Uit ons archief, maar opnieuw relevant
Bevallen en een paar uur later op pumps het ziekenhuis uit wandelen, is dat niet een beetje absurd? Fotografe Sylvia Konior vindt van wél, en bedacht haar eigen variant op het doe-zoals-Kate-Middleton-en-zeur-niet-zo-verhaal. Een even bizar als beklijvend zelfportret, waar columniste Nathalie Cardon woorden bij zag.
Ze zal nooit vergeten waar ze was toen Kate Middleton een prinses lag te baren. In de Hema. Aan de kassa. Door haar knieën zakkend, de pot graaisnoepjes meesleurend in haar val. Twee weken bevallen en ze kon het nog niet: langer dan tien minuten op haar benen staan. Voor haar ogen dansten zwarte vlekken, die heel langzaam weer in de beertjes zouden veranderen van het pyjamaatje dat ze had willen kopen.
Een paar uur later zag ze ze op tv. William met zijn nobele trotse-vaderblik. En hare koninklijke welgekruldheid. Wangen roze als van een cheerleader. Ogen vol leven. Een witgele jurk. Wit. Geel. De kleuren die vrouwen dragen als ze geen druppel bloed verliezen. Ze kneep haar ogen half dicht. Zou er op borsthoogte geen vlek door de stof heen schemeren? En dat gigantische ijsblok in haar slip, dat moest toch tot een licht wankelen leiden? Het was pas toen ze de baby zag, stil als een pop en gaver dan een wassen beeld, dat er geluid uit haar keel kwam. Een luide, lage lach waar weinig vreugde in lag.
“Misschien moest ze vleeskleurige pumps kopen, zoals Kate. De juiste schoenen zetten een vrouw vanzelf weer op haar benen.”
Ze haalde een hand door haar haar, lang, krullend en bruin. Het was geen Pantene-kwaliteit, maar het was het dichtste wat ze ooit bij Kate zou komen. De spiegel meed ze voorlopig. Haar lijf was vol en leeg tegelijk, haar linkertepel zag blauw en haar gezicht wit, met een ondertoon van dood. “De baby is met al uw rode bloedcellen gaan lopen!”, had de verpleegster gelachen. Was het een grap? Sinds ze bevallen was, wist ze die dingen niet meer zo goed. Ze huilde weleens met de baby mee. Samen woordeloos wanhopig.
“Hoe zie ik eruit”, had ze de dag ervoor aan haar man Wilfried gevraagd. Ze bedoelde: dáár. Hij duwde haar benen wat verder open en zei: “Alsof een SS’er met zijn laars in je kruis heeft gestampt.”
Ze deed de tv uit en sloot haar ogen. Misschien moest ze vleeskleurige pumps kopen, zoals Kate. De juiste schoenen zetten een vrouw vanzelf weer op haar benen. Ja, pumps passen, dat zou ze doen. Maar nu nog niet. Nu nog even niet.
4 reacties
Vervelend
Lieve eerdere reactie,
naar mijn mening is de afgunst niet zozeer gericht naar hare Prinsesselijkheid Kate, maar eerder naar de reacties die dat lijkt uit te lokken, vooral dan bij mensen die zelf nog nooit een kind uit hun lijf geperst hebben. Reacties à la “als die dat kan, dan zijn al die andere vrouwen maar een beetje aan het zeuren.” En dat terwijl Kate misschien ook lijkbleek zag onder haar makeup en zich constant afvroeg waarom ze in godsnaam zo’n licht kleedje had aangedaan. Misschien lachte ze het verlangen naar haar bed weg, wetende dat ze die pers toch moest trotseren en ze er dan maar beter snel komaf mee kon maken en zo toch relatief met rust gelaten te worden. Ik benijd het haar niet.
Dat je als zelfstandige “hoort” snel weer aan de slag te gaan, is een spijtig feit. Financieel is een “normale” moederschapsrust vaak niet haalbaar en klanten vinden misschien in tussentijd wel een andere zaak waar ze hun ei kwijt kunnen. Dus je hijst je uit je zetel, wurmt je in je plunje en geeft weer gas. Omdat de maatschappij het verwacht.
We verwachten niet dat iedereen even snel loopt als Bolt, zingt als Eddie Vedder of kookt als Sergio Herman. Laat ons dan ook niet verwachten dat elke vrouw bevalt als Kate Middleton en er vooral – ieder voor zich – proberen het beste van te maken.
Beste,
Ok daar kan ik al meer mee leven 🙂 Ik vond het gewoon even tijd om de andere kant van het verhaal eens te vertellen. En het is waar iedere kersverse mama wil niets liever dan gewoon genieten van dat kleine wonder, we doen het onszelf en elkaar aan. Maar eigenlijk ligt het vooral aan het feit dat niemand weet hoe men na een bevalling moet zijn? Ik persoonlijk zie daar veel ruimte voor verbetering. Ik zie elke dag vrouwen die niet gelukkig zijn met hoe hun lichaam is verandert en heel eerlijk gewoon niet weten hoe ze een gezond evenwicht kunnen vinden. Niemand helpt hen daar ook bij. Ze leren je alles over hoe je je kind moet verzorgen, maar niets over hoe jezelf verzorgen en graag zien. Geen wonder dat veel vrouwen niet uit hun zwangerschapsbroek geraken en het huilen ze na een tijdje nader staat dan het lachen. Niemand wil Kate zijn, maar velen willen wel graag terug zichzelf zijn. Kraamzorg kan daar meer aandacht aan geven, wedden dat we dan veel meer gelukkige,ik ken mezelf terug ,mama’s zullen hebben. En wat betreft die roze wolk, leer vrouwen gewoon direct dat het helemaal niet klopt. Ik voelde mij dik bedrogen na mijn bevalling en had liever een meer realistisch beeld gehad van wat komen zou. Het is een unieke ervaring en ja ik zou het meteen opnieuw doen. Je krijgt er een geschenk van onschatbare waarde voor, maar moet je daarvoor dan jezelf opgeven? Maar dat is dan weer hoe ik door mijn bril naar deze dingen kijk 🙂
Beste,
Ik ben eigenlijk wel best een beetje beu om te moeten lezen dat vrouwen die net bevallen zijn en er in slagen om de draad meteen weer op te nemen geen “echte” vrouwen zijn. Ik vraag me af of je wel eens stil staat bij het feit dat de meeste van die vrouwen niet eens zelf kiezen om weer meteen op volle toeren te draaien. Ik ben zelf zelfstandige en ja ik stond ook meteen na mijn bevalling mijn klanten te bedienen, omdat ik dat wou? Nee omdat men dat van mij verwachte. En inderdaad ik stond ook meteen oefeningen te doen bij mijn kiné om zo snel mogelijk weer in mijn jeans te passen, want de zwangerschap had mij een leuke cadeau van 15kg extra gegeven. Dat was iets dat ik zelf wel heel graag wou en daar schaam ik mij helemaal niet voor. Er is niets mis met de draad meteen opnemen, ik ben er niet minder mama door geweest, maar wel meer vrouw. Is dat makkelijk? Nee zeker niet en ik ben er mij van bewust dat het niet iedereen gegeven is om dit te doen , maar dan maar meteen iedereen die het wel kan en vaak ook moet meteen afschieten uit afgunst? Nee dat is even vrouwonvriendelijk! Wat is dat toch met mensen in kotjes duwen? Denkt men nu echt door idealen te doorbreken dat je de kotjes wegneemt? Nee, je maakt er gewoon weer nieuwe! En dat stoort mij nog het meest van allemaal, laat iedereen gewoon zijn en probeer dat vooral ook eens zelf ipv van steeds de focus te leggen op wat je niet hebt en wat je niet hebt is niet per definitie wat niet goed is! Ik pretendeer liever niet dat mijn visie de juiste is, jammer dat mensen die zogezegd tegen het ideaal in eigenlijk even pretentieus zijn dan degene die dat ideaal wel verkondigen. Van een site zoals Charlie verwacht ik meer diepzinniger materiaal, dit is voor even plat commercieel dan wat een flair schrijft.