We racen niet tegen elkaar, maar tegen onszelf

Het leven voelt soms aan als een race tegen de rest van de wereld. Als een strijd waarin we onszelf moeten bewijzen. Al te vaak vergelijken we onszelf met anderen. Toch denk ik dat we vooral tegen onszelf racen. De meet bereiken doen we uiteindelijk toch allemaal. Wat ons werkelijk drijft, is dat we telkens een betere versie van onszelf willen worden. Zodra we iets bereikt hebben in het leven, gaan we op zoek naar een nieuwe uitdaging. We willen almaar stijgen op onze eigen ladder. En dat is goed! Het doet de wereld draaien en houdt ons continu in beweging.

En toch gaat het soms mis…

In deze eeuwig durende race struikelen we soms over onze eigen voeten, waardoor we vallen. En het kan iedereen overkomen. In december ging ik naar het Festival van de Gelijkheid in Gent, om er te luisteren naar het verhaal van radiopresentatrice Eva Daeleman. Zij getuigde over hoe het is om op alle vlakken goed bezig te zijn en een stralende toekomst tegemoet te zien. Tot er één ding mis gaat. Iets waar je zelf geen vat op hebt. En plots kan je niets meer. Je lichaam wil niet meer mee, je geest is opgebrand. Je leven staat noodgedwongen op pauze.

De energie was op. In haar hoofd was het zwarter dan zwart.

Bij Eva Daeleman gebeurde het allemaal heel plots. De ene dag was ze nog druk in de weer met presenteren op de radio en omroepen op Eén. Ook op sociale media als Instagram en Twitter was ze erg actief om haar hordes volgers op de hoogte te houden van wat er zich zoal afspeelde in haar drukke, maar fijne leven als BV. De volgende dag lag ze ineens op de grond, en hoe hard ze ook probeerde, haar lichaam leek niet meer in staat zichzelf opnieuw recht te trekken en verder te gaan. De energie was op. In haar hoofd was het zwarter dan zwart. Ze belde een dokter en nam enkele weken verlof om opnieuw beter te worden. Weken werden maanden, want uit deze burn out raken bleek minder simpel dan ze zelf initieel dacht.

Aan het einde van de tunnel

Vandaag stelt Eva het opnieuw goed en heeft ze zichzelf teruggevonden. “Aan het einde van elke tunnel is er licht. Aan het einde van Eva’s tunnel was er een hond, Olav,” zoals ze het op haar website verwoordt. Een jaar later is ze opnieuw vrolijk aan het werk, maar ditmaal op haar eigen tempo. Haar ervaringen schreef ze van zich af in een beklijvend boek. Want schrijven helpt, altijd.

In ons streven naar hoger, sneller en beter, racen we voornamelijk tegen onszelf.

De intieme sfeer van het festival maakte dat ze bijzonder open en eerlijk vertelde over deze donkere periode in haar leven. Ergens halverwege het gesprek klonk de hoge stem van Chris Martin door de boksen en werd ‘Fix you’ van Coldplay gespeeld. Het beeld voor mijn ogen werd langzaam troebel en de onvermijdelijke tranen kwamen op. Want ook ik heb dit jaar een aantal grote tegenslagen te verwerken gekregen. Ik ben gevallen. Heel diep zelfs. Maar net als Eva, heb ik stap voor stap de draad weer opgepakt, de race weer hervat.

Ik heb daardoor geleerd hoe sterk we zijn, als we maar geloven in onszelf en in de toekomst. Als we maar blijven racen, maar elk op ons eigen tempo, hoe traag dat ook mag zijn op sommige momenten. Want in ons streven naar hoger, sneller en beter, racen we voornamelijk tegen onszelf. En dat betekent dat we ook zelf af en toe die pauzeknop kunnen indrukken. We mogen best wat meer beseffen dat het geen schande is om een stap terug te zetten en de race tegen onszelf even te staken, om daarna weer – stap voor stap – verder te kunnen racen.

Beeld: Julia Raasch – Unsplash