Elke maand maken we een portret van een vrouw die haar eigen zaak heeft opgestart. We vragen haar op de man af waarom ze de stap heeft gezet en hoe moeilijk het was. Vandaag praat ik met Nele Moens die drie en een half jaar geleden The Public Image oprichtte. Wat begon als een exclusief kledingwinkeltje, is uitgegroeid tot een heus jongerencollectief.
Nele was 23 jaar toen ze besloot haar eigen streetwear winkeltje te gaan runnen. Ze had er schijt aan dat anderen haar voor gek verklaarden. Als jongste ondernemer van België was ze misschien lichtelijk naïef, maar vier jaar later heeft ze nog geen moment spijt gehad van haar keuze. Wat natuurlijk niet meteen wil zeggen dat het allemaal van een leien dakje ging.
Wat is The Public Image precies?
“Haha, ja, dat is een goeie vraag. Allereerst is het een kledingzaak waar ik womenswear met identiteit verkoop. Betaalbare kledingstukken die anders zijn dan de eenheidsworst die je op de Meir terugvindt. Ik wil me een beetje afzetten tegen de grijze massa, weetjewel. Als je eerlijk bent naar jezelf heb je aan de ene kant misschien wel lak aan wat anderen denken, maar aan de andere kant vind je het binnen bepaalde kringen ook wel weer belangrijk, niet? Hier komen dus vooral jongeren die bezig zijn met hun uiterlijk zonder dat zij hun eigenheid hier in verliezen. Maar ik zie ook veel vrouwen van boven de veertig die opeens beseffen dat ze meer zijn dan alleen moeder en hun voorkomen een boost willen geven. Het zijn zelfzekere dames die goed weten wat ze willen. Daarnaast is TPI door de jaren heen een soort community geworden. Ik hou van dat sociale gebeuren. Alleen de in- en verkoop doen van kleding vind ik saai. Daarom organiseer ik op zijn tijd evenementjes in mijn winkel. Met muziek, drankjes en tof volk. Als de mensen blij zijn, ben ik blij.”
Hoe wist je dat dit was wat je wilde doen?
“Ik heb nooit geweten wat ik wilde doen. Ik weet het eigenlijk nog altijd niet. (lacht) Zonder middelbaar diploma was het super moeilijk voor mij om carrière te maken. Ik kreeg gewoon geen kansen. Ik stuurde 30 cv’s per dag uit maar werd nergens uitgenodigd gewoon omdat ik dat papiertje niet had. Maar ik wilde niet niks doen. Een eigen zaak was dus zo ongeveer mijn enige kans. En ik vond kleding wel tof, ook al wist ik er niks vanaf. Op eigen houtje ben ik als een gek gaan researchen naar modeontwerpers en andere inspiratiebronnen. Het was alles of niks. Mensen namen mij ook echt niet serieus en riepen dat ik naïef was. Zot zelfs. En eigenlijk was ik dat ook wel. Als ik toen had geweten hoe zwaar het zou zijn, was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen. Het is dus maar goed dat ik zo onbevangen was. (grinnikt)”
Zo te horen ben je blij met je leven nu. Wat vind jij nou echt het allervetst aan jouw leven als onderneemster?
“Dat ik eindelijk kan zeggen ‘Zie je wel, het is me toch gelukt!’ Als je ouders niet meewerken, je geen geld naar je kop gesmeten krijgt en je gewoon weinig steun vindt, is het echt niet simpel om dit te doen. Veel mensen gingen er doodleuk vanuit dat ik geen eigen zaak kon runnen. Mijn vader was een agressieve alcoholist en heeft zichzelf drie jaar geleden doodgedronken. Mijn moeder worstelde hierdoor met een depressie. Ik was in mijn dorp altijd ‘de dochter van’. Als je je hele leven hoort dat je niks kunt, ga je dat geloven. Ik moest mezelf keer op keer bewijzen. En dat was zwaar.
Laat anderen nooit je leven bepalen. Je bent zelf verantwoordelijk, ook voor de fouten.
Het geeft mij nu veel voldoening te zien dat ik een positieve invloed heb op anderen. Jongeren die in een moeilijke situatie zitten, zien in mij een voorbeeld. Ik ben blij dat ik hen kan motiveren iets van hun leven te maken. Mijn zusje (25) draagt hetzelfde stigma als ik met zich mee en helpt nu al een tijdje mee in de winkel. Ze doet het ook enorm goed. Ik noem haar voortaan mijn Stand-In Bawslady. (lacht) Ze krijgt hierdoor ook meer vertrouwen in zichzelf en in het leven. Ook de band met onze moeder wordt steeds beter. Dat doet me goed. Ik hou van gezelligheid en ik ben non-stop omringd door leuke mensen. Dat allemaal samen maakt dat ik enorm gelukkig ben met wat ik doe.”
Zijn er ook dingen die jou tegenvallen in het ondernemen?
“Ja hoor, genoeg! Hetgeen mij het meest tegensteekt is eigenlijk het afhankelijk zijn van een boekhouder. Je geeft je geld als het ware uit handen. Mijn eerste boekhouders hadden geen idee waar ik mee bezig was. Ze deden totaal geen moeite om zich in te leven in mijn zaak. Dat heeft me zo ongelooflijk veel geld gekost. Dat wil je niet weten. Gelukkig heb ik na vier jaar eindelijk een vrouw gevonden aan wie ik mijn financiën met een gerust hart toevertrouw. Het doet mij wel nog altijd zeer als ik zie hoeveel ik van mijn zuurverdiende centen moet afgeven. Sociale lasten, verzekeringen, en nog tal van kosten. Ik vraag me af waarom ik die sociale bijdragen eigenlijk betaal. Ik zie daar zo weinig van terug. Ik krijg weinig vergoed als ik ziek word of krijg een beperkt pensioen.”
Wat zeg jij tegen jongeren die zelf willen gaan ondernemen?
“Ik zeg hen eerlijk dat het niet makkelijk zal zijn maar dat ze er wel voor moeten gaan. Er zijn weinig ondernemers die uit durven te komen voor de struggles waar ze mee moeten dealen. Bleiten en blijven gaan, dat is mijn motto. Want soms is het gewoon fucking hard. Ik huilde wel eens dagen aan een stuk omdat ik het niet meer zag zitten. Dat is normaal en kei oké, weet ik nu. Als je er hard genoeg voor gaat komt het altijd wel goed.
Ik geloof niet in adverteren. Jongeren zijn slim genoeg om zelf te bepalen wat ze willen zien.
En ja, het kan soms wel even duren voordat je zaak goed draait. Daarom is voldoende startkapitaal heel belangrijk. Daarnaast raad ik mensen ook aan om altijd hun buikgevoel te volgen. Laat anderen nooit je leven bepalen. Je bent zelf verantwoordelijk, ook voor de fouten. Dan heb je in ieder geval zelf de keuze gemaakt.”
Als ik aan jou denk, denk ik aan social media.
“(lacht) Social media hebben mijn zaak gemaakt. Ik heb er mijn netwerk enorm snel mee uitgebreid en mijn identiteit makkelijk mee bepaald. Het is gratis en ik vind het leuk om te doen. Ik heb geluk dat social media mij van nature makkelijk afgaat. Ik geloof niet in adverteren trouwens. Jongeren zijn slim genoeg om zelf te bepalen wat ze willen zien. Wanneer ze er bewust voor kiezen om mij te volgen via bepaalde kanalen, is dit honderd keer efficiënter dan een advertentie in één of ander blaadje. Wat dan nog eens gigantisch veel geld kost.”
Je bent een sociaal dier. In hoeverre heeft deze zaak je sociale leven veranderd?
“Een eigen tent runnen betekent keihard ergens voor gaan en dat kost veel tijd en energie. Ik heb de afgelopen jaren gemerkt dat bepaalde mensen gewoonweg niet meer in mijn leven passen. Zij begrijpen mij niet en ik hen niet. Ik heb geen tijd meer om elke week te gaan feesten. Ik kan het niet meer opbrengen om mezelf bezig te houden met dingen die in mijn ogen minder belangrijk zijn. Soms moet je vrienden loslaten om zelf verder te kunnen. Ik heb wel een breed netwerk aan mensen opgebouwd. Inspirerende personen die mij voorthelpen en voor wie ik ook iets kan betekenen. Zo kom ik bij mijn andere motto; Dream big, work hard and surround yourself with good people. En oh ja, wees kritisch voor jezelf. Alleen zo kan je blijven groeien.”
5 reacties
Nele = The freaking future.
Wow, ik ben echt heel blij voor jou met je hele zaak! Echt een inspiratie voor andere jonge ondernemers ^^
Straffe madame! Chapeau voor het lef, de ballen, de mentaliteit.
Nele, je bewijst dat zelfs mensen met een rotte start (als ik dat mag zeggen) in het leven écht wel het roer kunnen omkeren als ze maar in zichzelf geloven. Jouw verhaal getuigt van zoveel moed en hoop dat ik er warm van word. Heel veel succes nog in alles wat je doet, jij gaat het nog ver brengen, daar ben ik zeker van!
Yea! Go Nele! :p
Onnoemelijk veel bewondering voor vrouwen als deze! Straf! Chapeau!