Oproep

Dankjewel!

Dankjewel!

Donderdagavond. De taken binnen het gezin zijn netjes verdeeld. Vrouwlief (zij) gaat naar het oudercontact van zoon 1 (5 jaar) en zoon 2 (3,5 jaar). Manlief (ik) blijft thuis om op zoon 1, 2 en 3 (2 jaar) te passen.

Terwijl mijn vrouw polst naar de resultaten, vooruitgang en werkpuntjes van de drie schobbejakken, worstel ik om hen in bed te krijgen. Ze verdienen zonder twijfel 10 punten voor hun grenzeloze creativiteit om het slaapritueel met heel wat minuten te rekken.

Ik delegeer, beveel en instrueer: ‘doe je Ninja Turtle-pak uit’, ‘ga pipi doen en veeg je plasser af’, ‘stop met kattenbrokken te eten’, ’ja papa draagt een roze onderbroek maar daarom is het niet eentje van moeke.’ Ik focus me op het te slapen leggen van Magnus, de jongste en tevens bendeleider. One down, two to go.

Na twee korte avonturen van Dikkie Dik, twee slaapliedjes en een rondje ‘koevanjoe gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit bij mijn twee oudste kapoenen. Plots is er stilte en rust. Zalig.

Ik plof net neer in de zetel wanneer mijn vrouw thuiskomt. Het oudercontact is goed verlopen en onze zonen functioneren prima op school. Ik ben trots en blij dit te horen.

Eén van de juffen die ze had gesproken was in tranen uitgebarsten. Waarom? Wel, mijn vrouw had haar gezegd dat ze een goeie juf was.

Maar dan vertelt ze iets wat me kippenvel bezorgt. Eén van de juffen die ze had gesproken was in tranen uitgebarsten. Waarom? Wel, mijn vrouw had haar gezegd dat ze een goeie juf was. Onze kinderen gaan graag naar school en voelen zich goed in hun vel, mede dankzij haar.

Dit had de juf duidelijk niet verwacht om te horen, hoewel het voor mijn vrouw vanzelfsprekend was om dit eens te zeggen. Want elke dag opnieuw leggen wij ons meest kostbare goed, onze kinderen, in handen van haar en de rest van het lerarenkorps. Dat onze kinderen een fijne schooltijd hebben is hun verdienste, niet die van ons.

Dat deze juf zo was aangedaan door deze simpele uiting van waardering, doet mij vermoeden dat dit weinig gezegd wordt. En dat is een trieste zaak.

Ook al is dankbaarheid tonen zo’n basisgegeven, een vorm van elementaire beleefdheid zelfs, het is niet altijd vanzelfsprekend. Ik denk dat we allemaal wat vaker dankbaarheid kunnen tonen. Het maakt duidelijk een verschil bij mensen. En het kost je niets.

Lead by example’, zei iemand me ooit. Bij deze: dankjewel juffen en meesters voor jullie immense inzet, dankjewel mama, papa, moeke en vake om altijd klaar te staan voor ons en de kinderen, dankjewel vrouw voor… alles eigenlijk, en dankjewel zoon 1, 2 en 3 voor jullie bodemloze vat schelmenstreken.

Wie ben jij dankbaar en waarom? Deel het met ons in de commentaren of stuur dit verhaal door naar degene die een dikke dankjewel verdient. Gratitude is an attitude!

Schrijf je reactie

7 reacties
  • Marleen says:

    Volledig akkoord, en bedankt Tom om dit neer te schrijven! ’t Zijn deze sprankels die mij ook gelukkig maken!

  • katrien says:

    Dàt en vriendelijkheid! Onbetaalbaar en zo belangrijk in elk menselijk contact.

  • Ellen says:

    DANKBAARHEID, ik ben het elke dag voor de kansen die ik heb gekregen en nog steeds krijg/neem om mijn leven de volle kans te geven. Dankbaar omdat ik een geweldige man heb, die me liefheeft en dat ook toont. We respecteren elkaar, zelfs al vallen er eens woorden, er is altijd wederzijds respect. We waken over onze taal, hoe we ons uitdrukken. Ik ben dankbaar dat ik zonder problemen dankbaarheid kan tonen. Dat ik staat ben om het te zeggen en de glimlach van de ander als teken van dankbaarheid mag zien verschijnen. En ik hoop dat ik het vanzelfsprekend mag blijven vinden om mijn dankbaarheid te delen met anderen, uit respect, vanwege de liefde die ik in me heb en omdat ik weet dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. En daarom aan alle die dit lezen: DANK JE. Ellen

  • Johan Sleeckx says:

    Herkenbaar, behalve dat ninja turtle pak. Tekstje om te delen en weg te schenken. Dank, voor de extra glimlach deze ochtend.

  • carine says:

    mijn vader is op 11 april naar huis gekomen om te sterven. Nog een maand, twee maanden, het zal wel zoiets zijn. En dit is Lijden met een hoofdletter. Niets spiritueels is er aan deze mens bij te staan, het gaat over urinezakjes die slecht sluiten en de urine – die riekt naar kanker en dood – die op het tapijt valt. Over stoelgang die nauwgezet wordt gecontroleerd, want wit is de kleur van een lever die absoluut niet meer werkt. Mijn moeder van 84 die hem bemoedigt, het vele bezoek ontvangt die hem nog eens wil zien … en de dankbaarheid groeit. Het besef dat ik in zo een liefdevol en warm nest mocht groot worden. ‘Lead by example’, zo staat hierboven .. zo was het bij ons thuis. Geen grote woorden, geen theoretische levensrichtlijnen … maar kijken, hoe vader met mensen omging, hoe zijn werk nooit een last was, want ‘hij deed het zo graag’, hoe hij mijn moeder op handen droeg … dankbaar dus dat dit mijn thuis was!

  • Karen Willems says:

    Dankbaarheid tonen is zo eenvoudig, toch drukken we ze vaak te weinig, of met enige schroom uit, zowel naar onszelf alsook naar de anderen om ons heen. Ik probeer er nochtans bewust mee om te gaan, want het maakt een wereld van verschil wanneer iemand zijn dankbaarheid uitdrukt voor wie je bent of wat je voor hen doet. Zo ook vanmiddag. De leraar van mijn oudste zoon zei dat hij vol trots zijn boekbespreking had voorgedragen in de klas vanmorgen. Dit was aan het begin van het schooljaar ondenkbaar geweest. Hij durfde destijds zelfs niet deelnemen aan de dagelijkse kringgesprekken. Dankzij het fantastische werk van zijn leraar, meester Bas en zijn collega’s, is mijn zoon tijdens de laatste maanden die hem nog wachten staan van het eerste leerjaar veel opener geworden en is zijn durf als een vuurpijl de hoogte in gegaan. Toen zijn meester me dat vanmiddag vertelde, heb ik hem dan ook van harte bedankt voor het goede werk! Hij ging met de glimlach naar huis, en dat is dubbel en dik verdiend! Want ja, als ouder ben je nu eenmaal gelukkig als je weet dat je kind zich goed voelt en zichzelf kan vinden, en zijn, op school.

  • liese says:

    het moet inderdaad raak aangekomen zijn bij de juf! We zeggen inderdaad veel te weinig dat iemand iets goed doet. Ik probeer er op mijn werk regelmatig op te letten maar de dingen zijn soms te vanzelfsprekend geworden!

Tom Vermeyen combineert het vaderschap met het schrijven van scenario's en boeken. Hij heeft van zijn passie zijn werk kunnen maken wat van hem one lucky bastard maakt. Maar het is vooral zijn gezin dat zijn leven compleet maakt. Hij schrijft over dingen die hem prikkelen, ontroeren, doen nadenken en hoopt dit op zijn beurt te doen met de lezer. Op www.shitgotreal.be blogt hij samen met zijn vrouw over de chaos van hun gezinsleven.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen