Zaterdagavond. Vijf vrouwen rond de tafel. Het is een paar weken na de hetze en toch laaien de gemoederen weer hoog op. “Wat is er nu erg aan een sms?” “Ik voel mee met de slachtoffers, maar hebben ze het niet een beetje zelf gezocht?” En: “Ik zou graag eens een sms krijgen met ‘ik wil je neuken’!”
Bam. Knuppel in het hoenderhok. Nooit heb ik onze sekse zo verdeeld weten zijn als rond dit onderwerp. Het lijkt wel of er twee kampen zijn: zij die het allemaal minimaliseren, niet zo goed invoelen, niet begrijpen. Die vinden dat het voor een stuk bij de vrouwen zelf ligt. Die het woord ‘slachtoffer’ overdreven vinden. Die vinden dat je gewoon ‘nee’ kunt zeggen en daarmee basta. Die bang zijn dat we nu in een te steriele maatschappij terechtkomen en dat geen enkele man nog toenadering zal durven te zoeken. Ze snappen niet dat je ook te veel aandacht kunt krijgen.
En dan heb je het andere kamp: zij die HET hebben meegemaakt, en maar al te goed begrijpen. Zij die ineenkrimpen bij zoveel zusterlijke onzin en ongevoeligheid. Zij die alweer het onderwerp zijn van blaming en shaming. Het water tussen deze twee kampen lijkt veel te diep. En ik, slachtoffer, sta aan de overkant van het water. Al een paar weken word ik boos en emotioneel bij elk gesprek dat dit pijnlijke thema aanraakt. Te zoeken naar woorden om uit te leggen wat HET met je doet. Daarom schrijf ik deze tekst. In de hoop dat het een brug mag zijn.
“Het water tussen deze twee kampen lijkt veel te diep. En ik, slachtoffer, sta aan de overkant van het water.”
Waar de hele clou van het verhaal ligt, is volgens mij in het feit dat mensen niet nauw genoeg in contact zijn gekomen met personen die geen grenzen kennen. Ik bedoel: mensen met een persoonlijkheidsstoornis als narcisme, borderline of psychopathie. Het is het soort mensen dat vlotjes over je grenzen gaat en geen ‘nee’ verstaat. Ook al herhaal je het duizend maal. Kan dat? Ja, dat kan. En ik heb het meegemaakt.
Tien jaar geleden had ik een relatie met een man. Dat voelde al van in het begin een beetje vreemd en verstikkend, maar verliefdheid verdoezelt veel. Na een jaar voelde ik me leeggezogen en besloot ik de relatie te beëindigen. Ik was uitgeput en moest hier uit zelfbescherming uit ontsnappen. Op dat moment besefte ik ook reeds dat, hoewel zijn geest apart en boeiend was, er toch ook iets helemaal niet klopte. De keerzijde van mensen die een meeslepende passie in je weten op te roepen was me helemaal duidelijk geworden.
Er volgde een gesprek, een paar gesprekken, uitvoerige mails om mijn beslissing te staven. Hij aanvaardde het niet en bleef me bestoken met berichten. Mails en sms’en, dag en nacht, oneindig veel. Het was nog in een tijd dat je niet zomaar een nummer kon blokkeren op je telefoon. Mails kon je wel blokkeren, maar dan had je wel geen bewijsmateriaal meer mocht het ooit helemaal uit de hand lopen. De politie raadde me aan om alles zorgvuldig te verzamelen en nooit meer op iets te reageren. Dat deed ik ook.
“Zijn ‘liefde’ is zo oneindig groot dat hij geen afscheid kan nemen, zelfs niet na tussenkomsten van de politie.”
Er volgde een klacht bij het parket, die uiteindelijk werd geseponeerd wegens ‘het zijn maar mails en sms’en’ (ja, tien jaar geleden was de cultuur hierrond nog anders). Van de mannelijke politieagenten kreeg ik ook weinig steun, ik mag zeggen dat ze zelfs ietwat lacherig deden over de hele zaak. Hierna stopte het niet. Tot op de dag van vandaag word ik gestalkt. Brieven, postkaarten, telefoontjes, onverwachte bezoeken, benaderen van vrienden, kennissen en professionele relaties, cadeaus en postpakketjes: you name it, ik heb het allemaal gehad. Zijn ‘liefde’ is zo oneindig groot dat hij geen afscheid kan nemen. Zelfs niet na verschillende tussenkomsten van de politie. Hij geniet hiervan, het zijn voor hem vormen van aandacht.
Onlangs stapte ik weer naar de politie. De vrouwelijke politieagente benaderde het helemaal anders. Ze zei me ronduit: “Er scheelt iets aan deze man. Let toch maar op.” Ze noteerde nauwkeurig mijn verhaal en besloot actie te ondernemen. Er werden voorwaarden opgelegd aan mijn stalker. Hij zei ronduit ze niet te willen naleven. Hij vindt immers dat mij óók een voorwaarde moest worden opgelegd: “Nog één keer met haar neuken”. Dat werd me boudweg meegedeeld door een politie-inspecteur.
“We weten nooit wanneer de stalker opduikt en wat hij nu weer zal verzinnen.”
Als u tot hier toe de impact nog niet helemaal snapt, moet ik misschien nog dit vertellen. Ik heb ondertussen een gezin, een nieuwe partner en kleine kinderen. Mijn grootste zorg is hun veiligheid en hun geluk. Maar ook zij zijn mee slachtoffer van dit verhaal. Zij verdienen helemaal niet dat deze teek uit mijn verleden blijft interfereren in ons huidige leven. We weten nooit wanneer de stalker opduikt en wat hij nu weer zal verzinnen. Zijn acties komen altijd ongelegen en zorgen voor een permanente ondertoon van bedreiging. Destabilisatie, dat is zijn enige doel.
Ik schrijf deze tekst anoniem, omdat de angst er bij mij nog steeds te diep inzit. Zelfs na tien jaar. Ik heb met deze man verder geen banden, bevind me niet in een professionele of machtsrelatie en toch ben ik bang. Voor zijn onvoorspelbare, irrationele, totaal grensoverschrijdende manier van zijn. Waartegen geen enkele ‘nee’ opgewassen is.
Ik hoop dat ik hiermee duidelijk heb gemaakt waarom ik sidder bij een sms met ‘ik wil je neuken’. En ik ben lang niet de enige.
2 reacties
Het blijft een van de grootste uitingen van geweld..Een famileopstelling rond dit thema kan verheldering brengen en de ziekelijke verbinding helpen losmaken.
Met stalking heb ik gelukkig nooit te maken gehad, maar ik ben wel een enkele keren in de positie gekomen dat ik ‘nee’ moest zeggen, terwijl ik nochtans naar mijn aanvoelen non verbaal al heel duidelijk had aangegeven niet geïnteresseerd te zijn (iets wat in mijn ervaring meestal, ja zelfs door mannen, toch wordt opgepikt). Als ik kijk naar hoeveel stress dat bij mij al veroorzaakte (ik ben nu eenmaal iemand die omzichtig communiceert, te direct zijn vind ik grof), kan ik goed aannemen dat het wel iets te weeg brengt wanneer je ‘nee’ gewoon genegeerd wordt.