Column

Kerst met je familie of home alone? Wat maakt het uit!

Kerst met je familie of home alone? Wat maakt het uit!

De magie die er in mijn kindertijd rond kerstavond hing, heeft anno 2016 plaats geruimd voor een gezonde dosis realiteit. Toch kijk ik nog steeds met een warm, nostalgisch gevoel terug op het grote krokettenfeest familiefeest. Jarenlang hielp ik Oma met de voorbereidingen. De woonkamer herschikken, stoelen van de zolder halen, borden versieren met wit kantpapier en beseffen dat mijn origamizwaan ook dit jaar een lelijk eendje zou blijven… De combinatie van een beetje stress en heel veel opwinding over wat komen zou, zorgde voor unieke momenten met mijn oma die niemand me ooit kan afnemen.

Het familiefeest op kerstavond stond garant voor een aantal jaarlijks terugkerende tradities:

  • De avond werd ingezet met schuimwijn – porto voor tante Sonja – en hapjes. Ik spreek over tijden waarin Jeroen en Pascale hun volk nog niet leerden koken, tijden waarin een aperitiefhapje geen espuma van dit of een cappuccino van dat was, maar een simpel toastje met krabsla of een blokje kaas met specerijenzout.
  • Tijdens het aperitief voorspelden de kleinkinderen om hoe laat het gezellig samenzijn ditmaal zou ontaarden in een kwartiertje Griekse tragedie onder de grote mensen. In mijn familie is het feest pas geslaagd nadat alle oude koeien nog eens uit de gracht zijn gehaald.
  • Bepaalde tantes pochten over de schoolresultaten van hun kroost, terwijl tante Trees dat gespreksonderwerp liever vermeed en de aandacht dan maar vestigde op de slinkende voorraad kroketten.
  • Er telkens weer een tekort aan kerstbûche met crème fraîche was terwijl de variant met crème au beurre onaangeroerd bleef.
  • Tijdens de afwas werd geklaagd over het feit dat “het altijd dezelfde mensen zijn die op hun stoel blijven zitten en geen vinger uitsteken” en dat “de rollen volgend jaar omgekeerd zouden zijn”..
  • Op het einde van de avond kreeg iedereen een cent van oma en opa.

garnaal

Dat soort kerstavond maakt ondertussen deel uit van een lang vervlogen tijd. Voltooid verleden tijd zelfs, want het traditionele familiefeest hield op te bestaan. Sinds een jaar of twee steek ik op kerstavond mijn voetjes onder tafel bij mijn schoonfamilie. De jaren daarvoor bracht ik kerstavond, bij gebrek aan lief, wel eens alleen door. Dat vond ik best oké. Ik was geen mannelijke Bridget Jones zijn die vanop de bank een slagveld van lege flessen wijn en lege chocoladeverpakkingen overschouwde terwijl hij luidkeels All by myself van Céline Dion meebrulde. Heel eerlijk: wat ik nog het meeste miste op die avond waren, bij gebrek aan een frietketel, de kroketten.

Wat ik het meeste miste tijdens mijn kerstavond alleen, waren de kroketten.

Ik maakte het gewoon gezellig met een leuke film en haalde wat lekkers in huis. Zo schoof ik een aantal jaar geleden op 24 december aan bij een gerenommeerde patissier in het Gentse. Toen ik, na meer dan een half uur wachten, mijn stukje kerststronk bestelde, merkte ik dat de winkeljuffrouw verbaasd naar me keek. Ik hoorde haar als het ware hardop denken: “Maar één stukje? Dat kan toch niet? Zit hij alleen op kerstavond? Hoe zielig voor hem, misschien heb ik hem verkeerd begrepen?”

Tot mijn grote ontsteltenis zag ik plots haar vinnige verkoopstersmondje bewegen. Ze zou toch niet? Jawel: alarmcode rood, ijsberg in zicht en meer van dat. Met een stem als een klok, zoals alleen winkeldames er een hebben, vroeg ze me – en terzelfdertijd ook de sliert wachtenden na mij – of ik echt MAAR één stukje taart wilde. Het geroezemoes in de zaak stopte, ik voelde op zijn minst vijftien paar ogen op mijn rug branden en ik merkte dat mijn gezicht rood aanliep. Het liefst van al had ik Harry Potter-gewijs verdwijnseld maar ik kan niet toveren, anders kwam alles voor mekaar.

Waarom is het een maatschappelijk taboe dat mensen kerstavond alleen doorbrengen?

Ik knikte naar de winkelbediende, rekende snel af en terwijl ik naar huis strompelde, vroeg ik me af waarom het een maatschappelijk taboe is dat mensen kerstavond alleen doorbrengen? De winkelbediende gaf me toen een slecht gevoel, terwijl ik er zelf helemaal niet wakker van lag. Ook al bedoelde deze nobele buitenstaander het waarschijnlijk niet slecht, toch wees haar reactie me op het feit dat er als vrijgezel iets in mijn leven ontbrak.

Het aandeel singles in onze samenleving wordt jaar na jaar groter. Bovendien laten heel wat alleenstaanden hun geluk niet van die ene factor afhangen. Ze halen voldoening uit hun job, hun hobby’s en hun vrienden. Zadel hen tijdens deze eindejaarsperiode dan ook niet langer op met vervelende vragen over hun liefdesleven. Daarom doe ik dit voorstel: wie de dooddoener “Nog altijd geen lief?” over zijn/haar lippen laat rollen tijdens het kerstdiner krijgt simpelweg geen kroketten meer.

Foto’s: Stijn Depoorter
Meer over Stijn vind je hier.

Schrijf je reactie

4 reacties

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen