“Al onze dromen kwamen uit, behalve eentje. Jouw papieren”

Dag liefste,

je zag er zo mooi en vrolijk uit, de eerste keer dat ik je zag in Antwerpen, nu vijf jaar geleden. Het was je eenvoud die me opviel. Je kwam uit Bhutan, vertelde je, een land vol tempels bovenop het Himalaya-gebergte. Ik had er nog nooit over gehoord. Het enige land waar welvaart uitgedrukt wordt als bruto nationaal geluk. Uniek, net als jij. En je woonde hier al vijf jaar. Vrienden achterna gereisd naar het verre Europa.

Je hebt die avond meteen mijn hart gestolen. Mijn prinses. Bij jou kostte het iets meer tijd. Je nodigde me uit voor een etentje bij jou thuis, in Antwerpen. Wat kon je heerlijk koken. Ik luisterde naar je verhalen over Bhutan en leerde je vriendinnen kennen. Na enkele weken nam ik je mee naar Leuven. Een zonnige zaterdagmiddag op het terras van De Blauwe Schuit. Je was zo lief, maar tegelijk verlegen. Ik waagde mijn kans, maar je ontweek mijn kus. Boeddha keek toe. Enkele uren later wandelden we langs de Dijle. Op goed geluk trok ik je mee onder een boom. Boeddha kon het niet zien. Dan toch… De eerste kus.

Ik weet dat onze Westerse maatschappij na meer dan tien jaar in dit land nog altijd een aanpassing vergt, maar je kalmte verrijkt mijn leven nog elke dag.

Sinds ik je ken, is mijn leven zoveel rijker geworden. Niemand is zo goed voor me als jij. Je bent doodeerlijk, en zo trouw als een hond. In je ogen lees ik je ziel. Je denkt altijd aan anderen, eerder dan aan jezelf. Je hebt een hart van goud. Ik weet dat onze Westerse maatschappij na meer dan tien jaar in dit land nog altijd een aanpassing vergt, maar je kalmte verrijkt mijn leven nog elke dag. Ik weet dat je me graag ziet. Elke dag ben je er voor me. Je kent me door en door en je neemt me voor wie ik ben, mooie en minder mooie kantjes.

Ik hou van je, meer dan je voor mogelijk houdt.

Ik weet dat je trots bent op wat we bereikt hebben. Een mooi appartement. Een IT-vennootschap. Een cateringzaak. Een vzw voor humanitaire hulp aan Tibet en Bhutan. Het was niet makkelijk, maar we hebben al zoveel gerealiseerd, samen. Bovenal ben ik trots op die jongen die we vorig jaar geholpen hebben. Twee nieuwe benen voor een slachtoffer van de aardbeving in Nepal. Fantastisch, toch. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden.

Al onze dromen zijn werkelijkheid geworden. Op ééntje na.

Het voelde aan als een grote stap toen je bij me kwam wonen, drie jaar terug. Ik had nog nooit m’n leven zo intens met iemand gedeeld. Met jou was ik er wel klaar voor. Toen we beslisten om wettelijk te gaan samenwonen, hoopte ik net als jij dat je problemen met de juiste documenten eindelijk opgelost zouden zijn, want die sluimerden al die tijd wel op de achtergrond.

Intussen zijn we dus drie jaar verder. Je hebt nog altijd geen papieren.

Ondanks de gigantische papierslag die het al is geweest.

Vol vertrouwen stapten we naar het politieverhoor. Tenslotte hadden we niets te verbergen: we eten en we slapen elke dag samen.

Toen we eindelijk alle documenten uit Bhutan hadden verzameld en we onze aanvraag hadden ingediend om samen te wonen, stapten we vol vertrouwen naar het politieverhoor. Tenslotte hadden we niets te verbergen: we eten en slapen elke dag samen.

Nooit gedacht dat het zo’n nachtmerrie zou worden. Het was geen gesprek, maar een oeverloze reeks vragen over een tien jaar lange procedure. Er is niemand die ooit op een goede manier uit dat verhoor zou kunnen komen. En dat wist die agent heel goed. Ik zal nooit vergeten dat hij al na 15 minuten begon te roepen en te tieren, doorheen zijn eindeloze vragen naar details over de exacte datum waarop die of die stap in je procedure was gezet. Wat een onzin. Sommigen kunnen de geboortedatum van hun man, vrouw of kinderen niet eens onthouden. En wij zouden als een robot die hele procedure uit het hoofd moeten kunnen opsommen?

Uitgerekend op kerstavond 2014 werd de brief afgeleverd. De Stad Leuven weigerde ons samenwonen te erkennen. En blablabla. Kerstavond. Wanneer iedereen zich klaarmaakt om samen met familie lekker te gaan eten, vernamen wij dat je geen papieren krijgt. De romantiek van samenwonen en gelukkig zijn, was verder weg dan ooit.

Ze geloofden ons niet. Dat we van elkaar houden. Een schijnwettelijke samenwoning. Strafbaar met één jaar gevangenisstraf. Terwijl de enige bedrieger tijdens het verhoor die r*tagent was. Zou hij weten wat het is, liefde? Laat staan het zelf ervaren hebben?

Tientallen foto’s heb ik verzameld. Van gedeelde momenten samen met familie en vrienden. Als bewijs van onze relatie.

De maanden daarop heb ik bewijzen verzameld van onze relatie. Tientallen foto’s. Van citytrips aan zee en met de moto. Van onze zaak. Van gedeelde momenten samen met familie en vrienden. Ik snorde alle uitnodigingen op van feestjes waar we samen naartoe zijn gegaan. De papieren van onze gezamenlijke ziekteverzekering, onze gemeenschappelijke bankrekeningen, de eigendomsaktes waarin we allebei worden vernoemd en de getuigschriften van politieagenten die bij ons thuis zijn geweest. Tot en met een verklaring van de ambassadeur van Bhutan. Om van alle persoonlijke sms’jes, Facebookberichten en Skypegesprekken nog maar te zwijgen. We waren vol vertrouwen dat de rechter in beroep ons gelijk zou geven. Die zou inzien wat een absurd verhoor we hadden moeten doorstaan.

Wat een schok was het, toen bleek dat die rechter blindelings de foute argumenten had gevolgd van die agent uit Leuven. Honderden bladzijden bewijsmateriaal, compleet genegeerd. Niet te geloven. Waar hebben wij dat aan verdiend? We zijn toch geen terroristen, cocaïnedealers, mensenhandelaars, prostituees of pooiers? Zijn wij niet goed genoeg om samen te wonen in Leuven?

We hadden zoveel hoop.

Net als jij ben ik bang, dat je elke dag het land uitgegooid kan worden. Ik schrik er ’s nachts wakker van. Ik vraag me af wat de toekomst brengt. Of niet brengt. Ik wou dat dit allemaal al lang voorbij was.

Ik wil verder met ons leven. Met jou. Weg uit deze nachtmerrie.

Bijt nog even op je tanden, mijn liefste. We komen er wel. We zullen blijven strijden, jij en ik. Wij twee, samen. En elkaar liefhebben. Met of zonder papieren.

Ik hou van je.

Didier

Didier heeft een petitie opgestart tegen de manier waarop onderzoeken naar schijnhuwelijken en schijnsamenwoningen gebeuren.