Voornemen

Ik ga op meningendieet en dit is waarom

Ik ga op meningendieet en dit is waarom

Ik ben effe klaar met meningen. Ik heb er helemaal genoeg van. De laatste tijd merk ik bij mezelf de onhebbelijke reflex om overal een mening over te moeten hebben. Ik ben halverwege een artikel en betrap mezelf erop dat ik denk “Wat vind ik hier nu van? Welke opinie / rant zou ik hierover kunnen schrijven en delen op Facebook?” Wat een vreselijke eigenschap. Ik schaam me er een beetje voor.

Je wordt er natuurlijk in gedrild, in dat hebben van een mening. Want meningen zijn vandaag overal. Het internet staat er vol van. Twitter schijt dagelijks een meningendiarree uit van 500 miljoen zinnetjes in 140 tekens. Op Facebook deelt iedereen de mening die hij of zij het meest genegen is om de vriendenlijst te overtuigen van het eigen gelijk. Kranten hebben tegenwoordig meer opiniemakers dan onderzoeksjournalisten, want catchy quotes klikken lekker weg en alles voor de kliks. In de commentsectie van nieuwssites worden regelrechte meningenoorlogen uitgevochten met hoofdletters, boze emoji’s en uitroeptekens als wapens.

Doordat je elke dag zoveel meningen tegenkomt, word je verondersteld er zelf ook altijd eentje klaar te hebben die je te pas en te onpas uit je broekzak kan schudden.

“Eigenlijk heb ik een Meningenindigestie. Ik heb er te veel gehad, te veel geschreven en te veel gelezen.”

Nu is het als hoofdredactrice van een online magazine ook wel mijn job om me te mengen in het maatschappelijk debat. Om er vol in te gaan staan en te vertellen wat ik allemaal goed en niet goed vind. En dat deed ik tot voor kort dan ook zonder gêne. Ik schreef regelmatig opiniestukken voor dit magazine over gendergelijkheid en beeldvorming. Ik had elders een tweemaandelijkse column over actuele thema’s. En ik word regelmatig opgebeld door journalisten om te vragen of ik een mening heb over bijvoorbeeld het liedje ‘Kind van de Duivel’ of de prestaties van de Red Flames. Vermoeiend hoor, de hele tijd vanalles vinden over vanalles.

Eigenlijk heb ik een Meningenindigestie. Ik heb er te veel gehad, te veel geschreven en te veel gelezen. Dus nu wil ik op Meningendieet. Ik hoef het even allemaal niet meer te weten, wat deze of gene politicus vindt van de boerkini. Ik hoef niet meer te lezen wat Twitter vond van het feit dat er politici aanwezig waren op Tomorrowland. Ik wil de open brief niet meer lezen die iemand schreef als antwoord op een opiniestuk in de krant waar hij of zij het niet mee eens was. Soms gaan die opinies over opinies van journalisten maar door en door. Dat je denkt: kom op jongens, ga effe samen een pint drinken en praat het uit. En kom dan pas naar me terug.

Ik word er namelijk niet wijzer van, van al die verhitte discussies en wellesnietes-teksten. Integendeel. Ik word er heel ongelukkig, gefrustreerd, schizofreen en opgenaaid van. Alsof je voortdurend verontwaardigd moet zijn over alles. Soms héb ik ook geen uitgesproken mening maar ben ik net erg lauw of gematigd. De wereld is ook zo verdomd complex geworden, dat je onmogelijk overal een geïnformeerde mening over kunt hebben.

Ik ben niet alleen met dit gevoel. Steeds meer (jonge) mensen deleten hun sociale media apps om rust te creëren in hun hoofd. “We’re withdrawing from social media in favor of decluttering and clearing our heads, seeking out meaningful and authentic connections, and forgoing the dime-a-dozen opinions of others in favor of experts” vertelt journaliste Jane Helpern in i-D.

Vaak gaan discussies namelijk niet over dichter bij de waarheid komen, maar over het winnen van het debat. “Most people do not listen with the intent to understand; they listen with the intent to reply,” zei een slimme motivational speaker al eens. Het internet geeft ons alle tools om meteen te antwoorden. Wat telt is zoveel mogelijk likes of retweets krijgen of in een discussie zoveel mogelijk links dumpen die het eigen gelijk bewijzen.

“Het gekissebis op Twitter en in de opiniepagina’s tussen politici zorgt er niet voor dat de kinderarmoede in ons land daalt.”

Maar terwijl wij met z’n allen aan het bekvechten zijn, blijven de problemen waarover we ruziemaken gewoon voortbestaan en zelfs groeien. De honderden opiniestukken over de hoofddoek zorgen er niet voor dat moslims beter integreren. Ruzies tussen vleeseters en veganisten zorgen er niet voor dat de voedselindustrie gezonder wordt. Het gekissebis op Twitter en in de opiniepagina’s tussen politici zorgt er niet voor dat de kinderarmoede in ons land daalt.

Daarom wil ik op Meningendieet. Een Meningendetox als het ware. Om mijn hoofd weer vrij te krijgen van alle troep die er nu in zit. Om helderder te kunnen denken. Ik wil een slow opinionist worden. Tobias Leenaert, auteur van het boek How to create a vegan world is er al eentje. Op zijn site schrijft hij over kritiek geven op andere activisten en organisaties: “I’m in favor of slow opinion. It means trying to be thorough before you come to a conclusion. It means being aware of the fact that you never have all the information and that you don’t know everything. Slow opinion also means that you can have no opinion on something for a while, or even forever.”

KLINKT! HELEMAAL! GEWELDIG!

Ik heb zelfs al een dieetplan ontwikkeld. Dat gaat zo:

  1. Ik verbied mezelf om de komende maand opinies te schrijven of te delen.
  2. Ik verwijder de Twitter app van mijn iPhone.
  3. Ik blijf ver weg van de commentsectie van nieuwssites.
  4. Ik gebruik de gewonnen tijd voor fictie, comedy en documentaire, genres die vaak sneller de publieke opinie doen kantelen dan een gepeperd opiniestuk.
  5. Ik concentreer me op nieuwe ideeën en concrete oplossingen.

Dat betekent natuurlijk niet dat alle opinies kut zijn. Sommige dingen moeten gewoon gezegd worden en dat kan niet altijd met zoete woordjes of twintig disclaimers onderaan. Er zijn opiniestukken zat die mijn kijk op de wereld danig veranderd hebben en mijn horizon hebben verruimd. Ik maak dus een uitzondering voor stemmen van minderheden of mensen die te weinig aan het woord komen, maar die wél iets belangrijks te vertellen hebben. Opinies van mensen die al jaren een groot forum krijgen en daardoor gaan denken dat hun visie op de werkelijkheid de enige juiste is, laat ik voorlopig links liggen. (Ik noem geen namen maar Mia heeft vooralsnog het licht niet gezien).

“Ik wil aan mijn eigen meningendiarree durven ruiken en toegeven dat die best wel stinkt.”

Voor een goed gesprek ben ik wel nog te vinden, want dat is niet hetzelfde als een zwart-wit mening. Zo ontstond er vorige week op onze site een super boeiend gesprek tussen twee seksuologen die mogelijk interessanter was dan het krantenartikel met een paar catchy quotes dat de aanleiding was.

Misschien zijn de meeste mensen nog niet uitgemeningd. Dat kan natuurlijk. Zelf wil ik er gewoon even zuinig aan mee doen. Een stapje terugzetten en de hand in eigen boezem steken. Aan mijn eigen meningendiarree durven ruiken en toegeven dat die best wel stinkt.

Of het iets gaat veranderen, dat weet ik nog niet. Dat is een vraag die ik nog niet kan beantwoorden. Maar dat is ook helemaal niet erg, want: “slow opinion means that questions are better than statements.”

Is dat geen heerlijke gedachte?

 

*Disclaimer* Ik weet hoe ironisch het is om een opinie te schrijven over het feit dat er te veel meningen zijn, het is voorlopig mijn laatste, I promise.
**Disclaimer** Misschien ga ik ooit weer terug opinies schrijven, maar zoals dat gaat met elk dieet, ben ik dan hopelijk wat bagage lichter.

Foto: Istock

Schrijf je reactie

8 reacties
  • Ann Van Neer says:

    Als ik ergens een sterke mening over heb, lig ik daar soms echt wakker van (vaak heeft dat dan te maken met onrecht, racisme en seksisme of het milieu). Dan lig ik na te denken over wat een goede reactie zou kunnen zijn op Facebook (ik heb gelukkig geen Twitter). Soms schrijf ik de volgende dag dan toch nog iets (maar niemand reageert daar op, want het moment is voorbij, weet je wel) ofwel helemaal niets. Vermoeiend inderdaad, maar me helemaal afsluiten van de wwwereld kan ik niet…

    Ik wens je veel succes Jozefien.

  • annick says:

    Naar mijn (bescheiden) mening een bijzonder waardevolle bijdrage.

  • Aline says:

    Meningendiarree, meningendetox…. eentje met – lekker paradoxaal – een pittig geurtje aan. Like it 😉 (oei, ook dat is een mening)… Spoel alles door met “de edele kunst van not giving a f*ck” (zoals opiniespuier Mark Manson dat doet).

  • Sylvie says:

    volgens mij is dit artikel een mening… 😀

  • Miet says:

    Ik heb een mentaal checklistje eer ik mijn mening over iets geef:
    * waarover gaat het eigenlijk?
    * is het een serieuze bron? Een expert, iemand die genoeg over het onderwerp weet om er met nuance en achtergrond iets over te zeggen?
    * vind ik dit onderwerp de moeite waard om er mijn tijd en energie in te steken? (kijk, een opinie!)
    * weet ik er genoeg van om er een eigen mening over te vormen?
    * heb ik er zin in om die opinie wereldkundig te maken en neem ik dus het risico erbij dat ertegen gereageerd wordt?
    Enkel als het antwoord op de laatste vier vragen volmondig ja is, ‘mening’ ik. Resultaat: ik geef heel zelden mijn mening over iets. Maar als ik het doe, ga ik er ook voor, kan ik die ook verdedigen met inhoudelijke argumenten en pik ik er de ‘losse meninggevers’ ook meteen uit. Probeer maar eens na je detox 🙂

    • Poepsie says:

      Alain de Botton zei of schreef ooit: “Maturity: the confidence to have no opinions on many things.”.

      Bovenstaande checklist is goed gevonden. Zouden meer mensen mogen hanteren!

  • Talitha says:

    Dit. Dit. Dit. Zoveel dit. Precies mijn gevoel de laatste tijd. Merci om het neer te schrijven!

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen