Column

Hoe mijn man ons huishouden redde

Hoe mijn man ons huishouden redde

De meeste werkende moeders lopen zichzelf dagelijks voorbij. Op blogs en nieuwssites lezen we de ene wanhoopskreet na de andere. Er wordt druk naar oplossingen gezocht, maar in heel het debat komt er een partij amper aan het woord. De vaders. Nochtans kunnen zij een erg waardevolle inbreng hebben. In mijn geval redde mijn man zelfs mijn huishouden.

Er was een tijd dat mijn man van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat van huis was. Fulltime job in Brussel, files, je kent het wel. Ik bracht de kinderen naar school en weer terug, deed de boodschappen, kookte, deed de was en de strijk en rende de benen van onder mijn lijf. Daarnaast wilde ik immers ook nog een bruisend sociaal leven, coole kleren en een beetje een oké lijf. Aja, en mijn kinderen moesten er ook leuk uitzien én ik zou gezellige etentjes geven. Wat een ellende.

Sinds een paar jaar hebben we gewisseld. Van een ritme waarin we alles stilaan fiftyfifty verdeelden, zijn we nu geëvolueerd naar een situatie waarin hij het leeuwendeel van het huishouden voor zijn rekening neemt. Gewoon omdat ik het té druk heb. En omdat hij nu van thuis uit werkt, wat hem veel gelukkiger maakt dan elke dag naar Brussel te pendelen.

Ik moet eerlijk zeggen dat zijn inbreng onze redding heeft betekend. Niet alleen omdat ik me met een gerust hart op mijn werk kan concentreren, maar omdat zijn aanpak in ons huishouden een stuk relaxter is dan de mijne was. Ik wilde alles zo perfect mogelijk doen. Mijn man deed alles net iets anders. Een paar voorbeeldjes.

De poetsvrouw komt morgenvroeg.
Ik: begin als een bezetene door het huis te banjeren op zoek naar vuile onderbroeken, broodkorsten en ander gênant bewijsmateriaal.
Hij: blijft rustig in de zetel liggen en zegt: “Daar hebben we toch een poetsvrouw voor?”

Bijna etenstijd.
Ik: maak twee gerechten. Een lekkere schotel voor mijn man en mij, een kindervariant voor de kinderen.
Hij: maakt één gerecht. De kinderen moeten eten wat de pot schaft. Hij negeert hun gezeur aan tafel.

papa7

Het eten staat in de oven. Net tijd genoeg voor een nieuwe level.

Etenstijd. De jongste zoon klaagt dat hij geen mes heeft.
Ik: spring recht en neem voor hem een mes uit de la.
Hij: blijft zitten, wijst en zegt: “de messen liggen daar.”

Het is eindelijk weekend. Maar de kinderen hebben geen propere onderbroeken meer.
Ik: steek een machine kookwas in en kijk op tegen een heel weekend was plooien en met wasmanden sleuren.
Hij: rijdt naar de winkel en koopt een multipack onderbroeken.

Het is koud en het regent. De kinderen zeuren omdat ze met de fiets naar school moeten.
Ik: geef toe, laat hen instappen in de auto en zet de verwarming lekker hoog.
Hij: zoekt een paar wanten en mutsen, zet hun fietsen buiten en zegt: “Niet zeuren, fietsen. Daarvan krijg je haar op je ballen.”

papa6

Een mens moet prioriteiten kennen in het leven

Het is zondag. De jongste zoon valt in slaap in de zetel.
Ik: denk: “Een uur tijd! Ik kan mijn mails checken, de kinderkasten uitruimen of al aan het eten te beginnen!”
Hij: kruipt er lekker naast en doet een dutje.

We organiseren een barbecue.
Ik: ben al weken op voorhand bezig met de gastenlijst, de menu’s en de aankleding van de tafel. Ik loop de hele dag gestresseerd rond en kan pas ontspannen na mijn derde glas wijn.
Hij: stuurt een mailtje naar al onze vrienden met de mededeling dat ze hun eigen stukje vlees en bijgerecht moeten meenemen en zet een bak bier koud. Wanneer de gasten toekomen, ligt hij met een pilsje in de zon.

We maken het ons soms zelf veel te moeilijk. Een beetje minder is ook goed genoeg en de nuchtere blik van mijn man hielp me om dit in te zien. De boel draait nu thuis een pak gesmeerder en de kinderen worden getraind om zelfstandiger te zijn. Which is nice. Op veel vlakken is hij zelfs een betere opvoeder dan ik. Hij is duidelijker, consequenter én hij kan beter voetballen.

En doordat mijn man nu vaker thuis is dan ik, hebben de kinderen een erg hechte band met hun vader. Dat is een groot cadeau in het leven en iets wat ik zelf vroeger nooit heb gehad. Wanneer ze ’s nachts een nachtmerrie hebben, roepen ze om Papa in plaats van om Mama. Er blijven natuurlijk genoeg dingen over waarvoor ze naar mij komen, meestal als ik op het toilet zit, daar moeten we niet onnozel over doen. Maar ik ben niet meer de enige hulplijn in huis en dat scheelt.

papa3

Een les van pa in anatomie en geduld

papa2

Hoe meer kans op ongelukken, hoe leuker

Wanneer ik vaders aan de schoolpoort of in de speeltuin zie met een baby op de arm, word ik dus altijd een beetje blij vanbinnen. Omdat ik weet dat de moeder in kwestie rustig op haar job zit, of thuis een dutje kan doen. Maar ook omdat die kleine kinderen later naar hun vader gaan als ze met een probleem zitten.

Er moeten meer vrouwen meepraten over Economie en Politiek en meer mannen over Zorg.

Daarom mijn oproep voor meer mannelijke input in het debat rond de combinatie werk en gezin. Er moeten meer vrouwen meepraten over Economie en Politiek en meer mannen over Zorg. Maar opdat vrouwen zich kunnen mengen in het gesprek is het nodig dat mannen zich thuis wat meer manifesteren. Met hun nuchtere no-nonsense aanpak bijvoorbeeld.

Om dit mogelijk te maken moeten er natuurlijk een paar dingen veranderen: de loonkloof dichten bijvoorbeeld. Hallo, Overheid! Kunnen we daar snel iets aan doen? While we’re young? En als je dan toch bezig bent, geef dan meteen die vaders wat extra vaderschapsverlof. Onderzoek wijst uit dat mannen die vanaf de geboorte meer bij hun kinderen zijn, hun hele leven lang meer in het huishouden gaan doen. En uit een ander onderzoek blijkt dat mannen die meer doen in het huishouden, meer seks hebben. Iedereen gelukkig, toch?

papa8

Humor kan je redden

Schrijf je reactie

40 reacties
  • Huseyin burgu says:

    O arme man man van de ondergang!
    Wat leuk voor die dames die zo een man hebben.
    Moeten ze niks verantwoordelijkheid nemen.
    Net disneyland.
    Ik zeg niet dat wij mannen niks moeten doen!
    Maar dit is overdreven prinsesjes.

  • Candy says:

    Ik ben ook met zo’n man gezegend, die op zaterdag de hele was doet èn met onze zonen het huis poetst, terwijl ik boodschappen ga doen. Ik heb een bloedhekel aan poetsen, omdat ik het dan altijd inderdaad perfect wil doen en er nooit klaar mee geraak, en dus begin ik er meestal niet aan :p , maar gelukkig heb ik dan mijn man die dat voor me oplost. En die me onvoorwaardelijk steunt in mijn keuzes, en me neemt met al mijn gekke kantjes 🙂 .

  • fei says:

    Boenk erop! Ik herken veel, zoniet alles. Ik loop ook te verkondigen dat mijn man “de betere ouder” van ons twee is. Dan krijg ik vaak rare blikken. Maar zijn nuchtere, kalme en consequente aanpak, daar wordt echt iedereen blijer van. Vooral ikzelf. Ik kan met een gerust hart ons “circus” thuis aan hem overlaten. Fijn dat je hier over schrijft, ik duw het zo dadelijk onder de heer des huizes zijn neus. Him gonna be happy 🙂

  • liese says:

    helemaal mee eens! Ik heb mijn man een beetje moeten kneden in dat profiel en ik moet zelf nog veel leren loslaten. Ik merk wel dat ik het evidenter vind dat een man helpt in het huishouden omdat ik zelf (grotendeels) door mijn vader ben “opgekweekt”. Mijn mama moest altijd werken als wij thuiswaren. (net zoals het in mijn eigen gezinssituatie is momenteel!).

  • Storm says:

    Whaaa, bedankt Charlie & Eveline om ein-de-lijk eens die andere helft van de ouders te belichten. Vaders doen het niet slechter dan moeders, alleen anders. En op sommige vlakken misschien ook ‘beter’ of met meer gezond verstand zoals bijvoorbeeld met het “niet trappen in het wanhopig na-apen van de perfecte Pinterest interieurs/gedekte tafels/maaltijden/weekagenda’s/zelfgemaakte dingen/kleding/…” Maar ik merk ook -niet alleen bij de meer conservatieve medemens trouwens- dat vaders die een zorgrol op zich nemen nog vaak als iets vreemds aanzien worden. Jammer, ik merk zelf met twee sloebers in huis hoe belangrijk die zorgrol is om een band met je kinderen op te bouwen. En ze hebben er ook deugd van dat dingen ook eens op de papa-manier worden aangepakt.
    Swat, tijd om de poep van de zoon te gaan afvegen want het gaat hier van “Papa, ik ben klaar!”. De heerlijke wc-geuren stromen mij al tegemoet.

  • Kim says:

    Als alleenstaande heb ik mezelf noodgedwongen de houding van je man aangeleerd en wat een verlichting! Staat het huis op z’n kop en de afwas van 2 dagen geleden is nog niet weggewerkt … dan is dat maar zo! Pech voor wie daar problemen mee heeft. Eens om de 14 dagen heb ik dan wel effen de tijd om op het gemak alles weer “recht” te trekken. Maar een kuisvrouw… dat zou wel die kers op de taart zijn voor mij 😉
    We kunnen van die mannen nog veel leren. 🙂

  • Wannes says:

    BAM! Heerlijk erop. Kiezen wat belangrijk is en alle rest: daarvoor heb je haar op je ballen.

  • Evita Van Goethem says:

    Ik heb quasi dezelfde man in huis! Alleen het kookgedeelte dat heeft hij niet onder de knie, vlechtjes leggen bij onze dochter, daar begint hij niet aan, en de kleding voor de kids moet ik ook nog elke avond klaarleggen. Maar hij brengt ze wel naar school, hij gaat ze wel halen, dus in plaats van de grootouders elke dag opnieuw (geen probleem met de grootouders), kunnen onze kinderen (3 geweldige exemplaren) 3 dagen per week recht van school naar huis. Onze middelste heeft AHDH in combinatie met HB dus die heeft echt wel rust en regelmaat nodig, en dat biedt papa. En als het even zot mag zijn dan liggen ze in exact dezelfde positie zoals hierboven of leven ze zich uit op de trampoline. Papa is een prille veertiger maar dartelt nog even hard rond op de trampoline. Alleen nadien durft hij wel eens te klagen dat hij hiervoor veel te oud is geworden 🙂

  • Pieter says:

    Blij eens een artikel te lezen, waar mannen niet de zonden van de wereld worden verweten. Maar gewoon een concreet voorbeeld van hoe het anders kan. Je maakt keuzes in het leven en leert dingen loslaten. Ons huis past niet in een interieurboekje, ik kom bij klanten met spuug op mijn hemd en op vrijdagavond sms’en we naar elkaar: “frietjes?” Et alors? We laten ons niet opjagen en hebben heerlijke hangweekends met onze kinderen. En stiekem zijn al die andere mannen jaloers dat ik tijd met mijn kinderen kan spenderen, vrij ben in mijn werk en iedere week op mijn fiets kruip. Keuzes… Je maakt ze zelf.

  • Kristof says:

    Hello there,

    Je man is geen unicum. Na jaren aanhouden van een slopend werkleven te Brussel (het laatste anderhalf jaar quasi 24/7 verplicht bezig te zijn met de job en alles wat hieronder verstaan wordt) heb ik zélf pro-actief gekozen om vanaf sep 2015 als 35-jarige trotse vader van 2 jonge prinsesjes (de jongste is nu 7 maanden) dichter bij huis te gaan werken (Gent). Gevolg: veel actiever present als échte, “involved father”. Ik ga nu ook met de fiets heen en terug naar het werk (zalig!) en ben veel meer aanwezig in het huishouden en een ware actieve steunpilaar. Mijn vrouw is nu regelmatig in het buitenland (zoals ook vandaag) en nu neem ik meestal de honneurs waar. En het is zalig – ik raad dit aan iedereen aan. Wat een weergaloos, gevuld leven met een familie die je kent, verstaat en liefheeft! Aanrader!

  • Chantal Boes says:

    Dat is mijn leven Josefien! Het zelfde hier in huis. Alleen is mijn man nu net in Brussel gaan werken en zijn de rollen na lange tijd weer omgekeerd.

  • De Bock Dina says:

    Jozefien, de nagel op de kop! Dankjewel, ik heb ervan genoten. Zo goed gelachen. Humor kan je inderdaad redden.

  • Thomas says:

    Oef. Eindelijk een militante vrouw die geen boemannen nodig heeft om haar punt te maken.

  • Sabine De Waele says:

    Zeer herkenbaar, vooral de aanpak van je man. Als alleenstaande mama deel ik mijn huishoudelijke taken meestal met de kinderen en niet met een man of poetshulp. Het boek “luie ouders hebben gelijk” van Tom Hodgkinson staat hier in de kast als ik nog eens dreig te vergeten waarom dat ook voor hen een zeer goed idee is. Ik kan soms wel een beetje “jaloers” kijken naar vriendinnen met een volle, modieuze kleerkast, tijd om -zo lijkt het wel- elke week naar de kapper te gaan en een compleet geschikte en uitgebalanceerde tafel decoratie bij etentjes. Maar dat duurt maar kort, want in the end is dat allemaal niet zo belangrijk en vooral stress om niets. Ook vrienden weten hier de borden staan en het bestek liggen: meer tijd voor het aperitief! 😉

    • Hey Sabine, ik las ‘Luie ouders hebben gelijk’ toen mijn kinderen nog klein waren en het was echt een openbaring! Ik geef het kado aan al mijn vriendinnen die voor het eerst mama worden. En dat van dat servies: zo herkenbaar! Mijn tafel is niet Pinterestwaardig maar de etentjes net zo gezellig 🙂 Groetjes!

    • Joke says:

      Hier ook een volledig single mum met 1 dochtertje, die zich prima alleen kan aankleden op haar 4, die mee helpt met enkele eenvoudige maar nuttige taakjes (verwarming uit, lichten doven, bord afruimen), die heel leuk alleen speelt (moeten mama’s ook eens proberen, hun kinderen zelf laten spelen, gaat heel goed). Ik ben in dit artikel duidelijk de man. Ik strijk bijna niet, ik geef ook Dutch barbeques en voor flauw doen heb ik geen tijd. Dat van die luie ouder moet ik niet lezen, ik BEN het :p

  • Johan says:

    Zo’n papa wil ik zijn.

  • Geert says:

    Ik merk als man, dat vooral mijn vriendin moeite heeft met dit soort verdeling van taken. Zij werkt als arts lange uren in het ziekenhuis, terwijl mijn job van thuis uit net toelaat om wat meer in het huishouden te doen. Maar ze heeft er moeite mee 😉
    Want een goeie “housewife” willen zijn… is ook bij haar een stukje van dat perfectionisme.

  • Dag Jozefien

    Fijn artikel. Sluit overigens mooi aan bij ons Femmaverhaal. Zie ook de Knack van vorige week!
    Groetjes, Ilse De Vooght

  • Dirk says:

    Zalig artikel, en weet je wat ik was zo een man; al is het al een hele tijd geleden jaren ’90. toen moest de nieuwe man nog uitgevonden worden denk ik 🙂 Ondertussen 20 jaar verder en alleen. Maar ik draag er nog de vruchten van. Als man kan je dan wel iets meer als je het ongeluk hebt dat je relatie stuk loopt. je hebt al een basis huishouden doen als cursus achter de rug. 🙂

  • svg says:

    Geen of amper commentaar van mannen op dit artikel?

  • Marlies says:

    wat een heerlijk stukje. Groot gelijk ook. Ik zie niet in waarom het persé de vrouwen zouden moeten zijn die minder werken en meer zorgen (tenzij ze dat zelf willen natuurlijk). Wij zitten nog in de fifty-fifty fase. We houden allebei teveel van ons werk. Het zou gemakkelijk zijn als één van ons minder zou werken, maar we vragen dat niet van elkaar. En ja, papa is soms beter. Toen onze peuters nog babies waren zeurden ze bij hem overdag niet om hun tutje, omdat hij dat niet gaf. Toen ik doorhad dat het probleem mogelijk bij mij lag, heb ik mijn aanpak ook wat veranderd. En nu hetzelfde: hij kan onze peuterdochter in bed leggen zonder dat die eindeloos blijft bedelen om kusjes. Ik trap elke avond opnieuw in de valkuil, die ermee eindigt dat ik boos moet zijn en zij overstuur. Die papa’s doen het duidelijk op vele vlakken beter!

  • Ilse says:

    🙂
    Ik heb me de mannelijke reacties zelf aangeleerd geloof ik.

    Ik kan de boel de boel laten…

    Maar het verdelen van de taken geeft inderdaad rust!

  • Najoua Daaloul says:

    Wat fijn geschreven ik herken het helemaal! Ben ook zo blij met zo’n papa in huis.

  • Elizabeth Van Den Bergh says:

    Wat een heerlijk artikel. Herkenbaar ook. Hij: “zou jij ooit een was draaien als ik het niet deed?” En ook, samen huishouden doen is goed voor de relatie.

  • MissCaesar says:

    Wat een prachtig artikel, helemaal waar wat je daar zegt! En het perfectionisme, tsja, moeilijk weg te krijgen zeker… Maar enkel zoals jij het omschrijft blijft het voor iedereen duren volgens mij, toppie!

  • Lucie Evets says:

    Waar hebben jullie dat perfectionisme vandaan? En die sociale druk? Hebben wij, moeders dit jullie aangedaan? Of zit de slavernij in het eigen hoofd? In ieder geval, ik ben 20 jaar een FT alleenstaande moeder geweest én voortdurend in scholing als intellectueel. Als ik niet het huishouden uit handen geef, kan ik onmogelijk lezen wat ik lees, leren wat ik leer, maken wat ik maak en zijn wat ik ben. En hoezeer ik mijn huishoudster waardeer, ik ben géén (goede) huishoudster. Ik gun die job aan mensen die net dat talent hebben.

  • Liezelotte says:

    Mijn man is op dit eigenste moment de badkamer aan het poetsen samen met de kinderen (8, 6 en 3 jaar). Hij zorgt er hier al jaren voor dat ons huishouden gesmeerd loopt. Op zijn eigen (mannelijke) manier, perfectionisme is hem vreemd, maar het is wel gedaan.
    Terwijl ik er vaak niet aan begin omdat ik het niet perfect zal kunnen doen.

  • sara janssens says:

    Amai, ik heb heel hard gelachen, wat een zalig artikel!! Goed bezig auteur + man! Zeer relevant.

  • ElsS says:

    reacties van jouw man zijn schitterend en ja, misschien moeten we als vrouw en mama maar wat minder de perfectie nastreven. Ik leef nu toch ook een stuk rustiger nu ik meer op mijn man kan rekenen voor de opvang van onze jonge tiener en een (weliswaar beperkt) aantal zaken in het huishouden maar alle beetjes helpen en mijn lat ligt na vele jaren ploeteren nu ook wel een een stuk lager dan vroeger (hou ik mezelf toch voor)

  • Die scenario’s zijn zoooo herkenbaar. Ook ik gruwel van verloren onderbroeken onder het bed wanneer de kuisvrouw komt. Al ben ik ook vorig weekend nog wat extra peuteronderbroekjes gaan inslaan om niet te moeten vaststellen dat alles in de was zit nét wanneer de dochter een ongelukje heeft 🙂

    Hoera voor mannen in het huishouden. Misschien moet ik de mijne ook wat meer ‘laten’ doen. En niet denken dat ik het beter kan, of dat het anders moet. Goed is goed genoeg, zeker? Wij vrouwen zijn gewoon controlefreaks en dat is nergens voor nodig!

  • Liesje says:

    Ik zit hier in kiekevlees! Mijn gedacht!
    Merci Jozefien én man!

  • Wat een mooi artikel! De leuke foto’s maken het helemaal af.

  • lilith says:

    Fantastisch! 🙂 Ik ben ook blij met een vader die af en toe aan de schoolpoort gaat staan en zich daar geen vragen bij stelt. Neen, dat zelfs heel normaal vindt, want waarom ik wel en hij niet? Al merk ik in mijn omgeving dat dat nog steeds totaal niet evident is, en dat is zo jammer.

    Ik moest lachen met haar op je ballen. <3

  • Zo leuk om te lezen, en wat een toffe foto’s!

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen