Getuigenis

De emancipatie van het kanariepietje 

Waarom hoogsensitiviteit speciale zorg vraagt

De emancipatie van het kanariepietje 

Soms voel je de nood een tekst te schrijven waarvan je weet: hiermee ga ik naakt midden op een druk marktplein staan. Dit is zo’n tekst. Het begon allemaal met de uitspraak van een collega: “Over hoogsensitiviteit moet je niet zoveel tralala maken. Straks wordt het nog als een aandoening aanzien.” Ik begreep wat ze bedoelde: gevoelig zijn voor subtiele geuren, smaken, geluiden is vooral een feest, geniet ervan, en maak je niet druk om een aantal mogelijke lastige bijwerkingen.

Het probleem is alleen: gevoelig zijn is niet hetzelfde als hoogsensitief zijn. Het is momenteel bon ton om te zeggen: ik ben hooggevoelig. Iedereen met ietwat woelig gemoedsleven meet zich zonder moeite het etiket HSP aan. “Ik ben zooo gevoelig”, het staat goed tegenwoordig. Kwetsbaar is het nieuwe hip. Hoogsensitief zijn is de nieuwste modegril.

Maar voor wie écht hoogsensitief is, is dat niet iets waarmee je wil koketteren. Het leven van een HSP is niet altijd een feest. Ik sprak onlangs met een artieste die me uitlegde hoe vreselijk treurig ze kan worden als één iemand in een gezelschap zich slecht voelt. Dat hoeft niet eens overduidelijk te zijn, ze voelt het feilloos aan. De emotie van die ander is plots háár emotie, ook al voelt ze zich bij aanvang in feite heel monter. Ik dacht: dit herken ik. Dit is iemand die écht hoogsensitief is. Ze zei me ook: “Ik heb zelden iemand ontmoet die het zo erg heeft als ik.” Ik dacht: ik denk dat ik die iemand ben.

Want écht hoogsensitief zijn, is een hele uitdaging, elke dag opnieuw.

Ik kan niet op weekend of op reis met vrienden, want dat is te uitputtend. Eén dag of avond in een groot gezelschap is al ruim voldoende. Mijn eigen gezin van vier is al belastend genoeg.

Na twee à drie uur gesprek met een vriendin, ben ik helemaal leeggezogen. Des te meer als die vriendin niet goed in haar vel zit, of onbewust met een hoop issues zit.

Na een feestje heb ik nog uren nodig om alle prikkels te verwerken die op me afkwamen. Ga ik naar huis om 23u, dan lig ik zeker te malen tot na middernacht.

Ik heb een vast levensritme en veel slaap nodig, wat maakt dat ik in de verste verten geen party animal ben.
Roken heb ik nooit gedaan, ik werd er ziek van.

Koffie drink ik niet, en alcohol evenmin. Van het eerste krijg ik een razende hartenklop, van het tweede steevast migraine.
Te veel lawaai put me uit. Luide muziek of een kakofonie van gesprekken op een feestje verdraag ik niet. Festivals? Horror. Ik ben verslaafd aan stilte.

Naar het nieuws kijk ik niet, de buitenlandpagina’s in de krant sla ik over. De wreedheden die je doorgaans te zien krijgt, maken me veel te triest. Milieuproblemen die niet worden aangepakt, sociale ongelijkheid, onwaarachtigheid, onrechtvaardigheid: ze verteren me.

Op een gewone werkvloer functioneer ik niet: te veel prikkels, te veel onderlinge spanningen, te veel gewetenloosheid en hardheid, te veel wedijver.

Huisparfums, gewone parfums, de meeste wasproducten en schoonmaakproducten, sterke geuren tout court: ze maken me ziek.
Ook van verf word ik ziek. Werken in ons huis zijn telkens een hele uitdaging: van welk product zal ik het minst lang last hebben?

Ik kan nog een tijd doorgaan. Het moge duidelijk zijn dat ik naast een seut, very uncool en een kneusje, ook nogal ongeschikt ben voor het dagelijkse bestaan. Door de jaren heen leerde ik dat natuurlijk opperbest te verbergen, tenzij in het gezelschap van mensen die van even tere makelij zijn. Het kostte me jaren om mijn eigen handleiding te ontcijferen, en het vergt elke dag heel wat mentale acrobatieën om alle ballen hoog te houden. Het begon op mijn dertigste toen ik – godzijdank – de sleutel kreeg aangereikt van Elaine N. Aron, de Amerikaanse specialiste wat betreft hoogsensitiviteit.

Het kostte me jaren om mijn eigen handleiding te ontcijferen, en het vergt elke dag heel wat mentale acrobatieën om alle ballen hoog te houden.

Na jarenlange oefening en zelfonderzoek heb ik een modus vivendi gevonden die strookt met dat gevoeliger zenuwstelsel van me. Maar het blijft elke dag een beproeving, en het was een hele hulp geweest als ik daarin meer steun had gekregen, of meer gesprekspartners had gevonden. Twintig jaar geleden had men hier van de term hooggevoeligheid nog nooit gehoord. Je moest het allemaal een beetje zelf uitzoeken. Nu zijn er fora, boeken en gespreksgroepen te over, zoals het hier actieve HSP Vlaanderen. Aan de VUB werd door Prof. Dr. Elke Van Hoof onlangs een grootschalig onderzoek gevoerd naar de link tussen hooggevoeligheid, stress en burn-out. Dat ging gepaard met een internationaal congres waar Elaine N. Aron ook een lezing gaf. De kneusjes hebben het alvast tot in de academische regionen geschopt.

Aangeboren fenomeen

Ook psychologe Alice Braham, oprichtster van het Kennis- en Begeleidingscentrum voor Hoogbegaafdheid, Hooggevoeligheid en Hechting, deed eerder onderzoek aan de VUB: “De basis van hooggevoeligheid is een sterk verhoogde prikkelgevoeligheid van je centrale zenuwstelsel. Alle prikkels die je zenuwen opvangen komen binnen in je hersenen en worden er verwerkt. Niet alle prikkels komen echter in je bewustzijn, mocht dat wel zo zijn, zou je gek worden. Dus de prikkels worden gefilterd voor je ze waarneemt en precies in dat proces zit het verschil. Het gaat om een aangeboren neurologisch fenomeen.

Er  komen meer prikkels in het bewustzijn van een hooggevoelig persoon én ze worden intenser waargenomen.

Als je een grote groep mensen zou testen op hun prikkelgevoeligheid, kan je ze op een continuüm rangschikken van helemaal niet prikkelgevoelig tot zéér prikkelgevoelig. Mensen met een autismespectrumstoornis (ASS) bevinden zich op het einde van dat continuüm, zij zijn super gevoelig voor prikkels. Hooggevoeligen leunen daar tegenaan, zonder de andere kenmerken te hebben die autisme met zich meebrengt. Vandaar dat ze regelmatig fout gediagnosticeerd worden.

Er  komen meer prikkels in het bewustzijn én ze worden intenser waargenomen. Ze hebben dus een grotere impact op het ‘systeem’. Volgens Aron zou zo’n 15 à 20 percent van de totale bevolking hooggevoelig zijn. Dat is best veel, maar je moet er rekening mee houden dat er ook binnen die groep gradaties zijn qua prikkelgevoeligheid.”

Zegen én vloek

Braham raakt hier iets aan wat me tot de kern van mijn betoog brengt, namelijk: als autisme en ADHD speciale zorg vragen, dan hoogsensitiviteit zeker ook. Want er is wérkelijk van alles anders in het zenuwstelsel en de hersenen van iemand met hoogsensitiviteit. En het gaat om veel meer dan een aantal geestige karaktertrekjes die zorgen dat je intens van muziek geniet of volstrekt opgaat in de liefde. Natuurlijk is hoogsensitiviteit ook een gave – het zorgt voor een rijke en gelaagde waarneming van de wereld, het is een bron van creativiteit, het is genieten en liefhebben door merg en been – maar al te vaak wordt het weggezet als slechts dát. Het is véél meer. Het is de wereld geheel anders waarnemen. Het is vaak lastig en beangstigend en uitputtend. Het is je een buitenbeentje voelen, en je levenslang aanpassen aan wat ‘normaal’ wordt geacht. Véél HSP’s kennen het verwijt ‘emotioneel te intens’ te zijn, en leren zich door de jaren heen joliger en oppervlakkiger voor te doen dan ze zijn. Het is, tout court, een andere ‘zijnstoestand’.

Hoogsensitiviteit is een gave en een bron van creativiteit. Maar het is véél meer. Het is de wereld geheel anders waarnemen. Het is vaak lastig en beangstigend en uitputtend.

Ook hier kan je weer parallellen trekken met autisme en ADHD. Véél mensen met die aandoeningen zijn net als behoorlijk wat HSP’s erg begaafd, en creatiever en intelligenter dan gemiddeld. Zowel ADHD’ers als hoogfunctionerende autisten kennen het gevoel een vreemde eend in de bijt te zijn. Ze ervaren de wereld anders, gedragen zich vaak ‘anders’. Ze moeten zich voortdurend adapteren.

Bovendien moeten mensen met autisme en ADHD voor een goede gezondheid en evenwicht heel wat in het oog houden: genoeg rust, overprikkeling weren, structuur aanbrengen. HSP’s hebben quasi dezelfde aandachtspunten. Als ze die negeren, loeren stress en vermoeidheid om de hoek, wat kan leiden tot ernstiger stressgerelateerde aandoeningen. Daarvan zijn er tegenwoordig helaas in overvloed. Onder zij die lijden aan depressie, burn-out en chronische vermoeidheid, zitten wellicht veel HSP’s.

Daarom is het erg belangrijk dat hoogsensitiviteit au sérieux wordt genomen, in de eerste plaats door de HSP zelf. Het begint bij zelfacceptatie, bij het leren kennen en respecteren van je grenzen, daarna komt het onderkennen door je omgeving. Het is de hoogste tijd voor de emancipatie van het kanariepietje. Nee, je wil geen medelijden, maar wel begrip en respect. En dat kan alleen maar als je jezelf herkent én erkent als iemand met verhoogde prikkelgevoeligheid, met leefregels waar écht rekening moet mee worden gehouden. Zodat je je niet meer hoeft te verbergen, en durft uit te spreken: “Dit is voor mij niet haalbaar, mijn systeem is hiervoor niet uitgerust.” Met deze tekst gooi ik mijn pantser af, zonder veel tralala. Met het risico dat ik vanaf nu geboekstaafd sta als überwatje. Wie doet me na?  

Meer weten?
– Een kijkje nemen op de site van Elaine N. Aron, de Amerikaanse onderzoekster die de term hooggevoeligheid bedacht, kan hier.
– Voor alle info en vragen kun je terecht bij HSP Vlaanderen.
– Kennis- en Begeleidingscentrum voor Hoogbegaafdheid, Hooggevoeligheid en Hechting facebook.com/psycholoog.alice.braham
Illustratie: Roxie Stript

Schrijf je reactie

31 reacties
  • Sabine Commandeur says:

    Fijn dat je even schrijft dat je Hoogsensitiviteit serieus moet nemen. Ik kwam er ook pas op mijn 33e achter.

  • Noëmi says:

    Wat een geweldig artikel en zo herkenbaar. Helaas wilde mijn praktijkondersteuner me laten testen op Asperger, maar dat voelt gewoon niet goed voor mij. Juist het feit dat ik anderen zo feilloos aanvoel, mijn emoties en die van anderen in elkaar over lijken te lopen en ik al ga huilen als de sfeer niet goed is zorgt ervoor dat ikzelf al weet dat het geen Asperger is. Maar ik ben nu dus op zoek naar hulp van iemand die wel in HSP gelooft en ik vroeg me af of je misschien nog tips hebt daarvoor? Want zelf kom ik er eerlijk gezegd niet echt uit en ik zou zo graag hulp hebben om hiermee om te leren gaan. Want ik kom er alleen gewoon niet uit.

    • Dag Noëmi,

      Als je goochelt op HSP-coach of HSP & psycholoog/therapeut zul je er wel een heleboel vinden. Je kunt ook informeren bij HSP Vlaanderen, zij zullen ongetwijfeld tips hebben. Veel succes!

  • mirjam bruinsma says:

    mooi geschreven, voor mij is het beste ook veel mediteren. Liefst rustig mogelijk leven. Maar ja

  • hoi Annelies,
    leuk dat we naamgenoten zijn en jij doet, wat ik het liefst ook gedaan zou willen hebben. ik heb met groot genoegen je artikel gelezen en wil met liefde naar jouw pagina gaan. het troost me vooral, omdat ik bij jou voor het eerst lees dat de diagnose ass en hoogsensitief dus gewoon samen gaan. ik twijfelde tot nu toe, maar dat is nu weg. het gaat eigenlijk niet zo best met mij, vorig jaar 2 x opgenomen in het ziekenhuis wegens erge depressie en eigenlijk heb ik dat al heel men leven, want ik heb ook nog eens chronische erfelijke migraine, al heb ik wel lang voor die vereniging gewerkt en lezingen gegeven, samen met neuroloog en dat was goed voor men zelfbeeld, want ik las natuurlijk voor uit men eigen schrijfsels. maar na mijn scheiding, die liefdevol is verlopen, ik begrijp men exman wel, was ik na 8 jaar, zo ver, dat ik me goed voelde van 2009 tot 2012. 3 jr genieten, argeloos, niet wetende wat erop de loer lag. eind 2012, aug, men moeder ging plotseling v d ene op de andere dag heel ziek(ze was ook 95) en stierf na een week met passieve euthenasie, ik vond dat echt niet humaan, toen bleek ik een 3 jr achterstand bij de belasting, dus enorme schuld tot nu toe. en ik was leeggezogen door weer een verkeerde partnerkeuze, dus werd ik erg ziek, ik kon niet meer eten etc, nu ben ik door de medicatie weer te zwaar, 15 kilo erbij, maar ok, ik ben weer op weg. ik woon voor het eerst van men leven alleen, vrij geisoleerd, heb geen vrienden meer en in het beging was het voor mij, vreselijk moeilijk en nog wel, (ik kom uit gezin v 12 kinderen) en daar waas ik als kind al erg ongelukkig, verlegen en stil.
    ik was graag gaan studeren, maar dat kon natuurlijk niet, dus nu kan ik mezelf wel een autodidakt noemen. ben een fanatieke lezer en heb me
    verdiept in allerlei dingen, dus dat heb ik bereikt,een bep verdieping en kan dat alleen maar delen met men jongste zus, die wel gestudeerd heeft en werkt. ikzelf ben al vroeg in de wao beland. Nu is het zo treurig gesteld dat ik naar de kredietbank moet, want vlg jr heb ik alleen nog maar een wao. dus heb ik weer een week gehuild, maar ik was naief en ben onbeholpen als het om geldzaken gaat en daardoor ben ik men ex, die tot vorig jr toch nog een hele goeie vriend was verloren, hij is me gewoon gaan negeren, dat is zijn manier van ik wil je niet meer horen of zien, omdat ik er weer een puinhop van gemaakt had, maar niet expres, toch kwam er toen zo’n gemis en de pijn vd de scheiding dubbel weer terug. ik wil ook hem niet meer terug, maar wel een arm om me heen en ik weet niet of dat ooit weer gebeurd, tenslotte ben ik al 64, maar voel me nog een meisje ipv een oudere vrouw, gelukkig heb ik de genen v mijn moeder en zie er nog redelijk goed uit, en misschien is het mijn lot om alleen te blijven
    ik heb wel een vraag aan jou, ik voel me vaak wel beter in een groep, bv ik heb nu een keer in de week nog dansexpressie en de groepsenergie maakt me blij, maar ik kan daarna nooit lang blijven in dat buurthuis, omdat ik de meeste mensen daar zielig vind of irritant, god wat ben ik toch arrogant geworden, maar ik wil zo graag kontact een klik voelen, maar het gebeurt zo weinig. wat ik al gelezen heb van lotgenoten je wordt er zo moe en uitgeput van dat steeds je aanpassen, alsof je het water in de zee bent, dat je de anderkunt lezen, maar zij absoluut geen idee hebben. ach ik heb veel gezien en gedaan, maar hoor er nooit helemaal bij, helaas. nu ik alleen woon, komt er ook een zekere rust over me heen, maar soms word ik zo verdrietig dat ik het wel uit wil schreeuwen of zelfs verlang naar het einde. gelukkig heb ik 2 dochters en voor het eerst van men leven is het kontakt moeilijk, ze willen me zo niet zien. gisteren nog konflikt met men oudste dochter, ik had men verhaal gedeeld op facebook, maar moest dat onmiddellijk verwijderen, want ik ben veel te openhartig, maar ik dacht dat ik het op iemands tijdslijn had gezet, maar ok.ze zijn allebei ook hooggevoelig en alhoewel men jongste op de kunstacademie zit, en haar rust moet nemen, wat ze ook doet, zit ze ook al aan de medicatie en in therapie en onzeker, terwijl ze echt goed is in wat ze maakt, maar het helaas niet geloofd of voelt. alles bij elkaar, was ik liever een betere moeder geweest, maar fysiek heb ik ook nog veel pech gehad en redelijk vaak in ziekenhuis beland, dus voor hen is het nu genoeg geweest, zo voelt dat teminste, voor het eerst ben ik een onzekere moeder en zo word ik ook behandelt, van dat snap jij ook helemaal niet mam en ja ze hebben soms wel gelijk, de rollen zijn omgedraaid. ik hoop dat dit dus niet openbaar op facebook beland, want dan heb ik weer een groot probleem. ik moe het van me afschrijven, anders overleef ik dit niet, want ik kan ze niet uitleggen wat voor gevecht ik elke dag heb en blij ben als de nacht weer komt en gek genoeg ik aan het werk ga of blijf lezen tot diep in de nacht. structuur heb ik ook niet en voor wie zou ik dat moeten hebben. ik schrijf omdat ik diep weggestopt nog hoop heb, ik weet niet wat. ik dank je voor je artikel en wil je graag gaan volgen, al ben ik niet zo’n volger, maar de weg is onbekend en de driesprong komt naderbij.

  • Saima says:

    Wat erg mooi geschreven en zo herkenbaar.
    Bedankt hiervoor, fijn dat ‘wij hsp-ers’ elkaar onderling wel begrijpen.

  • Ann says:

    Waw ! Ik dacht even “heb ik dit nu geschreven ?” want zo leek het wel. Bedankt in elk geval voor de prachtige verwoording. Ben nog steeds op zoek naar mijn eigen handleiding, maar ze komt dichter en dichter. En ik ben er van overtuigd dat we – naast de “lastbezorgers” die we vaak geacht worden te zijn, ook een prachtig deel uitmaken van deze wereld. Toen ik onlangs huilde en zei tegen iemand “het is zo moeilijk om mij te zijn”…..zei ze “maar de wereld zou ook zoveel killer zijn zonder al die hooggevoelige mensen. Stel je even een wereld voor waarin zij allemaal ontbraken”….En toen wist ik weer even waarom God mij zo “complicated” had gemaakt 🙂

  • Nina says:

    Respect!!
    Ik praat er liefst niet over, tenzij met een andere HSP die er oprecht en nuchter over doet. Dat heeft veel redenen; iedereen denkt het inderdaad tegenwoordig te zijn, velen denken dat HSP’s zich gewoon aanstellen, aan anderen krijg je maar niet uitgelegd dat het geen ziekte is, sommigen lopen, eens ze ontdekken dat ze HSP zijn, in het andere extreme en zijn plots voor zo ongeveer alles te gevoelig,…

    Ik ‘lijd’ dus maar gewoon in stilte, maar geniet ook wel met veel kabaal 🙂

    Ik heb er lang over gedaan om te aanvaarden dat ik nooit de meest sociale zal zijn en veel gelukkiger word van een boek en een paar uur alleen (hell, ik was dit weekend op Rock Werchter en dacht op een gegeven moment zelfs: ik wou dat ik een boek had meegebracht, dan zette ik mij ergens een paar uur in een hoek van de wei :)) dan van een feestje, maar ik kan nu wel zeggen dat dat al gelukt is.

    Nu nog een job vinden die bij me past, want de luide, snelle blablabedrijfswereld is niet echt mijn omgeving. Maar ook dat gaat lukken; net door die hoogsensitiviteit zal ik wel aanvoelen waar ik op mijn plaats zit. Elk nadeel heb ze voordeel, right? 🙂

  • sofie says:

    Waw prachtig geschreven ! Bedankt.
    Een intens leven vol hoogtes en laagtes, niet evident maar ik zou niet willen ruilen met de grote massa…

  • Sylvia de Bruin says:

    Wat een lekker nuchter verhaal zoals ik ze niet vaak tegenkom. Hulde! Uiteraard komt dat omdat ik mezelf er in herken: een nuchtere hooggevoelige.
    ik zou zoveel willen reageren, maar dan is je beschikbare ruimte op je site gelijk vol

  • Sylvia de Bruin says:

    Wat een lekker nuchter verhaal zoals ik ze niet vaak tegenkom. Hulde! Uiteraard komt dat omdat ik mezelf er in herken: een nuchtere hooggevoelige.
    ik zou zoveel willen reageren, maar dan is je beschikbare ruimte op je site gelijk vol

  • Ik wil alle mensen hier bedanken voor de openhartige getuigenissen en lieve commentaren. Zeer deugddoend is dat, ik had het nooit kunnen voorzien! Merci!

    • Sylvia de Bruin says:

      Ik heb na jou een reactie geplaatst maar is nog niet de helft wat ik geschreven heb en hij staat dubbel. Ik hoop dat je de rest erbij kunt ’toveren’ . Als dat niet lukt kun je beide reacties weghalen, want dat wat je wel kunt lezen voegt niets toe aan je mooie verhaal

  • Ladje says:

    Ik herken mezelf vooral in het zoveel mogelijk proberen uitvlakken van mijn emoties. Al jaren doe ik dat, al eeuwen lijkt het. Op het werk wordt altijd een grote creativiteit van mij verwacht, altijd als iets goedkoop moet opgelost worden kijken ze naar mij voor oplossingen. Ik ben uitgeput door alle spanningen op datzelfde werk, al de egotrippers, de ongevoelige chef, ze vermoeien me. Thuis is het ook vermoeiend. Mijn man lijdt aan burnout, zijn mentale vermoeidheid neem ik compleet over. Gelukkig is er mijn kind, de vrolijkheid zelve. Ik besef pas recent dat ik HSP heb. Dom eigenlijk, want ik was ooit in therapie bij Alice. Ik heb hulp nodig, maar weet echt niet meer waar te beginnen.

  • Mariette says:

    Hallo Annelies,

    Eindelijk een tekst waar ik me helemaal in herken. Zo vaak heb ik gezegd. Hoe kan het dat er zo veel hooggevoeligen zijn en ik me daar toch niet mee kan identificeren. Waarom kunnen die andere hooggevoeligen dit wel allemaal terwijl ik dat echt niet kan enz. enz. Dank je voor dit stuk!

    Gr. Mariette

  • Dorien says:

    Mooie tekst. Heel herkenbaar. Ik heb ook al diverse teksten geschreven over mijn hooggevoeligheid (HPU) en autisme. Het leven is mooier nu er meer respect komt voor hsp mensen. Ikzelf heb zware beslissingen genomen, doordat veel al snel niet kan door mijn falen. Omdat de factor medemens overal bij hoort, is sociaal zijn zeer belangrijk, maar mijn onbalans in het leven, maakt prikkels heviger en sociaal zijn vaak onmogelijk.

    Ik ga zelden naar feesten, gewoon omdat ik het niet trek. Na veel gezeur is er iets meer begrip nu in mijn omgeving. Ook ben ik bewust niet voor kinderen gegaan. Hoe zou ik kinderen kunnen opvoeden als ik soms al overprikkelt raak door onze hond? Mijn man en ik staan achter ons besluit (nog steeds).
    Dit even kort over mijn kijk en ervaringen.

    Super artikel, met goede tips (ook bij de reacties). Hoop nog veel te lezen en dat er respect mag komen en blijven voor ons in de (harde) wereld.

    • Dorien says:

      Wel heb ik ontdekt dat ik goed ben in schrijven en schilderen. Juist door te zijn wie ik ben, kan ik mooie werken maken voor anderen en mezelf. Creativiteit en overprikkeling is voor mij dus iets goeds.

      Meer voordelen ga ik zien in de toekomst, dat hoop en weet ik 🙂

  • Inès says:

    Laat ons de ogen van de wereld zijn, laat ons het mooie in de verf zetten en de oppervlakkigheid in de schaduw. Laat ons onze kwaliteiten in dienst zetten van de maatschappij…ik geloof in ONS!

    Annelies heeft de toon gezet…

  • Miranda says:

    Mooi artikel, waarin ook de vooroordelen rond HSP naar voren komen. Uit ervaring kan ik zeggen dat er vaak verschillend op gereageerd wordt. “Doe niet zo (over)gevoelig.” werd er weleens gezegd. Maar gelukkig zijn er ook meer genuanceerde mensen.
    Tip: luister naar je innerlijke stem, je intuïtie. Waar en van wie wordt je blij? Positieve energie is belangrijk. En besef dat wat je soms voelt, niet van jou is, maar van een ander. Door soms even wat afstand te nemen en jezelf de vraag te stellen “Wat gebeurt er nu?”, kan er meer rust ontstaan. Wat verder kan helpen is yoga, minfulness en meditatie.

  • Mariska says:

    Beste Annelies,
    Wat een prachtig en treffend artikel! Ik ben tot tranen geroerd… Dankje!!!
    Groetjes

  • Tessa says:

    ik heb het ook op mijn 13 de ontdekt 🙂 ben nu een jaar ouder en zit op begeleiding
    nog steeds blijft school voor mij vermoeiend maar ik hoop dat ik er later makkelijker vanaf kom

  • Emma says:

    Je hebt in mij een lotgenoot gevonden.

    Al 3 maanden ben ik ziek, slapeloosheid, uitgeput door de wereld. Dankzij een psycholoog, veel rust en slaapmedicatie ben ik terug uit een put aan het klimmen. Het gaat traag.

    Hoogsensitief is een term die al vele jaren door alle mogelijke dokters werd gebruikt om mij te omschrijven. Pas vorige maand ontdekte ik het boek van Elaine Aron. Het was een openbaring. Bijna kreeg ik de slappe lach bij het lezen ervan, maar tegelijk oh zo confronterend.

    Ik dank je voor je moedige tekst en je omschrijving van jezelf. Ik zou ze zo op mij plakken en ben blij dat ik als mede uncool kneusje naast jou mag staan.

  • Omar says:

    Mooi beschreven en (veel te) herkenbaar..

    Een medaille met twee zijden,.. . het een is niet zonder het ander.
    Hoe pijnlijk of verwarrend soms ook, ik zou niet zonder willen.

    Voor mij is met regelmaat mediteren, veel in de natuur zijn, en verder een bestaan vol stilte de manier om niet al te heftig met de donkere zijde van die medaille geconfronteerd te worden. Maar sommige golven van prikkels zijn niet te temmen, en lijken alle wijsheden en lesjes vergeten..

    Dank je voor je mooie tekst.

  • Wendy says:

    Beste Annelies,

    Als hooggevoelige en hoogbegaafde mama van twee hooggevoelige en hoogbegaafde kindjes kan ik van jouw artikel alleen maar erg blij worden. Je schrijft vlot, herkenbaar en to the point.
    Een hype waait wel weer over, maar de echte HSP’ers, vooral zij die het misschien nog niet beseffen, hebben vaak nood aan iemand dat hen helpt hun weg te vinden. Een lotgenote die haar pantser durft af te werpen en haar kooitje durft uit te vliegen, met het risico in een storm terecht te komen, verdient wat mij betreft erg veel respect. Onze maatschappij is misschien niet klaar om om te gaan met hoogsensitieve personen, maar vele hoogsensitieve personen zijn wél klaar om zich te tonen in deze maatschappij en willen op hun eigen unieke manier deel uitmaken van die maatschappij. Laat de kanariepietjes maar uitvliegen, vroeg of laat worden ze gezien én gehoord. Bedankt om dit te delen!

    Aan Lilly wil ik graag zeggen dat je je prikkelgevoeligheid niet kan verminderen. Je kan wel bepaalde prikkels verminderen en/of vermijden. Informeer jezelf en zoek op de door Annelies aangegeven websites naar de tools om dit te doen. Bekijk je hooggevoeligheid niet als een probleem, maar als een aangeboren eigenschap, een gave als het ware. Accepteer wie je bent en luister naar wat je echt nodig (of niet nodig) hebt om overprikkeling te vermijden. Succes!

  • Lene says:

    Mooie getuigenis. Ik denk ook dat onze manier van samenleven hier een grote invloed op heeft. We zijn met z’n allen behoorlijk gejaagd, willen alles, gaan steeds maar door. Dit maakt dat veel mensen afhaken, niet meer mee zijn, teveel druk ervaren. Zonder mijn ervaring te willen vergelijken met die van de schrijfster, heb ik zelf gemerkt – in een periode van serieuze oververmoeidheid en uitputting – dat er zoveel stimuli zijn die op me afkomen. Soms ‘sluit’ ik me nu even af van enkele. Ik doe bv. mijn ogen even dicht, kijk wat langer naar een mooi beeld, zing een beetje, adem wat bewuster. Dit helpt mij. En wat me ook echt helpt, is de stilte opzoeken, buiten mezelf en in mezelf.

  • Lies says:

    Fantastisch geschreven Annelies! Creatief en informatief (y)
    Ik doe met je mee: bij deze deel ik graag mijn column over HSP https://mijnherstel.wordpress.com/hsp/

  • Lilly says:

    Alhoewel het niet makkelijk moet zijn voor jou om dit te schrijven, ben ik je wel zeer dankbaar. Bij alle voorbeelden die je aanhaalde kwam er een mentale : check! Ik deed net de test en scoorde 20. Een hoop van de dagdagelijkse dingen die voor mij het leven anders/ moeilijker maken kunnen hierdoor verklaard worden en dat besef ik door jouw artikel: bedankt! Mocht er iemand weten of er iets is wat zou kunnen helpen om die prikkelgevoeligheid te minderen, hoor ik het graag.

    • Tom Callens says:

      Eenvoudig : minder prikkels.

    • Eva says:

      Of het echt mogelijk is om je prikkelgevoeligheid te verminderen, weet ik niet. Maar ik heb er veel beter mee leren leven de afgelopen 8 jaar. Voeding was een belangrijke factor. Ik bleek een intolerantie voor gluten en lactose te hebben. Door die – het eerste zo volledig mogelijk, het tweede grotendeels – te schrappen was een deel van de dagdagelijkse overprikkeling ineens een stuk beter. Ik kon helderder denken, voelde mij steviger en minder fragiel.

      Daarnaast krijg ik regelmatig shiatsubehandelingen en geef ik intussen ook shiatsu. Aanraking was essentieel voor mij om mijn lichaam beter waar te nemen, en dat is de sleutel om beter met jezelf te leren leven. Ik leerde het punt te voelen waarop ik mijn prikkelgrens bereikte en kon er beter op inspelen. Je zoveel mogelijk gewaar zijn van je lichaam helpt om de prikkels te verwerken. De overprikkeling komt deels door het feit dat je innerlijk wegvlucht van wat je op dat moment overprikkelt. Intussen verdraag ik soms feestjes, door beter te ademen, me heel bewust te zijn van hoe ik sta en wat ik innerlijk ervaar, én van al het lawaai en geroezemoes om me heen.

      Er opener over zijn tegenover anderen – een proces dat nog steeds bezig is – blijkt ook te helpen, al mijd ik de term HSP of hooggevoelig wel. Dank je voor je artikel, Annelies, want dat heeft me doen inzien dat er ook voordelen aan dat etiket zijn.

Annelies A. A. Vanbelle kijkt als journalist al tien jaar diep in de ziel van mensen. Tijdens dagelijkse lange wandelingen brengt ze haar hyperactieve hoofd tot bedaren en krijgt ze haar spannendste ideeën. Het is haar vorm van meditatie, net als frequent museumbezoek. Daar, en in kunstenaarsateliers en galerieën, is ze het gelukkigst. Ze schrijft bevlogen over kunst voor diverse opdrachtgevers en is co-hoofdredacteur van het passionele kunstmagazine The Art Couch.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen