Tom en Anthony van ‘Zwijgen is geen optie’ interviewen geëngageerde mensen die geen blad voor de mond nemen. Engagement is voor deze mensen geen hobby, maar staat centraal in hun leven. Vandaag: Steven Vromman, die de Vlaming probeert te overtuigen van een leven binnen de grenzen van onze planeet.
De realiteit is soms bikkelhard en die verpak je niet met een strikje eromheen. Die zie je onder ogen. Daar heeft Steven Vromman, beter bekend als de Low Impact Man ,zijn fulltime job van gemaakt. Al decennia zet hij zich in voor het klimaat. Al werd zijn boodschap doorheen de jaren cynischer. Het feestje is gedaan, klinkt het nu. Die voetafdruk moet écht kleiner. Gelukkig is opgeven niet aan hem besteed. Op zijn palmares staat onder andere een boek, een televisieprogramma en een theaterstuk over het klimaatprobleem. Hij blijft steden en dorpen doorkruisen om zijn boodschap te verspreiden. Hij legt uit hoe het anders kan, of beter hoe het anders moét. De Low Impact Man, over hoe het doel soms verder weg lijkt te liggen dan ooit tevoren.
Steven begon zijn carrière bij Ecolife, een milieuorganisatie die de voetafdruk van bedrijven wil verkleinen. Dat werk was voor Steven te abstract. “Dan lever je een rapport af en je vraagt je af wat ze ermee doen. En dan kiest men meestal voor de aanbeveling die het minste pijn doet. Dat is hoe deze samenleving omgaat met de klimaatproblemen. Een hallogeenlamp vervangen door een led-lamp, dan zijn we goed bezig, maar die bedrijfswagen van de directie…”
“Door keuzes te maken als burger kunnen we ook druk uitoefenen op structuren en systemen.”
Na acht jaar Ecolife nam Steven zes maanden loopbaanonderbreking. Hij startte zijn eigen experiment en ging leven met een zo klein mogelijke voetafdruk. “We hebben vier planeten nodig om iedereen te laten leven zoals hij nu leeft.” Steven zocht uit hoe we kunnen leven binnen de grenzen van één planeet. En zo werd Low Impact Man geboren.
Het klimaatprobleem is een structureel probleem, maar volgens Steven heeft elk individu ook een verantwoordelijkheid. “We zitten met een economisch model dat desastreus is en een politiek model dat niet functioneert. De oorzaken zijn dus structureel. De oplossingen, zoals stoppen met fossiele brandstoffen en een CO2-taks, zijn er al tien tot twintig jaar. Maar het gebeurt niet. Door keuzes te maken als burger kunnen we ook druk uitoefenen op structuren en systemen.”
“Bedrijven die paardenvlees in hun lasagne doen omdat het goedkoper is, die winnen.”
We moeten het heft in eigen handen nemen. Want voor de meeste bedrijven is duurzaamheid nog niet aan de orde. “Ze zitten in een model dat hen verplicht om kosten te minimaliseren en opbrengsten te maximaliseren. Dat doen ze door negatieve effecten zoveel mogelijk af te schuiven op anderen. Ik vind dat daar te weinig over wordt gepraat. Ik hoor zelden of nooit iemand zeggen dat we ons economisch model, ons neoliberaal, kapitalistisch systeem in vraag moeten stellen. Er is een groeidwang die ervoor zorgt dat het niet stilvalt. Bedrijven die paardenvlees in hun lasagne doen omdat het goedkoper is, die winnen.”
Toch lijkt hoop niet helemaal verloren. Enkele weken geleden werd Steven voor de derde keer vader. “Ik ga mijn zoon kunnen zeggen dat ik mijn best heb gedaan. Ik geloof nog altijd dat het in de long run op een andere manier zal gebeuren.”
Schrijf je reactie