Nooit eerder studeerden er in Vlaanderen meer jongeren af via de examencommissie (de vroegere middenjury). Het aantal inschrijvingen is gestegen met 40% tegenover vorig jaar. Bij de bevraging naar de reden voor het stoppen met school, kwam schoolmoeheid op de eerste plaats. Ook het aantal inschrijvingen in het volwassenenonderwijs en tweedekansonderwijs zit in de lift. Het lijkt wel of steeds meer jongeren zich om een of andere reden niet helemaal thuis voelen in ons onderwijssysteem. Een systeem dat al tientallen jaren standhoudt in een maatschappij die in een ijltempo evolueert.
Leerkracht en redactrice Margit sprak met vier schoolverlaters die elk op hun eigen manier voor hun diploma zijn gegaan. Het werden vier eerlijke, openhartige en misschien ook wel inspirerende getuigenissen. Ali bijt de spits af.
Ali (28) studeert in juni 2016 af als bachelor leerkracht wiskunde – lichamelijke opvoeding
“‘Ali, wat zit jij hier in godsnaam te doen?’ Ik was 18 en zat in het vierde middelbaar houtbewerking. Na het zoveelste gesprek met de directie nam de jongerencoach me apart. Ik zat in een klas met moeilijk handelbare leerlingen. Omdat ik het steeds voor hen opnam en probeerde te bemiddelen tussen hen en de leerkrachten, kwam ik vaak in de problemen.
Via het zogenaamde watervalsysteem was ik in de richting houtbewerking terechtgekomen. In het eerste middelbaar was ik nog gestart in moderne, maar toen ik twaalf was, overleed mijn vader en kreeg ik het moeilijk. We waren met zeven kinderen thuis, waarvan zes jongens. Mijn moeder had het niet gemakkelijk met die bende rebellerende pubers. We moesten plots veel zelfstandiger worden. Mijn jongste broertje was pas een jaar oud en had veel verzorging nodig, mijn moeder beheerste het Nederlands niet goed genoeg om ons te helpen met schoolwerk en administratieve rompslomp. Tijd voor verdriet was er niet. Na een zoveelste B-attest kwam ik in de afdeling hout terecht, wat absoluut niks voor mij was. Dat geen enkele leerkracht mij daar toen op wees, vind ik wel jammer. Achteraf bekeken heeft die jongerencoach mijn ogen wel geopend, want ik wist niet eens dat er in het volwassenenonderwijs een opleiding bestond waar ik terechtkon. Hij zag mijn sociale geëngageerdheid en vond dat mijn talent verloren ging. Zijn woorden zal ik nooit vergeten.
De jongerencoach heeft mijn ogen geopend. Hij zag mijn sociale geëngageerdheid en vond dat mijn talent verloren ging.
Niet veel later startte ik in het volwassenonderwijs aan de opleiding jeugd- en gehandicaptenzorg, optie jongerencoach. Ik volgde twee dagen per week les en moest drie dagen per week stage lopen. Zo kwam ik terecht op de Antwerpse kunstschool SISA. Ik weet nog dat ik de eerste dag al die rare leerlingen zag en dacht: ‘Wat kan ik hier komen doen?’. Zo zie je maar, iedereen heeft af en toe vooroordelen, ook Marokkanen. (lacht)
Toen ik twee jaar later mijn diploma haalde in het volwassenonderwijs wilde ik graag verder studeren aan de hogeschool. Maar dat werd me afgeraden: ik had te weinig algemene kennis dus men stelde voor dat ik eerst via de middenjury (de examencommissie, nvdr) nog een attest zou behalen voor mijn algemene vakken. Een zoveelste tegenvaller, maar ik wilde mezelf echt bewijzen en ben toen gedisciplineerd in die cursussen gevlogen. Niet veel later haalde ik mijn diploma voor alle vakken behalve wiskunde en geschiedenis. Die heb ik later nog ingehaald via het avondonderwijs. Ik heb dus echt van elk systeem geproefd. (lacht)
De nieuwe school voelde als een warm nest. Voor iedereen. Zonder vooroordelen.
Al die tijd ben ik blijven werken op SISA. Ik ondersteunde de secretariaatsmedewerkers met administratieve taken en hielp de leerkrachten bij strafstudies, meerdaagse schoolreizen en dergelijke. Ik had me geen betere startplaats kunnen inbeelden. SISA werd echt thuiskomen voor mij. Mijn leefwereld werd opengetrokken: ik, een Marokkaan die tot dan in een vrij beperkte wereld had geleefd, werd gedropt tussen allerlei kunstzinnige leerlingen en leerkrachten. Op die school heb ik geleerd dat werken met mensen toch wel een van mijn sterktes was, en dat ik gewoon mijn hart moest volgen. Die school voelde als een warm nest. Voor iedereen. Zonder vooroordelen. Dat is toch wel een ervaring die me sterk gestuurd heeft.
Iemand anders die mijn leven sterk beïnvloed heeft, is mijn begeleidster bij het volwassenenonderwijs, Sofie Van Pelt. Met haar heb ik nog steeds een warm contact. Ze heeft mij er echt doorgeholpen, ook op persoonlijk vlak. We hebben heel veel oefeningen gemaakt rond emotionaliteit. Sinds mijn vaders dood had ik het moeilijk om emoties te tonen en te verwoorden. Als er ergens gevoelens aan te pas kwamen, blokkeerde ik. Als iemand me knuffelde, voelde ik me gevangen. Ik had in 15 jaar geen traan gelaten. Heb ik verdriet gehad? Ja. Massa’s! Maar in onze cultuur wordt dat niet getoond. Deze zomer heb ik het graf van mijn vader bezocht in Marokko en daar heb ik voor het eerst opnieuw gehuild. En ik kan ondertussen ook al eens genieten van een goede knuffel. (lacht)
In onze cultuur wordt verdriet niet getoond. Deze zomer heb ik het graf van mijn vader bezocht in Marokko en daar heb ik voor het eerst opnieuw gehuild.
Mijn eerste jaar aan de hogeschool verliep relatief vlot: ik slaagde voor lichamelijke opvoeding, maar wiskunde moest ik dubbelen. Ik heb nu dus een ‘half’ diploma: ik ben een bachelor lichamelijke opvoeding en kan in principe al aan de slag als leerkracht LO terwijl ik mijn wiskunde nog afwerk.
Waar ik mezelf zie binnen 10 jaar? Ik zou graag een masteropleiding lichamelijke opvoeding willen proberen, testen of ik dat kan. Ik heb honger naar meer. Misschien kan ik al ergens aan de slag en valt dat te combineren met verdere studies. Ik wil graag het type leerkracht worden dat meegaat met zijn tijd, die weet wat er leeft bij zijn leerlingen. Streng zijn als het moet, los zijn als het kan.
Vanuit mijn eigen ervaringen kan ik leerlingen die het moeilijker hebben beter op het juiste pad wijzen, of ze over de alternatieven vertellen. Misschien wil ik dat uiteindelijk wel gaan doen: jongeren begeleiden op de manier waarop ik zelf begeleid had willen worden.
Ik besef dat toekomstige werkgevers misschien vragen zullen stellen bij mijn grillig parcours. Ik heb effectief een minder rechtlijnig traject afgelegd dan de doorsnee student, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn ervaringen, zowel professioneel als persoonlijk, van mij een sterkere leerkracht zullen maken. Wat ik heb meegemaakt, staat niet in de boekskes. Alles wat ik daaruit geleerd heb, heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. En ik ben daar eerlijk gezegd heel fier op.”
25 reacties
Je mag zeer, zeer trots zijn op wat je bereikt hebt!
Veel succes nog met je verderr parcours 🙂
Tja, Ali, fijn dat jij het soort leerkracht wil zijn dat jezelf niet gehad hebt en ook fijn dat je ervaren hebt wat knuffelen is en ook die occasionele huilbui gun ik je, algemeen denk ik, meen ik te weten dat leerkrachten, bv. te weinig bezig zijn met hun leerlingen, ze lijken zich niet af te vragen waarom een leerling, bv. in het Beroepsonderwijs zit en of die mogelijk ook geen interesse heeft in een kunstzinnige opleiding, bv. algemeen gaat men nogal van vooroordelen uit: deze jonge mensen zitten in het Beroepsonderwijs, dus ze zullen wellicht geen interesse hebben in Sartre en Simone de Beauvoir, bv. of deze mensen zitten in het ASO, dat zijn kinderen die goed kunnen leren, er ook interesse voor hebben en wel een beroep als dokter of advocaat zullen uitoefenen, of deze jongeren zitten in het KSO, nu vanzelfsprekend zijn die heelder dagen met kunst bezig en dromen ze er ’s nachts in hun bed zelfs van, algemeen wordt er te veel gekeken naar de mens die voor hun staat, maar er wordt te weinig rekening gehouden met wat er in die mens zelf schuilgaat; interesses, zaken die mogelijk nog meer moéten geprikkeld geraken, interesses die moeten gestimuleerd worden!
Je mag terecht trots op jezelf zijn. Goed gedaan. Veel succes Ali!
good
good
nice
not good
nice
nagi
very good
good
nagi
sidhu
sidhu
shiva
Hands up for Ali!
Ik heb echt respect voor Ali ! Kei toffe gast en inderdaad zeer sociaal geëngageerd ! Doe zo voort makker !
Jullie zijn de beste, ik ken er ook zo ééntje!!!
Wow wat een boeiend verhaal. Bovendien weet ik ook uit eigen ervaring dat Ali een toffe, correcte en gedreven gast is. Doe zo voort. Laat altijd uw motto ook zijn: “Don’t give up” !
Chapeau Ali…een goed voorbeeld dat moeilijk ook gaat! 😉
Bakken respect voor Ali!
Met hard werken kan je er komen, ook al blijft het spijtig dat er te weinig begeleiding was toen hij het het hardste nodig had. Scholen hebben vandaag de dag amper tijd om écht met leerlingen bezig te zijn, om te kijken waaróm er zich problemen voordoen. Jongeren worden te snel afgedaan als “probleemjongere” wanneer ze opkomen voor hun mening.
Bijkomend is het ook spijtig dat de mama van Ali niet genoeg Nederlands kende om haar kinderen te helpen. In de plaats daarvan was ze zelf afhankelijk van jongens die hun verdriet niet geplaatst kregen. Het is zo belangrijk om als ouder te taal te kunnen spreken waarin je kinderen school lopen.
Maar kijk, ondanks alle tegenslag is hij er toch maar mooi geraakt. Ik hoop dat Ali zijn verhaal trots uitdraagt aan andere jongeren, zodat het hen kan inspireren en tonen dat je je niet hoeft te verschuilen achter tegenslag en vooroordelen (en dat geldt heus niet alleen voor jongeren van allochtone afkomst!).
Een ronduit inspirerend verhaal 🙂
Heel wat herkenbare feiten ,de lage taalvaardigheid Nederlands van de ouders waardoor kinderen heel wat nuttige communicatie ontberen .
Onderwijssystemen waar geen plaats of ruimte meer is om bij kinderen door te dringen tot de kern . Belangrijk is dat er naast het opsteken van kennis ook een luisteren oor is en een vertrouwensrelatie mogelijk is tussen de leerkracht en zijn leerring . Bekijk de mens vanuit een puur gevoel en zet alle vooroordelen aan de kant . De getuigenis van Ali laat zien dat het echt de moeite loont om een andere weg n te slaan
nog maar eens het bewijs als je iets wil, kan je het bereiken.
Knap wat Ali gedaan heeft tot hiertoe.
Ik hoop van harte dat iedere werkgever eens tussen de regels wil leren kijken en niet iedere kandidaat die solliciteert afrekent op zijn of haar CV. In mijn ogen is het zoveel belangrijker wat een persoon kan en naar toe wil dan wat er op een CV staat.
good
Knap artikel over een knappe gast! Super gedaan, Ali!!!