Emoshit

Nageslacht? Een lijstje met pro’s en cons

Nageslacht? Een lijstje met pro’s en cons

Eén van de meest wijze mensen die ik ken, zei ooit: “Als ik een baby krijg, zal het een ongelukje zijn of het zal niet gebeuren.” Ze was van plan het volgende experiment uit te voeren: 100 dagen lang een streepje zetten op een blad papier met twee kolommen ‘ja’ en ‘nee’, als antwoord op de volgende vraag: “Wil ik vandaag een baby?” Haar experiment is vroegtijdig stopgezet, want ondertussen is haar zoon geboren. Het mooiste ‘ongelukje’ dat je ooit hebt gezien.

Maar wat als ongelukjes niet snel zullen gebeuren?

Mijn babyfabriek heeft productieproblemen. Mijn eitjes springen niet, ze blijven lekker zitten waar ze zitten. Dus de kans op een per ongelukje is piepklein. De beslissing om een baby te krijgen moet dus extreem bewust gebeuren. Wat geen probleem hoeft te zijn, als je heel graag een baby wil. De moderne wetenschap staat te trappelen om vrouwen zoals ik te helpen bij hun kinderwens. Er zijn pilletjes en spuitjes en nog heel wat opties om baby’s te krijgen. Niet dat er garanties zijn. Nee, het kan nog altijd dat mijn lichaam nooit een baby wil.

eierstokken-blauw-def

Maar wat als je het niet weet?

Ik heb geen opborrelende hormonen en geen allesverterend verlangen om een kind te krijgen. Die klok, ik heb ze nog nooit voelen tikken.

Een baby hebben. Het zal wel leuk zijn soms, en het zal wel heel stom zijn, soms. Dat is wat ik denk.

Daarom heb ik een lijstje gemaakt. Dat heb ik geleerd van Rory Gilmore uit Gilmore Girls. Die lost elk dilemma op met een lijstje van pro’s & cons.

PRO

1. Mijn lief als vader zien (die gaat dat keigoed doen, ik weet dat nu al. Wat dan ook weer een contra is, want ik ga sowieso de minder toffe ouder zijn).
2. Alle dingen die ik al ken nog eens opnieuw beleven vanuit het perspectief van een nieuwe mens die alles voor het eerst beleeft
.
3. Niet meer enkel aan mezelf moeten denken.
4. Veel meer kunnen relativeren
.
5. Zwanger zijn (ik heb nooit gedroomd of gefantaseerd over trouwjurken, maar wel over hoe ik eruit zou zien als ik zwanger zou zijn)
.
6. Het kind schattige kleertjes kunnen aandoen (in het begin toch).
7. Meebouwen aan de toekomst van de mensheid en hopen dat wij een goed mens kunnen maken waar de wereld iets aan gaat hebben
.
8. Iemand maken die gaat langskomen wanneer we oud en eenzaam zijn
.
9. Een mens een naam mogen geven (ik vond dat bij een huisdier al leuk, laat staan een echte mens).

CONTRA

1. Nooit meer uitslapen (en ik ben nu al zo moe).
2. Niet meer enkel aan mezelf mogen denken
.
3. Veranderen in iemand die ik niet wil zijn, omdat ik die baby zo graag zie dat ik bang word voor alles wat zou kunnen gebeuren, of omdat ik mezelf vergeet, of mijn lief.
4. Altijd bang zijn dat er iets met ons kind zou kunnen gebeuren (stikken in een snoepje, doodvallen van de schuif-af in de speeltuin, gekidnapt worden onderweg naar school, verliefd worden op een slechte man, met zijn fiets onder een tram rijden, HET. HOUDT. NIET. OP)
.
5. Ons huis moeten verbouwen, want wij hebben geen slaapkamer over (of het kind laten opgroeien in een tent in de woonkamer).
6. Zwanger zijn (wat als ik geen enkels meer heb, een megaballon word, één grote striem ben achteraf?)
7. Een ziek of gehandicapt kindje krijgen en daar de gevolgen van moeten dragen en denken: fokfokfok, waarom moesten we een kind krijgen? En schuldgevoelens hebben en kapotte dromen en allemaal erge dingen.
8. Het kind irritant vinden wanneer het er is, en het keihard missen wanneer het er niet is
.
9. Iemand op de wereld zetten in een kutwereld waar alles onzeker, vuil, en onveilig is, en alles kapotgaat
.
10. De verpletterende verantwoordelijkheid dragen om een babymens in leven te houden
.
11. De puberteit van iemand anders moeten meemaken én begeleiden.
12. Aanschouwen welke slechte eigenschappen van jezelf je hebt doorgegeven (Neurotisch? Sorry kind. Glutenallergie? Extreem sorry, kind. Besluiteloos? SORRRRYY!)

Oh nee, ik heb meer contra’s! Wil dit iets zeggen? Hoe zwaar weegt elk punt in zo’n lijst? En hoe weeg je ‘meebouwen aan de toekomst van de mensheid’ af tegen ‘nooit meer uitslapen’? Ze zouden daar een systeem voor moeten bouwen. Want ik weet het niet. Serieus, zelfs met zo’n pro/con-lijst kom ik er niet uit.

Wat nu? Dat is het gevoel dat ik al een jaar voel. Wat moet je doen als je vastzit in ‘misschien’? 

En hoelang kan ik nog wachten? En moet ik het dan toch gewoon maar doen? Of net niet? Biologisch had ik al tien jaar moeder moeten zijn. Wat als het op een bepaald moment écht te laat is? Wat als ik een kind krijg en daar toch spijt van heb? Hoe erg is dat: dat ik die ene moeder zou zijn die spijt heeft dat ze een kind heeft gekregen.

Ik ga dus een 100-dagen-lijstje beginnen.

Misschien kan ik daarna beslissen?
 Doet er iemand mee? 
Is er nog iemand die dit voelt of heeft gevoeld? En hoe heb jij dat opgelost?

 

Zita en Sara Theunynck schrijven samen op hun blog genaamd Emoshit. ‘Want verstandige blogs met nuttige tips zijn er al genoeg.’ Emoshit.be

Schrijf je reactie

31 reacties
  • Evi says:

    Ik heb je tekstje gelezen en zo herkenbaar, maar ik zie dat dit van enkele jaren geleden is. Heb je ondertussen kinderen of ben je zonder gebleven? Mss vind ik het antwoord wel verder

  • A says:

    Ik wist altijd ergens wel dat ik ooit kindjes wou maar dan wel in het scenario: huisje-tuintje-vriendje- kindje… En met ooit bedoel ik op mijn 33 ofzo. Eerst zorgeloos genieten van mijn leuke leven.
    Dat huisje-tuintje heb ik op mijn eentje verwezenlijkt toen ik 24 was, een grote sprong in het duister maar o zo leuk! Die man komt nog wel was het motto. No rush. Ik leidde een leuk leven met hier en daar een korte relatie. Niks serieus-serieus.
    Maar een bezoekje aan de gynaecoloog dik 1,5 jaar geleden deed alles veranderen. Groot fibroom aan eierstok, verwijderen die handel, fibroompjes in baarmoeder, pcos… Kinderwens kwam in het gedrang. Ik moest in spoedtempo nadenken over al dan niet kinderen én als ik kinderen wil… Dan moet het alleen.
    De knoop doorgehakt en op mijn 29 begonnen aan De grote onderneming ” alleenstaand moederschap”. 6 rondes met talloze hormonen, ziekenhuisbezoekjes, hoop en wanhoop later sta k aan de vooravond van IVF.

    Ik twijfel soms nog of ik hier wel de juiste keuze maak, of ik hier klaar voor ben, of ik het allemaal wl éch wil… Heel herkenbaarook de pro’s en con’s maar het idee om nooit mama te worden hakte er bij mij zo hard in dat ik besloot er voor te gaan. Het was ook “nu beginnen en hopelijk slagen of nooit” want veel tijd geeft het lijf me niet.

    Ik heb naar mijn hart en buik geluisterd en met veel twijfel en onzekerheid bewandeld ik dit pad. Maar diep vanbinnen weet ik dat het goed is ?
    Ik denk dat het belangrijk is om naar je gevoel te luisteren , naar wat jij echt wil… En dan voluit voor die optie gaan. 100% zeker ben je nooit ? Zelfs nu, na 6 maand heel intensief bezig zijn met kinderwens twijfel ik soms nog…

    Whatever you decide to do… Make sure it makes you happy!
    ?

  • An says:

    Gewoon je ogen sluiten en je leven heel gedetailleerd inbeelden zonder kind. Nu, binnen 10 jaar, binnen 20 jaar. Hoe ziet je leven eruit? Mis je iets wezenlijks? Of lijkt je leven best prettig en volwaardig zonder kind?

    Dan hetzelfde doen met een kind in gedachten.

    Welke van de 2 lijkt je het meest waardevol en bij je passen?

    Die richting moet je uitgaan, ook al twijfel je nu.

  • dorien says:

    Alsof ik een tekst van mezelf lees.

    Geen oplossingen of tips dus hier, sorry. Maar toch de steun van een ‘oh fuck yes, ik ben niet de enige’-moment.

    (32 jaar, vrouw, denker en eeuwige twijfelaar. Doet dus zomaar wat.)

  • Karine says:

    Leuk en herkenbaar artikel. Ik werd voor het eerst mama op mijn 19e en ben nu 33. Ik heb sinds 2 jaar een heerlijke relatie met een lieve man. De man die ik zocht voor nog een 2e kind maar intussen wil mijn lijf niet meer mee. Er is een pomelo-groot myoom gegroeid in mijn baarmoeder dat momenteel dienst doet als reusachtig spiraaltje, als seksverpester (want pijnlijk) en als menstruatie bevorderaar (10 dagen heftig bloeden per maand is geen uitzondering maar de regel). De kans dat ik zwanger wordt met dat ding is dus onbestaande. 10 januari 2017 gaat het eruit. Op naar hopelijk terug een normaal leven. Intussen heeft de kinderwens plaatsgemaakt voor twijfels: wil ik wel een keizersnede (want na mijn operatie is dat noodzakelijk)? Ben ik eigenlijk wel een goede mama (want met sinds een jaar een puberende zoon in huis wordt mijn zelfvertrouwen op dat vlak danig op de proef gesteld)? Is er op deze wereld wel plaats voor zoveel volk, zou ik niet beter een kindje adopteren ipv zo nodig nog een koter op deze aardbol te willen zetten? Wil ik opnieuw me 5 jaar wegcijferen en een stap opzij zetten in mijn carrière? Ik weet het niet meer…

  • J. says:

    Oh zo herkenbaar… En wanneer moet je dan beslissen of je er voor gaat of niet?
    Altijd zo zeker geweest dat ik kinderen wil, sinds 5 jaar zo twijfelachtig… Als die leuke dingen die je niet meer kan doen wanneer je maar wil, georganiseerd moeten zijn,…
    Als het lijstje werkt, doe ik graag mee!

  • Ella says:

    Zo ongelofelijk herkenbaar… Zelfs het eitjes probleem. Ik was er altijd 100 procent zeker van dat ik geen kinderen wou. Tot ongeveer anderhalf jaar geleden, toen kwam de twijfel. Misschien toch mijn biologische klok die begon te tikken? Ik weet ook niet of je dat met lijstjes kan oplossen. Ik denk dat je voor één keer je verstand moet uitschakelen en alle pro’s en cons vergeten en gewoon naar je hart moet luisteren. Je hart zal het antwoord weten. Bij mij was dat: ja, ik wil toch kinderen. Dus zijn we ongeveer een jaar geleden begonnen aan een tocht waarvan ik niet weet hoe ze zal verlopen. Wij hebben de wetenschap ingeschakeld en ik ben nu net zwanger. Als alles goed verloopt, zal ik bijna 33 zijn als ons eerste kindje geboren wordt. Geen heel jonge mama, maar wel heel gelukkig met haar beslissing.

  • Julie says:

    JAAAA Zo voelt het bij mij ook !!!
    Ik weet ook niet of ik kinderen wil, maar misschien zou het ook jammer zijn om nooit een mini-me te zien 🙂

  • Lies says:

    Al heel wat keer tante geworden ondertussen, en zie heel wat moois en shit gebeuren met mijn zussen. Waar ik vroeger overtuigd was dat ik vroeg mama wilde worden, ben ik ook meer en meer aan het twijfelen.
    Ik doe mee met het lijstje!

    De reactie van Ilse vond ik wel echt een mooie kwestie. “Zou ik er later spijt van hebben?”
    Al weet ik het antwoord ook nog niet helemaal.
    Succes!

  • Mara says:

    Hey Sara,
    Heel herkenbaar, met de uitzondering dat mijn vriend van in het begin duidelijk had gemaakt dat hij er geen wilde. Ik wist het niet. En dat maakte toen ook nog niet uit (begin vd relatie, ik was 25 en net afgestudeerd). De afgelopen jaren met een verscheurende twijfel rondgelopen. Ik merkte dat die twijfel ook niet enkel ging over ‘wel of geen kinderen’, maar zich verspreidde over meerdere levensdomeinen (soort van quarterlifecrisis of zoiets). Over mijn relatie was ik (meestal) zeker, maar over het feit dat er bij die relatie geen kinderen hoorde net iets minder. Er zijn uren gesprekken over gevoerd ‘over het waarom geen kinderen, mijn twijfel en hoe ik daar uit zou komen’, emmers tranen over gevloeid en heel wat slapeloze nachten overheen gegaan. Maar eindelijk (sinds een klein jaar), is het duidelijk voor mij, geen twijfel meer, eindelijk rust. Het wordt een leven zonder EIGEN kinderen, maar niet ZONDER kinderen. Twee jaar geleden ben ik voor het eerst tante geworden, en ik kan me nog heel goed herinneren wat ik voelde toen ik hoorde dat m’n schoonzus aan het bevallen was ‘ik hou nu al oneindig veel van dat kind’ en dat nog vooraleer ik hem gezien had?! En binnenkort word ik meter, ik kijk er zo naar uit! Ik word gewoon al instant happy als ik er aan denk 🙂 .
    Ik zal ongetwijfeld nog periodes van twijfel meemaken, want op een bepaald moment is zo’n keuze wel heel definitief. Maar ik voel dat ik dat wel aan zal kunnen, die periodes van twijfel. Die hebben (sommige) vrouwen mét kinderen nu éénmaal ook.
    Veel liefs,
    Mara

  • Ilse Degerickx says:

    In geval van twijfel: doen. Zelf had ik geen uitgesproken kinderwens… Na lang dubben mezelf de vraag gesteld of ik later spijt zou hebben van een kinderloos bestaan. Het antwoord was: die kans bestaat ja. Dus zijn we ervoor gegaan. Ondanks alle ellende die we meegemaakt hebben nog elke dag dankbaar voor die twee heerlijke monstertjes. Ook al wil ik hen soms achter het behang plakken. Ik ben een echte lijstjesfreak maar ik geloof niet dat je hier met lijstjes uitraakt. Volgens mij loop je nu het risico helemaal dol te draaien door alle adviezen… Duimen van niet 🙂

    • Hehe says:

      Je post eindigt met: “Volgens mij loop je nu het risico helemaal dol te draaien door alle adviezen….’
      en het begint met: “In geval van twijfel: doen”.

      Dat lijkt met een advies om U tegen te zeggen, niet?

    • Lieselot says:

      ik weet toch niet hoor. Ik las ergens ‘veel mensen beginnen aan kinderen om het risico niet te lopen dat ze er later spijt van zouden hebben, met het risico dat ze er later spijt van hebben’. Hoewel ik denk dat je nooit spijt kan hebben van je kind zelf (daar zie je het sowieso veel te graag voor), is het ook geen fantastisch leven om constant terug te verlangen naar je kinderloze tijd.

      • Lies says:

        Lieselot, ik ken eerlijk gezegd geen enkele ouder die “constant terugverlangt naar de kinderloze tijd”.ik herken wel dat tobben over de vraag of je al dan niet kinderen wil tot en met de lijstjes. Volgens mij kom je er echt niet met lijstjes uit maar moet je gewoon ergens je gevoel volgen om het al dan niet te doen. Ik heb uiteindelijk de stap gezet voor een kind en ben daar heel tevreden mee. En veel van die nadelen van het lijstje vallen in het echt wel mee, ook al is het ouderschap geen lichte taak

      • Bo says:

        – ik ken eerlijk gezegd geen enkele ouder die “constant terugverlangt naar de kinderloze tijd” –
        En das misschien maar goed ook hé. Geen enkel kind zit te wachten op ouders die zich uiteindelijk bedenken eens hij/zij al rondloopt.

        Het mechanisme dat hierin bijna alle ouders leidt is de ‘reductie van de cognitieve dissonantie’. Het is iets wat zich eigenlijk overal afspeelt wanneer we (voor ons) belangrijke keuzes moeten maken. (Het speelt zich dus even goed af bij mensen die kiezen om geen kinderen te krijgen.)

        Het komt erop neer dat je je mening bijstelt nàdat je je keuze gemaakt hebt.
        Sommigen mensen zijn daar heel goed in, ze stellen vlot hun meningen bij (en beweren vervolgens dat ‘ze daar al heel hun leven hetzelfde over denken’.) Andere mensen zijn daar dan weer wat minder goed in, omdat ze wat minder impulsief zijn of een meer rationele denkstijl hebben….

        Soit, voor we afdwalen in een discussie ‘pro of contra lijstje’ (en daar misschien eens een lijstje van moeten maken? :p)
        Bedenk dat je kan verschillende dingen doen met een lijstje; je kan blijven zoeken achter argumenten, je kan je blindstaren op het aantal pro’s en contra’s, ….
        Maar, je kan het ook gebruiken als aanknopingspunt om te ontdekken in hoeverre elk van die argumenten voor jou een emotionele basis heeft en hoe solide die is.
        Zo bouw je ‘emotionele bagage’ op die je kan helpen om uiteindelijk die (emotionele) keuze te maken. Op die manier is het niet alleen een proces om tot een keuze te komen, maar ook nog eens een zoektocht naar jezelf. Quite a challenge I think! 😉

  • Robbert says:

    Wat fantastisch dat je daar überhaupt over nadenkt. Niet zo evident als je bedenkt dat het leeuwendeel van de mensen vandaag nog kinderen krijgt omdat; het hoort bij een ideaalbeeld/ iedereen ze heeft/ het zo hoort / ‘ik gewoon behoefte heb aan een kind krijgen’ ( daar is dat kind vet mee *kuch*) / enz…

    Er zou een pak minder leed zijn in de wereld als iedereen er even goed over na zou denken. Minder Jordy’s bijvoorbeeld… *hh*.

    Wat betreft de pro’s en de con’s;
    Pro n°8 is geen zekerheid en zou ik dus schrappen.
    Con n°4: schrappen. De onzekerheid dat er iets gebeurt met iemand die je heel graag ziet hoort integraal bij het leven. Niet direct een goede motivatie om iets wel/niet te doen.
    Con n°6: correct, daar tegenover staat wel dat ze tegenwoordig mooie dingen kunnen doen met plastische chirurgie. Klinkt misschien vreemd of beledigend voor sommigen, maar ik vind dat een kwestie van zelfzorg. Het is belangrijk dat je je lichaam leert aanvaarden en dat niet alles perfect moet zijn. Maarrr… als je effectief verminkt wordt door; soit een zwangerschap/hondenbeet/(auto)-ongeluk/… dan heb je even goed een verantwoordelijkheid (of plicht) tov jezelf om te zorgen dat je daar zo goed uitkomt. En dan zouden correctieve maatregelen geen taboe mogen zijn…
    Con n°12: waar trek je de grens? Mogen mensen met allergieën/ astma/ autisten/ ad(h)d/ herpes/ aambeien/ rood haar/ hazenlip/ ???/enz. nog kinderen krijgen? Dit gaat enkel op voor bepaalde handicappen en dat had je al vermeld in con n°7. (btw; neem jij jou ouders jou besluiteloosheid kwalijk? Neen toch?) Schrappen dus.

    Tenslotte; wat je keuze ook zal zijn (en in dit geval is nièt kiezen ook kiezen) – er bestaat geen ‘juiste keuze’. Kiezen… is verliezen. Moeilijk eigenlijk hé? 🙂

    • Sara says:

      Ik neem mijn ouders maar weinig kwalijk. Misschien dat ze mij magere melk hebben gegeven en dat ik daarom minstens 5 cm kleiner ben dan mijn zus die met volle melk is grootgebracht :-).

      Kiezen is moeilijk. ZO MOEILIJK.

  • Samaja says:

    Ik voel me precies als jij en dat al sinds ik 30 werd, een dikke 2 jaar geleden. Ik probeer er gewoon niet teveel meer aan te denken, want ik maak mezelf gek met al dat gepieker. Ik vind rationeel veel meer redenen om er niet aan te beginnen en ik heb niet het gevoel dat mijn biologische klok tikt, maar toch kan ik er geen streep onder trekken, toch kan ik niet definitief zeggen dat ik geen kinderen wil. Misschien moet ik toch maar eens dat 100-dagen-lijstje proberen 🙂

  • fei says:

    Wel, ik zou dit kunnen geschreven hebben. Enkel mijn eitjes verschillen. They can jump. Ik voel ze letterlijk springen, subtiel zijn ze niet.
    En mijn zoon is het mooiste ongelukje.
    Ik had geen tikkende klok, ik vond mezelf te neurotisch, bang, egocentrisch,…om een kind te hebben.
    Maar opeens was hij er. Drong die ene ambetanterik van een zaadcel dwars door al mijn fysieke, chemische en psychologische barrières.
    Ja, alle dingen in je lijstje van con’s kloppen. Ook alle pro’s kloppen. Ik ben effectief de minder toffe ouder, de ongeduldige en de kuisneuroot. (handig met een kind hoor!)
    Maar wat wellicht het grootste cliché aller tijden is, is tegelijk zo hard waar: they give you so much more. Ja je bent strontmoe en bijgevolg lastig en je wil je haar afknippen want het hangt constant in de weg (te weten: als mama van een baby hang je meer met je hoofd naar beneden dan je rechtop loopt…). En je bent constant ongerust. En je ergert je rot en je mist hem nadat hij letterlijk 5 minuten weg is. En onder “weg” valt ook: heerlijk ligt te slapen. Dan betrap je jezelf erop dat je er gewoon wil naar kijken, als een idioot.
    Het mooiste dat er is? Zij daar maar zeker van. Des te mooier gemaakt omdat het moeilijk is. Succes!

  • Aline says:

    What she said. Exactly. En ik zou ook sowieso de boeman zijn in de relatie, want mijn lief gaat ook een fan-tas-tische vader zijn. (Ik heb gaat gezegd. En zou. Per ongeluk. Het lijkt mij duidelijk dat ik er ook nog niet uit ben.)

  • Jiska says:

    damned. zelfs als ‘vrouw met kind’ kan ik je niet helpen. ik wil ook meedoen. met een honderd dagen lijstje pro/con een tweede kind.. niks dan goed over kind 1 te schrijven. maar ik ben helaas (?!) wel gebleven wie ik ben. en ik herken wat je schrijft nog steeds.

  • Eveline says:

    Ik doe mee! En ik laat mijn lief ook meedoen.
    Ik vind de tweestrijd baby-geen baby heel moeilijk. Laat ik het mij opdringen omdat iedereen rondom mij baby’s maakt? Ik loop al 10 jaar te schreeuwen ‘ik krijg nooit kinders, etje!’ En nu? Nu weet ik het gewoon niet meer.

  • Charlotte says:

    Ja. Precies. Dat allemaal. Heel herkenbaar. Ik heb geen oplossing. Misschien is de oplossing pragmatisch wachten op de nieuwe Gilmore Girls-afleveringen in oktober om te kijken of Rory met de lijstjes uiteindelijk kinderen heeft gemaakt? 😉

  • jente says:

    Ik heb me nog nooit, nooit, nooit zo hard kunnen terugvinden in eender welk artikel…dan in dit! Al die vragen en twijfels. exact dezelfde pro’s en con’s…. Die ups en downs… Ik doe mee met het 100 dagen experiment . Nu hopen dat mijn ja/nee niet teveel schommelt binnen die 24uren….

  • Anneke says:

    Dat gevoel van ‘ik wil nu een kind’ is er bij mij nooit gekomen. Maar als het over de verre toekomst ging, wisten mijn man en ik wel allebei dat daar (klein)kinderen in thuis hoorden. Dus maar gewoon de sprong gewaagd en geen seconde spijt gehad!

    • Silvia says:

      Dit herken ik. Ik weet ook niet of ik ‘een baby’ wil, zoals zovelen zich afvragen. Maar ik weet wel zeker dat ik een gezin wil, een familie.

  • Marte says:

    Heel herkenbaar! Ik heb 1,5 jaar geleden de sprong gewaagd en het ventje dat hier aan mijn voeten zit te friemelen onder de tafel is de beste maar moeilijkste beslissing die ik ooit genomen heb. Ik heb mijn lijstje pro’s en contra’s hier nog ergens liggen. Maar als ik naar mijn kleine man kijk, vraag ik me af waarom ik daar nu zo over getwijfeld heb. Zelfs mijn slaaptekort vergeet ik dan (als is het maar voor even). Veel succes!

  • Elisa says:

    Angstaanjagend herkenbaar (pro’s en contra’s, leeftijd, …)! Bedankt om te delen!
    Had gisteren een dip door de vraag “Ben je nu nog altijd in de fase van ‘misschien’ een kind?” – dus dit blogbericht doet me echt deugd.
    Laat ons vooral weten hoe je 100 dagen zijn verlopen!

  • Laura says:

    Miljaar herkenbaar! Ik doe nog niet mee want mijn leven is totaal niet gericht op een kind nu (huis, relatie), dus ik vind dat ik het nog wat langer voor me uit kan schuiven… maar ook niet echt (al 30!). Ik dacht dat ik het wel zou voelen als ik het echt wil. Maar wat als dat te laat komt, en dan spijt!

    • Die kans lijkt me klein, Laura. Als je twijfelt, lijkt de kans me klein dat je er als veertigplusser alsnog aan wil beginnen. Vraag maar eens aan veertigplussers zonder kinderen of ze er spijt van hebben dat ze er geen hebben. Als ze een sterke kinderwens hadden en het niet lukte, misschien wel (al zijn er vaak voldoende opties om dat tijdig op te vangen), maar als het er gewoon niet van gekomen is, of ze nooit echt de behoefte voelden, niet hoor. Ik hoor eigenlijk meestal dat ze ‘nu blij zijn dat ze er geen hebben’.
      Het is alleszins een keuze die niemand voor jou kan maken en het is een belangrijke keuze. Niet evident, zeker niet als iedereen in je omgeving er wel voor kiest. Ik zou het in jouw geval vooral nog even tijd geven. 🙂

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen