In afgevallene zit het woord vallen. Maar waar kom je terecht, als je je geloof verliest? Vier ex-gelovigen over de indringende impact van religie op hun leven en hoe het nu gaat, zonder. Hier lees je het verhaal van Bert, de andere drie getuigenissen vind je in bookzine 7. Foto’s Carmen De Vos
Bert De Geyter (34), kunstenaar, ex-katholiek
“Ik kom uit een zeer gelovig gezin. Mijn ouders waren beiden plichtsbewuste katholieken. Wij gingen wekelijks naar de mis en in bepaalde periodes, bijvoorbeeld tijdens de Goede Week, was dat meerdere keren. We deden steevast een gebedje voor het eten, gingen op Aswoensdag een kruisje halen en kregen voor het slapengaan een kruisje op het voorhoofd. Ik werd ook misdienaar en zong in een gregoriaans koor. Het was misschien een beetje saai en oubollig, maar ik volgde gewoon mijn ouders. Voor de rest hebben we best een zotte kindertijd gehad, waarin we alle ruimte kregen om onszelf te ontplooien.”
“Toch ontstond al vrij vroeg een zekere rebellie. Ik zat nog in de lagere school toen ik me vragen begon te stellen. Vooral de frase ‘door mijn schuld, door mijn grote schuld’, bleef bij me haperen. Ik had toch niks misdaan? Ook de woorden: ‘Heer, ik ben niet waardig dat gij tot mij komt’, begreep ik niet. Waarom zat ik dan in zijn kerk? Al heel snel vertikte ik het deze woorden tijdens de mis mee te zeggen. De eerste keer dat ik weigerde een hostie te ontvangen, waren mijn ouders erg teleurgesteld.”
“Ik heb veel geleerd aan de universiteit, maar daar zijn mijn ogen ook opengegaan.”
“Rond mijn zestiende gingen mijn ouders uit elkaar. Ik was niet verrast want ik voelde dat het al een tijd niet zo goed ging. Mijn vader wilde scheiden voor de kerk. Dit is geen vanzelfsprekende procedure. Je moet een uitvoerig dossier samenstellen, compleet met getuigenissen en bewijzen dat het huwelijk geen bestaansrecht meer heeft. Uiteindelijk wordt in Rome beslist over de geldigheid. Dit is gelukt, waardoor mijn vader voor de kerk kon hertrouwen met zijn nieuwe vriendin. Voor hem was dit zeer belangrijk.”
“Mijn moeder is eerder een gesloten vrouw, die heel dicht bij de bron van het geloof tracht te komen. Ik zie haar een beetje als een hedendaagse mystica. Voor mij was en is ze ook een beetje een mysterie. Ik wilde weten wat haar zo aantrok in het katholieke geloof en besloot in Leuven godsdienstwetenschappen te studeren. Ik heb er veel geleerd, maar daar zijn mijn ogen ook opengegaan. Ik mag zeggen dat ik een beetje gecrasht ben. Ik ontwikkelde een eetstoornis en stopte met deze studies. Uiteraard waren mijn ouders erg bezorgd, maar ik kon niet open met hen praten over wat me precies zo bezighield. Toen ik aansterkte, mocht ik eindelijk voor mijn echte passie kiezen: eerst studeerde ik architectuur aan LUCA en daarna beeldende kunsten.”
“De christelijke leer bevat zoveel mooie dingen en staat voor waarden die ik ook uitdraag. De kerk is echter niet mee geëvolueerd, ik vind dit misschien wel het meest verwerpelijke instituut ooit. Als je macht hebt, kun je veel doen, maar ook veel misdoen. Veel zaken die wij evident vinden staan nergens neergeschreven in de bijbel, bijvoorbeeld dat priesters celibatair moeten zijn of de verhoudingen tussen man en vrouw. Ik mis ook elke vorm van vrouwelijkheid in de kerk, het is een wereld die volledig door mannen wordt gedicteerd en daar houd ik niet van.”
“Ik geloof in de zinvolheid van ons bestaan, en probeer voor alles open te staan. Waar het te hermetisch of doctrinair wordt, trek ik een grens.”
“Voor mij was het katholieke geloof plots hol geworden, ik kon me er niet meer mee verbinden. Nochtans ben ik een zeer spiritueel persoon. Daarom zocht ik mijn eigen weg, want ik denk dat we als mens wel een vorm van zingeving nodig hebben. Ik geloof in de uitwisseling van energie, en probeer dicht bij de natuur te staan. Als men mij nu vraagt: waarin geloof je? Dan zeg ik: in de maan. Want de maan is een spelbreker, houdt je alert en wakker, en zorgt voor een open blik op de wereld.”
“Elke wereldreligie komt in wezen op hetzelfde neer: de vraag hoe je je als mens verhoudt tegenover de gigantische onmetelijkheid van de kosmos en de onherroepelijkheid van de dood. Ik heb daar geen antwoord op, maar probeer schoonheid te zoeken in kleine dingen. Ik geloof heel hard in de zinvolheid van ons bestaan, en probeer voor alles open te staan. Waar het te hermetisch of doctrinair wordt, trek ik een grens. Dan haak ik af.”
“Ik heb mijn ouders altijd gerespecteerd in hun geloof, en we hebben nog steeds een goed contact. Zolang het niet extreem of fundamentalistisch wordt, en men mijn overtuiging ook respecteert, is voor mij alles goed. Wat ik ben verloren door het wegstappen van de katholieke kerk is ‘onze weg’, de weg die wij als gezin bewandelden. Ik stond er vanaf dan alleen voor, zo voelde het toch. Maar ik heb vooral veel gewonnen. De vrijheid van denken bijvoorbeeld, en als je dat hebt, dan heb je eigenlijk héél veel.”
Lees ook het openhartige verhaal van ex-moslim Dounia (29), ex-getuige van Jehova Anne Ntibansekeye (46) en ex-orthodox boeddhist Tom Hannes (48). Je vindt ze in ons nieuwe bookzine, te koop in de webshop of in de betere krantenwinkel en boekhandel.
Foto’s: Carmen De Vos
Schrijf je reactie