Van de Liefde en de Kunst

“Ik heb mijn weg gevonden toen ik besliste dat ik geen groot kunstenaar moest worden”

Van de Liefde en de Kunst: Eva Mouton

“Ik heb mijn weg gevonden toen ik besliste dat ik geen groot kunstenaar moest worden”
Dit artikel is een voorproefje van het diepte-interview dat in ons laatste bookzine werd gepubliceerd.

Een ruim huis met atelier In de Gentse wijk Brugse Poort, veel snoepjeskleuren, goudvis Henkie en poezen Siepie en Soso: dat is het huishouden van Eva Mouton. Zij ontvangt me en leidt me rond, haar eega Bert De Geyter zet koffie. Hij timmert in de keuken toegewijd een kunstwerk in elkaar en komt af en toe om ons heen cirkelen. Symbiose is een groot woord, maar hier misstaat het niet. Hier wordt van de liefde en de kunst geleefd, dat voel je. Foto’s Carmen de Vos

Cartooniste en illustratrice Eva Mouton (29)

Eva Mouton: “Wat Bert en ik hebben, is inderdaad organisch gegroeid en voelt zeer goed aan. We kennen elkaar ondertussen negen jaar. We studeerden beiden aan Sint-Lucas in Gent en hij hield me al een tijdje in het oog. Mij was hij niet zo opgevallen, hij heeft me echt veroverd. We wandelden vaak samen naar ons kot en groeiden dichter naar elkaar toe. Met kleine verrassingen wist hij me voor zich te winnen. Een stuk cheese­cake onder mijn stoel in Sint-Lucas, een bos witte tulpen aan mijn deur. Op een dag ben ik gecapituleerd.”

“Het was meteen heel hecht en intens. We waren vaak bij elkaar en stoorden ons niet aan elkaars voortdurende aanwezigheid. Dat is nog steeds zo: we wonen en werken samen. We hebben elk onze werkplek en weten wanneer we elkaar met rust moeten laten. Maar evengoed zijn we in elkaars buurt om even te overleggen of te pauzeren.”

“Anderen met een creatieve job zeggen soms dat ze jaloers op me zijn: ik wil ook zo’n Bert, verzuchten ze dan.”

“Bert is degene die structuur heeft aangebracht in mijn leven. Ik kan best lui zijn en ik ben heel dromerig en chaotisch. Als ik aan het werk ben, zou ik bijvoorbeeld vergeten te eten. Theezetten voor mezelf vind ik al een hele klus. Bert is degene die boodschappen doet en kookt. Hij ontfermt zich over de keuken, ik over de was. Maar evengoed stopt hij de wasmachine vol als ik het vergeet. We vullen elkaar goed aan en hebben eigenlijk nooit discussies over dergelijke zaken. Bert is ook totaal geen macho.”

“Je mag hem gerust mijn manager noemen. Ik ben iemand die grote opdrachten moeilijk kan overzien. Die enorme berg werk boezemt me angst in, zodat ik even blokkeer. Bert is dan degene die besluit dat we samen moeten zitten om een planning op te stellen. Hij schept de klaarheid die ik ontbeer. Het is een enorme hulp. Hij is degene die de soms grote stroom mails die op me afkomt filtert. Hij selecteert wat belangrijk is en stuurt dan pas door. Ik kan een stresskip zijn en hij voelt dat perfect aan. Alles wat de webshop betreft heeft hij nu ook onder zijn hoede genomen. Dat maakt dat ik me puur kan focussen op het artistieke. Anderen met een creatieve job zeggen soms dat ze jaloers op me zijn: ik wil ook zo’n Bert, verzuchten ze dan (lacht)!

Donkere dagen

“Wat we ook delen, is de liefde voor mooie dingen. Alles wat we kiezen voor ons huis, daar houden we beiden van. Ik zou het denk ik moeilijk hebben met iemand samen te leven die dat gevoel voor esthetiek niet deelt. Ik weet nog goed dat Bert, toen we pas samen waren, zomaar kon stoppen op straat om naar de lucht te ­kijken, verwonderd over hoe de kleuren aan de hemel veranderden. Dat vind ik prachtig aan hem. Die fijnzinnige ­opmerkzaamheid is toch wat ik zoek in een partner.”

“We hebben een duurzame liefde ontwikkeld, die voor een stevig gevoel van basisgeluk zorgt. Het zorgende in zijn karakter, het vele knuffelen, dat heb ik heel hard nodig. Maar nu hebben we te kampen met een erg donkere, moeilijke periode. Het is geen geheim meer, aangezien we hebben besloten hierover open te zijn in de pers: onze onvervulde kinderwens. Heel lang heb ik niet echt geweten of ik kinderen wilde. Ik heb nooit gedroomd van een gezin, ik wist lang niet of ik dat wel wilde. Twee jaar geleden was ik zelfs wat aan het panikeren: dat verlangen naar een kind, komt dat bij mij ooit wel? Maar heel cliché: op een dag was het er dus plots. En we hadden nooit kunnen voorzien dat het niet zou lukken.”

“Ik ben zoveel meer dan die kinderwens, en wil ik mijn geluk daar niet aan ophangen.”

“Na een jaar proberen zijn we naar een arts gestapt. Ik had me voorgenomen nooit zo’n vrouw te worden die leeft van cyclus naar cyclus en van eisprong naar ­eisprong, maar gek genoeg kom je vanzelf in zo’n tunnelvisie terecht. Even was er niets anders meer in mijn leven, en dat was niet goed. Waar was die vrouw met al haar interesses gebleven? Toen na onderzoeken bleek dat het probleem bij Bert lag en dat we dus zicht hadden op de oorzaak en mogelijke oplossing, werd die tunnel plots opengebroken. Dat was erg bevrijdend. Ik besefte toen dat ik zoveel meer ben dan die kinderwens, en dat ik mijn geluk daar niet aan wilde ophangen.”

“Even bevrijdend was het toen we besloten met ons probleem naar buiten te treden, de pijn niet meer te verbergen. Ik schrijf en teken over alles, dus waarom niet hierover? Waarom zou dit een geheim moeten zijn? Ik zou toch niet blijven janken in stilte? Bert ging onmiddellijk ­akkoord om er open over te zijn. Nu kunnen we er ‘normaal’ over praten met vrienden en familie. En blijkbaar heeft het wat losgemaakt, iets waarop ik wel een beetje trots ben. Mensen mailen me dat ze door mijn houding de moed hebben gehad om er open over te zijn tegen hun omgeving. En dat dit enorm helpt. Waarom zou je er ook stiekem over moeten doen: één op de zes koppels ervaart vruchtbaarheidsproblemen. Het is niets om je over te schamen.”

Wil je het hele interview lezen? Koop dan ons bookzine in de webshop, in een van deze verkooppunten of lees het via Blendle.
Of koop gewoon een abonnement en maak toekomstige interviews mee mogelijk!

Carmen De Vos is een trage fotograaf. Ze was al niet van de rapsten lang voordat traag in de mode kwam. A slow photographer. Op die manier was ze eigenlijk altijd al haar tijd ver vooruit en ging er niks verloren. Met haar geliefde Polaroidcamera kan ze ook moeilijk anders, zo’n machine is niet op snelheid berekend. Ze omhelst de fout, de verkleuring, de onscherpte en houdt ervan om binnen de beperkingen dat het materiaal haar oplegt, het best mogelijke beeld te creëren.

Dit artikel kwam tot stand met steun van een projectsubsidie Mediabeleid van het Departement Cultuur, Jeugd, Sport en Media, Afdeling Cultuur en Media

Schrijf je reactie

3 reacties
  • Jan Van Den Driessche says:

    Zeer mooi artikel.
    Ontroerende ontmoeting met Bert op zijn Tentoonstelling in Kapel Rozenkrans in Oostduinkerke in augustus 2023.

  • Huls Agnes says:

    Leuke jonge mensen die mekaar goed aanvullen zonder discussie, het kan! Voorbeeld voor vele mannen…..?

  • Bart says:

    Er staat een foutje in die quote over kinderwens… 2x ‘ben’

Annelies A. A. Vanbelle kijkt als journalist al tien jaar diep in de ziel van mensen. Tijdens dagelijkse lange wandelingen brengt ze haar hyperactieve hoofd tot bedaren en krijgt ze haar spannendste ideeën. Het is haar vorm van meditatie, net als frequent museumbezoek. Daar, en in kunstenaarsateliers en galerieën, is ze het gelukkigst. Ze schrijft bevlogen over kunst voor diverse opdrachtgevers en is co-hoofdredacteur van het passionele kunstmagazine The Art Couch.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen