet dat je eigen leven niet de enige mogelijkheid is. Je bent ook omringd door mensen die hetzelfde doen, waardoor je je plots niet meer de uitzondering voelt. Dat geeft vertrouwen. En door heel veel zekerheden op te geven voor iets spannends en onzekers, voel je écht dat je leeft.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen